[FIC]Marriage I LOVE U - YOOSU

ลำดับตอนที่ #4 : Part 4 HATE

คราวที่แล้วตั้งคำถามไป ได้คำตอบมาโล่งใจขึ้นมาก ขอบคุณทุกคนและทุกคอมเม้น

เล่นให้สนุก อ่านแล้วมีความสุข สู่ยูซูที่สดใสเย่วว





Part 4

 

“ดี ถ้ารู้แล้วก็หยุดต่อปากต่อคำซะที ชั้นปาร์ค ยูชอน อายุ24 เป็นนักแสดง” ยูชอนถอดแว่นออกแล้วมองหน้าจุนซูตรงๆ

“ไอ้จมูกบาน” จุนซูอ้าปากค้างน้ำเสียงโลมาเบาหวิวนัก..ไม่จริง..ไม่จริ๊งงง..โธ่..ม๊าส่งผมมาตายหรอเนี่ย..ให้ผมแต่งงานกับคนแบบนี้เนี่ยนะ!..เมื่อสมองโลมาเริ่มเรียบเรียงก็ยิ่งรับความจริงไม่ได้

“คนที่ผมจะต้องแต่งงานด้วย คงไม่ใช่คุณสินะ” ในใจภาวนาให้เป็นแบบนั้นแม้ความหวังจะน้อยนิดก็ตาม...

“ดูเหมือนนายจะยังไม่รู้เรื่อง แต่ว่าชั้นนี่แหละที่จะต้องแต่งงานกับนาย” ยูชอนย้ำความจริงแกล้งอีกฝ่ายเล่น..เห็นหน้าโลมาอึ้งนี่มีความสุขจริงๆ

จุนซูเข้าขั้นช็อค=[]= ...โลมาจะบ้าตาย... 

“แล้วคุณจะพาผมไปไหนเนี่ย”

“ไปลองชุดแต่งงาน”

“มว้ากกกกกกกก ม่ายยยเจงงง” มืออวบทึ้งหัวตัวเอง....ชีวิตคิม จุนซูสูญสิ้นนบัดนาวว

 “ไม่ต้องเวอร์มาก ละก็เลิกแหกปากได้แล้ว ชั้นไม่ได้พานายไปเชือด” จุนซูจ้องเขม็งใส่อีกฝ่าย...ไอ้หมอนี่ดูไม่เป็นทุกข์เป็นร้อนเลย...

“เพราะคุณใช่มั้ยล่ะ ป๊าถึงให้เราแต่งงานกัน”

ยูชอนกุมขมับ...นี่น่ะหรอคนที่พ่อเลือก..ดีที่สุดแล้ว...

“หุบ-ปาก-ซะ” น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยออกจากปากอิ่มกระนั้นก็ไม่ทำให้คนตัวเล็กข้างๆสงบลงได้

“เป็นลูกเศรษฐีแล้วทำไมหรอ คิดว่าจะสั่งใครก็ได้รึไง ผมก็ลูกเศรษฐีเหมือนกันยังไม่วางอำนาจเท่าคุณเลย”   ยูชอนเห็นปากแดงๆของจุนซูขยับเอื้อนเอ่ยแล้วนึกอยากจะจูบปิดปากคนตรงหน้าซะเดี๋ยวนี้ถ้าไม่ติดตรงที่ยัง “สกปรก”อยู่เท่านั้นเอง

“แล้วคุณน่ะนะ..!@#$%^&*()”   มือหนาหยิบไอพอตขึ้นมาใส่หูฟังเพื่อกลบเสียงแปดหลอดของคนด้านข้างอย่างเซ็งๆ

 

 

 

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แต่ตอนนี้รถลีมูซีนเริ่มเข้าสู่ตัวเมืองสี่ล้อเคลื่อนที่ไม่นานก็หยุดลงณที่หมาย

ตาคมหันไปมองคนข้างๆ..หลับซะได้นะ..มือหนาเอื้อมไปเขย่าเบาๆ

“นี่ จุนซู ตื่นได้แล้ว”

“งืมมแจ้บแจ้บซึ้ดดด”  จุนซูที่เริ่มจะรู้สึกตัวสูดน้ำลายที่ไหลออกมาเข้าปากไปอีก

ยูชอนเห็นแล้วชะงักมือทันที...น่าเกลียดจริงๆ...

“พวกแกจัดการทีสิ”

“ครับคุณชาย” ชายชุดดำสองคนเดินมาปลุกคนตัวเล็ก

“คุณครับ...คุณครับ....ตื่นเถอะครับ”

“ชั้นมีเวลาไม่มากนักหรอกนะ ถ้าชั้นนับ1ถึง3แล้วหมอนี่ยังไม่ตื่นเตรียมย้ายที่ทำงานได้เลย”

“...1...”

“ตื่นเถอะครับ” ชายชุดดำเขย่าคนตัวเล็กแรงขึ้น

“อื้ออ” 

“...2...”ปากอิ่มเผยยิ้ม ลูกแก้วสีน้ำตาลฉายแววสนุก..จะรู้มั้ยนะว่ามีความสุขอยู่บนความทุกข์ของคนอื่น..

“คุณครับ..ขอโทษนะครับ”ชายชุดดำออกแรงฉุดคนตัวเล็กลุกขึ้นยืนแล้วรีบอุ้มไปหน้ารถ

“ขอโทษนะครับ ถ้าไม่ทำแบบนี้ผมแย่แน่” ทั้งสองคนขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่

“งืมม ที่ไหนเนี่ย” คนตัวเล็กพริบตาถี่ๆสองสามทีเพื่อปรับภาพตรงหน้าให้ชัดขึ้น

“จัดการให้ชั้นด้วย” เสียงคุณชายดังออกมาจากรถชายชุดดำสองคนทำตามหน้าที่ทันที

“จะพาผมไปไหนอีกอะ   ผมเดินเองได้ ปล่อยผมนะ!!” ร่างเล็กถูกพาเข้าไปในร้าน

“สวัสดีค่ะ ที่นี่รับตัดชุดแต่งหน้า ทำของขวัญ จัดสถานที่เพื่องานวิวาห์...” =[]= ..งะ..งานวิวาห์...ไม่นะ..ม่ายยย

“มาลองชุดที่สั่งไว้น่ะครับ”

“อะ อ่อ เชิญทางนี้เลยค่ะ” 

 

สายตาคมทอดมองผ่านกระจกรถพลางยกดูนาฬิกาข้อมือไปด้วย...ช้าจริงๆ... ร่างสูงตัดสินใจเปิดประตูออกไปขายาวก้าวฉับๆเข้าไปในร้าน

“สวัสดีค่ะ ที่นี่รับตัดชุด แต่งหน้....อ้าว เดี๋ยวสิคะ คุณคะ   ห้องนั้นมีคนลองชุดอยู่ค่ะ” ยูชอนไม่ฟังใครทั้งนั้นมือหนากระชากประตูเปิดออก

“ปล่อยผมสิ ผมใส่เองได้ พวกคุณเห็นผมเป็นอะไรเนี่ยย”   ชายชุดดำจับแขนเรียวพยายามใส่เสื้อเข้าไปให้ได้แต่คนตัวเล็กดิ้นไม่หยุดก็เลยไม่ได้ลองชุดสักที

ยูชอนรีบหยิบชุดสูทสีขาวใกล้ๆมือแล้วลองเทียบกับตัวจุนซูโดยกะประมาณระยะสายตา

“ขึ้นรถ” ยูชอนเอ่ยสั่งก่อนจะยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน  ไม่แปลกที่จะไม่ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดของพนักงานเพราะถ้ามีข่าวหลุดไปได้ว่าดาราดังกำลังจะแต่งงานคงมีผลกับงานเค้าไม่น้อย...แค่ให้ค่าปิดปากกับขู่นิดเดียวก็จัดการได้ง่ายๆ...

“นี่ค่ะ” ยูชอนรับบัตรไว้แล้วก้าวยาวๆกลับมายังรถลีมูซีนคันเดิมที่ตอนนี้มีคนตัวเล็กนั่งหน้าบูดอยู่มือหนาโยนชุดใส่จุนซู

“ของนายน่ะ เก็บไว้ด้วย”  

“ไอ้ปากห้อย! คุณเห็นผมเป็นตัวอะไร คิดจะลากไปไหนมาไหนก็ได้งั้นหรอ” ร่างเล็กพูดออกมาอย่างเหลืออด

“นายหาเรื่องชั้นบ่อยเกินไปแล้วนะจุนซู” คนตัวเล็กกำลังจะอ้าปากแต่ถูกชิงพูดซะก่อน

“ถ้านายยังไม่หุบปาก ก็อย่าหาว่าชั้นไม่เตือน” เสียงเยือกเย็นนั้นทำให้รู้ว่าปาร์ค ยูชอนเอาจริงแน่นอน

จุนซูได้แต่จ้องเขม็งใส่ร่างสูง...ไอ้บ้าปาร์ค ยูชอน...อ๊ากกกกกกกกกก...โลมาอยากตั๊นหน้ามันจริงๆ..

 

 

ทันทีที่รถลีมูซีนวิ่งเข้ามาจอดภายในบริเวณคฤหาสน์ร่างเล็กรีบลงจากรถก้าวเท้าฉับๆเข้าทางซึ่งคิดว่าน่าจะเป็นประตูบ้าน...ไม่อยากหน้าเจอคนใจร้ายแม้แต่วินาทีเดียว...เกลียด...

“ระวังหลงทางล่ะ” ยูชอนพูดยิ้มๆ ฟังแล้วไม่น่าจะแปลว่า “เป็นห่วง” แต่แปลว่า “บ้านใหญ่” ซะมากกว่า

จุนซูทำเป็นหูทวนลมไม่สนใจคำพูดเจ้าของบ้านสักคำ

“พ่อชั้นอยากเจอนาย นายคงจะไม่เอาสภาพแบบนี้ไปให้ผู้ใหญ่เห็นหรอกนะ” ...พ่อหรอ...แค่ลูกก็เข็ดแล้ว...ถ้าเป็นพ่อจะขนาดไหน...

“ฮยอนอา พาคุณหนูคนใหม่ไปอาบน้ำที   ชั้นกลัวคุณหนูหลงทาง” สาวใช้วัยประมาณ30ต้นๆวิ่งมาพาร่างเล็กไปยังห้องอาบน้ำ

“ฮยอนอา พี่ฮยอนอา ผมเรียกแบบนี้ได้มั้ย” จุนซูคิดว่าถ้าอยู่ในบ้านนี้แล้วไม่สนิทกับใครเลยก็คงอึดอัดน่าดู...สนิทกับเจ้าของบ้านไม่ได้ก็ขอคนใช้แล้วกัน

“ได้ค่ะ ของเตรียมไว้ข้างในหมดแล้ว อยากได้อะไรเพิ่มก็เรียกนะคะ” ร่างเล็กเดินเข้าไป..ห้องน้ำใหญ่กว่าห้องนอนบ้านเราอีก 

“พี่ฮยอนอา...ไอ้นี่มันใช้ยังไงฮะ” มืออวบชี้ไปยังกล่องสีขาวที่อยู่ติดผนัง ฮยอนอาถึงกับกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่

“เค้าเรียกว่าเครื่องทำน้ำอุ่น หมุนตรงนั้นแล้วมันจะเปลี่ยนอุณหภูมิแต่วันนี้ไม่ต้องใช้หรอกค่ะ อากาศดีขนาดนี้”

“อ่อ  แล้วอันนี้มันแชมพูสระผมยี่ห้ออะไรอะ”

“อันนั้นสบู่เหลวค่ะ”   จุนซูตาโต

“มีสบู่เหลวด้วยหรอ ผมไม่เห็นเคยใช้เลย”

“ฮยอนอาไปแล้วนะคะ คุณหนูอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณท่านจะรอนาน” ตอนแรกเธอคิดว่าจะเป็นลูกคุณหนูถือตัวแบบคุณชายซะอีก...พอมาเจอแบบนี้แล้วไม่รู้ว่าข้อตะขิดตะขวงใจมลายหายไปไหนหมด..

 

 

 

 

 

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารหรูในเช้านี้ไม่เป็นดังเช่นทุกวันเพราะมีสมาชิกใหม่มานั่งด้วย

“ที่บ้านหนูจุนซูทำอาหารทานเองทุกวันเลยหรอ” 

“ไอ้อ๊ะ แอ๊วอ้ออังอูกเองอีกอ้วย แค่กๆ(ใช่ฮะ แล้วก็ยังปลูกเองอีกด้วย)” จุนซูสำลักกับข้าวจนคนข้างๆต้องรีบป้อนน้ำให้อย่างหน่ายๆ...ก็จะไม่ให้สำลักได้ยังไง...ยัดจนล้นปากขนาดนั้น...

“ค่อยๆกินก็ได้  ไม่มีใครมาแย่งนายหรอก” 

“แล้วอาหารที่บ้านอร่อยไหม” ชายแก่ถามต่ออีกเค้ารู้สึกเอ็นดูร่างเล็กตรงหน้าไม่น้อย

“อร่อยฮะ พี่ชายผมทำอาหารเก่ง แต่ที่นี่ก็อร่อยเหมือนกัน” ยูชอนก้มหน้าไปกระซิบริมหูบาง

“ไม่ต้องบอกพ่อชั้นก็คงรู้แล้วล่ะ แต่นายน่ะรู้จักมารยาทบนโต๊ะอาหารบ้างมั้ย” ใบหน้าหวานหันไปค้อนคนข้างๆ...นี่เห็นว่าอยู่กับคุณลุงหรอกนะ ชิชะ!!...

“หนูจุนซูกินเต็มที่เลยนะ คิดซะว่าอยู่ที่บ้านแล้วกัน”...นั่นไง...มีคนเข้าข้างชั้นแล้ว..ไอ้ห้อยเอ๊ย...

“คร๊าบบ” พูดเสร็จก็กินเอาๆ อย่างกับอดอาหารมาสามวัน 

“พ่อครับ ผมไปแล้วนะ” จุนซูที่กำลังซัดไก่น่องโตเงยหน้ามองตามร่างสูงที่ยืนขึ้น

“จะรีบไปไหนล่ะ   ผู้ใหญ่เค้ายังนั่งทานอยู่เลย คุณรู้จักมารยาทบนโต๊ะอาหารบ้างมั้ย” ...ห้อยเจอชั้นสวนกลับ อึ้งเลยอะดิ

“ชั้นมีงานต้องทำ   ไม่ได้ว่างเหมือนคนบางคน”


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------


อ่านแล้วติชมได้ตลอดเหมือนเดิม    คนอ่านคนเม้นมาม๊วฟฟที(ใครเค้าอยากม๊วฟกะแกห๊า!!==")