แม่มดน้อยโดเรมี ภาคนางพยาบาล

ลำดับตอนที่ #9 : โมโมโกะไปหาโดเรมี(100%)

เอาล่ะ วันนี้ฉันจะทำอะไรให้พวกเราทานดีนะ เราว่าวันนี้เราไปเยี่ยมโดเรมีดีกว่านะ 
"แต่ว่าเราจะไปหาได้ยังไงกันเนี่ย" โมโมโกะนึกอีกครั้ง แต่ก็ต้องมีคนมาขัดจังหวะทุกที
"โมโมจัง ไปทำงานได้แล้วนะ" 
"ค่า" โมโมโกะรีบวิ่งไปข้างล่างแล้วก็รีบเปลี่ยนชุดทันที
ร้านขนมหวานที่ฝรั่งเศสปีนี้ เต็มไปด้วยลูกค้ามากมายเช่นเคย แต่ทว่า ท้องฟ้าวันนั้นได้ดูแปลกไปจากเดิม
"เกิดอะไรขึ้นนะ แล้วฉันจะไปหาโดรมียังไงดีล่ะ เวทมนต์ก็ไม่มี" 

"ไม่เห็นจะแปลกเลยนิ สนใจจะมาเป็นพวกของฉันหรือเปล่าล่ะจ๊ะ" เสียงปริศนาพูดท่ามกลางความหวาดกลัวของใครบางคน

"เสียงอะไรน่ะ แกต้องการอะไรจากฉันบอกมาเดี๋ยวนี้นะ ว่าแต่เสียงนั้น เสียงผู้ชายนิ แกจะทำอะไรฉันหรือเปล่า"
 
"แหม อย่าเพื่งตกใจซิจ๊ะ ฉันแค่อยากให้เธอมีเวทมนตร์ก็เท่านันเอง สนไหมล่ะจ๊ะ" เสียงยิ่งดังขึ้นมาเรื่อยๆ

ทันใดนั้นเอง ผู้ชายคนนั้นก็ปรากฎขึ้น เป็นร่างอันสง่างาม

"ข้าคือ โอ้มาราชา ที่จะทำให้เธอมีเวทมนตร์อีกครั้งนะ เธอจะได้ไปหาโดเรมีจังที่เธอต้องการไงล่ะ"

"แล้วถ้าฉันมีเวทมนตร์ ฉันจะสามารถทำอะไรก็ได้เหมือนแต่ก่อนใช่ไหม"

"แน่นอน แต่ทว่าฉันของบอกก่อนนะว่าฉันมาดี มิได้มาร้าย หรือแอบแฝงเลยสักนิดเดียว"
"คูณแน่ใจนะว่า มาดี" โมโมจังสงสัย

"งั้น เธออยากเป็นแม่มดไหมล่ะ" โอ้มาราชาบอก
"อยากซิ" โมโมโกะลังเลเล็กน้อย แต่ก็ต้องลองดูซักตั้ง เมื่อคำพูดนั้นพูดจบลงไป โมโมจังก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปจากครั้งแรก

"นี่ไงจ๊ะ ชุดของเธอ Nurse Momo" โอ้มาราชาหยิบชุดที่มีลักษณะคล้ายกับนางพยาบาล ชุดนี้มีลักษณะสีขาวสดใส กระโปรงคล้ายกับกระโปรงแม่มด ที่นูนๆขึ้นมาหน่อย เสื้อนั้นก็เป็นเสื้อตัวเดิมที่เธอเคยสวมเมื่อภาคที่แล้ว ประดับด้วยสีประจำตัวของโมโมจัง นั่นคือสีเหลือง แต่สิ่งที่ดูเด่นว่าเป็นนางพยาบาลคือ หมวดแม่มดของเธอที่ เหมือนกับหมวกนางบาล มีเครื่องหมายบวกสีเหลืองประทับอยู่หน้าหมวก สักพักคทาของเธอก็ได้มา คทาของเธอนันเป็น ลักษณะปรอทวัดคนไข้ แต่มีลักษณะที่อวบ ใหญ่กว่ามาก บริเวณด้านจับของปรอทนั้น เป็นรูปหัวใจสีเหลือง

"ชอบใจมั๊ยจ๊ะ Nurse MoMo"

....
"Nurse MoMo หรอ นี่คือชื่อใหม่ทางเวทมนตร์ไช่ไหม"

"ถูกต้องแล้ว...ทีนี้เธอก็มีเวทมนตร์แล้วนะ หน้าที่ของเธอคือทำตามคำสั่งฉันก็พอ ฮ่าๆๆ" 
คำพูดนั้นจบลงไปด้วยเงาดำที่เข้ามาควบคุมโมโมจัง สีตาของเธอเปลี่ยนจากสีเหลืองอมเขียวเป็นดำเทาทันที

"จงไปหาเหยื่อของเจ้าต่อไป นั่นคือโดเรมี และเพื่อนๆของเจ้าทั้งหมด ฮ่ะๆๆ"
..

"ค่ะ ท่าน" แววตาโมโมโกะน่ากลัวอย่างกะอะไรดี แววตาสีดำ เทา เหมือนกับซ่อนความรู้สึกเอาไว้ลึกๆ
เมื่อโมโมโกะร่ายมนตร์
"โอม มะลึกกึกกัก มะลึกกึกกัก มะลึกกึกกัก ไปหาโดเรมีที่ญี่ปุ่น"

เมื่อสิ้นคำพูด โมโมจังก็ปรากฏอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เธอกำลังซับสนอยู่ว่าที่นี่ที่ไหน เพราะดูเหมือนว่า จะไม่คุ้นที่นี่เอาซะเลย
"ที่นี่ที่ไหนกันนะ บ้านโดรมีจังก็ไม่ไช่ บ้านใครกันเนี่ย"

ยังไม่ทันที่จะบ่นเสร็จเลย โมโมจังก็ต้องตะลึกกับใบหน้าสาวปริศนาคนหนึ่ง ผมสีส้มปนน้ำตาล แววตาคมกริบ รูปหน้าเป็นรูปไข่ แต่งตัวสายเดี่ยวโชว์สะดือ กางเกงขาสั้นมากๆ
ดูท่าทางเหมือนคุณหนูไฮโซเอามากๆเลย

ว่าแต่ พรรณนามาซะมากแล้ว เขาเป็นใครกันนะ???????

"สวัสดีจ๊ะ เธอเป็นใครหรอจ๊ะ มาหาใครหรอ" เสียงสาวปริศนาทักอย่างเป็นมิตร โมโมจังงงมาก แต่สีหน้าเธอไม่แสดงออก เพราะตอนนี้เธอแสดงเหมือนคนที่ไม่มีความรู้สึก
"ทำไมหน้าเธอเหมือนคนไม่มีอารมณ์ยังไงก็ไม่รู้นะ"

"เปล่าหรอก ก็แค่อยากมาหา ฮารุคาเซ่ โดเรมี"
"ที่นี่ไม่มีหรอกจ๊ะ มีแต่ ฉัน ทามากิ เรกะ นี่เธอจำฉันไม่ได้จริงๆหรอโมโมจัง"

"ฉันก็แกล้งเธอเล่น ทำเป็นจำเธอไม่ได้ นี่เธอความจำเสียหรอ โฮ๊ะๆๆๆๆ"  *O*

..
"ไม่รู้อะไรทั้งนั้น รู้แต่ว่าจะมาหาโดเรมี เงียบไปซะ!"  ทามากิงงอย่างแรง แต่เธอก้อทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน 

"งั้นตามฉันมาทางนี่ซิจ๊ะ เดี๋ยวฉันพาไป"

ทั้งสองคนก็พากันออกไปข้างนอก จุดหมายก็คือบ้านโดเรมี หารู้ไม่ว่า ร่างของโมโมจังตอนนี้ ไม่ไช่โมโมจังคนก่อนอีกแล้ว ทามากิโดนหลอกเต็มๆเลยล่ะ 

"โดเรมีอยู่ไหม" ทามากิ ร้องดังหน้าประตูบ้าน เมื่อไม่มีคนออกมาข้างนอก ทามากิจึง เคาะประตูให้ดังขึ้นมากๆๆ

"สงสัยจะนอนอยู่มั้ง" โมโมโกะพูดอาการเย็นชา ทามากิรู้สึกเหมือนไม่ดีแล้ว 
ทำไงดี ทำไมข้างหลังฉันถึงเย็นอย่างนี้ก็ไม่รู้นะ

"แก จงมาเป็นพวกกับฉันเดี๋ยวนี้" โมโมโกะสั่ง ทำให้ตอนนี้ร่างกายทามากิขยับไม่ได้เลย ขยับได้แต่เพียงลูกตาเท่านั้น จะร้องตะโกนให้ใครช่วยก็ไม่ได้ซะด้วย ทามากิวอนให้โดเรมีลงมาช่วยเธอได้ทันเวลาเถอะ

"มาแล้วค่า" เสียงใสๆน้อย กำลังดังขึ้นมา โมโมโกะรู้แล้วว่าเป็นโดเรมีแน่ๆ จึงเตรียมตัว
ที่จะสะกดจิตโดเรมีจัง
เมื่อโดเรมีเปิดประตูออกมา
"อ้าว โมโมจัง มาได้ไงเนี่ย แล้วนี่แต่งชุดเหมือนนางบาลแม่มดเลย เข้ามาก่อนซิ...อุ๊ย ทามากินิ สองคนนี้เข้ากันได้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ" โดเรมีพาเพื่อนทั้งสองเข้าไปข้างใน แต่หารู้ไม่ว่า โดเรมีกำลังตกเป็นเครื่องมืออันตรายอยู่

"หยุดก่อน หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ พวกแกทั้งสองคนต้องเป็นลูกน้องข้า ฮ้าๆๆๆ"

ทามากิและโดเรมีหันหลังหวับไป สายตาทั้งคุ่กลัวโมโมโกะทันที นี่เธอเป็นอะไรไปนะเนี่ย เหมือนกำลังถูกอะไรเข้าสิงอยุ๋อย่างนั้นแหละ
"เธอไม่สบายหรือเปล่า" โดเรมีถามแล้วเดินเข้าไปใกล้ โมโมโกะโกรธที่ถูกโดเรมีจับตัว เธอจึงใช้พลังลม ปัดโดเรมีกระเด็นไปไกลๆ
"ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน พวกแกทั้งสองจงมาเป็นพวกเดียวกับฉันเถอะ ฮ่าๆๆ"
"ไม่นะโมโมจัง" โดเรมีร้อง ด้วยความหวาดกลัว แต่ร่างกายของเธอไม่สามารถขยับไปไหนได้ ก็ได้แต่ จ้องอิทธิฤทธ์ของโมโมเท่าน้นเอง

"เธอคือ Nurse โดเรมี ชุดของเธอก็สีชมพู คทาของเธอลักษณะคล้ายหูฟังของหมอ หมวกสีชมพูอมขาว"
"เธอคือ Nurse ทามากิ ชุดของเธอสีขาวสดใส เหมือนกับนางพยาบาลทุกประการ คทาก็คือ เข็มฉีดยา"

"ลุกขึ้นมา แล้วไปจัดการกับเพื่อนๆคนที่เหลือได้แล้ว นำพวกมันทั้งหมดมาเป็นพวกเดียวกัน และโลกเวทย์มนตร์ก้อต้องตกเป็นโลกมืดในที่สุด" โมโมโกะพูด