ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    วันดีๆที่มีเธอ(vocaloid)

    ลำดับตอนที่ #2 : บทนำสั่นๆเเต่สำคัญ

    • อัปเดตล่าสุด 12 ต.ค. 53


    KiT Ta

    เวลาบ่ายสามเด็กนักเรียนต่างเดินกลับบ้านกันเช่นเดียวกับสาวน้อยที่เดินไปตามทางลาดวิวทิวทัษ์เดิมๆเช่นทุกวันเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนยังคงเดินสาวเท้าเรียวๆต่อไปพลางฮัมเพลง

    "Hello
    mado wo akete chiisaku tsubuyaita
    How are you?
    dare mo inai heya de hitori
    Morning
    asa ga kita yo doshaburi no asa ga
    Tick-Tock
    watashi no neji wo dare ka maite
    (Hello
    ฉันเปิดบานหน้าต่าง แล้วกระซิบด้วยเสียงที่แผ่วเบา
    How are you?
    รอบข้างไม่มีใคร ฉันอยู่ในห้องเพียงลำพัง
    Morning
    ยามเช้าเวียนมาแล้วนะ มันเป็นเช้าที่เปียกปอน
    Tick-Tock
    ใครก็ได้ ช่วยมาขันน็อตของฉันทีสิ)"

    "ฟุฟุฟุฟุฟุชอบร้องเพลงเหลือนเกินนะ"

    "นายเองก็ชอบนี้
    Hello
    mukashi no anime ni sonna no itakke na
    How are you?
    urayamashii na mina ni aisarete
    Sleeping
    (Hello
    อนิเมที่เคยดูเมื่อก่อนก็เคยมีเรื่องแบบนั้นเหมือนกันนี่นะ
    How are you?
    น่าอิจฉาจังเลยนะ ที่มีคนรุมรักแบบนั้น
    Sleeping)"

    "ไปสมัครเป็นนักร้องvocaloidกันใหม่"

    "เฮ้ยพูดเล่นสิค่ายvocaloidหนะขาดังจะตายธรรมดาอย่างพวกเราเนียนะยากส์~"

    "โอ๊ย!อะไรหนะ"

    ตรงหน้าของเด็กหนุ่มคือเหล่าญี่ปุ่นมุ่งที่มุงอยู่เต็มหน้าบ้านเขาหากมองเข้าไปดีๆก็เห็นเปลวไฟสีเเดงสดที่อยุ่เป็นเป่าสายตาเเด่ผู้คน

    "ขอทางด้วยคะ"ร่างเพียวพยามผ่าผูงชนเข้าไปภายใน

    ภาพที่เห็นตรงหน้าของเธอทำให้คำว่าสิ้นหวัง!เข้ามาในหัวเธออย่างเเรง

    บ้านหลังที่เธอใช้อาศัยอยู่กับซาโตชิพี่ชายฝาเเฝดเเท้ๆของเธอด้วยมรดกเพียงนิดที่พ่อเเม่ทิ้งไว้ก่อนจากโลกไปพวกเธอซึ่งไม่เหลือณาติคนไหนอีกมีเพียงบ้านหลังนี้เท่านั้นบ้านหลังนั้นกำลังเหลือเพียงเศษขี้เถ่าจากเปลวไฟที่โหมกระหน่ำ


    3ชมต่อมา

    ริมเเม่น้ำใต้สะพานร่าง2ร่างที่นั้นอยู่

    "บ้านไหม้...ไม่เหลืออะไรเเล้วนอกจากชุดนักเรียนกับกระเป๋านักเรียนนี้"
    คารินกำลังนั้นกอดเข่าอยู่

    "วัน..นี้ครูให้เอาทะเบียนบ้านไปเพือนเช็กประวัติเอกสารต่างๆที่เป็นข้อมูลบุคคลของพวกเราเลยยังอยู่ในกระเป๋าคิดสิมันยังไม่เเย่ถึงขั้นวิกริต"
    ซาโตชิพยามปลอบใจพี่สาวที่ห่างกันกับตนเพียง10วัน

    "..นั้นสินะวันนี้เรานอนเเถวๆริมสะพานไปนะชีวิตเด็กข้านถนนฮะฮะ
    "

    "เรายังมีกันเเละกันนะ"ซาโตชิขยับร่างตนไปใกล้ๆคาริน

    "อืมขอบใจนะ"





    '















    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×