ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Part 7 หมั่นไส้
Part 7
“คุณแม่ครับ จุนซูเองก็ยังป่วยอยู่ เดี๋ยวคืนนี้ผมขอนอนเป็นเพื่อนนะครับ”
“ไม่ได้หรอกจ้ะ เตียงเล็กนิดเดียว นอนสองคนไม่พอหรอก”
“ไม่เป็นไรครับ นอนเบียดกันก็อุ่นดี” ปากอิ่มเผยยิ้ม จุนซูเบนสายตาไปมองร่างสูงอย่างหมั่นไส้...โลมาเกลียดม๊านน...อย่ามานอนห้องเดียวกันนะ!!...ร่างเล็กเด้งตัวขึ้นแล้วรีบเดินไปหามารดา
“ม๊าฮะ จุนซูหายป่วยแล้ว ไม่เชื่อลองมาจับหน้าผากจุนซูได้นะฮะ เห็นมั้ยฮะ ไม่ร้อนแล้ว” คนตัวเล็กจับมือมารดามาทาบกับหน้าผากตัวเองเพื่อพิสูจน์ความจริง
“เพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องให้ใครมาเฝ้าหรอกฮะ” ...ฮิยะฮ่าฮ่าฮ่า..เห็นความฉลาดของผมรึยังล่ะ..
ยูชอนยิ้มแก้มปริกว่าเดิม...เหมือนกวางน้อยไร้เดียงสาวิ่งมาติดกับดักที่นายพรานวางไว้พอดิบพอดี...
“งั้นผมขอเอาตัวจุนซูกลับบ้านตอนนี้เลยแล้วกันนะครับ” ไม่พูดเปล่าอุ้มคนตัวเล็กพาดบ่าทันที จุนซูไม่ทันตั้งตัวลอยไปตามแรงที่เยอะกว่า
ขายาวจ้ำอ้าวออกจากบ้านด้วยความเร็ว...เพราะคนที่เห็นว่าตัวเล็กๆนี่หนักใช่ย่อยเลยล่ะครับ...
“ไอ้ห้อยปล่อยนะ!! คุณไม่มีสิทธิทำแบบนี้ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้ ผมก็มีขาน๊ะ!!” มืออวบทุบหลังคนอุ้มไม่ยั้งมือ
“ชั้นเจ็บนะจุนซู ถ้านายไม่หยุดชั้นจะตีก้นนายคืน” มืออวบหยุดเคลื่อนไหวทันที คิดยังไงก็เสียเปรียบเต็มๆ
ร่างสูงจับจุนซูยัดเข้าไปในที่นั่งข้างหลังของรถสปอร์ตก่อนที่ตัวเองจะเข้าไปนั่งเบียดอีก
“โอ๊ยยย คุณยูชอน ไปนั่งที่อื่นก็ได้นี่ฮะ”
“ก็ชั้นอยากนั่งตรงนี้ นายจะทำไม” เถียงกันได้ไม่นาน ร่างหนาหน้าหมีอีกคนก็วิ่งมาแล้วเข้าไปนั่งในที่คนขับ
“มึงนี่ ทิ้งกุเลยนะ แถมยังลืมของไว้อีก” ยุนโฮยื่นเอกสารไปด้านหลัง มือหนารับมาด้วยความเร็วเพราะกลัวคนข้างๆจับไปฉีกเป็นเศษกระดาษ
“ขอบใจ แต่ที่มึงมาช้าผิดปกติคงไม่ใช่เพราะไปหยิบทะเบียนมาหรอกนะ”
ยุนโฮสตาร์ทรถ ใบหน้าหล่อเหลายิ้มเจ้าเล่ห์ “ก็แค่คุยกับคนสวยแป๊ปเดียวเอง”
“คุยอย่างเดียว?” ....ไม่เชื่อหรอก...คนอย่างไอ้ยุนจะคุยอย่างเดียว...
“ก็ใช่น่ะสิ เดี๋ยวกูสาธิตให้ดู” ยุนโฮเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะพูดต่อ
“จุนซูนี่ น่ารักเนอะ” ร่างเล็กที่เหม่อมองกระจกรถเป็นเวลานานหันควับตามสัญชาตญาณ
“อะ..ฮะ” จุนซูรู้สึกร้อนๆที่หน้า มีคนที่ไม่ใช่ครอบครัวชมว่าน่ารักเป็นครั้งแรก
“อยู่ที่บ้านไอ้คนบ้างาน เหงาบ้างมั้ยครับ” ยูชอนเริ่มมีปฎิกิริยาไก่จะจิกหมีตายบนเบาะรถ
“เอ๋” ...เหงาสิ..เหงามาก..ทำไมคนคนนี้ถึงรู้..ผิดกับอีกคนที่นั่งข้างๆ...ไม่รู้อะไรเลย...ไม่รู้อะไรสักอย่าง...
“ถ้าเหงาก็โทรมาคุยกับผมได้นะครับ” ยุนโฮหยิบนามบัตรในกระเป้าเสื้อส่งมาให้ร่างเล็ก มืออวบเอื้อมไปหยิบแต่แพ้ความเร็วไก่ฉวยไปซะก่อน
“พอแล้วไอ้ยุน มึงไม่ต้องทำให้เหมือนจริงขนาดนั้นก็ได้” ยูชอนรู้สึกจี๊ดแปลกๆยังไงชอบกล
“คุณยูชอน เค้าให้ผมนะฮะ”
“อยากได้ก็จูบชั้นสิ” พอพูดถึงเรื่องจูบใบหน้าหวานก็แดงขึ้นมาทันที
“อะไรก็จูบๆๆ ผมเป็นผู้ชายนะ อย่างเมื่อกี๊..”
“เมื่อกี๊นายก็ชอบไม่ใช่รึไง”
“คะ..ใครบอกว่าชอบ คุณอย่ามาพูดเองเออเอง คุณจะมารู้ใจเท่าตัวผมเองได้ยังไง”
“ก็เห็นนายไม่ขัดขืน ชั้นก็คิดว่านายชอบให้ชั้นจูบซะอีก”ยูชอนเน้นคำว่าจูบหนักๆ
“หยุดพูดเถอะ” จุนซูหลบสายตาของคนข้างๆ..บอกว่าไม่ก็ไม่สิ..ห้อยพูดมากจริง..
“มึงจะไม่บอกเรื่องนี้กับโบอาหน่อยหรอ” ยุนโฮที่เงียบฟังสามีภรรยา(?)เถียงกันอยู่นานเอ่ยขึ้น
“ไม่จำเป็น ยัยนั่นไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับชั้นแล้ว”
..โบอาหรอ..ชื่อคุ้นๆแฮะ..เอ..ใครนะ..ช่างมันเถอะ..เรื่องของคนปากห้อย..ไม่เห็นจะอยากรู้เลย..ชิ..
ความเงียบเริ่มครอบงำจนรถสปอร์ตสีแดงวิ่งเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์ ร่างเล็กเดินลงจากรถพร้อมกับที่สาวใช้วิ่งมาด้วยความคิดถึง
“น้องจุนซูเป็นยังไงบ้างคะ”
“ไม่เป็นไรฮะ” ยูชอนที่ลงจากรถมองไปที่ร่างเล็กและสาวใช้...เหอะๆ...รวมหัวกันทั้งคู่...
ร่างสูงกล่าวลาเพื่อนรักก่อนจะแกล้งเดินชนไหล่คนตัวเล็กจนแทบล้ม
“ทางก็มีตั้งเยอะแยะ ยังเซมาชนผมอีก ขาเบี้ยวรึไง”
ยูชอนไม่พูดอะไรแถมยังเดินเข้าบ้านหน้าตาเฉย
22.05 น.
ณ ห้องรับแขก มีโต๊ะกลมทำด้วยแก้วตั้งอยู่ตรงกลางห้องซึ่งมีโซฟาสามตัวล้อมรอบไว้โดยที่ร่างสูงนั่งตรงข้ามกับจุนซูและชายแก่นั่งตรงกลางระหว่างลูกชายและลูกสะใภ้(?)
“หนูจุนซูหายดีแล้วหรอลูก”
“หายแล้วฮะ ผมน่ะแข็งแรงจะตายไป เป็นไข้แค่นี้ชิลๆ” ยูชอนเหล่มองอย่างหมั่นไส้.....โกหกเก่งนี่..คงคิดว่าคนอื่นโง่มากสินะ..
“แล้วนี่ จดทะเบียนกันมาหรือยัง”
“เรียบร้อยแล้วครับ”
“อื้ม....ดี....นอนกันได้แล้วล่ะ ดึกมากแล้ว”
“ราตรีสวัสดิ์ครับ/ฝันดีนะฮะ” ทั้งสองมองหน้ากันก่อนที่ร่างสูงจะยืนขึ้นเดินมุ่งไปห้องนอนของตนเอง จุนซูเองก็แวะไปดื่มน้ำก่อนนอน คราวนี้ยูชอนไม่ได้ล็อคประตูเอาไว้เพราะกลัวคนตัวเล็กจะนอนหน้าห้องแบบคราวที่แล้ว...กลัวว่าร่างเล็กจะไม่สบายขึ้นมาจริงๆ แล้วทำไมต้องกลัวด้วย เขาเองก็ยังหาคำตอบไม่เจอเหมือนกัน
ทันทีที่จุนซูเปิดประตูเข้ามา ยูชอนเอาหมอนกอดกั้นแบ่งครึ่งเตียงพอดี ร่างเล็กเห็นดังนั้นแล้วอยากจะเอาหมอนกอดฟาดหัวเถิกๆซักที...ยังกับว่าโลมาอยากจะนอนติดกับคนหัวเถิกนักล่ะ..
“ครึ่งนั้นของนาย แล้วห้ามเลยเขตนะ ห้ามกรน แล้วก็ห้ามละเมอด้วย เข้าใจใช่มั้ย” ...ไอ้สองอันหลังใครจะไปบังคับได้..โลมาล่ะหมั่นไส้มันจริงๆเลย.. ร่างเล็กทิ้งน้ำหนักให้หลังบางแนบกับเตียงบนฝั่งของตัวเอง
“ครึ่งนี้ของผม คุณเองก็ห้ามเกินเขต ห้ามพูดมาก แล้วก็ห้ามปากห้อยด้วย เข้าใจมั้ยฮะ”
“จุนซู อย่ามากวน”
“ก็คุณทำตัวน่าหมั่นไส้นี่ฮะ กั้นเขตยังกับว่าผมอยากเข้าไกล้คุณนักล่ะ มีแต่เด็กปัญญาอ่อนเท่านั้นแหละที่ทำแบบนี้น่ะ”
“นี่นายว่าชั้นหรอ” ไก่เริ่มส่งสายตาอาฆาต
“แล้วได้ยินว่าอะไรล่ะ”โลมาไม่ยอมแพ้
“แล้วที่นายโกหกทุกคนแบบนั้น นายคิดว่าคนอื่นโง่ใช่มั้ยจุนซู”
“เรื่องนั้นมันไม่เกี่ยวเลยฮะ คุณยูชอนอย่ามานอกเรื่อง”
“เรื่องเดียวกันนี่แหละ เพราะนายโกหกคนอื่นแบบนั้น แล้วชั้นก็เกลียดคนโกหกมากๆด้วย”
“คุณก็เลยหาเรื่องผมงั้นสิ”
“ใช่”
“รู้มั้ยคุณยูชอน คุณน่ะเหมือนเด็กปัญญาอ่อนเลย” พูดเสร็จก็หันหน้าหนีแล้วเอาผ้าห่มมาคลุมโปง...ไม่อยากเถียงแล้ว...เบื่อคนหัวเถิกจมูกบานปากห้อย...
มือหนาเอื้อมไปดึงผ้าห่มแต่เจ้าตัวดึงขืน “นี่จุนซู นายว่าชั้นแล้วคิดจะหนีรึไง”
“คุณยูชอนฮะ ห้ามเกินเขต” เสียงใสๆตะโกนออกมาจากผ้าห่มทำเอายูชอนรีบชักมือกลับแทบไม่ทัน...นึกหงุดหงิดไม่น้อยที่ตั้งกฎเองแต่ต้องถูกกฎบังคับเองแบบนี้ ตาคมจ้องผ้าห่มอยู่นานสองนานอย่างกับว่าจะส่งกระแสจิตให้ทะลุไปถึงคนใต้ผ้าห่มได้
“ก็ได้ จุนซู ถ้านายแหกกฎก่อน ชั้นจะแหกกฎให้ดูเหมือนกัน” มือหนาเอื้อมไปปิดไฟหัวเตียงก่อนจะทิ้งตัวลงนอน
“กฎปัญญาอ่อน” ไม่วายส่งเสียงใสให้รำคาญใจอีกครั้ง
“หุบปากซะจุนซู ชั้นจะนอน”
ความเงียบครอบคลุมบรรยากาศในห้องนอนหรู จนได้ยินแต่เสียงหายใจของคนในห้องเท่านั้น
แสงแดดส่องลอดเข้าผ่านหน้าต่างในห้องนอนจนกระทบเปลือกตาบางกระนั้นก็ไม่ทำให้คนขี้เซาตื่นขึ้นได้
ร่างสูงที่ตื่นตั้งนานแล้วอยู่ในท่าเอามือเท้าแก้ม ได้แต่จ้องคนตัวเล็กที่นอนน้ำลายไหลแขนเรียวข้างนึงแนบอยู่ข้างเตียงอีกข้างก่ายหมายกอดที่กั้นแบ่งเขต ขาก็เช่นกัน...นายนี่ทำตัวน่าเกลียดน่าตลกได้ตลอดเลยจุนซู...
ใบหน้าคมโน้มเข้าไปไกล้ใบหูบางก่อนจะเอ่ยถ้อยคำด้วยน้ำเสียงแฝงความขี้เล่นไว้เล็กๆ
“จุนซู...จมน้ำ...จมมน้ามม...จมมมมน้ามมม” ยูชอนผละออกมาดูผลงานแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ร่างสูงตัดสินใจโน้มหน้าเข้าไปอีกครั้ง
“จมน้ำ....จมน้ามม....จมมมน้ามมม” ยูชอนผละออกมาอีกครั้งดูผลงาน แล้วผลก็ปรากฏขึ้น
จุนซูยกมือขึ้นมาตะกายอย่างกับว่ายท่าลูกหมาตกน้ำอยู่ “อื้อ...ช่วย...ด้วย อื้อ..” เท่านั้นแหละยูชอนระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น
คนตัวเล็กเริ่มรู้สึกตัวเพราะได้ยินเสียงหัวเราะดังมาก...ไก่ที่ไหนมาขันแถวนี้ฟร่ะ...
จุนซูยันตัวลุกขึ้นนั่งขยี้ตาสองสามทีก่อนจะเช็ดน้ำลายที่มุมปาก
“หัวเราะไรห้อย”
“เปล่า” ยูชอนนั่งอมยิ้ม
“อืม อย่าหัวเราะอีกนะฮะ ผมจะนอน” จุนซูทำท่าจะหลับอีกทีแต่โดนมือหนายันที่แผ่นหลังบางไว้ก่อน
“นอนไม่ได้ วันนี้ไปฮันนีมูน”
รีบลงแล้วรีบนอน ฝันดีเน้ออ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น