มารยาเสน่หา(ตีพิมพ์ สนพ. ซิมพลีบุ๊ค)

ณ งานแต่งงานใจกลางสลัมที่กรุงเทพมหานคร วงตรีเล็กๆที่มีเครื่องดนตรีไม่มากพอที่จะทำให้เพลงนั้นไพเราะจับใจ เครื่องดนตรีมากมายนั้นดูเก่าไร้ราคา เวทีเล็กๆตั้งอยู่ใจกลางบ้านไม้สองชั้นหลังหนึ่ง แขกที่มาเป็นพยานก็คงไม่ใช่คนอื่นคนไกลก็คือชาวบ้านในสลัม เสื้อผ้าที่ใส่มางานก็ต้องดูดีที่สุดของแต่ละคน เพราะคงจะไม่มีเงินที่จะซื้อชุดราตรีให้ดูหรูหราเหมือนงานแต่งงานของคนอื่น เจษฎา พ่อหนุ่มนักการเมืองชื่อดังแห่งเขตสลัมแห่งนี้แต่งงานกับ ผกามาศ นางแบบสาวที่พบรักกับหนุ่มนักการเมือง

คู่บ่าวสาวยืนยิ้มให้กับแขกทุกคนที่มาร่วมงาน มีเพื่อนในวงการบันเทิงไม่กี่คนมาร่วมงานในครั้งนี้ด้วย แต่เพื่อนในวงการนี้เป็นเพื่อนที่ไว้ใจได้ จะไม่บอกข่าวเรื่องการแต่งงานนี้ให้ใครรู้ เพราะถ้าหากรู้กันทั้งวงการ งานเดินแบบและงานละครก็อาจจะลดลง

“ขอขอบคุณทุกคนจริงๆนะค่ะที่มางานแต่งงานของดิฉัน” ผกามาศยิ้มทั้งน้ำตา

“ผมเองจะสัญญาว่าจะรักและอยู่กินกับผกามาศไปจนวันตายเลยครับ ยังไงแล้ว ก็ขอบคุณทุกๆคนจริงๆ ถึงแม้ว่างานแต่งงานในครั้งนี้จะมีเพียงไม่กี่คนรับรู้ ผมก็ดีใจแล้วครับ” เจษฎายิ้มแล้วก็โค้งคำนับเพื่อขอบคุณทุกคน

ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นนักการเมืองชื่อดัง แต่เขาเองก็พยายามไม่พูดเรื่องแต่งงานกับใคร มันเป็นเรื่องของผกามาศที่อยากจะปกปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ

เสร็จสิ้นงานแต่งงานในคืนนี้ ผกามาศเดินเข้ามาในบ้านแล้วก็นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวเก่าๆ