ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part 5 Fear
Part 5
เบื่อ...บอกได้คำเดียวว่าเบื่อ..ร่างเล็กนั่งฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะอาหารเป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้ว ตอนนี้ยูชอนก็ไปทำงาน คุณลุงก็ไปทำงานเหลือจุนซูนั่งเบื่อคนเดียว ถ้าอยู่ที่บ้าน ป่านนี้จุนซูคงขี่เซียกิไปจับปลาที่ไหนสักแห่ง
“คุณหนูคะ ฮยอนอาจัดอาหารกลางวันให้แล้วค่ะ” จุนซูรีบเงยหน้าขึ้นมา...คงจะมีแต่เรื่องนี้ที่ทำให้เขาดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง
“พี่ฮยอนอาเรียกจุนซูเฉยๆเถอะฮะ”
“เอ๋..อ่าค่ะ”
“พี่ฮยอน ผมเบื่อมากๆ มีงานอะไรให้ผมทำบ้างมั้ย”
“อุ้ย งานที่นี่เรามีคนทำกันหมดแล้วล่ะค่ะ น้องจุนซูนั่งเฉยๆก็ได้”
“ผมเบื่ออ่ะ พี่ช่วยพาผมไปเดินเล่นหน่อยสิ ผมไปคนเดียวกลัวหลงทาง” จุนซูรู้สึกจี๊ดนิดๆสุดท้ายก็กลัวหลงทางอย่างที่ห้อยว่าจริงๆน่ะแหละ
“ได้ค่ะ” จุนซูลุกขึ้นช้าๆตามหลังสาวใช้ไปด้านนอก (คงข้าวไม่ต้องกินแล้วล่ะ)
ร่างเล็กเดินไปคุยไปด้วยความช่างจ้อและเป็นกันเองทำให้สาวใช้สนิทได้ไม่ยาก
“พี่ฮยอนอา เสร็จผมล่ะ” จุนซูถือสายยางฉีดใส่สาวใช้
“คิดว่าพี่จะยอมหรอ” ต่างคนต่างฉีดสายยางเล่นกันอย่างสนุกสนานจนลืมเวลาและไม่รู้ว่ามีรถลีมูซีนวิ่งเข้ามาจอดบริเวณนั้น
“คราวนี้แหละโดนเต็มๆแน่” จุนซูหันสายยางไปทางสาวใช้แต่ฮยอนอารู้ตัวซะก่อนจึงรีบหลบก็เลยรอดจากสายน้ำอย่างหวุดหวิด
“อ๊ะ” จุนซูอุทานอย่างตกใจ ใช่ ฮยอนอารอดอย่างหวุดหวิดแต่คนที่โดนเต็มๆคือคนที่พึ่งก้าวเท้าลงจากรถต่างหาก..
“คุณ..ยูชอน..”อาการโลมาอึ้งบวกกับเสียงเบาหวิวอีกแล้ว
“จุนซู..นายเล่นอะไรของนายน่ะห๊า!!!” ตามตัวและใบหน้าคมเต็มไปด้วยน้ำที่พึ่งออกจากสายยางหมาดๆ
ร่างบางยืนค้างไม่ไหวติง
“ผม..ขอโทษ”
“คิดว่าขอโทษแล้วมันหายรึไง” ยูชอนพูดออกมาด้วยความโกรธถึงขีดสุด...ทำงานมาเหนื่อยๆกะว่าจะพักผ่อนให้หายเครียดกลับโดนต้อนรับแบบนี้น่ะหรอ สาวใช้ก้มหน้านิ่ง...ตายแน่ๆ...น้องจุนซูแย่แน่..
“ก็..ก็ผมไม่รู้ว่าคุณยืนอยู่ตรงนั้นนี่ฮะ..ผมไม่ได้ตั้งใจให้โดนยูชอนเลยนะ...”
“ถ้ามันโดนเอกสารสำคัญขึ้นมานายจะชดใช้ชั้นยังไงจุนซู!!”
“แล้วมันโดนเอกสารอะไรนั่นรึเปล่าล่ะฮะ แค่โดนฉีดน้ำทำเป็นโวยวายไปได้ ผมก็ขอโทษไปแล้วนี่คุณจะเอาอะไรอีก”
ตาคมจ้องปากแดงๆที่ขยับเถียงไม่หยุด ปากอิ่มยกยิ้ม...เข้าทาง...ไม่สิ..ได้เวลาคลายเครียดแล้ว
“จูบสิ”
“หา” จุนซูอุทาน..นี่เราได้ยินไม่ผิดแน่นะ.. ฮยอนอาเงยหน้าขึ้นมามองอย่างอึ้งๆ
“จูบชั้นสิ แล้วชั้นจะยกโทษให้”
“คุณจะบ้าหรอ ผมเป็นผู้ชายนะ เดี๋ยวฟ้าก็ผ่าพอดี”
“งั้นชั้นไล่ฮยอนอาออก” สาวใช้หันมามองทางจุนซูอย่างหวาดๆ
“นี่มันเรื่องของผมกับคุณนะ คนอื่นไม่เกี่ยวด้วยสักหน่อย”
“ตอนนี้ก็เกี่ยวแล้วไง”
“คุณนี่มัน...”...โลมาอยากฆ่าคน...
“เร็วหน่อยสิจุนซู ชั้นจะไปพักผ่อน”
“แค่จูบใช่มะ” ร่างบางเดินเข้าไปไกล้แล้วมองหน้ายูชอน
“โอ๊ยย!!” ขาสั้นกระทืบไปที่เท้าร่างสูงอย่างแรงจนยูชอนต้องยกเท้ามาบีบให้หายเจ็บ
“ไอ้ห้อยโรคจิต!!” จุนซูพูดก่อนจะพาร่างตัวเองวิ่งหนีเข้าไปในบ้าน
“ชั้นไล่เธอออก!!” อดีตสาวใช้ทรุดลงกับพื้น
“พี่ฮยอนอาฮะ ผมจ้างคุณต่อ” เสียงใสๆตะโกนมาจากในบ้าน สาวใช้ยิ้มอย่างดีใจแล้วรีบลุกขึ้นวิ่งตามร่างเล็กไปอีกคน
“บ้าเอ๊ย!!”เจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจ...จุนซู..นายหนีชั้นไม่พ้นหรอกนะ..
“คืนนี้หนูจุนซูก็นอนห้องยูชอนแล้วกัน”
“ไม่ๆ รบกวนยูชอนเปล่าๆ จัดห้องให้ผมใหม่ก็ได้ฮะ ผมรอได้” จุนซูปฎิเสธพัลวัน จะให้นอนกับไอ้ห้อยหรอ แค่มองหน้าก็จะฆ่ากันได้อยู่แล้ว
“พรุ่งนี้แต่งงานก็ได้นอนห้องเดียวกันอยู่แล้ว ยูชอนไม่ว่าอะไรหรอก”
“ระ หรอฮะ เหอะๆ”
“นี่ก็ดึกมากแล้ว หนูจุนซูรีบขึ้นไปนอนเถอะ”
“ฝันดีนะฮะคุณลุง” ร่างเล็กเอ่ยก่อนจะแยกตัวเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้าน
ก๊อกๆๆ มืออวบเคาะประตูเป็นมารยาท
“คุณยูชอนฮะ หลับรึยัง”
“....” ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก
“งั้นผมเข้าไปละนะ”
กึก!! กึกๆๆ มืออวบจับลูกบิดพยายามบิดแล้วเปิดเข้าไปแต่มันล็อก..
ก๊อกๆๆๆๆ “คุณยูชอนฮะ เปิดประตูด้วย”
“....” เงียบ..
ทำไงดี..คุณลุงก็หลับแล้วด้วย..พี่ฮยอนอาหรือทุกคนก็หลับหมดแล้ว...จุนซูไม่อยากไปรบกวนคนที่หลับอยู่ยกเว้นร่างสูงที่อยู่ในห้องนี้
พรึ่บ จู่ๆไฟทั้งหมดก็ดับลงตามเวลาที่ตั้งไว้มีเพียงแสงจันทร์เท่านั้นที่ยังเล็ดลอดเข้ามาทำให้เห็นอะไรขึ้นมาบ้าง
“คุณยูชอนฮะ..ถ้าตื่นอยู่ก็กรุณาเปิดให้ผมด้วย” จุนซูพยายามพูดให้เสียงเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะไม่อยากให้คนอื่นตื่นมาเพราะเสียงเค้า
“คุณยูชอน”...มืดจัง..ได้โปรด...เปิดประตูทีเถอะ.. จุนซูตัดสินใจนั่งลงพิงกำแพงข้างประตูและหลับไปในที่สุด
เวลาผ่านไปราวๆสองชั่วโมง ร่างสูงที่ฟุบอยู่กับหมอนเด้งตัวขึ้นมา...ที่จริงยูชอนไม่ได้หลับตั้งแต่แรกเค้ารอร่างเล็กเลิกล้มความตั้งใจแล้วไปนอนห้องอื่นแทน..ไปรึยังนะ
มือหนาจับลูกบิดแล้วบิดเปิดออกถัดจากหน้าประตูเหลือเพียงความว่างเปล่า..ใบหน้าคมหันซ้ายหันขวาเพื่อสอดส่องว่าร่างเล็กได้ไปนอนห้องอื่นแล้ว
“เฮ้ออ..อ๊ะ” ยูชอนหายใจสะดุดเมื่อเท้าไปโดนกับบางสิ่งบางอย่างเข้า ยูชอนกล้าๆกลัวๆใบหน้าคมค่อยๆหันลงไปมองด้านล่าง..ลูกกลัวแล้ว..อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลย...
“อ้าว”พอมองดีๆแล้วก็คือร่างเล็กที่เค้าพึ่งหาไปเมื่อกี้ ร่างเล็กหลับพิงกำแพงมือทั้งสองประสานกอดเข่าตัวเองไว้แน่น
“นี่ จุนซุ ตื่นๆ” ขายาวสะกิดร่างบางเบาๆ
“อืออ”จุนซูขยับเล็กน้อย
“ข้างนอกมันหนาวนะ รีบๆตื่นสิ”
“อืมมม” ยูชอนตัดสินใจช้อนร่างคนตัวเล็กขึ้นก่อนจะเดินเข้าห้องแล้ววางลงบนเตียงเบาๆ
ร่างสูงเดินไปปิดประตูอีกทีแล้วหันกลับมาค่อยๆล้มตัวนอนลงข้างๆกับร่างเล็ก
“อืออ..ม๊า..จุนซูหนาว”
ยูชอนหันไปจ้องใบหน้าหวาน "นี่นายหลับจริงรึเปล่าเนีย"
“จริงๆ..” อยู่ดีๆจุนซูก็เด้งตัวขึ้นมานั่ง
“ห๊า” ยูชอนตกใจ
“จริงๆนะ..ไอ้ห้อยมันนิสัยไม่ดี” แล้วก็ล้มลงไปนอนอีกครา ทำเอายูชอนอดยิ้มไม่ได้..ที่แท้ก็ละเมอ..
มือหนาดึงผ้าห่มให้คลุมร่างเล็กก่อนจะปิดเปลือกตาปล่อยให้ตัวเองอยู่ในห้วงนิทรา
“ท่านจะรับนายปาร์ค ยูชอนเป็นสามีไม่ว่าจะยามสุขหรือทุกข์มั่งมีหรือยากจน สบายดีหรือเจ็บป่วยจนกว่าจะตายจากกันหรือไม่”
“รับค่ะ”..เฮ่ยๆๆ ทำไมชั้นต้องเป็นเจ้าสาวแล้วพูด“ค่ะ”ด้วย
บรรดาแขกที่นั่งเป็นสักขีพยานต่างน้ำตาซึม...ม๊า..ม๊าก็มาด้วยหรอเนี่ย...ใครก็ได้เอาผมไปจากตรงนี้ที ผมไม่อยากแต่งงานกับไอ้ห้อย
“เฮ่ย”..ห้อยหันมาทำไม..อย่าเอาหน้าเข้ามานะ..ปากห้อยๆนั่นมันจะโดนปากผมอยู่แล้ว..อ๊ากกก..ไม่นะ..
“คุณหนู” ผีเข้าแน่ๆ ยูชอนเรียกผมว่าคุณหนู
“คุณหนูคะ” เอ๊ะ เสียงใครน่ะ
“คุณหนูคะ ตื่นเถอะค่ะ” สาวใช้เขย่าร่างเล็กเบาๆ ตาเรียวกระพริบถี่ๆสองสามทีเพื่อปรับภาพให้ชัดขึ้น เมื่อกี้ฝันหรอกหรอ แต่น่ากลัวชะมัดจุนซูมองไปรอบๆ ดูก็รู้ว่าเป็นห้องนอนของใครสักคน จำได้ว่าเมื่อคืนเรานอนข้างนอกไม่ใช่หรอ
“อืม ทำไมผมมาอยู่ที่นี่ล่ะ”
“ไม่ทราบค่ะแต่ตอนนี้คุณหนูต้องไปรับประทานอาหารแล้วก็เตรียมตัวสำหรับงานแต่ง”...แค่ฝันยังน่ากลัวเลย แล้วของจริงจะขนาดไหน...ผมไม่อยากแต่งงานกับปาร์คยูชอนเลยล่ะฮะ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปลมะวานหายไปพักผ่อน
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปลมะวานหายไปพักผ่อน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น