คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
ผมแอบชอบคน ๆ หนึ่ง เขาไม่เคยซึ้งเลยในความห่วงหา TOT เห็นผมเป็นตัวตลกในสายตา ชอบทำหน้าเหมือนผมฆ่าพ่อมัน T T~
ผมชื่อ ‘ ลี ซองมิน ’ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตระกูล ‘ ลี ’ บ้านผมก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรหรอกนะครับ แค่เป็นผู้ค้าน้ำมันรายใหญ่ของโลก = = ผมเป็นลูกคนเดียว จึงถูกเลี้ยงดูมาแบบตามใจ ถ้าผมอยากได้อะไรก็ต้องได้มา! และนี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมงดงานสังคมแต่กลับมาเข้าเรียนในคาสเรียนแสนจะน่าเบื่อ! ทำไมนะหรือครับ
ก็เพราะเค้าไง ‘ โจว คยูฮยอน ’
“ มองอะไร! ” เสียงนุ่มน่าฟังหากแต่แฝงไปด้วยความดุดันถูกเปล่งออกมาจากกลีบปากของร่างสูง เจ้าของใบหน้าหล่อแทบหยุดหายใจนั่น เขาไม่ค่อยพอใจนักกับการที่ถูกร่างบางมองด้วยสายตาแบบนั้น
“ มองว่าที่ สามีในอนาคต! > < ” เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพียงแค่ส่ายศีรษะเบาๆ เมื่อได้ยินคำตอบ ใช่ว่าจะชอบใจ แต่เค้าได้ยินประโยคประเภทนี้ทุกวันจน ชิน แล้วต่างหาก
เมื่อไม่ได้รับคำตอบจากคยูฮยอน ซองมินก็จะถือว่าคยูฮยอนไม่รังเกียด ทำให้ตอนนี้หัวสมองของเขาเต็มไปด้วยแผนการต่างๆที่จะทำให้คยูฮยอนเป็นของตัวเอง เพียงแต่เค้ายังไม่รู้จะเริ่มยังไงก็เท่านั้น กับแค่บทสนทนาง่ายๆ เพื่อปลุกใจ ( ? ) เขายังคิดไม่ออกเลย และแล้วอยุ่ดีๆสมองอันน้อยนิดของซองมินก็แล่น เมื่อนึกถึงหนังสือ How to ทำอย่างไร
จึงจะมีผัว ที่อ่านเมื่อคืน
เอ... เค้าบอกไว้ว่าอะไรนะ! อ้อๆ ใช่แล้วๆ ข้อ 1. เริ่มถามเรื่องรอบตัวที่กำลังเกิดขึ้น หรือ ถามเรื่องง่ายๆไปก่อน! <<< นี่คือความคิดอันชาญฉลาด(น้อย)ของซองมิน
“ คยูฮยอนวันนี้นายมาเช้าจังเลยนะ ” พูดไปก็แสร้งทำเขินอายไป สร้างความหงุดหงิดให้คยูฮยอนได้ไม่น้อย
อะไรของมันวะ หน้าไม่เหมือนคนแล้วยังแอ๊บอีก -*-
“ ก็คนมันตื่นเช้าอ่ะนะ แล้วยุ่งอะไรด้วย - - ” ตอบกระแทกกลับหวังให้ร่างบางหน้าหงาย แต่เปล่าเลย กลับยิ้มหวาน
ให้ด้วยซ้ำ! โรคจิตชัวร์ไอ้นี่!
“ คำตอบเท่ห์มากอ่ะ มายเบบี๋ >//< โฮก ฮาก! ” จบประโยคคยูฮยอนแทบจะเอาเก้าอี้ฟาดหน้าซองมิน นี่เขาพยายามข่มใจแล้วนะ ทุกๆเช้าก็สวดมนต์อ้อนวอนต่อพระเจ้าก่อนที่จะมานั่งตรงนี้ ที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อพรมหมจารีย์สีชมพู!ของเขา
แต่ตอนนี้เห็นทีเค้าคงจะควบคุมไม่ไหวแล้วหละ
“ นี่ ลี ซองมิน นายเลิกทำตัวเหมือนพวกโรคจิตชอบดมกางเกงในได้ไหม ประโยคแต่ละอันที่หลุดออกมา คิดไหมว่ามันทำให้ฉันจะอ้วก! แค่เห็นหน้าฉันก็เหม็นเขียวเต็มทนแล้ว นี่! แล้วไอ้ขนมหวานใต้โต๊ะทุกๆเช้าทีหลัง ไม่ต้องนะ ฉันไม่ต้องการ! เพราะว่าฟันอันแสนสะอาด ไร้คลาบหินปูนของฉัน มันจะผุเอา ใครจะเหมือนนาย หน้าตาก็ดีหรอก แต่ฟันเหลืองชิบหาย! จะรักในหลวงไปถึงไหน! ” ร่ายยาว ( มาก ) ทีเดียวจบ ความอัดอั้นทั้งหมดของเขาได้ระเบิดไปหมดแล้ว เขาหวังแค่ได้เห็นหน้าตาที่สลดลงของซองมินสักนิดก็ยังดี ขอแค่ให้ซองมินหุบยิ้มหื่นๆนั้นลงสักนิดก็ได้ แต่เปล่าเลย ประโยคที่คยูฮยอนพูดมาจนเกือบขาดใจตายไม่ได้ช่วยอะไรเลย = =
“ ถ้าคยูฮยอนฟันผุไม่ต้องไปหาหมอฟันก็ได้นะ ให้เราดูดแมงที่กินฟันคยูอยู่ให้ก็ได้ คิคิ ” พูดแล้วก็ส่งสายตาที่คิดว่ายั่วยวนที่สุดไปให้ แต่มันกลับทำให้ร่างสูงคิดว่าควรกลับไปสงบปากเหมือนเดิมจะดีกว่า ก่อนที่เค้าจะเสียบริสุทธิให้กระต่ายโรคจิตๆตรงหน้า
“ พูดกับใครหรอ ? ” นี่คือคำพูดสุดท้ายของเขา ก่อนที่คยูฮยอนจะลุกและเดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมา แต่ยังไงซะเขาก็ต้องกลับมาอยู่ดี ทำไมนะหรือ ก็เพราะมันต้องกลับมาเรียนไง - -
หลังจากที่คยูฮยอนจากไปแล้ว ซองมินก็คิดทบทวนทุกสิ่งที่ตนทำลงไป เขาไม่เคยเสียใจเลยกับคำพูดของสุดหล่อของเขา และซองมินก็ไม่เคยนึกอายเลยกับทุกการกระทำของตัวเอง เขาคิดแต่เพียงว่า คยูฮยอนจะต้องมีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายชื่อ ลี ซองมิน! เท่านั้น
คอยดูเถอะผมจะทำให้เขาเป็นของผมให้จงได้ เขาต้องเป็นของผมคนเดียว ลี ซองมิน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เป็นยังไงบ้าง ? รีไรท์ใหม่! ๕๕๕+ หวังว่าจะได้รับการตอบรับอย่างดีนะฮับ ( _ _ Z
ที่หายไปเป็นเวลากว่า 5 เดือนก็ไม่ได้ตายไปไหน แต่ไปศึกษาเล่าเรียนครับ แหะ ๆ
ที่สำคัญ ยังคิดถึงรีเดอร์ ( อันน้อยนิด ) ของผมทุกคน คิดถึงมากๆด้วย!
อ่านจบแล้วอย่าลืม คอมเม้นท์ สร้างกำลังใจ! ไม่กลัวผมหายไปอีกหรอ หึหึ!
ความคิดเห็น