Bad Boy My Dear. สุดที่รัก...จอมวายร้ายของฉัน

แนะนำตัวละคร

          เนสเล่ (นางเอก) : เด็กนักเรียนที่เพิ่งย้ายเข้ามาเรียนใหม่และต้องเจอเรื่องปวดหัวกับชมรมที่เธอไม่ได้ตั้งใจเลือก...

          นิสัย : มองโลกในแง่ดี รักเพื่อนพ้อง

          จุดเด่น : หายาก

          จุดด้อย : ไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกคนอื่น

          นิยาม : ลงมือทำซะ...จะได้จบๆ ไป -0-

          

          ยูคิส (พระเอก) : เขาคือเป้าหมายที่เนสเล่หมายตาไว้เพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์บางอย่าง...

          นิสัย : เจ้าเล่ห์ เหลี่ยมจัด

          จุดเด่น : มั่นคงในความรัก

          จุดด้อย : กลัวการสูญเสีย

          นิยาม : เธอเป็นของผมคนเดียวเท่านั่น...คนอื่นอย่าหวัง

          

          ลาเต้ (เพื่อนนางเอก) : เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวในรั้วโรงเรียนของเนสเล่

          นิสัย : เป็นปริศนา

          จุดเด่น : ทำทุกอย่างเพื่อคนที่รัก

          จุดด้อย : เป็นปริศนา

          นิยาม : ถ้าผมต้องการ...คิดเหรอว่าจะขวางผมได้^^

          

          ยูโด : ผู้หมอบหมายภารกิจอันน่าลำบากใจให้กับเนสเล่

          นิสัย : ร้ายลึก 

          จุดเด่น : หล่อ^^ แต่...

          จุดด้อย : เกิดมาผิดเพศ -_-:;

          นิยาม : แผนดีย่อมมีชัยไปกว่าครึ่ง^^

คำโปรยเพิ่มเติม

          ฉัน 'เนสเล่' เป็นนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาศึกษาต่อชั้น ม.ปลาย แค่วันแรกก็ต้องเจอกับเรื่องยุ่งยากใจ เนื่องจากมีการเลือกของชมรม หากใครไม่มีชมรมจะต้องถูกทำโทษโดยการออกไปเต้นบนเวทีและต้องขัดห้องน้ำในหอประชุมเป็นเวลาหนึ่งเดือน...ซึ่งใครอยากจะทำ -_-:;

          แต่ด้วยความโกลาหลในการเลือกชมรม...ทำให้ฉันต้องมาอยู่ชมรมแอนตี้แบดบอยอย่างไม่ได้ตั้งใจ แถมยังโดนขู่จากประธานชมรมอีกว่า...หากฉันไม่ทำงานบางอย่างให้กับเขา เขาจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องประธานนักเรียนเรื่องที่ฉันไม่มีชมรม ฉันเลยจำเป็นต้องรับงานนี้...ภารกิจแรกที่ได้รับคือการทำให้ผู้ชายที่ชื่อ 'ยูคิส' บอกรักให้ได้ 

          ฟังดูง่ายนะ...แต่เปล่าเลย -_-:; แทนที่ยูคิสจะทำในสิ่งที่รบกวนชีวิตเขาให้มันจบๆ ไป แต่กลายเป็นว่าเราทั้งสองคนต้องมีสัญญาตกลงเพื่อเป็นข้อผูกมัดระหว่างกันแทนซะงั้น...

***ฝากติดตามผลงานเรื่องอื่นด้วยนะคะ^^

บทนำ

          ที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง

          ฉันเดินมาที่หอประชุมขนาดใหญ่ของโรงเรียนเพื่อมาเลือกชมรมในวันนี้ตามที่ประธานนักเรียนได้ประกาศเมื่อสามวันก่อน ฉันเป็นนักเรียนใหม่ที่ย้ายเข้ามาเพื่อเรียนต่อ ม.ปลาย สาเหตุที่เลือกที่นี่ก็เพราะแม่ 

          อันที่จริงฉันได้มองหาโรงเรียนไว้หลายแห่ง และกะว่าจะเข้าโรงเรียนรัฐบาลเพราะมันประหยัดค่าใช้จ่าย และที่สำคัญฉันก็สอบเข้าได้แล้วด้วย 

          แต่ที่ฉันต้องเข้าโรงเรียนเอกชนแห่งนี้ เพราะแม่ให้เหตุผลว่า ‘ก็แม่อยากให้ลูกได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ ซะบ้าง’

          ฉันว่ามันก็ไม่ได้ต่างอะไรกันเลย ไม่ว่าจะเอกชนหรือรัฐบาล ยังไงทั้งสองแห่งก็ให้ความรู้ได้เหมือนกัน แต่พอฉันจะปฏิเสธ แม่ก็บอกว่า ‘แม่สมัครเรียนไว้ให้ลูกแล้วนะ เข้าเรียนได้เลยจ๊ะ’

          เพราะอย่างนี้ฉันเลยต้องปล่อยเลยตามเลย โดยที่ขัดศรัทธาของแม่ไม่ได้ และตอนนี้ฉันก็ได้ย่างเท้าก้าวเข้ามาในนี้แล้ว 

          “อย่างที่ทุกคนทราบกันดีนะครับ ว่าวันนี้มีการเลือกชมรมของนักเรียนชั้น ม.ปลาย ขอให้น้องๆ ทุกคนที่มาที่นี่เลือกชมรมที่ตนเองชอบอย่างมีความสุขนะครับ”

          “...”

          “และอย่างที่เห็น ที่นี่จะมีชมรมทั้งหมดสามสิบชมรม รายล้อมอยู่ภายในของหอประชุมแห่งนี้ สำหรับผมแล้วการที่จะให้น้องๆ ทุกคนเดินเข้าชมรมที่ตนเองต้องการแล้วลงชื่อเลย ผมว่ามันคงไม่สนุกเท่าไหร่”

          ชักรู้สึกใจคอไม่ดีเลยแฮะ 

          “ฉะนั้นผมจึงมีอะไรสนุกๆ มาให้ทุกคนได้ร่วมเล่นเกมด้วยกัน นั่นก็คือ ‘เลือกช้าได้พร้าสนิม’ ”

          นั่นมันใช่สุภาษิตไทยมั้ยนะ ทำไมฟังดูแปลกพิกล

          “กติกามีอยู่ว่า ภายในเวลาหนึ่งนาที ถ้าใครไม่สามารถเลือกชมรมที่ตนเองต้องการ คนนั้นจะต้องถูกลงโทษโดยการออกมาเต้นจ้ำบ๊ะบนเวที และขัดห้องน้ำในหอประชุมแห่งนี้เป็นเวลาหนึ่งเทอม!”

          0[]0:; ===> นักเรียนในหอประชุม

          สีหน้าทุกคนหวอไม่ต่างกัน(รวมทั้งฉันด้วย) เมื่อต้องเจอกติกาที่สุดแสนจะประหลาดอย่างนี้ อยากถามจังเลยว่าไอ้ประธานนักเรียนมันได้ตำแหน่งด้วยวิธีไหน(ถามใคร?) มันคิดได้ไงที่เล่นเกมกติกาแบบนี้ นักเรียนที่อยู่ที่นี่มีมากกว่าห้าร้อยชีวิต แต่มันให้เวลาแค่นาทีเดียว

           “ผมจะให้สัญญาณโดยการใช้เสียงนกหวีดเป็นตัวเริ่มเวลาและบอกหมดเวลา หากใครยังไม่สามารถเลือกชมรมได้ก็เตรียมตัวเตรียมใจ และเตรียมร่างกายรับการลงโทษไว้เลยนะครับ”

          อยากรู้จริงว่าใครเลือกมันมาเป็นประธานนักเรียนฟะ!

          “จะเริ่มนับถอยหลังแล้วนะครับ!”

          “สาม...”

          “สอง...”

          “หนึ่ง...”

          ปรี๊ด!

          เมื่อทุกคนในหอประชุมได้ยินเสียงสัญญาณนกหวีด ต่างคนต่างวิ่งหน้าตั้งเพื่อไปหาชมรมที่ตนต้องการทันที 

          แล้วฉันล่ะจะเข้าชมรมอะไรดี!

          ซ้ายมือ : ชมรมคาราเต้(ไม่ชอบใช้กำลัง)

          ขวามือ : ชมรมนาฏศิลป์(มือไม้แข็งหมดแล้ว คงดัดยาก)

          ด้านหลัง : ชมรมดนตรีสากล(ไม่ถนัดอย่างแรง)

          ด้านหน้า : ชมรมชาวสีม่วง(เอ่อ...)

          สามชมรมแรกพอจะเลือกได้อยู่นะ แต่ชมรมที่อยู่ตรงหน้าไม่ไหวจริงๆ ถ้าฉันต้องเข้าชมรมนี้ มีหวังได้กลายเป็นนังชะนีน้อยให้พวกนี้โขลกสับแน่ๆ โทษฐานที่สวยเกินหน้าเกินตา

          ในเมื่อมันไม่มีทางเลือกมากนัก ฉันเลยตัดสินใจตรงดิ่งไปที่ชมรมนาฏศิลป์ เพราะถึงมือไม้จะแข็ง แต่มันก็ยังดีกว่าไอ้ชมรมที่เหลือนั่น!

          ปึก!

          ฟุบ! 

          แต่เหตุการณ์ที่อยู่เหนือความคาดหมายของฉันก็เกิดขึ้น เมื่อมียัยกระเทยร่างยักษ์ตนหนึ่ง เอ้ย! คนหนึ่งวิ่งมาทางฉันและชนเข้าที่ข้างลำตัวอย่างแรง ส่งผลให้ตัวฉันหมุนติ้วๆ หน้าล้มคะมำอยู่บนพื้น และเมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับผู้หญิงห้าคนยืนยิ้มให้ แล้วพูดพร้อมกันว่า...

          “ยินดีต้อนรับจ้า!”

          หนึ่งในนั้นยื่นมือมาดึงฉันให้ลุกขึ้น

          “ดีจังเลย ในที่สุดเราก็มีคนมาเพิ่มสักที”

          “หลังจากตั้งชมรมมาสามปีก็ไม่มีใครสนใจเลย”

          “แต่ยังไงเราก็ได้แล้วนี่ เป็นน้องที่สุดแสนจะน่ารัก”

          “นั่นน่ะสิ เป็นความโชคดีในความโชคร้ายแท้ๆ”

          “ต่อไปนี้คงมีแต่เรื่องสนุกทำแน่ หึๆ”

          แต่ฉันรู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้สิ 

          ปรี๊ด!

          และแล้วสัญญาณนกหวีดก็ดังหมดเวลา ประธานนักเรียน(งี่เง่า)เดินขึ้นมาบนเวทีเพื่อสานงานที่ค้างคาต่อ

          “อะแฮ่มๆ เป็นยังไงกันบ้าง สนุกมั้ยเอ่ย~”

          สนุกกับผีน่ะสิ!

          “โห~ ดูจากสีหน้าแล้วคงจะสนุกไม่น้อย”

          ชิ้ง ชิ้ง ชิ้ง!

          เป็นไงล่ะ...ถูกโจมตีด้วยสายตา เจ็บมั้ย!

          เมื่อเห็นสายตาของนักเรียนในหอประชุม ประธานนักเรียนก็เหงื่อซึมเต็มใบหน้า และดูเหมือนจะรู้ตัวแล้วว่าตนเองถูกปองร้าย เขาจึงรีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อชิ้งหนีทันที

          “อ้อ...ผมเพิ่งนึกได้ว่ามีธุระด่วน และไม่น่าจะมีใครที่ไม่ได้ชมรม ถ้างั้นผมก็ขอจบพิธีการเลือกชมรมไว้เพียงเท่านี้ ขอให้ทุกคนโชคดี สวัสดีครับ”

          จากนั้นเขาก็รีบเดินลงจากเวทีหายเข้าไปยังด้านหลังม่านทันที ก่อนที่จะมีการประท้วงขอล้มอำนาจในการปกครองเกิดขึ้น เนื่องจากถูกนักเรียนในหอประชุมยำทีนให้กิน 

          “เอ่อ...”

          ฉันไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะต้องทำยังไง ได้แต่เอ๋อกิน

          “งั้นตามพวกพี่มาที่ห้องชมรมก่อนนะจ๊ะ” 

          พี่สาวหนึ่งในนั้นพูดขึ้นกับฉัน

          “ค่ะ”

          ฉันรับคำแล้วเดินตามตูดพวกพี่สาวทั้งห้าคนไปต้อยๆ 

          #ติดตามความเคลื่อนไหวที่เพจ นิยาย moodang_lovely นะจ๊ะ ;)