ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Part 3 สัญญา
Part 3
“อาทิตย์หน้า...ลูกต้องแต่งงานกับ คิม..จุนซู”
O[]O ลูกชายหน้าเหวอทันที อึ้ง ทึ่งไปชั่วขณะ
“พ่อคร๊าบบบ อย่าพูดเล่นกับผมสิ ผมไม่ตลกนะ” ยิ่งลูกชายพูดแบบนี้บิดายิ่งมีสีหน้าหนักใจ
“พ่อ..พ่อไม่ได้พูดเล่น...พ่อขอโทษด้วยที่พึ่งมาบอก”
“.....ทำไม...ทำไมต้องบังคับผมเรื่องนี้ด้วย....ผมเคยบอกพ่อแล้วไงว้าเรื่องนี้ผมเป็นคนเลือกเอง”
“พ่อสัญญากับเค้าไว้” ..เค้าสัญญากับคิมจินซุกว่าจะให้ลูกของทั้งสองฝ่ายแต่งงานกัน เพราะก่อนที่ภรรยาเขาจะตาย ทั้ง3คนพ่อแม่ลูกไปเที่ยวในแถบชนบทแล้วเกิดอุบัติเหตุรถพุ่งตกน้ำ คิมจินซุกเป็นคนช่วยเขาและยูชอนขึ้นมา แต่ช่วยภรรยาเค้าไม่ทันท่ามกลางความเสียใจที่ภรรยาสุดรักจากไป กับความดีใจที่ตนและลูกรอดมาได้ตอนนั้นเค้าไม่รู้จะตอบแทนยังไงเพราะฝ่ายนั้นก็มีเงินมากพออยู่แล้วเขาจึงสัญญาว่าจะให้ลูกชายเค้าแต่งงานกับบ้านนั้น ทั้ง2ฝ่ายต่างยินดียังไงยังไงเศรษฐีกับเศรษฐีเจอกันมันก็ไม่ใช่เรื่องร้ายแน่นอน
“สัญญาอะไร พ่อไปสัญญากันตอนไหนทำไมผมไม่รู้” ยูชอนเริ่มเสียงสั่น เค้าจริงจังกับเรื่องนี้แค่ไหน พ่อก็รู้
“พ่อเชื่อว่าพ่อเลือกคนที่ดีที่สุดให้ลูกแล้ว พ่ออยากให้ลูกเป็นผู้ใหญ่ที่ดี”ตลอดเวลาที่ผ่านมาเค้าให้คนไปสืบเรื่องครอบครัวนี้ในทุกๆ6เดือนเพื่อจะได้แน่ใจว่าลูกของเขาจะเหมาะสมกับบ้านนั้น
“ผมเป็นผู้ใหญ่อยู่แล้วนี่ครับ พ่อไม่ต้องมาอ้างให้ผมยอมรับหรอก”
“ลูกของพ่อยังเด็กอยู่ ถ้าลูกโตแล้ว ลูกจะเข้าใจในสิ่งที่พ่อพูด” ยูชอนไม่อาจทนอยู่ได้ รีบพาร่างตัวเองกลับห้อง
ชายแก่ได้แต่ถอนหายใจทอดมองลูกชายที่เดินออกไป
“โธ่โว้ยย!!!!!!” ขายาวเตะเก้าอี้ใกล้ตัวจนกระเด็นไปอีกทาง...คนที่ดีที่สุดงั้นหรอ...ในเมื่อผมไม่ใช่คนเลือกจะดีที่สุดได้ยังไง..ร่างสูงทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน
...ชีวิตของชั้นต่อจากนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ...
10/5/50
“คัทๆ ยูชอน มีสมาธิหน่อย” เสียงเดิมๆไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวัน
“ผมขอพักก่อนนะครับ” ยูชอนพูดขึ้น...วันนี้เครียดเรื่องนั้นตลอดเลย..ให้ตายสิ..
“น้ำครับ” เจ้าของเสียงหวานยื่นน้ำส่งให้พร้อมยิ้ม ยูชอนรับมาอย่างงงๆ
“น้ำองุ่นจากไร่ผมเอง ที่จริงจุนซูต้องเป็นคนเอามาให้คุณแต่รายนั้นคะยั้นคะยอให้ผมเอามาให้แทน ไม่รู้ว่ากลัวอะไรนักหนา” ยูชอนมองหาร่างเล็กที่ว่าแล้วก็เจอภรรยาในอนาคตกำลังเดินแจกน้ำองุ่น(แจกยิ้มด้วย)ให้บรรดาทีมงานทั้งหลาย
“หึ กลัวเป็นด้วยรึไง” ยูชอนเปิดฝาแล้วดื่มรวดเดียวหมดขวด
“จุนซูน่ะ เวลาทะเลาะกับใครถ้าสังเกตดีๆ น้ำตาจะไหลออกมาอยู่รอมร่อแล้ว” โกหกคำโตพ่นออกมาจากปากคนหน้าสวย หวังเพียงว่าปาร์คยูชอนจะอ่อนข้อให้น้องชายของตน
ในใจยูชอนเองก็อยากให้เป็นแบบนั้นเหมือนกัน..ชอบที่รู้สึกว่าอยู่เหนือคนอื่นๆ เพราะความเคยชิน...
“แต่คงไม่ใช่กับผมหรอก ว่าแต่คุณเป็น..”
“ผมคิม แจจุงพี่ชายของจุนซู” ...พี่สวย น้องน่ารักตะกูลนี้มันผู้ชายแน่หรอฟร่ะ...
“คุณคงรู้เรื่องนั้นแล้วใช่มั้ย ผมฝากน้องชายด้วย เค้าน่าเป็นห่วงในหลายๆเรื่อง” ยูชอนเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
“ทำไมคิดว่าผมจะดูแลได้”
“เพราะว่..”
“ยูชอนมาทำอะไรตรงนี้คะ ได้เวลาถ่ายต่อแล้ว” เจสสิก้ามองจิกแจจุงก่อนที่จะเกาะแขนพาร่างสูงให้ไปยังสถานที่ถ่ายทำ
..ชักไม่แน่ใจแล้วสิ แต่คนที่พ่อเลือก ยังไงก็ต้องดีที่สุดอยู่แล้ว..
“พี่แจ เป็นไง ไอ้หมอนั่นมันว่าอะไรพี่รึเปล่า” พอเห็น “ไอ้หมอนั่น” ไปทางอื่น จุนซูก็รีบเดินมาถามสถานการณ์กับพี่ชายทันที
“เปล่านี่ ใจดีจะตาย”
“=[]= จุนซูไม่เชื่ออ๊ะ”
“นายน่ะคิดไปเอง”
“หรือว่าพี่แจสวย ไอ้จมูกบานก็เลยคุยดีด้วย”
“ฮ่าๆๆ เพ้อเจ้อน่า”
หลังจากวันนั้นจุนซูก็ไม่ได้เจอยูชอนอีกเลยจนกระทั่ง..
16/5/50 (เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก(ก็โกหกนี่หว่า==”))
แสงแดดส่องทุ่งกว้างเป็นสีอ่อนบ่งบอกว่าได้เวลาที่ผู้คนควรจะตื่นจากการหลับใหลเสียทีเช่นเดียวกับครอบครัวนี้ที่ตื่นมาดำเนินชีวิตตามความเคยชิน ภาพพ่อแม่ลูกกำลังเก็บผักสวนครัวไปทำอาหารแลดูน่ารักแต่สีหน้าของบิดาและมารดาไม่เป็นอย่างทุกวัน
“จุนซู...ป๊ามีเรื่องจะบอก”
“แม่บอกเอง เดี๋ยวลูกงงอีก”
“อะไรหรอฮะ” ปากพูดแต่มือยังเก็บผักสวนครัวไม่หยุดหย่อน
“พรุ่งนี้ลูกจะต้องแต่งงานกับปาร์คยูชอน” ผู้เป็นแม่พูดรัวเร็วจนน้ำลายแทบกระเด็น
“อะไรนะฮะ ม๊าพูดช้ากว่านี้หน่อยสิ” จุนซูยังไม่มีทีท่าว่าจะสนใจ
“พรุ่ง นี้ ลูก ต้อง แต่ง งาน กับ ปาร์คยูชอน” ได้ผลชะงัก ตะกร้าผักร่วงพื้น โลมาค้าง
“ตะ..แต่งงานกับใครนะ!”
“ปาร์ค ยู ชอน” มารดาเน้นคำพูดให้ชัดแจ๋วแจ่มแจ้ง
“ชื่อคุ้นๆนะฮะ แถมแปลกด้วย ผู้หญิงอะไรชื่อปาร์คยูชอน”
“วันนี้9โมงเค้าจะมารับไปดูชุด ไปแต่งตัวเร็ว” คุณแม่ไม่สนใจรีบดันร่างเล็กไปใส่เสือผ้าให้มันดูดีกว่าตอนนี้
“ม๊าทำอะไรอะ แล้วผมบอกตอนไหนว่าจะแต่งงานด้วย”
“จุนซูไม่ต้องบอกหรอก แม่บอกเอง” ทั้งพ่อทั้งแม่รีบจับแขนเล็กพากันไปหาเสื้อผ้าใส่ งานนี้โลมาดิ้นสุดแรงเกิด
“ลูกคนนี้ดื้อจริงๆ แจจุงมาช่วยป๊าหน่อย” แจจุงทำเป็นไม่สนใจเก็บผักต่อไป ทำให้คนตัวเล็กหลุดจากการจับกุม(?)
ขาสั้นวิ่งไปตามทางเพื่อหลบหนีจากบิดามารดาวิ่งไปเรื่อยๆจนไปเจอกับสิ่งคนตัวเล็กต้องชะงัก
เบื้องหน้าเป็นถนนทางเข้าไร่มีรถลีมูซีนสีดำวิ่งมาจอดตรงหน้าเขา ชายชุดดำ3-4คนเปิดประตูรถออกมา
“เชิญครับ คุณคิม จุนซู” ร่างเล็กยืนค้างอยู่นานกว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็ถูกชายชุดดำจับยัดเข้าไปในรถเรียบร้อย
รถลีมูซีนเลี้ยวกลับทางเดิม ตากลมมองข้างทางมีคนงานยืนเรียงกันเป็นแถวเอากลีบกุหลาบมาโปรยรถลีมูซีนบางคนถึงกับน้ำตาไหลเพราะหลายคนเป็นคนเก่าแก่จึงผูกพันกับจุนซูเหมือนครอบครัวตากลมจ้องมองจนออกจากเขตไร่...นี่รวมหัวกันทั้งไร่เลยใช่มั้ยเนี่ย.. จุนซูละออกมาจากกระจกรถแล้วหันไปสำรวจรอบๆมีแต่คนใส่ชุดดำๆ แล้วไอ้แว่นดำแต่งตัวดีๆที่นั่งข้างเรานี่มันใคร?
“คุณครับ จะพาผมไปไหนหรอ”
“....” เงียบไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก
“เอ่อ..คุณครับ จะพาผมไปไหน” เสียงหวานเอ่ยอีกครั้ง...ไอ้หน้าหล่อนี่มันหูตึงรึไงนะ..
“....” เงียบอีกครั้ง มัวแต่เก๊กหน้าหล่ออยู่นั่นแหละ รู้จักจุนซูน้อยไปซะแล้ว...ร่างเล็กตัดสินใจขยับไปไกล้แล้วตะโกนชิดใบหูอีกฝ่าย
“คุณคร๊าบบบบบบบบบบบบบ!!”
“นายอย่าเอาตัวสกปรกๆมาใกล้ชั้นนะ” เสียงแหบทุ้มเล็ดลอดออกมาตามไรฟัน ...เอ๊ะ..พูดเหมือนใคร..เหมือนเคยได้ยิน...สกปรกหรอ..ก็ใช่...จุนซูยอมรับว่าตอนนี้เค้าสกปรกจริงๆน่ะแหละเพราะพึ่งเก็บผักมา นี่วิ่งมายังไม่ได้ถอดงอบออกเลยมือเปื้อนขี้ดินอีกต่างหาก...แต่คนตรงหน้าใจร้ายเกินไปแล้ว
“คุณน่ะใจร้ายเกินไปแล้ว มาพูดตรงๆแบบนี้ได้ยังไง คงไม่รู้สินะว่าคำพูดของคุณทำร้ายคนอื่นแค่ไหน ถึงตัวผมจะสกปรกแต่ผมก็ไม่ใช่หมูไม่ใช่หมาสักหน่อย ถ้าคุณรังเกียจผมคุณก็น่าจะใช้คำพูดที่ดีกว่านี้สิฮะ”
“หุบปากซะ น่ารำคาญจริงๆ แล้วชั้นก็รู้วิธีการพูดไม่ต้องมาสอนชั้น”
“พ่อแม่คุณสอนให้คุณพูดจากับคนอื่นแบบนี้หรอฮะ” ชายแว่นดำเริ่มอารมณ์เสียเต็มทน
“แล้วพ่อแม่ของนายสอนให้นายพูดจาลามปามกับคนที่อายุมากกว่าหรือไง”
“ละ..แล้วผมจะรู้ได้ไงว่าคุณอายุมากกว่าน่ะ”
“ดี ถ้ารู้แล้วก็หยุดต่อปากต่อคำซะที ชั้นปาร์ค ยูชอน อายุ24 เป็นนักแสดง”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอถาม
ตรงช่วง
“นายน่ะคิดไปเอง”
“หรือว่าพี่แจสวย ไอ้จมูกบานก็เลยคุยดีด้วย”
“ฮ่าๆๆ เพ้อเจ้อน่า”
-----------------ช่วงนี้รู้สึกเหมือนโดนตัดฉับไปเลยรึเปล่า หรือว่าอ่านลื่นดี---------------
หลังจากวันนั้นจุนซูก็ไม่ได้เจอยูชอนอีกเลยจนกระทั่ง..
ช่วยตอบด้วยเน้อ ช่วงไหนดีไม่ดี จะได้เอาไปพัฒนา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น