คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Tense ทั้งสิบสอง
เสียสายลมในยาม่ำืนพัผ่านบ้านไม้สอั้นใลาเมือ แสสลัวๆ อไฟถนนนาให่ที่ั้อยู่ริมฟุบาทสาส่อเป็นุๆ นานไปับพื้น หิสาวร่าบาในุนัศึษามหาวิทยาลัยื่อัแห่หนึ่เินเลียบิริมถนน้วยวามระมัระวั แนเล็ๆ ทั้สออหนัสือภาษาอัฤษที่ะเรียมัวสอนแฟนหนุ่มอเธอในวันรุ่ึ้น ร่าบาเินมาเรื่อยๆ นถึหน้าบ้านไม้สอั้น มือเล็ๆ เอื้อมไปริ่เพื่อเป็นสัาให้นในบ้านเปิประู
ริ่...
“มาแล้ว่ะุเอม” สาวใ้วัยลานรีบวิ่ถลาออาห้อรัวเพื่อเปิประูให้เอมอร หิสาวร่าบา ใบหน้าเรียวยาว ผมสลวยในยามแสไฟส่อระทบ
“เร็วๆ หน่อยสิะพี่นุน หนัสือพวนี้มันหนันะะ” เอมย้ำพลา้มหน้าลไปที่ประูเพื่อรอให้สาวใ้ปลล็อุแ
“เิ่ะ เี๋ยวนุน่วยถือนะะ หนัสืออะไร่ะ มีแ่ภาษาอัฤษ” นุนทำหน้าวยไม่เ้าใว่าทำไมเ็วัยรุ่นสมัยนี้ถึไ้เรียนันยาว่าที่รุ่นอเธอเยเรียน
“็้อสอนุบอยสุที่รัอเอมยัไล่ะะ ว่าแ่วันนี้พี่นุนมีอะไรให้เอมทานหรือเปล่า” เอมเอ่ยทวอาหารทันทีที่มาถึ ร่าบาและร่าท้วมเินเ้าไปในบ้าน แสไฟนีออนสีาวส่อสว่าไปทั่วบ้าน เอมวาหนัสือลบนโ๊ะทานอาหารที่ั้อยู่ลาบ้าน ่อนะนั่อยที่โ๊ะระหว่ารออาหารเย็นที่นุนำลัยมา
“นี่่ะ ผั้มับน้ำพริปลาทู่ะ ทานู่ับน้ำส้ม” ลิ่นปลาทูหอมอบอวลไปทั่วห้อ น้ำย่อยในระเพาะอาหารอเอมอรหลั่ออมา เอมอรไม่รอ้าที่ะย้อนและส้อมึ้นเพื่อัอาหารเ้าปา้วยวามหิวโหย
“เี๋ยวพี่ไปล้าาน่อ่อน แล้วืนนี้พี่ะนำนมอุ่นๆ ไปให้นะะ” นุนพูแล้วส่รอยยิ้มให้เอมอร่อนที่ะเินลับไปในรัวามเิม
ในที่สุเวลามื้อเย็นอเอมอร็หมไปอย่ารวเร็ว เปรียบั่ำที่ว่า เวลานเรามีวามสุับอะไรสัเรื่อ็มัะใ้เวลาับวามสุนั้นสั้นนิเียว แ่หาเรามีวามทุ์ มันเหมือนะอยู่ในใอเรานานมายิ่ึ้น ร่าบาที่อิ่มหนำสำราลุาโ๊ะ ว้าหนัสืออโ้วยมือ้าหนึ่ มืออี้าหนึ่ว้าระเป๋าแล้วเินึ้นไปบนห้อนอน มือเล็ๆ ับลูบิประูแล้วเปิออ มืออี้าหนึ่พยายามเปิไฟในห้อ
“ถึเสียที หนั็หนั แบอะไรมาเนี่ยเรา เฮ้อ” เมื่อร่าบาถึเียนอน เอมอรทิ้ัวลนอนบนโฟานุ่มๆ วาสอวปิเพื่อพัผ่อน ะที่เอมอรอยาะพัผ่อนสายา เสียโทรศัพท์็ัึ้น
“บอย มีอะไรหรอ” หิสาวทัทายแบบันเอ
“พรุ่นี้อย่าลืมมาสอนเรานะ เรายัไม่รู้ว่าะทำรายาน่อไปไ้ยัไหาเราไม่เ้าใเรื่อ Tense” บอย แฟนหนุ่มนิสัยี หน้าเรียวยาวมเ้ม เอ่ยถึปัหาที่ำลัทำให้เาลุ้มใ
“ไม่ลืมหรอ วันนี้เอมเอ็ไปหาหนัสือมาอ่าน พรุ่นี้ะไ้สอนบอยยัไล่ะ เอมไม่ลืมหรอ บอยือนสำัสำหรับเอม แ่เอม็ไม่ไ้เ่ภาษาอัฤษมานะ”
“บอยไว้ใเอมรับ เอาเป็นว่าพรุ่นี้เราสอนไปพบันที่ห้อสมุมหาวิทยาลัย็แล้วัน เวลาเ้าโมรนะรับที่รั” บอยเอ่ยเสียหวาน รอยยิ้มปราึ้นบนใบหน้าอเอมอร
“ไ้เลย่ะที่รั เอันพรุ่นี้่ะ ฝันีนะ” เอมอรัสายแล้ววาโทรศัพท์ไว้้าๆ เีย ร่าบาลุาเีย้วยวามเหนื่อยหล้า แ่เอมอร้อฝืนใลุึ้นเพื่อเรียมัวสอน หาเธอนอน่อไป วามเหนื่อยหล้าและวาม่วนอนะลืนินิในนอนหลับไ้
ร่าบาลุึ้นหยิบหนัสือพร้อมับเินไปที่โ๊ะทำานเพื่อนั่อ่านอย่าริั นุน สาวใ้ในบ้านยนมอุ่นๆ ึ้นมาวาไว้้าโ๊ะ ่อนอัวไปพัผ่อน นาฬิาบอเวลาสี่ทุ่มร เธอึเินไปทีู่้เสื้อผ้าแล้วนำุนอนออมาไว้้านนอ อีมือหนึ่หยิบผ้านหนูแล้วเินเ้าห้อน้ำเพื่อำระร่าายให้สะอา่อนนอนืนนี้ หลัานั้นไม่นานนั ไฟทุวในห้อ็ปิหม เหลือเพียเสียเรื่อปรับอาาศัวเียวที่ำลัทำานอยู่
พระอาทิย์เลื่อนที่ึ้นาทิศะวันออ แสสีทอในยามเ้าสาส่อผ่านทะลุม่านสีาว แสบาส่วนระทบับวาู่น้อยที่ำลัหลับพริ้มอเอมอร ร่าบารู้สึัวแล้วลุึ้นอาบน้ำเพื่อำระร่าาย หลัาอาบน้ำเสร็แล้ว เอมอร็ถือหนัสืออเิมลไปั้นล่า ที่อนนี้อบอวลไป้วยลิ่นหอมหวนออาหารยามเ้า เอมอรรีบวาหนัสือแล้วนั่ทานอาหารเ้า หลัาทานอาหารเสร็แล้ว เอมอรบอลานุนแล้วบอว่าะลับมาอีที็อนเย็นหรือไม่็มืๆ เ่นเียวับเมื่อวาน
ห้อสมุมหาวิทยาลัยื่อั เวลา 9.00 น.
บรรยาาศภายในห้อสมุเปรียบเสมือนยานอนหลับั้นหนึ่สำหรับบอย หนุ่มผิวาวสะอาสะอ้าน เานั่รอเอมอร แฟนสาวแสนสวยบนเ้าอี้มุมหนึ่อห้อสมุ
“รอนานหรือเปล่าบอย เอมอโทษนะที่มา้า” ร่าบารีบเินเ้ามา เสียหายใถี่ๆ ทำให้บอยอหัวเราะไม่ไ้
“สมน้ำหน้า อยามา้าีนั ไหวหรือเปล่าเอม” บอยยิ้มร่า
“อย่าให้ถึทีเอมบ้านะ เี๋ยวบอยะพูไม่ออ” เอมแว “นั่สิ หวัว่าวันนี้บอยะไ้เ้าใภาษาอัฤษสัทีนะ หลัาที่โ่มานาน” บอยสบถหยามัวเาเอ มือบาๆ อเอมอรเอื้อมไปับที่มือหนาๆ อเา
“อย่าท้อนะะนี เอมะทำให้ีที่สุนะ เรามาเริ่มันีว่า” เอมอรพูบแล้ว็ยิ้มเป็นำลัใให้แฟนหนุ่ม รอยยิ้มหวานๆ สร้าำลัใให้ับแฟนหนุ่มเป็นอย่าี
“Tense มีทั้หมสิบสอ Tense โยเริ่มแระแบ่ออเป็น 3 าลเวลา และ 4 ลัษะ” เอมอรเริ่ม้น้วยารบอลัษะอ Tense ทั้หม บอยฟัรั้แร็อึ้ไปเลยทีเียว
“ทำไมมันมามายแบบนี้ล่ะ แล้ว้อำหมไหม๊ะ”
“ไม่หรอ เราใ้านริๆ ไม่ถึสิบ Tense ้วย้ำไป เี๋ยวเอมะลอวาภาพรวมร่าวๆ ให้บอยู่อนนะ” เอมอรหยิบปาาึ้นมาแล้วร่าเ้าโรทั้หมให้บอยู
าลเวลา
อี (Past)
ปัุบัน (Present)
อนา (Future)
ลัษะ
ความคิดเห็น