ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part 1
2 in 1
“อ๊ะ อ๊า! ยูชอน อ๊า คุณยูชอน”
“อ่าห์ ดีมากที่รัก เก่งมาก ซี๊ดดด” ริมฝีปากอิ่มเผยอร้องซี๊ดเบาๆตามแรงอารมณ์ หญิงสาวลูกครึ่งอเมริกาผมยาวดัดเป็นรอนทำไฮไลท์เขียว น้ำเงิน ชมพู ขาเรียวยาวใส่ถุงน่องตาข่ายสีดำ แค่นี้ก็พอจะเดาออกว่ามีรสนิยมแบบไหน เธอนั่งขย่มอยู่บนตัวชายหนุ่มโดยที่ผู้คนรอบๆไม่ได้ให้ความสนใจเลย...เพราะรอบๆตัวก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน...
ท่ามกลางแสงไฟหลากสีวิบวับและเสียงอึกทึกครึกโครมลั่นไปทั่วบริเวณ ทั้งหญิงทั้งชายต่างออกลวดลายใส่ท่าเต้นกันอย่างเมามันส์ ชายหนุ่มรูปหล่อผิวคล้ำและมีเสียงทุ้มต่ำอันเป็นเอกลักษณ์ยืนเก๊กท่าอยู่หน้าเวทีโคโยตี้ มือหนายกขึ้นปาดเหงื่อเพราะอุณหภูมิของผับชักร้อนขึ้นทุกที
“ไอ่ห่าชางมินมันอยู่ไหนวะ” เขาปาดเหงื่อมองนาฬิกาเป็นพักๆอย่างร้อนใจเมื่อคนที่นัดไม่มาตามนัดเสียที
“อ่าวพี่ยุน มาทำอะไรอยู่คนเดียวล่ะเนี่ย”
“= =” ...รอมึงนั่นแหละ..สัส!!.. เมื่อเห็นคนหล่อน่าบูด เด็กตัวสูงจึงใช้ความสูงให้เป็นประโยชน์ ตบไหล่หนาไปหนึ่งทีด้วยความสนิทสนมอย่างกับเพื่อน (กู)รัก(มึงว่ะ)
“โถ่ พี่ อย่าทำหน้างั้นดิ ผมแค่ล้อเล่น เราไปคุยกันตรงนู้นเถอะ” เด็กสูงลากไม่ไป ..ขาหมีมันเหนียว..
“คุยตรงนี้แหละ เอาของมารึเปล่า”
“เอามาดิพี่” ชายชองแบมือเตรียมรับ แต่ไอ้เด็กสูงมันไม่ยอมยื่นให้ ทำท่าชักเข้าชักออกอยู่นั่น
“มึงจะให้ไม่ให้!” ยุนโฮถกแขนเสื้อขึ้น อย่างนี้มันต้องใช้กำลังกันหน่อย
“ก็..ก็ไปคุยตรงนั้นสีพี่ ผมถึงจะให้”
“กูจะคุยตรงนี้ เอามาเร็วๆ!”
“เรื่องมากเดี๋ยวไม่ให้น้าาา”
“-_- ” ...ยังจะมาทำแอ๊บแบ๊ว น่ารักตายห่าล่ะมึง... ชิมมินเหงื่อแตก..ท่าไม่ดีละ...เตรียมเผ่นดีกว่า==”…
“พี่อย่าดุนักสิ ถ้าใช้คำหยาบจนติดเป็นนิสัยเนี่ย สาวไม่ชอบนะพี่”
“หรอ กุพูดมาตั้งนานละ แฟนคลับไม่เห็นลด”
“ดูอย่างตาแก่หัวล้านพุงพุ้ยคนนั้นสิ สาวๆล้อมเยอะเพราะปากหวานนะ” เด็กโย่งชี้ไปทางเสี่ยที่นั่งกินเหล่าหน้าแดง ผู้หญิงสวยๆต่างห้อมล้อม ชายชองมองด้วยความอิจฉา ...กูก็หล่อกว่า ทำไมไม่มีแบบเอ็กซ์ๆเซ็กส์ๆมาล้อมแบบนั้นบ้างวะ...
“ถ้าพี่หัดพูดเพราะๆ ผู้หญิงก็จะมารุมเยอะแบบนั้นแหละ พี่อยากเป็นแบบนั้นไหมล่ะ”
“สุดๆ”
“งั้นพี่รอตรงนี้นะ เดี๋ยวผมหาเหยื่อให้” ว่าแล้วเด็กโย่งก็หุนหันเดินหายไป
.
.
.
.
.
“แล้วแกก็เลยไม่ได้ของใช่มะ”
“ครับ ผมโดนไอ้เด็กนั่นต้มซะเปื่อย...โอ๊ยย!! ตบหัวผมทำไมครับ”
“แกมันโง่” ชายชองกุมหัวตัวเองที่บวมเป็นมะนาว น้ำตาแห่งความเป็นลูกผู้ชายไหลย้อยลงมา และตามด้วยน้ำมูก
ผลัวะ!!
“ตบผมทำไมอีกล่ะครับ”
“น่าเกลียด” ควีนสีเทาพวยพุ่งออกมาจากริมฝีปากบาง ในมือที่คีบบุหรี่ถูกลูกน้องคนสนิทแย่งไป สายตาเรียวมองตามอย่างอาฆาตก่อนจะปรับให้เป็นปกติเมื่อหักห้ามใจของตัวเองได้
คิม จุนซู ชายร่างเล็กแต่หมัดหนักเป็นหัวหน้าแก๊งค์ในโรงเรียนมัธยมปลายชื่อดัง ผมสีแดงส้มถูกซอยถึงต้นคอ ด้านข้างนั้นถูกซอยสั้นเผยให้เห็นต่างหูรูปไม้กางเขน ชุดยูนิฟอร์มถูกดัดแปลงจากเสื้อเชิ๊ดแขนยาวเป็นแขนสั้น แทนที่จะทับด้วยเสื้อกั๊กสีเทากลับทับด้วยเสื้อกั๊กแฟชั่น เนื้อที่บนผ้านั้นถูกกินไปด้วยสีแดงฉานซึ่งเป็นสีประจำแก๊งค์
จุนซูและพวกพ้องได้ยึดเอาห้องยามเก่าเป็นที่ซ่องสุมอยู่ พวกเขาจะมารวมตัวที่นี่ทุกวัน ว่างก็มา ไม่ว่างก็โดดเรียน(แล้วแกมาเรียนทำไม==”)
“ยุนโฮ!! ไปตามจับไอ้ช่างกินมาให้ได้! แล้วอย่าโดนมันหลอกอีกล่ะ!”
“ครับ!!” ชายชองรับคำสั่งอย่างเข้มแข๊งและรีบเดินออกไปนอกห้องพร้อมกับลูกน้องอีกหลายสิบคน
ร่างเล็กลุกขึ้นยืนเต็มความสูง(ที่แทบจะไม่มี) และเดินช้าๆไปยังหน้าต่าง เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายทำให้เขาต้องชะโงกดูพื้นด้านล่าง
“พวกไอ้ฉ่อยมันวิ่งหาอะไรของมัน”
“สงสัยว่า มันคงวิ่งหาหนอนบ่อนใส้ชางมินมั้งครับ” สมองของกลุ่มเอ่ยตอบเพราะเขาเห็นเหตุการณ์แบบนี้มาตั้งแต่เช้าแล้ว
“งั้นก็หาคนเดียวกันน่ะสิ อย่างไอ้ช่างกิน วันนี้มันจะกล้ามาโรงเรียนหรอ”
“ไม่ทราบครับ” ผู้เป็นสมองหันไปสนใจกับการบ้านบนโต๊ะอีกครั้ง ชายรูปร่างเพรียวเล็กไม่ต่างจากหัวหน้าแก๊งค์มักจะอ่านหนังสือไม่ก็ทำการบ้านเป็นประจำ เรียวอุค มีบุคคลิกที่สงบเสงี่ยมเรียบร้อยเหมือนพวกลูกคุณหนูทำอะไรไม่เป็น แต่ความจริงแล้วก็คือคนที่ดูจะโรคจิตและเลือดเย็นที่สุดในกลุ่ม
“เห็นว่าวันนี้แก๊งค์ชีวอนมันจะเปิดตัวมือขวาใหม่ของมันน่ะครับ”
“เปิดตัวมือขวาทุกที มือซ้ายมันคือใครกันแน่”
“ไม่ทราบครับ” (ขอบคุณที่ตอบครับ==”)
“แย่แล้วครับหัวหน้า!! ข้างล่างมีเรื่องแล้วครับ!!!” จู่ๆไอ้คังอินขึ้นอืดก็วิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามาตะโกนใส่ผู้เป็นหัวหน้าดังลั่นจนน้ำลายกระเด็นใส่ลูกน้องข้างๆ
ปรากฎการณ์ทุกคนเงียบไป 3 วิ ทุกอย่างหยุดนิ่ง แม้แต่ยุงยังหยุดบิน..
ออดดดดดดดดดดดดดดด เสียงออดโรงเรียนทำลายความเงียบ
( - - ) <<ใบหน้าของเรียวอุค
(=[]=) <<< ใบหน้าของลูกน้อง
(=_=) <<<ใบหน้าของจุนซู
“คาบนี้ผมขอเข้าเรียนนะครับ” พูดจบก็หยิบหนังสือ ดันเก้าอี้ให้เข้าที่ ขยับแว่นอีก 1 ที และเดินฝ่าความเงียบไป
...ไอ้อุคไม่สนใจ!!...
“หัวหน้าครับ จะส่งลูกน้องไปเสริมหรือเปล่า”
“ส่งไปให้มันหยามหรือไง”
“แล้วจะทำยังไงดีครับ”
“ฉันไปเอง”
ย้อนไปเมื่อประมาณ10นาทีที่แล้ว
“แฮ่กๆๆ...แฮ่กๆๆ...”
ปึกกก!!!
“โอ๊ย/แอ๊กก!?” ร่างของชายสองคนกระเด็นไปคนละทาง คนตัวสูงลูบหน้าอกหัวเองด้วยความจุก ...เจ็บชิหาย วิ่งชนคนหรือว่าเหล็กฟร่ะ!...แต่เหล็กห่าอะไรร้องดังแอ๊ก เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับชายอีกคน ซึ่งดูออร่าแล้วก็น่าจะเป็นพระเอกของเรื่อง
“ไอ้ชางมิ๊นน!!!!!!! หยุดนะโว้ยยย!!!!” เสียงตะโกนไล่หลังนั้น ฟังดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนเดียวแน่ๆ ...ไม่มีเวลาคิดแล้วครับท่าน เด็กตัวสูงยันตัวลุกขึ้นยืนและใส่เกียร์หมาอย่างรวดเร็ว ชางมินวิ่งไปหลบในห้องเก็บของ เหงื่อแตกผลั่กๆแต่ก็ต้องอดทนไว้ ...ทำไมชีวิตกุมันซวยอย่างนี้วะครับ!!... เมื่อกองทัพยุนโฮวิ่งผ่านไป เด็กตัวสูงจึงถอนหายใจโล่งอก แต่พอหันไปข้างๆก็ต้องตกใจ
=0=
“กะ..แกเป็นใคร” ....หวังว่าคงไม่ใช่พวกชีวอนหรอกนะ...
“ผมหรอ?...ผมชื่อ ปาร์ค ยูชอนครับ คุณล่ะ”
“ฉันชื่อชางมิน ว่าแต่มาทำอะไรในห้องนี้”
“ผมก็วิ่งหนีมาเหมือนกันครับ” ..โอ้ว มินๆเจอเพื่อนครับ...
“แล้วแกวิ่งหนีแก๊งค์ไหนวะ”
“ไม่รู้=w=”
“อ้าว= =”
“ผมเห็นคุณชางมินวิ่ง ผมก็เลยวิ่งตาม” ..ยังมีหน้ามาพูด.. แต่ดูจากลักษณะท่าทางแล้วก็ไม่เคยเห็นมาก่อน
“เด็กใหม่หรอ?”
“เปล่าครับ แต่พึ่งมาอยู่เมื่อวาน” ...ไอ้ห่านี่กวนประสาท...
“เฮ้ย!! มันอยู่นั่นไง!!!” ชายอีกกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งตรงเข้ามา ทำให้ปริ้นชิมใส่เกียร์หมาอีกครั้งโดยมิได้นัดหมาย ขายาวก้าวฉับๆไม่หยุด จนมาเจอกองทัพชายชอง ร่างสูงปรี๊ดดผงะ ถอยหลังกลับสามก้าวแต่ก็โดนกลุ่มไอ้ฉ่อยประกบไว้ก่อนแล้ว
...หน้าก็ไอ้คุณชายชอง...หลังก็เจ๊ฮีชอล...วันนี้ได้กินยำต-นชัวร์ๆ... ชางมินเหงื่อแตก ....และแล้ว...สมองอันฉลาดหลักแหลมก็คิดวิธีแก้ปัญหาออก...
“ไอ้ชางมิน ยอมให้จับซะดีๆ” ชายชองตะโกนลั่น
“ไม่!! ชางมิน! แกต้องไปกับฉัน” ฮีนิมก็เสียงดังไม่แพ้กัน
“เราเจอไอ้ชางมินก่อน”
“แต่มันเป็นลูกน้องฉัน!” เถียงกันไปมาจนผู้ยืนดูเหตุการณ์ทนไม่ไหว ชายร่างอ้วนยืนกินฟิชโช่ไปด้วยพูดไปด้วย
“เอางี้ดีกว่าครับ...ผมว่า ให้ชางมินเลือกดีกว่า ว่าจะไปกับใคร”
“เออเข้าท่า/เออดี” ทุกสายตาหันมาจดจ้องที่ปริ๊นชิม ...แหม รู้สึกตัวเองสำคัญก็วันนี้แหละ...
จู่ๆร่างสูงหน้าหล่อวิ่งหอบเข้ามากลางกลุ่มนักเลง โดยไม่รู้ตัวว่าต้องเจอกับอะไร อกหนากระเพื่อมรุนแรงเพราะความเหนื่อย แต่ก็ต้องเอ๋อเมื่อชางมินชี้มาที่เขา และทุกสายตาก็ต้องมาที่เขากันหมด
“จะไปกับไอ้เนี่ย”
“มันเด็กแก๊งค์ไหนวะ/มันอยู่แก๊งค์ไหน” เสียงผู้คนทั้งสองฝ่ายตะโกนโหวกเหวกก่อนจะเดินเข้ามาประชิดตัวพระเอก ยุนโฮกระชากคอเสื้อร่างสูงขึ้นมาพร้อมกับเอ่ยถาม
“มึงอะ อยู่แก๊งค์ไหน” ไม่ทันที่คนหล่อจะได้พูดอะไร เด็กตัวสูงชางมินก็ใส่ประวัติรัวเร็วราวกับรู้จักกันมาสามชาติเศษ
“เป็นมือขวาของแก๊งค์แจ๊คปริ๊น พ่อเป็นเจ้าของเครื่องดื่มกระทิงแดง แม่เป็นเจ้าของไข่มุกอันดามัน พี่มันทำธุรกิจโรงแรม น้องมันเป็นยากูซ่าแถวเมียงดง ปู่มันขายปลาอยู่ที่ตลาดน้ำ ย่ามั...”
“พอแล้ว!!” เจ๊ฮีชอลขัดจังหวะไว้ก่อนเพราะยิ่งพูดมันก็ยิ่งเลวร้ายลงทุกที
“แจ๊คปริ๊น แก๊งเห-ยไรวะแจ๊คปริ๊น ชื่อคุ้นๆนะ...อืมม....” แต่ละคนระดมสมองนึกชื่อแก๊งค์จนยุนโฮโวยออกมาซะก่อน
“แก๊งค์อะไรก็ช่างเถอะ แสดงว่าไอ้นี่มันต้องเป็นคนกุมความลับทั้งหมด”
“ปะ...เปล่า..เปล่านะครับ ความลับอะไร แก๊งค์เกิ๊งอะไรผมก็ไม่รู้จัก”
“อย่ามาทำไก๋!!!”
“ไอ้พวกโง่!! ช่างกินมันวิ่งไปนู่นแล้ว!!!!” พวกชายชองและฮีนิมหันไปตามการชี้ของนิ้วเรียว ...พบก้นเจ้าชางมินไกลลิบๆเลย..
“ยืนดูทำไมเล่า!!! ไปจับมันมา!!!” เจ้าพ่อโลมาสั่งแล้ว ไม่ทำ ตาย!! ทั้งฝูงฮีนิม(แล้วแกวิ่งไปทำไมล่ะนั่น==”)และยุนโฮต่างวิ่งไปตามเจ้าชางมิน แต่มือซ้ายของโลมาโดนเจ้าพ่อกักตัวไว้ก่อน
“เดี๋ยว เยซอง”
“ครับ?”
“จับไอ้หน้าหล่อนี่ไปที่รังด้วย” เยซองเกาหัวหนึ่งทีก่อนจะเข้าไปจับตัวไอ้หน้าหล่ออย่างเซ็งๆ ..ดูมันๆ ทำหน้าเป็นตูด เดี๊ยะโดนโลมาเจี๋ยน...
“ทำหน้าแบบนั้น เยซอง แกมีปัญหาอะไรห๊า!!!”
“...ผมหล่อกว่า...”
“ -_- ”
.
.
.
.
.
“แกชื่ออะไร”
“ปาร์ค ยูชอนครับ(_ _)”
“มาจากแก๊งค์ไหน”
“ยังไม่มีแก๊งค์ครับ”
“มาเข้าแก๊งค์เราไหม”
“ไม่เข้าครับ” ถามคำตอบคำ
“แกเลือกได้หรือไง!!!”
“ได้ครับ(_ _ili)”
“ไอ้นี่มึนถูกใจเลย มานวดเท้าทีซิ” พระเอกหน้าหล่อก้มลงไปนวดเท้าให้ศรีภรรยาในอนาคตแต่โดนเท้าโลมาสะบัดออก
“พูดก็ทำหรือไง พ่อแม่ทำงานอะไรน่ะเรา”
“พ่อเป็นโจรสลัด แต่แม่ตายไปแล้วครับ”
“อิยะฮ่าๆๆ ชีวิตแกเถื่อนดีนะ....แต่ใครจะเชื่อล่ะห๊า!!!” (ชายปาร์ค – ก็ยังอุตส่าห์รับมุข- -) ก่อนที่จุนซูจะได้ถามอะไรต่อ เจ้าเยซองก็กระดึ๊บเข้ามากระซิบกระซาบริมหูบาง
“หัวหน้าครับ ทำไมเอาไอ้บ้านี่เข้าแก๊งค์ล่ะครับ”
“มันหล่อ”
“(-_- ili)” เยซองถอยวืดกลับไปที่เดิม
“เยซอง!!”
“ครับ!!”
“เอากฎNo.2มาซิ” เจ้าเย่หยิบเศษกระดาษยับยู่ยี่ซึ่งไม่น่าจะเรียกว่าเป็นกฎออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นให้หัวหน้าแก๊งค์ มือเล็กๆนั่นรับมาก่อนจะกระแอมเบาๆพอเป็นพิธี
“ถ้าแกจะเข้าแก๊งค์เรา แกจะต้องปฎิบัติตามกฎต่อไปนี้” พระเอกของเรานั่งฟังอย่างจริงจัง
“ข้อที่1 แกจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้คนทั้งโรงเรียนรู้ว่าแกเป็นลูกน้องของฉันแล้ว ภายใน5วันนับตั้งแต่วันที่เข้าแก๊งค์
ข้อที่2 ต้องเข้ามารายงานตัวที่ห้องนี้ อยู่ห้องนี้อาทิตย์ละไม่ต่ำกว่า15ชั่วโมง
ข้อที่3 แกต้องใส่เสื้อแก๊งค์เราตั้งแต่หน้าโรงเรียน
ข้อที่4 แกจะต้องทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง
ข้อที่5 ห้ามแหกกฎ ไม่งั้นตายสถานเดียว
ข้อที่6 ถ้าแหกกฎ กลับไปอ่านข้อเมื่อกี้ใหม่....มีปัญหาอะไรไหม” ชายปาร์คยกมือขึ้นส่งสายตาละห้อย
“ถ้าภายใน5วัน ทุกคนไม่รู้ว่าผมเป็นลูกน้องของแก๊งค์นี้ จะเป็นอะไรหรอครับ” เยเย่เตรียมแย่งตอบแต่โลมาชิงตอบซะก่อน
“ตาย” ชายปาร์คยกมืออีกครั้งตามมารยาทของผู้ดี
“แล้วทำไมถึงมี6ข้อล่ะครับ”
“เลขมันสวย”
“สวยตรงไหน...”
“6กลับหัวมันก็เป็น9ไง ไอ้โง่!!”
“แล้วทำไมไม่เอา9ข้อล่ะครับ”
“ข้อที่7 ถ้าถามมาก ตาย!!!” เจ้าเยซองรีบหยิบปากกาขึ้นมาเขียนกฎเพิ่มตามหน้าที่
“...” ยูชอนเจอสายตาโลมาพิฆาตพร้อมกับเสียงแปดหลอดเข้าไป พระเอกของเราถึงกับหัวหด
“แล้ว..แล้วถ้า...”
“หุบปาก!!” ต้องข่มไว้ก่อน ถ้ามันถามแล้วตอบไม่ได้ก็เสียเชิงหมด เจ้าพ่อโลมาตั้งหน้าเชิดสะบัดก้นพร้อมเก้าอี้ไปอีกทาง เพียงไม่กี่วิ ประตูห้องยามเก่าก็ถูกเปิดออกอย่างแรง คนหน้าหมีวิ่งเข้ามาด้วยความเหนื่อย เหงื่อไหลตามขมับ ก้มหัวรับความผิด
“หัวหน้าครับ....ไอ้ชางมินมันหนีไปได้ครับ”
“หรอ....ไม่เป็นไร.......แต่....เปิดประตูให้เบาๆหน่อยได้ไหม!!!!!...ถ้ามันพังขึ้นมาแกจะซ่อมหรือเปล่าห๊า!!!” ลูกน้องทั้งหมดสะอึกไปตามๆกัน ร่างเล็กเดินไปยังประตูบานนั้นแล้วลูบคลำราวกับเป็นสิ่งของมีค่าก็มิปาน
“ขอ..ขอโทษครับๆ”
“ฉันบอกกี่ครั้งแล้วเรื่องประตูเนี่ย ไม้ก็ผุ เก่าก็เก่า แล้วยังจะไม่ถนอมอีก”
“มีปลวกด้วยครับ” เยซองเสริม สายตาเรียวเหล่ไปยังนาฬิกาเรือนใหม่ของยุนโฮจนเจ้าของแทบจะรีบหดเก็บหนีแต่ไม่กล้า จึงได้แต่เหงื่อไหลพลั่กๆ ไม่ให้กลัวได้ยังไงล่ะครับ มองทีไรก็ขอยืมใช้ทุกที ใช้จนมันพังนั่นแหละ
“ไปกินข้าวกัน” คนหน้าหมีถอนหายใจโล่งอก คนตัวเล็กถลึงตาใส่ยูชอนที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นก่อนจะสบัดเอสไลน์งอนๆเดินออกไป โดยมีลูกน้องเดินตามเป็นขบวน พระเอกของเราได้แต่มองและค่อยๆลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง..เพราะกลัวเหยียบแบคทีเรีย...
ร่างสูงโปร่งค่อยๆย่องออกไปด้านนอกบ้าง ขายาวก้าวฉับๆวิ่งเข้าซอกตึกก่อนจะชะโงกออกมามองเส้นทาง แล้วตัดสินใจอ้อมไปทางด้านหลังของโรงอาหารด้วยความกลัว
“อ้าว! O0O แกมาทำอะไรที่นี่ล่ะ” คำทักทายของเพื่อนที่เจอกันหลังโรงอาหารเป็นแบบนี้เองหรือ ชางมินพูดทั้งๆที่ในปากก็ยังเคี้ยวไม่หยุดจนเศษอาหารทะลักล้นออกมา สีหน้าเด็กตัวสูงนั้นดูจะตกใจไม่น้อย ..ตกใจผิดปกติซะด้วยสิ..
...ถ้าเดาง่ายๆ..ชางมินก็คงจะกลัวคนอื่นสั่งมาเก็บ...
“คือผม..ผมหิวข้าวน่ะครับ..ขอกินด้วยคนสิ” ยูชอนย่องๆเข้ามานั่งที่ฝั่งตรงข้ามแต่ขาจากเด็กตัวสูงเกี่ยวเก้าอี้เสไปอีกทางทำให้พระเอกสุดหล่อก้นจ้ำเบ้า
“โอ๊ยย เจ็บนะครับ”
“ก็เจ็บน่ะสิ ใครให้แกมานั่งที่ของฉัน”
“แต่คุณชางมินก็มีที่นั่งอยู่แล้วนี่ครับ”
“ก็ไม่ให้นั่งอะ เอ๊ะไอ้นี่ ไปไกลๆไป” ยูชอนหน้าสลดเดินขาเป๋ไปทักป้าร้านขายข้าว มือหนาล้วงหยิบกระเป๋าในกางเกงออกมา ในระยะ3เมตร ชางมินเห็นเต็มๆตา ในกระเป๋าใบนั้นมีเงินกับบัตรเครดิตเกือบๆสิบใบจะได้ ร่างสูงเดินถือข้าวจานนึงออกมาพิงกำแพงยืนกิน
“เฮ้ออ..”
“เฮ่ย มึงอะ” เด็กตัวสูงทัก
“...”
“เฮ้ย..มึงอ๊ะ!!”
“...”
“ไอ้ยูชอน!!”
“คะ..ครับ?” หันมาตอบหน้าเอ๋อ
“มานั่งนี่มา” แขนยาวลากเก้าอี้ใกล้ตัวมาแทนให้ ยูชอนพยักหน้าก่อนจะรีบเดินไปนั่ง บรรยากาศเงียบๆ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่างคนต่างกิน
“ป้า!! ขอผัดกระเพราไข่ดาวอีก2จาน!!” เด็กตัวโย่งตะโกนบอกไป ยูชอนตาโต
“โห กินหมดหรอครับ”
“ดูถูก”
“เปล่านะครับ”
“งั้นมึงก็จ่าย” อ่าว...(“ - -)
“แค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก วันนั้นกุเห็นมึงไปเที่ยวผับอยู่” ยูชอนตาโตเหงื่อเริ่มไหลตามขมับ โบกมือปัดพัลวัน
“เปล่านะครับ!! ผมไม่ได้ไป!!”
“ก็กุจำได้อะ เห็นนัวเนียกะสาว”
“ผมไม่เคยไปที่แบบนั้น!! ขอตัวนะครับ” ร่างสูงลุดพรวดพราดเดินออกไป ชางมินได้แต่นั่งเอ๋อรับประทาน สักพักยูชอนก็เดินกลับมาทางเดิมพร้อมกับล้วงเงินในกระเป๋าออกมาแปะไว้กับโต๊ะ ไม่ยอมพูดยอมจา และเดินออกไปอีกครั้ง
“โกรธไรนักหนาวะ”
.
.
.
.
.
“เฮ่ย จุนซูไปเสิร์ฟโต๊ะนู้นด้วย”
“เออๆ” ร่างเล็กรับคำเพื่อนร่วมงานก่อนจะรีบหยิบถาดเดินจ้ำอ้าวไปเสิร์ฟ เพื่อนอีกคนเดินผ่านมาสะกิดไหล่เล็กเบาๆ
“จุนซูห้องVIPเรียกมึงอะ”
“หรอ ทำไมเป็นกุวะ”
“ไม่รู้ดิ ไปเถอะๆ ติ๊บเยอะ”
“เออๆ” ใบหน้าหวานปั้นยิ้มให้กับลูกค้าก่อนจะรีบเดินไปเตรียมของขึ้นห้องVIP จุนซูทำงานเป็นเด็กเสร์ฟที่บาร์นี้มานานแล้ว แต่กลัวเสียเชิงจึงสั่งห้ามไม่ให้ลูกน้องคนใดมาเที่ยวที่นี่เป็นอันขาด ร่างเล็กจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้ดูเข้าที่และหยิบถาดแก้วเดินช้าๆไปยังห้องเป้าหมาย
ก๊อกๆๆ
“เข้ามาได้” มือเรียวจับประตูแง้มออกเดินดุ่มๆมาเสิร์ฟ
“ของที่สั้งได้แล้วครับ วันนี้เรามีไวน์.........ไอ้ปาร์ค!!”
---------------------------------------------------------------------------
โย่วๆ สวัสดีนักอ่านทุกคน เปิดเรื่องใหม่
มันจะฮาหรือจะแปํ๊ก?
ยังไงก็ขอให้อ่านสนุกๆเน้อ
จะรีบมาอัพๆ^ ^
“อ๊ะ อ๊า! ยูชอน อ๊า คุณยูชอน”
“อ่าห์ ดีมากที่รัก เก่งมาก ซี๊ดดด” ริมฝีปากอิ่มเผยอร้องซี๊ดเบาๆตามแรงอารมณ์ หญิงสาวลูกครึ่งอเมริกาผมยาวดัดเป็นรอนทำไฮไลท์เขียว น้ำเงิน ชมพู ขาเรียวยาวใส่ถุงน่องตาข่ายสีดำ แค่นี้ก็พอจะเดาออกว่ามีรสนิยมแบบไหน เธอนั่งขย่มอยู่บนตัวชายหนุ่มโดยที่ผู้คนรอบๆไม่ได้ให้ความสนใจเลย...เพราะรอบๆตัวก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน...
ท่ามกลางแสงไฟหลากสีวิบวับและเสียงอึกทึกครึกโครมลั่นไปทั่วบริเวณ ทั้งหญิงทั้งชายต่างออกลวดลายใส่ท่าเต้นกันอย่างเมามันส์ ชายหนุ่มรูปหล่อผิวคล้ำและมีเสียงทุ้มต่ำอันเป็นเอกลักษณ์ยืนเก๊กท่าอยู่หน้าเวทีโคโยตี้ มือหนายกขึ้นปาดเหงื่อเพราะอุณหภูมิของผับชักร้อนขึ้นทุกที
“ไอ่ห่าชางมินมันอยู่ไหนวะ” เขาปาดเหงื่อมองนาฬิกาเป็นพักๆอย่างร้อนใจเมื่อคนที่นัดไม่มาตามนัดเสียที
“อ่าวพี่ยุน มาทำอะไรอยู่คนเดียวล่ะเนี่ย”
“= =” ...รอมึงนั่นแหละ..สัส!!.. เมื่อเห็นคนหล่อน่าบูด เด็กตัวสูงจึงใช้ความสูงให้เป็นประโยชน์ ตบไหล่หนาไปหนึ่งทีด้วยความสนิทสนมอย่างกับเพื่อน (กู)รัก(มึงว่ะ)
“โถ่ พี่ อย่าทำหน้างั้นดิ ผมแค่ล้อเล่น เราไปคุยกันตรงนู้นเถอะ” เด็กสูงลากไม่ไป ..ขาหมีมันเหนียว..
“คุยตรงนี้แหละ เอาของมารึเปล่า”
“เอามาดิพี่” ชายชองแบมือเตรียมรับ แต่ไอ้เด็กสูงมันไม่ยอมยื่นให้ ทำท่าชักเข้าชักออกอยู่นั่น
“มึงจะให้ไม่ให้!” ยุนโฮถกแขนเสื้อขึ้น อย่างนี้มันต้องใช้กำลังกันหน่อย
“ก็..ก็ไปคุยตรงนั้นสีพี่ ผมถึงจะให้”
“กูจะคุยตรงนี้ เอามาเร็วๆ!”
“เรื่องมากเดี๋ยวไม่ให้น้าาา”
“-_- ” ...ยังจะมาทำแอ๊บแบ๊ว น่ารักตายห่าล่ะมึง... ชิมมินเหงื่อแตก..ท่าไม่ดีละ...เตรียมเผ่นดีกว่า==”…
“พี่อย่าดุนักสิ ถ้าใช้คำหยาบจนติดเป็นนิสัยเนี่ย สาวไม่ชอบนะพี่”
“หรอ กุพูดมาตั้งนานละ แฟนคลับไม่เห็นลด”
“ดูอย่างตาแก่หัวล้านพุงพุ้ยคนนั้นสิ สาวๆล้อมเยอะเพราะปากหวานนะ” เด็กโย่งชี้ไปทางเสี่ยที่นั่งกินเหล่าหน้าแดง ผู้หญิงสวยๆต่างห้อมล้อม ชายชองมองด้วยความอิจฉา ...กูก็หล่อกว่า ทำไมไม่มีแบบเอ็กซ์ๆเซ็กส์ๆมาล้อมแบบนั้นบ้างวะ...
“ถ้าพี่หัดพูดเพราะๆ ผู้หญิงก็จะมารุมเยอะแบบนั้นแหละ พี่อยากเป็นแบบนั้นไหมล่ะ”
“สุดๆ”
“งั้นพี่รอตรงนี้นะ เดี๋ยวผมหาเหยื่อให้” ว่าแล้วเด็กโย่งก็หุนหันเดินหายไป
.
.
.
.
.
“แล้วแกก็เลยไม่ได้ของใช่มะ”
“ครับ ผมโดนไอ้เด็กนั่นต้มซะเปื่อย...โอ๊ยย!! ตบหัวผมทำไมครับ”
“แกมันโง่” ชายชองกุมหัวตัวเองที่บวมเป็นมะนาว น้ำตาแห่งความเป็นลูกผู้ชายไหลย้อยลงมา และตามด้วยน้ำมูก
ผลัวะ!!
“ตบผมทำไมอีกล่ะครับ”
“น่าเกลียด” ควีนสีเทาพวยพุ่งออกมาจากริมฝีปากบาง ในมือที่คีบบุหรี่ถูกลูกน้องคนสนิทแย่งไป สายตาเรียวมองตามอย่างอาฆาตก่อนจะปรับให้เป็นปกติเมื่อหักห้ามใจของตัวเองได้
คิม จุนซู ชายร่างเล็กแต่หมัดหนักเป็นหัวหน้าแก๊งค์ในโรงเรียนมัธยมปลายชื่อดัง ผมสีแดงส้มถูกซอยถึงต้นคอ ด้านข้างนั้นถูกซอยสั้นเผยให้เห็นต่างหูรูปไม้กางเขน ชุดยูนิฟอร์มถูกดัดแปลงจากเสื้อเชิ๊ดแขนยาวเป็นแขนสั้น แทนที่จะทับด้วยเสื้อกั๊กสีเทากลับทับด้วยเสื้อกั๊กแฟชั่น เนื้อที่บนผ้านั้นถูกกินไปด้วยสีแดงฉานซึ่งเป็นสีประจำแก๊งค์
จุนซูและพวกพ้องได้ยึดเอาห้องยามเก่าเป็นที่ซ่องสุมอยู่ พวกเขาจะมารวมตัวที่นี่ทุกวัน ว่างก็มา ไม่ว่างก็โดดเรียน(แล้วแกมาเรียนทำไม==”)
“ยุนโฮ!! ไปตามจับไอ้ช่างกินมาให้ได้! แล้วอย่าโดนมันหลอกอีกล่ะ!”
“ครับ!!” ชายชองรับคำสั่งอย่างเข้มแข๊งและรีบเดินออกไปนอกห้องพร้อมกับลูกน้องอีกหลายสิบคน
ร่างเล็กลุกขึ้นยืนเต็มความสูง(ที่แทบจะไม่มี) และเดินช้าๆไปยังหน้าต่าง เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายทำให้เขาต้องชะโงกดูพื้นด้านล่าง
“พวกไอ้ฉ่อยมันวิ่งหาอะไรของมัน”
“สงสัยว่า มันคงวิ่งหาหนอนบ่อนใส้ชางมินมั้งครับ” สมองของกลุ่มเอ่ยตอบเพราะเขาเห็นเหตุการณ์แบบนี้มาตั้งแต่เช้าแล้ว
“งั้นก็หาคนเดียวกันน่ะสิ อย่างไอ้ช่างกิน วันนี้มันจะกล้ามาโรงเรียนหรอ”
“ไม่ทราบครับ” ผู้เป็นสมองหันไปสนใจกับการบ้านบนโต๊ะอีกครั้ง ชายรูปร่างเพรียวเล็กไม่ต่างจากหัวหน้าแก๊งค์มักจะอ่านหนังสือไม่ก็ทำการบ้านเป็นประจำ เรียวอุค มีบุคคลิกที่สงบเสงี่ยมเรียบร้อยเหมือนพวกลูกคุณหนูทำอะไรไม่เป็น แต่ความจริงแล้วก็คือคนที่ดูจะโรคจิตและเลือดเย็นที่สุดในกลุ่ม
“เห็นว่าวันนี้แก๊งค์ชีวอนมันจะเปิดตัวมือขวาใหม่ของมันน่ะครับ”
“เปิดตัวมือขวาทุกที มือซ้ายมันคือใครกันแน่”
“ไม่ทราบครับ” (ขอบคุณที่ตอบครับ==”)
“แย่แล้วครับหัวหน้า!! ข้างล่างมีเรื่องแล้วครับ!!!” จู่ๆไอ้คังอินขึ้นอืดก็วิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามาตะโกนใส่ผู้เป็นหัวหน้าดังลั่นจนน้ำลายกระเด็นใส่ลูกน้องข้างๆ
ปรากฎการณ์ทุกคนเงียบไป 3 วิ ทุกอย่างหยุดนิ่ง แม้แต่ยุงยังหยุดบิน..
ออดดดดดดดดดดดดดดด เสียงออดโรงเรียนทำลายความเงียบ
( - - ) <<ใบหน้าของเรียวอุค
(=[]=) <<< ใบหน้าของลูกน้อง
(=_=) <<<ใบหน้าของจุนซู
“คาบนี้ผมขอเข้าเรียนนะครับ” พูดจบก็หยิบหนังสือ ดันเก้าอี้ให้เข้าที่ ขยับแว่นอีก 1 ที และเดินฝ่าความเงียบไป
...ไอ้อุคไม่สนใจ!!...
“หัวหน้าครับ จะส่งลูกน้องไปเสริมหรือเปล่า”
“ส่งไปให้มันหยามหรือไง”
“แล้วจะทำยังไงดีครับ”
“ฉันไปเอง”
ย้อนไปเมื่อประมาณ10นาทีที่แล้ว
“แฮ่กๆๆ...แฮ่กๆๆ...”
ปึกกก!!!
“โอ๊ย/แอ๊กก!?” ร่างของชายสองคนกระเด็นไปคนละทาง คนตัวสูงลูบหน้าอกหัวเองด้วยความจุก ...เจ็บชิหาย วิ่งชนคนหรือว่าเหล็กฟร่ะ!...แต่เหล็กห่าอะไรร้องดังแอ๊ก เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับชายอีกคน ซึ่งดูออร่าแล้วก็น่าจะเป็นพระเอกของเรื่อง
“ไอ้ชางมิ๊นน!!!!!!! หยุดนะโว้ยยย!!!!” เสียงตะโกนไล่หลังนั้น ฟังดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนเดียวแน่ๆ ...ไม่มีเวลาคิดแล้วครับท่าน เด็กตัวสูงยันตัวลุกขึ้นยืนและใส่เกียร์หมาอย่างรวดเร็ว ชางมินวิ่งไปหลบในห้องเก็บของ เหงื่อแตกผลั่กๆแต่ก็ต้องอดทนไว้ ...ทำไมชีวิตกุมันซวยอย่างนี้วะครับ!!... เมื่อกองทัพยุนโฮวิ่งผ่านไป เด็กตัวสูงจึงถอนหายใจโล่งอก แต่พอหันไปข้างๆก็ต้องตกใจ
=0=
“กะ..แกเป็นใคร” ....หวังว่าคงไม่ใช่พวกชีวอนหรอกนะ...
“ผมหรอ?...ผมชื่อ ปาร์ค ยูชอนครับ คุณล่ะ”
“ฉันชื่อชางมิน ว่าแต่มาทำอะไรในห้องนี้”
“ผมก็วิ่งหนีมาเหมือนกันครับ” ..โอ้ว มินๆเจอเพื่อนครับ...
“แล้วแกวิ่งหนีแก๊งค์ไหนวะ”
“ไม่รู้=w=”
“อ้าว= =”
“ผมเห็นคุณชางมินวิ่ง ผมก็เลยวิ่งตาม” ..ยังมีหน้ามาพูด.. แต่ดูจากลักษณะท่าทางแล้วก็ไม่เคยเห็นมาก่อน
“เด็กใหม่หรอ?”
“เปล่าครับ แต่พึ่งมาอยู่เมื่อวาน” ...ไอ้ห่านี่กวนประสาท...
“เฮ้ย!! มันอยู่นั่นไง!!!” ชายอีกกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งตรงเข้ามา ทำให้ปริ้นชิมใส่เกียร์หมาอีกครั้งโดยมิได้นัดหมาย ขายาวก้าวฉับๆไม่หยุด จนมาเจอกองทัพชายชอง ร่างสูงปรี๊ดดผงะ ถอยหลังกลับสามก้าวแต่ก็โดนกลุ่มไอ้ฉ่อยประกบไว้ก่อนแล้ว
...หน้าก็ไอ้คุณชายชอง...หลังก็เจ๊ฮีชอล...วันนี้ได้กินยำต-นชัวร์ๆ... ชางมินเหงื่อแตก ....และแล้ว...สมองอันฉลาดหลักแหลมก็คิดวิธีแก้ปัญหาออก...
“ไอ้ชางมิน ยอมให้จับซะดีๆ” ชายชองตะโกนลั่น
“ไม่!! ชางมิน! แกต้องไปกับฉัน” ฮีนิมก็เสียงดังไม่แพ้กัน
“เราเจอไอ้ชางมินก่อน”
“แต่มันเป็นลูกน้องฉัน!” เถียงกันไปมาจนผู้ยืนดูเหตุการณ์ทนไม่ไหว ชายร่างอ้วนยืนกินฟิชโช่ไปด้วยพูดไปด้วย
“เอางี้ดีกว่าครับ...ผมว่า ให้ชางมินเลือกดีกว่า ว่าจะไปกับใคร”
“เออเข้าท่า/เออดี” ทุกสายตาหันมาจดจ้องที่ปริ๊นชิม ...แหม รู้สึกตัวเองสำคัญก็วันนี้แหละ...
จู่ๆร่างสูงหน้าหล่อวิ่งหอบเข้ามากลางกลุ่มนักเลง โดยไม่รู้ตัวว่าต้องเจอกับอะไร อกหนากระเพื่อมรุนแรงเพราะความเหนื่อย แต่ก็ต้องเอ๋อเมื่อชางมินชี้มาที่เขา และทุกสายตาก็ต้องมาที่เขากันหมด
“จะไปกับไอ้เนี่ย”
“มันเด็กแก๊งค์ไหนวะ/มันอยู่แก๊งค์ไหน” เสียงผู้คนทั้งสองฝ่ายตะโกนโหวกเหวกก่อนจะเดินเข้ามาประชิดตัวพระเอก ยุนโฮกระชากคอเสื้อร่างสูงขึ้นมาพร้อมกับเอ่ยถาม
“มึงอะ อยู่แก๊งค์ไหน” ไม่ทันที่คนหล่อจะได้พูดอะไร เด็กตัวสูงชางมินก็ใส่ประวัติรัวเร็วราวกับรู้จักกันมาสามชาติเศษ
“เป็นมือขวาของแก๊งค์แจ๊คปริ๊น พ่อเป็นเจ้าของเครื่องดื่มกระทิงแดง แม่เป็นเจ้าของไข่มุกอันดามัน พี่มันทำธุรกิจโรงแรม น้องมันเป็นยากูซ่าแถวเมียงดง ปู่มันขายปลาอยู่ที่ตลาดน้ำ ย่ามั...”
“พอแล้ว!!” เจ๊ฮีชอลขัดจังหวะไว้ก่อนเพราะยิ่งพูดมันก็ยิ่งเลวร้ายลงทุกที
“แจ๊คปริ๊น แก๊งเห-ยไรวะแจ๊คปริ๊น ชื่อคุ้นๆนะ...อืมม....” แต่ละคนระดมสมองนึกชื่อแก๊งค์จนยุนโฮโวยออกมาซะก่อน
“แก๊งค์อะไรก็ช่างเถอะ แสดงว่าไอ้นี่มันต้องเป็นคนกุมความลับทั้งหมด”
“ปะ...เปล่า..เปล่านะครับ ความลับอะไร แก๊งค์เกิ๊งอะไรผมก็ไม่รู้จัก”
“อย่ามาทำไก๋!!!”
“ไอ้พวกโง่!! ช่างกินมันวิ่งไปนู่นแล้ว!!!!” พวกชายชองและฮีนิมหันไปตามการชี้ของนิ้วเรียว ...พบก้นเจ้าชางมินไกลลิบๆเลย..
“ยืนดูทำไมเล่า!!! ไปจับมันมา!!!” เจ้าพ่อโลมาสั่งแล้ว ไม่ทำ ตาย!! ทั้งฝูงฮีนิม(แล้วแกวิ่งไปทำไมล่ะนั่น==”)และยุนโฮต่างวิ่งไปตามเจ้าชางมิน แต่มือซ้ายของโลมาโดนเจ้าพ่อกักตัวไว้ก่อน
“เดี๋ยว เยซอง”
“ครับ?”
“จับไอ้หน้าหล่อนี่ไปที่รังด้วย” เยซองเกาหัวหนึ่งทีก่อนจะเข้าไปจับตัวไอ้หน้าหล่ออย่างเซ็งๆ ..ดูมันๆ ทำหน้าเป็นตูด เดี๊ยะโดนโลมาเจี๋ยน...
“ทำหน้าแบบนั้น เยซอง แกมีปัญหาอะไรห๊า!!!”
“...ผมหล่อกว่า...”
“ -_- ”
.
.
.
.
.
“แกชื่ออะไร”
“ปาร์ค ยูชอนครับ(_ _)”
“มาจากแก๊งค์ไหน”
“ยังไม่มีแก๊งค์ครับ”
“มาเข้าแก๊งค์เราไหม”
“ไม่เข้าครับ” ถามคำตอบคำ
“แกเลือกได้หรือไง!!!”
“ได้ครับ(_ _ili)”
“ไอ้นี่มึนถูกใจเลย มานวดเท้าทีซิ” พระเอกหน้าหล่อก้มลงไปนวดเท้าให้ศรีภรรยาในอนาคตแต่โดนเท้าโลมาสะบัดออก
“พูดก็ทำหรือไง พ่อแม่ทำงานอะไรน่ะเรา”
“พ่อเป็นโจรสลัด แต่แม่ตายไปแล้วครับ”
“อิยะฮ่าๆๆ ชีวิตแกเถื่อนดีนะ....แต่ใครจะเชื่อล่ะห๊า!!!” (ชายปาร์ค – ก็ยังอุตส่าห์รับมุข- -) ก่อนที่จุนซูจะได้ถามอะไรต่อ เจ้าเยซองก็กระดึ๊บเข้ามากระซิบกระซาบริมหูบาง
“หัวหน้าครับ ทำไมเอาไอ้บ้านี่เข้าแก๊งค์ล่ะครับ”
“มันหล่อ”
“(-_- ili)” เยซองถอยวืดกลับไปที่เดิม
“เยซอง!!”
“ครับ!!”
“เอากฎNo.2มาซิ” เจ้าเย่หยิบเศษกระดาษยับยู่ยี่ซึ่งไม่น่าจะเรียกว่าเป็นกฎออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นให้หัวหน้าแก๊งค์ มือเล็กๆนั่นรับมาก่อนจะกระแอมเบาๆพอเป็นพิธี
“ถ้าแกจะเข้าแก๊งค์เรา แกจะต้องปฎิบัติตามกฎต่อไปนี้” พระเอกของเรานั่งฟังอย่างจริงจัง
“ข้อที่1 แกจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้คนทั้งโรงเรียนรู้ว่าแกเป็นลูกน้องของฉันแล้ว ภายใน5วันนับตั้งแต่วันที่เข้าแก๊งค์
ข้อที่2 ต้องเข้ามารายงานตัวที่ห้องนี้ อยู่ห้องนี้อาทิตย์ละไม่ต่ำกว่า15ชั่วโมง
ข้อที่3 แกต้องใส่เสื้อแก๊งค์เราตั้งแต่หน้าโรงเรียน
ข้อที่4 แกจะต้องทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง
ข้อที่5 ห้ามแหกกฎ ไม่งั้นตายสถานเดียว
ข้อที่6 ถ้าแหกกฎ กลับไปอ่านข้อเมื่อกี้ใหม่....มีปัญหาอะไรไหม” ชายปาร์คยกมือขึ้นส่งสายตาละห้อย
“ถ้าภายใน5วัน ทุกคนไม่รู้ว่าผมเป็นลูกน้องของแก๊งค์นี้ จะเป็นอะไรหรอครับ” เยเย่เตรียมแย่งตอบแต่โลมาชิงตอบซะก่อน
“ตาย” ชายปาร์คยกมืออีกครั้งตามมารยาทของผู้ดี
“แล้วทำไมถึงมี6ข้อล่ะครับ”
“เลขมันสวย”
“สวยตรงไหน...”
“6กลับหัวมันก็เป็น9ไง ไอ้โง่!!”
“แล้วทำไมไม่เอา9ข้อล่ะครับ”
“ข้อที่7 ถ้าถามมาก ตาย!!!” เจ้าเยซองรีบหยิบปากกาขึ้นมาเขียนกฎเพิ่มตามหน้าที่
“...” ยูชอนเจอสายตาโลมาพิฆาตพร้อมกับเสียงแปดหลอดเข้าไป พระเอกของเราถึงกับหัวหด
“แล้ว..แล้วถ้า...”
“หุบปาก!!” ต้องข่มไว้ก่อน ถ้ามันถามแล้วตอบไม่ได้ก็เสียเชิงหมด เจ้าพ่อโลมาตั้งหน้าเชิดสะบัดก้นพร้อมเก้าอี้ไปอีกทาง เพียงไม่กี่วิ ประตูห้องยามเก่าก็ถูกเปิดออกอย่างแรง คนหน้าหมีวิ่งเข้ามาด้วยความเหนื่อย เหงื่อไหลตามขมับ ก้มหัวรับความผิด
“หัวหน้าครับ....ไอ้ชางมินมันหนีไปได้ครับ”
“หรอ....ไม่เป็นไร.......แต่....เปิดประตูให้เบาๆหน่อยได้ไหม!!!!!...ถ้ามันพังขึ้นมาแกจะซ่อมหรือเปล่าห๊า!!!” ลูกน้องทั้งหมดสะอึกไปตามๆกัน ร่างเล็กเดินไปยังประตูบานนั้นแล้วลูบคลำราวกับเป็นสิ่งของมีค่าก็มิปาน
“ขอ..ขอโทษครับๆ”
“ฉันบอกกี่ครั้งแล้วเรื่องประตูเนี่ย ไม้ก็ผุ เก่าก็เก่า แล้วยังจะไม่ถนอมอีก”
“มีปลวกด้วยครับ” เยซองเสริม สายตาเรียวเหล่ไปยังนาฬิกาเรือนใหม่ของยุนโฮจนเจ้าของแทบจะรีบหดเก็บหนีแต่ไม่กล้า จึงได้แต่เหงื่อไหลพลั่กๆ ไม่ให้กลัวได้ยังไงล่ะครับ มองทีไรก็ขอยืมใช้ทุกที ใช้จนมันพังนั่นแหละ
“ไปกินข้าวกัน” คนหน้าหมีถอนหายใจโล่งอก คนตัวเล็กถลึงตาใส่ยูชอนที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นก่อนจะสบัดเอสไลน์งอนๆเดินออกไป โดยมีลูกน้องเดินตามเป็นขบวน พระเอกของเราได้แต่มองและค่อยๆลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง..เพราะกลัวเหยียบแบคทีเรีย...
ร่างสูงโปร่งค่อยๆย่องออกไปด้านนอกบ้าง ขายาวก้าวฉับๆวิ่งเข้าซอกตึกก่อนจะชะโงกออกมามองเส้นทาง แล้วตัดสินใจอ้อมไปทางด้านหลังของโรงอาหารด้วยความกลัว
“อ้าว! O0O แกมาทำอะไรที่นี่ล่ะ” คำทักทายของเพื่อนที่เจอกันหลังโรงอาหารเป็นแบบนี้เองหรือ ชางมินพูดทั้งๆที่ในปากก็ยังเคี้ยวไม่หยุดจนเศษอาหารทะลักล้นออกมา สีหน้าเด็กตัวสูงนั้นดูจะตกใจไม่น้อย ..ตกใจผิดปกติซะด้วยสิ..
...ถ้าเดาง่ายๆ..ชางมินก็คงจะกลัวคนอื่นสั่งมาเก็บ...
“คือผม..ผมหิวข้าวน่ะครับ..ขอกินด้วยคนสิ” ยูชอนย่องๆเข้ามานั่งที่ฝั่งตรงข้ามแต่ขาจากเด็กตัวสูงเกี่ยวเก้าอี้เสไปอีกทางทำให้พระเอกสุดหล่อก้นจ้ำเบ้า
“โอ๊ยย เจ็บนะครับ”
“ก็เจ็บน่ะสิ ใครให้แกมานั่งที่ของฉัน”
“แต่คุณชางมินก็มีที่นั่งอยู่แล้วนี่ครับ”
“ก็ไม่ให้นั่งอะ เอ๊ะไอ้นี่ ไปไกลๆไป” ยูชอนหน้าสลดเดินขาเป๋ไปทักป้าร้านขายข้าว มือหนาล้วงหยิบกระเป๋าในกางเกงออกมา ในระยะ3เมตร ชางมินเห็นเต็มๆตา ในกระเป๋าใบนั้นมีเงินกับบัตรเครดิตเกือบๆสิบใบจะได้ ร่างสูงเดินถือข้าวจานนึงออกมาพิงกำแพงยืนกิน
“เฮ้ออ..”
“เฮ่ย มึงอะ” เด็กตัวสูงทัก
“...”
“เฮ้ย..มึงอ๊ะ!!”
“...”
“ไอ้ยูชอน!!”
“คะ..ครับ?” หันมาตอบหน้าเอ๋อ
“มานั่งนี่มา” แขนยาวลากเก้าอี้ใกล้ตัวมาแทนให้ ยูชอนพยักหน้าก่อนจะรีบเดินไปนั่ง บรรยากาศเงียบๆ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่างคนต่างกิน
“ป้า!! ขอผัดกระเพราไข่ดาวอีก2จาน!!” เด็กตัวโย่งตะโกนบอกไป ยูชอนตาโต
“โห กินหมดหรอครับ”
“ดูถูก”
“เปล่านะครับ”
“งั้นมึงก็จ่าย” อ่าว...(“ - -)
“แค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก วันนั้นกุเห็นมึงไปเที่ยวผับอยู่” ยูชอนตาโตเหงื่อเริ่มไหลตามขมับ โบกมือปัดพัลวัน
“เปล่านะครับ!! ผมไม่ได้ไป!!”
“ก็กุจำได้อะ เห็นนัวเนียกะสาว”
“ผมไม่เคยไปที่แบบนั้น!! ขอตัวนะครับ” ร่างสูงลุดพรวดพราดเดินออกไป ชางมินได้แต่นั่งเอ๋อรับประทาน สักพักยูชอนก็เดินกลับมาทางเดิมพร้อมกับล้วงเงินในกระเป๋าออกมาแปะไว้กับโต๊ะ ไม่ยอมพูดยอมจา และเดินออกไปอีกครั้ง
“โกรธไรนักหนาวะ”
.
.
.
.
.
“เฮ่ย จุนซูไปเสิร์ฟโต๊ะนู้นด้วย”
“เออๆ” ร่างเล็กรับคำเพื่อนร่วมงานก่อนจะรีบหยิบถาดเดินจ้ำอ้าวไปเสิร์ฟ เพื่อนอีกคนเดินผ่านมาสะกิดไหล่เล็กเบาๆ
“จุนซูห้องVIPเรียกมึงอะ”
“หรอ ทำไมเป็นกุวะ”
“ไม่รู้ดิ ไปเถอะๆ ติ๊บเยอะ”
“เออๆ” ใบหน้าหวานปั้นยิ้มให้กับลูกค้าก่อนจะรีบเดินไปเตรียมของขึ้นห้องVIP จุนซูทำงานเป็นเด็กเสร์ฟที่บาร์นี้มานานแล้ว แต่กลัวเสียเชิงจึงสั่งห้ามไม่ให้ลูกน้องคนใดมาเที่ยวที่นี่เป็นอันขาด ร่างเล็กจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้ดูเข้าที่และหยิบถาดแก้วเดินช้าๆไปยังห้องเป้าหมาย
ก๊อกๆๆ
“เข้ามาได้” มือเรียวจับประตูแง้มออกเดินดุ่มๆมาเสิร์ฟ
“ของที่สั้งได้แล้วครับ วันนี้เรามีไวน์.........ไอ้ปาร์ค!!”
---------------------------------------------------------------------------
โย่วๆ สวัสดีนักอ่านทุกคน เปิดเรื่องใหม่
มันจะฮาหรือจะแปํ๊ก?
ยังไงก็ขอให้อ่านสนุกๆเน้อ
จะรีบมาอัพๆ^ ^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น