ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Part 8 Honeymoon
Part 8
“อยากไปฮันนีมูนฮันนีซัน ไปกับคนอื่นก็ได้นี่ฮะ ทำไมต้องเป็นผมด้วย” จุนซูเดินไปบ่นไป
“นายเป็นแฟนชั้นนะ ให้ชั้นไปกับไอ้ยุนรึไง” ชายชุดดำเปิดประตูให้ร่างสูงเข้าไปนั่งในรถ
“จะไปกับยุนโฮก็ไปสิฮะ ผมไม่ได้ห้ามสักหน่อย” คนตัวเล็กยืนค้างไม่ยอมขึ้นรถ
“จะยืนอีกนานมั้ย”
“ก็ผมไม่อยากไปนี่ อ๊ะ!”
“มานี่” ยูชอนเอื้อมไปรวบเอวคนขี้บ่นมาไว้บนตัก ชายชุดดำปิดประตูรถตามหน้าที่
“ปล่อยเถอะฮะ ผมนั่งเบาะได้” ยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุ ยูชอนรัดอ้อมกอดให้แน่นกว่าเดิม
“นายรู้จักคำว่าฮันนีมูนมั้ย”
“ไม่รู้จักอะไรทั้งนั้นแหละ แต่คุณปล่อยผมได้แล้ว” ร่างเล็กดิ้นยุกยิกและพยายามดึงมือหนาให้ปล่อยจากเอวเขา แต่ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์เพราะปีกไก่นั้นแข็งแรงกว่าที่คิด
“ฮันนีมูนเค้าให้คู่รักไปด้วยกัน นายเป็นแฟนชั้น ให้ชั้นไปกับคนอื่นได้ยังไง”
“ผมก็ไปแล้วนี่ ปล่อยเถอะฮะ” ยูชอนคลายอ้อมกอด คนตัวเล็กรีบเขยิบไปนั่งบนเบาะข้างๆร่างสูงแทน ตากลมจ้องมองการแต่งตัวของยูชอนอย่างสงสัย...ไปฮันนีมูนเขาแต่งตัวกันแบบนี้หรอ..ใส่ชุดโทนดำๆมีเสื้อฮูทอยู่ข้างใน...ใส่ผ้าพันคอจนคอหาย...แถมยังมีแว่นดำเหน็บไว้ที่เสื้ออีก...ถ้าเอาทั้งหมดมารวมกันมันก็คล้ายโจรดีๆนี่เอง==”
“คุณจะไปปล้นที่ไหนหรอ”
“ไปปล้นสนามบินมั้ง” ว่าแล้วรถก็เลี้ยวเข้าทางที่มีป้ายเขียนว่า “สนามบิน” พอดี คนตัวเล็กเห็นก็ลุกลี้ลุกลน
“คุณจะปล้นจริงๆน่ะหรอ คุณบ้าไปแล้วรึไง”
“แล้วนายบ้าเชื่อที่ชั้นพูดทำไม” รถเริ่มจอด
“งั้นคุณพาผมมาที่นี่ทำไม”
“ฟังนะ พอลงจากรถ นายห้ามพูดอะไรทั้งสิ้น เข้าใจใช่มั้ย”
“ทำไมผมต้องทำตามที่คุณบอกด้วยล่ะฮะ”
“ชั้นถามว่าเข้าใจมั้ย”
“เข้าใจฮะ!!!” จุนซูกระแทกเสียง..ไอ้ไก่นี่มันจะพาผมไปไหนเนี่ย..พอลงจากรถได้ยูชอนก็จับมือจุนซูแล้วรีบเดิน(เรียกว่าลากจะถูกกว่า) โดยที่มีชายชุดดำหอบกระเป๋าเดินทางตาม...ผมได้ยินไอ้ห้อยมันพูดอะไรกับพนักงานไม่รู้...ได้ยินแว่วๆว่าอะไรซีๆ...มันจะพาผมไปท่องเอบีซีรึไง...พูดอะไรก็ไม่ได้....โอยยยโลมากลุ้ม...
พอมาถึงทางเข้าอะไรสักอย่างที่เข้าไม่ได้ทุกคน แต่ผมกับไอ้ห้อยเข้าไปได้ฮะ รู้สึกยืดนิดๆแฮะ...เอ๋..เดี๋ยวก่อน..นี่มันทางขึ้นเครื่องนี่...จุนซูที่ยอมโดนลากมาตลอดทางชะงักเท้าทันที
“คุณจะพาผมไปไหนอะ”
“ไปนิวซีแลนด์” ร่างสูงทำท่าจะลากต่อแต่คนตัวเล็กขืนแรงเอาไว้
“ห๊า!! ไม่ไปอะ”
“ไปเดี๋ยวนี้” ...อีกก้าวเดียวก็เข้าไปแล้ว...มาถามอะไรเอาตอนนี้เนี่ย...
“ไม่ไป๊ ผมไม่อยากไปจากเกาหลี ม๊าป๊าต้องเป็นห่วงมากแน่ๆ”
“ชั้นโทรบอกพ่อแม่นายแล้ว”
“ไม่ไปอ๊า!!! มันไกลเกินไป” จุนซูแหกปากดังลั่นทำเอาคนบริเวณนั้นหันมามองกันหมด ยูชอนเริ่มเหงื่อแตก...ถ้าพวกนั้นจำได้ว่าคือปาร์คยูชอนล่ะก็ แย่แน่..
“จุนซู จำที่ชั้นสั่งได้มั้ย” ร่างเล็กส่ายหัวยิก
“ม่ายป๊ายยย”
“คุณคะ เครื่องจะออกแล้วค่ะ” ยูชอนได้ยินดังนั้นก็ดึงคนตัวเล็กสุดแรงจนเข้าไปได้ แม้จะทุลักทุเลก็ตามที..แต่มืออวบๆนั่นยังเกาะประตูอยู่เลย
“ปล่อยมือซะ จุนซู อย่าทำเหมือนเด็กงอแงได้มั้ย”
“ไม่เอ๊า ม่ายป๊ายย”จุนซูแหกปากอย่างกับถูกเชือด ตาคมเห็นประตูจะปิดลง รีบดึงร่างเล็กสุดแรง..ทำไมวันนี้แรงเยอะจริง..
“นายอยากให้ประตูหนีบนิ้วขาดรึไง เฮ่ย!!” ได้ผล จุนซูปล่อยมือทันทีด้วยแรงดึงของร่างสูง ทำให้สองคนไปนอนกองกับพื้น หมวกฮูทหลุดแถมแว่นดำก็กระเด็นไปอีกทาง ผู้โดยสารหันมามองเป็นตาเดียว ไม่นานนักก็เกิดเสียงซุบซิบตามประสาคนเจอดารา บางคนแทบกรี๊ดด้วยซ้ำ บางคนก็เฉยๆ บางคนเป็นชาวต่างชาติก็มองจิกอีก ....คนหล่ออยากตายคร๊าบบ...มาล้มเสียงดังท่ามกลางผู้มีอันจะกินแถมไอ้ฝรั่งคนนั้นยังมองจิกผมอีก...ผมผิดใช่มั้ยT T...
“จุนซู ลุก” คนตัวเล็กที่นอนทับยูชอนตัวแข็งเป็นหินไปแล้ว ใครว่าโลมาไม่อาย..แหกปากมาตั้งนานพึ่งจะรู้ตัว
“ลุกได้แล้ว” จุนซูรู้สึกตัวรีบลุกขึ้นทำท่าปัดฝุ่น(ทั้งที่ไม่มีฝุ่นให้ปัด) ยูชอนเอื้อมไปเก็บแว่นมาใส่ที่เดิมแล้วลุกขึ้นจูงมือคนตัวเล็กเดินเข้าไปหาที่นั่งของตัวเอง
พอถึงที่ จุนซูสังเกตเห็นว่านอกจากที่ที่จุนซูกับห้อยนั่ง ด้านข้างและถัดไปข้างหลังห้าแถว ถัดไปข้างหน้าห้าแถว ไม่มีคนนั่งอยู่เลย!!
“แถวนี้มันเงียบแปลกๆนะฮะ” ยูชอนไม่พูดอะไรแถมยังหันหน้าหนีอีก
“คุณยูชอนฮะ มานั่งถูกที่แล้วหรอ” ยูชอนยังคงเงียบเหมือนเดิม
“เงียบไมล่ะห้อย” ร่างสูงทำเป็นไม่สนใจ...งอลครับ...ไก่งอล...บังอาจทำผมหน้าแตก...
จุนซูพยายามพูดๆๆและพูดให้คนปากห้อยตอบกลับมา
“ยูชอน คุณยูชอนฮะ เป็นไรหรอ”...เงียบผิดปกติ...ผมรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวเลยฮะ...ห้อยเป็นไรเนี่ยย..
“หลับรึยังฮะ” จุนซูเอื้อมมือโบกไปมาใกล้ๆกับใบหน้าคม ร่างสูงปัดมืออวบเร็วๆอย่างรำคาญ
“อ่า ผมไม่ยุ่งแล้วก็ได้” ต่อจากนั้นทั้งสองคนก็ไม่ได้คุยอะไรเป็นเวลานาน จนคนตัวเล็กหลับแล้วตื่นไปหลายรอบ
พอมีแอร์ฯมาถาม ยูชอนเองก็คุยโต้ตอบดี แต่ทำไมเวลาผมถามต้องเงียบด้วย ...ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลย....
“คุณยูชอน ห้องน้ำอยู่ตรงไหนหรอฮะ”
“ถามแอร์ฯสิ” คำแรกที่ยูชอนยอมตอบในช่วงเวลายาวนานกว่าล้านปีสำหรับจุนซู
“คุณก็แค่ตอบมา”...จะอมให้น้ำลายเน่าหรือไง...
“ชั้นไม่รู้”
“เอางี้ ผมขอถามคำถามนึงได้มั้ยฮะ ถ้าคุณตอบ พรุ่งนี้ผมจะทำทุกอย่างที่คุณต้องการ” ใบหน้าคมเสหันไปอีกทางพร้อมกับยิ้มแก้บแทบปริก่อนจะเก๊กหน้าหล่อหันมาที่เดิม
“ว่ามาสิ”
“ทำไมไม่คุยกับผม”
“งอล” ..น่าน...อยากตัดหัวไก่เข้าเครื่องบดจริงๆ...
“คิดจะให้ผมง้อรึไง คนอย่างคุณมันไม่เหมาะกับคำว่างอลเลยฮะ มันดูเหมือนผู้ใหญ่ปัญญาอ่อนมากกว่า”
“แล้วเมื่อกี๊ ใครกันที่โวยวายเหมือนเด็ก..อ้อ เหมือนลิงมากกว่า เกาะประตูหนึบด้วยนี่”
“คุณยูชอน!”
“ทำไม รับไม่ได้หรอ” ...นี่แหละไก่ปกติ...เถียงกับผมแบบนี้...ดีกว่าไก่เงียบเป็นกอง..
“ผมไม่รู้ว่าคุณงอลเรื่องอะไรหรอกนะ แล้วผมก็ไม่อยากรู้ แล้วผมก็ไม่ง้อด้วย”
“ช่างเถอะ แต่นายสัญญาแล้วนะ ว่าพรุ่งนี้จะทำทุกอย่างที่ชั้นต้องการ”ยูชอนอมยิ้มจ้องตากลมอย่างมีความหวัง โลมาโดนประกายตาเป็นแสงวับๆแล้วรู้สึกหมั่นไส้คนข้างๆเป็นสองเท่า
“สัญญาๆ คนอย่างคิมจุนซูเอาชื่อเป็นประกันเลยเหอะ” จุนซูตอบปัดๆ
“โอเค แบบนี่ค่อยคุยได้หน่อย”
“แล้วทำไมแถวนี้ไม่มีคนเลยล่ะฮะ” จุนซูตัดสินใจถามอีกครั้งเมื่อหลอกล่อให้ร่างสูงปริปากได้
“เพราะว่าชั้นจองแถวนี้ไว้หมดแล้ว” ยูชอนตอบอย่างภาคภูมิใจ
“ทำไมไม่ซื้อเครื่องบินเองเลยล่ะ”
“ว่าจะซื้ออยู่เหมือนกัน” ...นี่ผมประชดนะ...หมั่นไส้คนอวดรวยแถวนี้สุดๆเลยฮะ...
ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงแอร์พูดในสิ่งที่เป็นสัญญาณว่าไกล้ถึงที่หมายแล้ว..ร่างเล็กรู้สึกดีใจมากที่จะได้สัมผัสพื้นดินอีกครั้ง แต่พอลงจากเครื่องบินได้ ยูชอนก็ลากคนตัวเล็กไปขึ้นเครื่องอีกต่อ ทำให้จุนซูกระฟัดกระเฟียดงอแงเป็นเด็กอดได้ของเล่น
“คุณจะพาผมไปไหนอีกเนี่ย มาไกลไม่พอรึไง” จุนซูหน้าบูด
“เอาน่า ชั้นพานายมาเที่ยวนะ มีความสุขหน่อยสิ”
“บังคับผมมา ผมจะมีความสุขได้ยังไง”
“คนดังอย่างชั้นหยุดงานห้าวันติด เพื่อมาเที่ยวกับนายเชียวนะ” ยูชอนหยุดงานห้าวันติดตั้งแต่วันแต่งงานทั้งที่เขาไม่มีคิวว่างเลย แต่ต้องจัดให้ได้หยุดได้ห้าวันติดกัน หมายความว่า หลังจากห้าวันนี้ต้องทำงานหนักเป็นสองเท่า
“ใครขอให้คุณหยุดงานล่ะ”
“พ่อชั้นสั่ง คิดว่าชั้นอยากมาฮันนีมูนกับนายรึไง”
“ผมก็ไม่ได้หวังให้คุณคิดสักหน่อย” ยูชอนที่เถียงกับจุนซูอยู่ สายตาคมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินผ่านที่เค้านั่งพอดี...ยูชอนจ้องตามจนเธอทิ้งตัวนั่งลงอยู่ด้านหลังถัดจากที่นั่งของเขาอยู่หกแถว ด้วยความอยากรู้อยากเห็นคนตัวเล็กก็จ้องตาม...ใครนะ...เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน....
“ใครหรอฮะ” จุนซูถามเบาๆเพราะกลัวเจ้าตัวจะได้ยิน
“นายไม่เกี่ยว” ลูกแก้วสีน้ำตาลเริ่มแปรเป็นความกังวล
“เออ ไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยว รู้แล้วล่ะฮะ ไม่ต้องย้ำ” เสียงเล็กๆบ่นอะไรสักอย่างอยู่คนเดียวแต่ยูชอนไม่สนใจเพราะตอนนี้มีเรื่องให้เค้ากังวลกว่าที่จะอยากรู้ว่าคนตัวเล็กบ่นอะไรไร้สาระอีก...
ตอนนี้ผมนั่งเครื่องบินมาต่อที่สามแล้ว...อะไรมันจะไกลขนาดน้านน...ผมเบื่อจังเลยฮะ ได้แต่กินกับนอนแล้วก็เถียงกับคนปากห้อยวนไปวนมาเป็นวัฏจักรไปแล้ว
“ถึงแล้วล่ะ” เสียงแหบทุ้มพูดขึ้น
“จริงหรอ เฮ้ออ ถึงสักที” จุนซูบิดขี้เกียจลุกขึ้นยืนอย่างเซ็งๆ ยูชอนที่ยืนอยู่ดึงคนตัวเล็กไปตามทางของตัวเอง
“คุณพาผมมาที่ไหนเนี่ย” เสียงใสเอ่ยบ่น มืออวบข้างนึงลากกระเป๋าเดินทางมืออีกข้างถูกยูชอนกุมอยู่ ยูชอนเองก็เหมือนกัน คราวนี้ร่างสูงไม่ได้พาคนรับใช้มาเลย เพราะมาฮันนีมูนก็ต้องฮันนีมูนจริงๆ
“เกาะโบราโบร่า”
“โบรงโบร่าอะไรไม่เห็นจะรู้จักเลยฮะ”
“งั้นก็รู้จักไว้ซะ”
“โอ๊ะ! นั่น!” จุนซูตาโต มืออวบชี้ไปยังข้างหน้าเห็นชายหาดและน้ำทะเลใสเป็นประกายราวอัญมณีที่อยู่ไม่ไกล้ไม่ไกลนัก
“เป็นไง ถึงกับอึ้งเลยรึไง อ้าว” ร่างสูงหันมาอีกทีก็เห็นคนตัวเล็กวิ่งนำไปแล้ว แถมทิ้งกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ไว้อีก..
ยูชอนได้แต่ส่ายหัวระอากับคนขี้บ่น ตอนแรกกว่าจะพามาได้ ปาร์คยูชอนแทบตาย พอถึงปุ๊บเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลย...รู้งี้ผมน่าจะเอาภาพให้จุนซูดูก่อนดีกว่า...
โบราโบร่า เกาะในฝันของไรเตอร์เอง (ได้แต่ฝันล่ะนะ==")
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น