ความลับแห่งกรีมัวร์

ในขณะที่แสงแดดจ้าสาดส่องลงมาบนพื้นน้ำแข็ง มันไม่ได้ทำให้อากาศร้อนหรือน้ำแข็งที่ชายหนุ่มร่างสูงผมสีขาวยาวสลวยยืนอยู่ละลายได้เลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มแสยะยิ้มให้กับชายหนุ่มเบื้องหน้าก่อนจะพูดขึ้น

“ช่างน่าเวทนายิ่งนักอัศวินเอ๋ย”   อัสวินเบื้องหน้าทำได้เพียงยืนมองด้วยความโกรธเกรี๊ยวแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรศัตรูที่อยู่เพียงไม่กี่ก้าวเบื้องหน้านี้ได้ เนื่องจากพลังเวทที่แข็งเกร่งเกินกว่าคำล่ำลือนี้ทำให้เขาประมาทจนต้องถูกแช่แข็งที่เย็นจนถึงขั้วกระดูก แม้ว่าตัวเขาทั้งตัวจะไม่ได้ถูกน้ำแข็งแช่แข็งแต่กระดูกภายในร่างกายของเขานั้นกลับแข็งราวน้ำแข็งทั้งหนาวเหน็บ แข็งทื่อแล้วก็เปราะบางราวกับว่าเพียงขยับตัวเพียงนิดกระดูกของเขาที่แข็งราวกับเป็นน้ำแข็งจะแหลกละเอียดกลายเป็นเพียงเศษน้ำแข็งไร้ค่าไปเสีย

“แกมันปีศาจแกรสเซอร์!”

“เพิ่งรู้งั้นรึ อาซา หึ”    แกรสเซอร์กระตุกรอยยิ้มอย่างพึงพอใจเล็กน้อยก็จะหันหลังแล้วเดินจากไป

 “ลาก่อนสหายผู้โง่เขลาอาซา…” 

ทันทีที่พูดจบร่างของอาซาก็แหลกละเอียดเป็นเกล็ดน้ำแข็งเล็กๆเหลือเพียงเสื้ออัศวินทรงเกียรติโดยไร้ซึ่งคราบเลือดใดๆ ราวกับว่าเขาไม่ใช่มนุษย์มาก่อน

……………………………………………………………………………………………………………………………………………

                                             ประกาศสำคัญจากราชอาณาจักรกรีมัวร์

   เหล่าปวงประชาของข้าเอ๋ย บัดนี้ได้สมควรแก่เวลาที่พวกเจ้าทั้งหลายจักได้แสดงซึ่งความสามารถในวันสำคัญซึ่งเป็นวันสถาปนาเราขึ้นเป็นมหาจักรพรรรดิแห่งกรีมัวร์ เพื่อมารับรางวัลที่ใครก็ตามคาดไม่ถึงกับเกียรติยศพร้อมทั้งชื่อเสียงเงินทองมากมาย

                                                                                                ลงชื่อมหาจักรพรรรดิ

                                                                                                เออร์เรสซู จาดู เฟออร์

---

               เด็กชายมองกระดาษสีขาวที่มือของพี่สาวด้วยความงุนงง

 “นั่นอะไรเหรอพี่เอลล่าใบสีขาวนั่น”

“ใบประกาศของอาณาจักรหน่ะ เจ้าอย่ารู้เลยเจ้ายังเด็ก  อะ เอานี่ไปกินของโปรดเจ้าเลยหนิกว่าจะได้มาข้าต้องเดินทางไกลถึงที่เมืองใหญ่เชียวนะ กินซะแล้วก็ไปอ่านหนังสือ”

 เอลล่ายื่นจานขนมปังชิ้นเล็กๆหลายชิ้นพอดีคำหลากสีสันสวยงามให้น้องชายทั้งยังไม่ลืมราดน้ำผึ้งแสนหวานลงไปทำให้กลิ่นของขนมปังนั้นยิ่งทวีความหอมจนใครที่ได้กลิ่นต่างก็ต้องอดไม่ได้ที่จะลิ้มรสลองชิม

“ที่พี่อาซาต้องตายเพราะกระดาษแผ่นนั้นที่ได้เมื่อ 4 ปีก่อนใช่มั้ย ได้โปรดอย่าปิดบังข้า”  เอลล่านิ่งเงียบไม่ตอบอะไรก่อนจะพยายามเดินออกจากบ้าน  

“4 ปีที่แล้วจดหมายที่พี่อาซาได้รับฉบับบนั้นข้าจำได้แม้ว่าข้าจะไม่รู้เนื้อหาในนั้นแต่พี่อาซาเคยพูดว่าจะพาข้าเข้าวังและตอนนั้นที่พี่อาซาพูดก็ถือกระดาษสีขาวแผ่นนั้นอยู่”   เด็กชายพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่กลับดังกึกก้องเข้าไปในโซนประสาทเอลล่า ความเจ็บปวดที่สูญเสียพี่ชายที่เป็นเพียงที่พึ่งหลักก็แผ่ซ่านเข้ามา เธอทำได้แค่กลั้นน้ำตาเอาไว้

“เจ้ารู้ได้ยังไงว่าพี่อาซาเสียแล้ว”   เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“เมื่อปีก่อน ใครๆก็พูดกันใครๆเขาก็รู้แต่ทำไมพี่ไม่บอกข้าพี่เอลล่า ข้าก็เป็นน้องของพี่อาซาเหมือนกันนะ ท่านปล่อยให้ข้าหวังลมๆแล้งๆรอแล้วรอเล่าให้พี่อาซากลับมา ฮะ ฮึกก”      เด็กชายปาดน้ำตาที่ไหลริน 

"ท่านใจร้ายกับข้าเกินไปรึเปล่า ฮึก ฮือออ”

เอลล่าโผล่เข้ากอดน้องชายด้วยความอ่อนโอน “พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ” เธอลูบหลังเขาเป็นการปลอบประโลม

“พี่แค่ไม่อยากให้เจ้าต้องเสียใจพี่ไม่รู้จะทำยังไง พี่มันโง่เองที่ปิดบัง ให้อภัยพี่เถอะนะ”

“งั้นท่านช่วยเล่าให้ข้าฟังได้รึเปล่า เรื่องกระดาษแผ่นนั้นหน่ะ”

หญิงสาวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพาเด็กชายไปนั่งที่เก้าอี้แล้วตัวเองก็เลือกนั่งอยู่ตรงข้าม แล้วเอ่ยปากเล่าเรื่องราวทั้งหมด…………

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------