แม่มดน้อยโดเรมี ภาคนางพยาบาล

ลำดับตอนที่ #7 : การจากกัน สู่การเริ่มต้น

“ทุกคน มีพบก็ต้องมีพราก เป็นเรื่องธรรมดา ... ออมปุจัง ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน จะเจ็บป่วยหรือไข้ขอให้บอก เพื่อนคนนี้จะไปหานะจ๊ะ” โดเรมีนำมือของเธอขึ้นมาวางไว้ที่บ่าของออมปุ พลางส่งสีหน้าที่มั่นใจ พร้อมกับยิ้มให้กำลังใจ หลังจากนั้นออมปุจังก็ยิ้มให้ตอบ น้ำตาของออมปุจังใหลลงมาจากตาข้างซ้าย แล้วกระโดดกอด

“โดเรมีจัง...เพื่อนกันตลอดไปนะ” ออมปุจังพูดราวกับทวงสัญญา

“จ๊ะ” พอสิ้นคำพูดนี้ โดเรมีก็วิ่งร้องไห้ออกมาจากออมปุ เธอทั้งสองคนค่อยจากกัน ขณะที่ออมปุก็นั่งคุกเข่าลงแล้วก้มหน้าร้องไห้ โดเรมีวิ่งไปเรื่อยๆจนเข้าชนโมโมจัง

“โอ๊ย! ใครน่ะ” โมโมจังหันหน้ามาหาคนที่วิ่งชนเมื่อสักครู่ด้วยความโมโห แต่เมื่อหันหลังกลับไปก็พบว่าเป็นโดเรมี สีหน้าของโมโมจังเปลี่ยนไปในทันที เธอเดินตรงเข้าไปหาโดเรมี โดเรมีก็เดินเข้ามาหาเช่นกัน

“โมโมจัง... ออมปุจัง ออมปุ... ฉันไม่อยากจากออมปุจังไปไหนเลย” โดเรมีถามแล้วกอดโมโมจัง โมโมโกะนำมือสองข้างของเธอค่อยๆจับตัวโดเรมีออก

“โดเรมี รู้ไหมว่าฉันกำลังหาโดเรมีจังพอดีเลย” โดเรมีทำหน้างง

“โมโมจังจะไม่จากฉันไปเหมือนกับออมปุ ฮาซึกิ ไอโกะ ใช่ไหม?”

“ไม่ใช่จ๊ะ”

“ฉันจะบอกโดเรมีจังว่า ฉันจะไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศส เพราะเป็นที่ที่มาจอมอลโรต้องการให้ฉันไป ฉันจะไปเรียนทำอาหาร เสร็จแล้ว...”

......................

“เสร็จแล้วโมโมจังก็จะมีเพื่อนใหม่ แล้วก็ทำขนมให้เพื่อนใหม่กิน”

“ไม่ใช่จ๊ะ เสร็จแล้วฉันก็จะนำขนมมาให้พวกเราทั้งหมด ก็มี ไอจัง อาซึกิจัง ออมปุจัง ป็อบจัง ฮานะจัง แล้วก็โดเรมีจังเพื่อนรักของฉันไงล่ะจ๊ะ” โมโมโกะพูดพลางร้องไห้ พร้อมกระโดดเข้ากอดโดเรมี

“จริงๆนะ... สัญญานะ”

“จ๊ะ” ทั้งคู่กอดกันอีกครั้งท่ามกลางอาทิตย์ตกดินพอดี เป็นภาพที่น่าควรจำเป็นอย่างยิ่ง

“พูดถึงฮานะจัง ป่านนี้คงมีความสุขกับพวกมาจอริก้าที่โลกแม่มดแล้วล่ะ ว่าไหมโมโมจัง”

“อืม...”

ถึงแม้ว่าการจากกันครั้งนี้จะเป็นการจากกันครั้งแรกของพวกเธอแต่ผมก็เชื่อว่า   มิตรภาพยังคงอยู่ต่อไปแน่นอน...