วันดีๆที่มีเธอ(vocaloid)

ลำดับตอนที่ #3 : เสียงสังเคราะ

KiT Ta


"

rifujin de mujun darake no yo no naka hekondari kujiketari mo suru sa
dakedo tada fuman kasoeteitatte omou youni kawaru koto wa nai sa

(บนโลกใบนี้ มีแต่ความขัดแย้งไร้ซึ่งเหตุผล
ทั้งท้อแท้ ทั้งหมดหวัง แต่ถ้าเอาแต่จาระไนความไม่พอใจ มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง) "

ปาเข้าไปวันที่3ของการใช้ชีวิตจรจัดของพวกเธอไม่มีอะไรเเย่มากมายไปนักอาหารก็ร้องเพลงหาตังค์ซื่อเเละนี้ก็เป็นอีกวันที่คารินร้องเพลงเพือนหาเงินเเต่วันนี้ริมเเม่น้ำไม่มีคนเดินผ่านเลยเเม้สักคน"วันนี้คงไม่มีข้าวกินมั่ง"

เเปะเเปะเเปะ

"พี่สาวร้องเพลงเพราะจังเลยคะ"
เสียงเจียบเเจ่วจ่กเด็กน้อยอายุประมาณ7-8ขวบที่มันทรงทวิลเทลที่นั้งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าคาริน

"ขอบใจจ๊ะเพลงนี้พี่ก็ชอบมันมากๆเลย"คารินยิ้มให้เด็กน้อย

"อืมเเต่เสียงร้องของพี่เพราะจังเลยคะ"

"เอ๊ะจริงหรอขอบคุณนะ"

"hora ashimoto o mitegoran kore ga anata no ayumu michi
hora mae o mitegoran are ga anata no mirai (ลองมองที่เท้าดูสิ นี่คือหนทางที่เธอจะก้าวเดินไป
ลองมองไปข้างหน้าดูสิ นั่นคืออนาคตของเธอ )
'เสียงเข้มสดใสดังมา

"ซาโตชิ!"คารินยิ้มให้

"ว้าวพี่ชายก็ร้องเพลงพราะมากๆเลยคะ"

"ฮะเเฮ่ม!"

"หลงตัวเองสิ้นดี-v-'

"พี่ทั้งคู่มานี้สิคะ"เด็กน้อยทรงทวิลเทลวิ่งนำไป

"อ๊ะน้องจ๊ะนั้นมันถนนใหญ่นะ!"

ปี้น

"ว้าย!!"

โครม

"ว้ายซวยละชนคน"ผู้หญิงอายุประมาณ17-18ลงจากร๔มอเตอร์ไซต์

"พี่เมย์โกะทำอะไรลงไปคะ"สาวนร้อยทรงทวิลเทลเเต่อายุประมาณ15-16ลงจากรถมา

"พี่มิกุ"

"มิคุมาได้ไง!"

"มิคุจะพาพี่2คนนี้ไปหาพวกพี่มิกุเพราะพพี่เขาร้องเพลงเพราะมากเลยเเล้วหนูก็วิ่งมาเเล้วจะถูกรถชนพี่สาวก็มาพลักมิคุหลบเเละพี่ชายก็"มากอดพี่สาวไว้

สถาพของคารินคือหระเด็นไป1เมตรเศษกระจกเเถวๆนั้นเเทงเฉียดหลอดลมส่วนซาโตชิถูกล้อข้าง1ที่หลุดทับคออยู่

"รีบพาไปโรงบาลของลูกะเถอะ"

"จริงสิบ้านลูกะเปิดโรงบาลนี้!"

5ช.มต่อมา


"อือ..."เปลือกตาที่เริ่มเปิดเผยให้เห็นดวงตาสีเขียวใส

"ตื่นเเล้วหรอ"

"ซาโตชิ"

"พี่สาว!!"มิคุ(จิ๋ว)วิ่งไปหาคาริน

"น้อง!...อึ๊ก"คารินรีบเอามือกุมคอตน

"เป็นไรหนะคา...อือ!!"ซาโตชิหน้านิ้วเเละรีบกุมคอตนเหมือนคาริน

"ตอนนี้อย่าเพิ่งใช้เสียงเลยดีกว่านะ"สาวสวยเรือนผมยาวถึงหลังสีชมพูเดินเข้ามา

"......"คารินทำน้าเเบบสงใส

"พวกเธอ2คนบาดเจ็บหนักมากจากการถูกรถชนโดยเฉพาะหลอดเสียงที่หนักสุดเราเลยต้องใส่โปรเเกรมเสียงเข้าไปเเต่เพือนการนั้นจึงต้องเปลียนพวกเธอเป็นvocaloidเเต่ไม่ต้องห่วงพวกเราก็เหมือนคนปกติเเหละกินนอนอะไรเหมือนเดิม"

ลูกะอถิบาย

"ว่าเเต่พวกเธอมาจากไหนรอ"มิกุพูดเเละยื่นกระดาษกับอินสอให้

พวกเราไม่มีบ้านบ้านพวกเราไฟไหม้ส่วณาติคนอื่นๆก็หายไปหมด

"เอ๊ะหรอขอโทษนะที่ถามเเบบนั้น"มิกุก้มหัว

ไม่เป็นไรหรอกเพราะไงพวกชั้นก็มีกันเเค่2คนเเบบนี้อยู่เเล้วละ

"เอางี้ไปอยู่กับพวกเรามั้ยละ"เมย์โกะขยีหัวคารินกับซาโตชิ

"ได้หร..อึ๊ก"

ได้หรอไม่เป็นรเเน่นะ!?

"อืมได้สิบ้านvocaloidหนะมีสมาชิค7คนมีอีก2ก็รื่นเริ่งดีนี้"ลูกะยิ้มอย่างเป็นมิตร

เเล้วอีก3คนจะไม่ค้านหรอ?

ซาโตชิสงใส

"ไม่น้า~ไคโตะหมอนั้นก็บ้าๆชอบโลลิอยู่เเล้วส่วนรินเลนก็ไม่ว่าอะไรเเน่ๆ"เมย์โกะคิดทบทวน

"ว่าเเต่เธอ2คนชื่ออะไรละเดียวชั้นตั้งให้สะเลยโบว์จังกับหน้าเข้มคุง>3<"มิกุถาม

"อื่อๆ"คารินส่ายหน้าเเละรีบขีดเขียนลงกระดาษ

ฟุรุเดะ คารินส่วนนั้น็ก็....คนบ้าขี้โมโห

ไม่ใช้เฟ้ย ฟุรุเดะ ซาโตชิโว้ย!!

"หรองั้นสวัดดีจ๊ะคารินจังซาโตชิคุงชั้นฮัทสิเนะ มิกุส่วนนี้น้องสาวชั้นฮัทสึเนะ มิคุ"

"ฮาทสึเนะ มิคุค๊า~"

"ฉันซาคิเนะ เมย์โกะจ๊ะพี่ใหญ่ของบ้าน"

"ชั้นมีคุรีนะ ลูกะสัวดดีจ๊ะ"

"คุณฟุรุเดะเดียวพรุ่งนี้ก็กลับได้เเล้วนะคะ"พยาบาลสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาก่อนออกไป

"จริงสิคารินจังซาโตชิคุงเดียวพวกฉันจะกลับก่อนนะดียวประมาณ1ทุ่มจะมาเยี่ยม(กลับไปเอาเสื่อผ้ามาค้านด้วย)"เมย์โกะยิ้มให้ก่อนลากลูกะกับมิคุไป


ซาโตชิเราโชคดีนะได้บ้านไหมด้วย

อืมก็ดีนะความจริงชั้นกะจะไปบ้านใหญ่ฟรุเดะซะหน่อย

ซาโตชิจะคิดไปจริงหรอ!

ก็ตอนที่ยังไม่มีที่อยู่ชั้นเห็นเธอต้องนอนหนาวอยู๋นี้ถึงที่บ้านใหญ่จะเป็นเเบบนั้นก็เถอะเต่อย่างน้อยก็มีริกะซังอยู่

เอาเถอะนะยังไงเราก็มีที่อยู่เเล้วราตรีสวัดิ์

หลังจากเขียนคุยกันไปสักพักคารินก็ตัดบทล้มตัวลงนอนไป

ราตีสวัดิ์นะคาริน
ซาโตชิคิดพลางพยมาเอือมมือไปเเตะคารินก่อนตนจะหลับไปด้วย