คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ซวย(ซ้อน)
“ วันนี้ไปกินอะไรดีคะ ?? “ หลังจากที่ผมเดินพ้นประตูโรงเรียนออกมา โคลมก็เอาแต่ถามนู้นถามนี้ไม่หยุดหย่อน ถามว่าผมทำไงนะหรอ...รำคาญอะดิ !! ผมละเกลียดคนทำตัวน่ารำคาญจูจี้ไม่หยุด
“ ตามใจ “ ผมพูดไปแค่นั้น แต่สายตายังคงมองไปตามทางอยู่ อ่า ตอนนี้ผมกับโคลมเดินไปตามทางถนนใหญ่จะเข้าไปในตัวเมือง
“ งันวันนี้โคลมอยากกินเค้ก !! >< ไปกินเค้กกันน่า “ โคลมพูดพรางกระชับแขนผมไว้แน่น ให้ตายสิรำคาญเป็นบ้า
“ อืม “
กริ๊ง...
ผมผลักบานประตูแก้วร้านเค้กร้านนึ่งก่อนจะแทรกตัวเข้าไป ผมเลือกที่นั่งนั่งโต๊ะข้างๆที่เห็นวิวข้างนอกชัดแจ๊วเพราะเป็นบานกระจกใส
“ ยินดีต้อนรับคะ รับอะไรดีคะ ? “ เสียงพนักงานสาวพูดยิ้มๆ ผมสังเกตเห็นเธอมองมาทางผมก่อนจะเบี่ยงหน้าหลบเขินๆ
ตึก !!!
“ มองอะไรของหล่อนย๊ะ !!!??? “ โคลมตบโต๊ะเสียงดัง พร้อมกับตวาดเด็กเสิร์ฟลั่น คนทั้งร้านเริ่มเพ่งความสนใจมองมายังโต๊ะเรา
“ เอ่อ...ปะ...เปล่าคะ “ เด็กคนนั้นพูดเสียงสั่น
“ ตอแหล !!!! ฉันเห็นอยู่ว่าหล่อนมองแฟนของฉัน ยังมาทำหน้าด้านตอแหลกับฉันอีก !!!! “ ผมเริ่มเห็นท่าไม่ดี จึงยกมือขึ้นห้าม
“ พอได้แล้ว อายคนเขา “
“ ไม่พอคะ !!! โคลมเห็นอยู่ว่ามันมองเคียวยะ !!! “
“ ฮึ...ก... “ เสียงสะอื้นเบาๆดังขึ้น เด็กคนนั่งเริ่มน้ำตาเล็ด
“ กระแดะ !!! แค่นี้ทำร้องไห้ !!! อยากรู้จริงๆว่าหนังหนาหล่อนทำด้วยอะไร ด้านซะไม่มี !!! “
“ ฮึก..ฮือ....!!! “ ก่อนจะปล่อยโฮใหญ่ออกมา พนักงานคนอื่นรีบวิ่งมาปลอบ
“ ตายแล้ว...!!! กะ...เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอฮ๊า ??? “ ก่อนที่เจ๊เจ้าของร้านจะวิ่งออกมาดูเหตุการณ์หน้าตื่น
“ อ๋อ...แกคือเจ้าของร้านใช่มั้ย ?? “
“ ฮะ...ฮ๊า มีอะไรกันหรอฮ๊าคุณลูกค้า ?? “
“ ก็เด็กเจ๊นะสิ !!! มองหน้าแฟนฉันพอถามก็ปฏิเสธ !!! ตอแหลสิ้นดี!! “
“ ฮึก...กก.. หะ...หนู ฮือออ !!!! “ เด็กคนนั้นปล่อยโฮออกมา ก่อนจะซบลงบนไหล่เพื่อน
“ ใจเย็นๆก่อนนะฮ๊า "
“ ไม่เย็นแล้ว !!! เลิกร้องสักที !!!! “ ประโยคหลังหันไปตวาดเด็กคนนั้น ผมมองอย่างเอือมๆ
หลังจากที่ผมเตะกระป๋องโค้กใส่มัน และดูเหมือนมันจะไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ T^T ผมจึงพยายามรวบรวมสติ ดึงวิธีการรับมือกับเจ้าพิทบูลตัวนี้ที่เคยได้ยินออกมาให้มากที่สุด
กรรซ !!!
คิด....
สติ....
ต้องคิดให้ออก...
วิธีแรก...ใช่
กรรซ !!!!!!!!!!!!!!!!!
“ วะ...วิธีแรก !!!!!!!!!! โกยเถอะโยมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! “ เวลาตกใจมันจะทำให้คนเราทำสิ่งที่เหลือเชื่อได้...
โห่ง ๆ!!!!!!!!
เสียงเห่าตามหลังมาติดๆ ผมวิ่งสุดฝีเท้าจนเร็วอย่างเหลือเชื่อ... วิ่งหนีไปตามถนนตรงๆ
“ อ๊ากกกกก!!!! ใครก็ได้ช่วยกูที !!!!!!!!!!!!!!! “ ผมแหกปากลั่น ผมที่วิ่งผ่านฝูงชนมากมายตรงเข้าในเมือง
‘ ว๊าย !!! ตายแล้วหมาเป็นฝูงเลย น่ากลัวจัง ‘
มึงอย่าพึ่งมากลัวเด่ !!!! ช่วยกรูก๊อนนนน !!! ไม่เห็นเร๊อะ! จะโดนมันกัดตูดแล้วเนี๊ย !!! T^T
ขณะที่ผู้คนมองมา(แต่ไม่ได้ทำอะไรเลย)-*- อยู่นั้น ก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนีสุดชีวิต แต่ดูเหมือนไอ้หมาพันธุ์นี้มันจะอึดมากมายครับ TT_TT
นี้คนหล่อจะจบชีวิตลงเพราะโดนพิทบูลเป็นฝูงไล่งับรึ ?? T^T
โอ้ว....ชายชาตรี(?)อกสามศอกตายด้วยเหตุผลบัดซบแบบนี้...ตรูจะเอาใบหน้า(?)ไปไว้ไหนเนี๊ย?
“ เลิกร้องสักทีเหอะ !!! แม่คูณ !!! “
“ ฮึ....ก ...อึก ! “ เด็กคนนั้นพยายามกลั่นร้องแบบสุดๆ
“ เฮ้อ.... “ ผมนั่งหันหน้ามองข้างนอกอย่างเซ็งๆ ผมเบื่อพวกที่ชอบแสดงตัวว่าเป็นเข้าข้าวเจ้าของของผมแบบนี้ ขณะที่โคลมกำลังเคลียร์เรื่องเด็กเสิร์ฟคนนั้นกับเจ้าของร้านอยู่ เสียงดังลั่นจากข้างนอกร้าน ด้วยเหตุผลอะไรไม่รู้แหะ ผมจึงลุกแล้วเดินออกจากร้านไป ทำให้โคลมไม่ทันได้สังเกต
“ มีอะไรกันงันหรอ ? “ ผมสะกิดลุงเจ้าของร้านที่วิ่งออกมาดูหน้าตื่น
“ รู้สึกจะมีคนถูกหมาวิ่งไล่นะ พิทบูลเป็นฝูงเชี่ยวละ “ ลุงแกพูด
“ ........... “ ผมเดินถอยหลังกลับจะกำลังจะคว้าประตูร้าน
“ เฮ้ย !!!! คะ....คุณ....หลีก....ไ.... “
โคลมมม !!!
ความคิดเห็น