แม่มดน้อยโดเรมี ภาคนางพยาบาล

ลำดับตอนที่ #13 : ย้อนกลับไปที่เมืองร้าง เพื่อกู้ไอเท็มชิ้นที่สาม(100%)

“ทามากิ ตื่นซิ ทามากิ” เสียงร้องจากผู้หญิงอ่อนโยน อ่อนต่อโลกคนหนึ่งร้องเรียกทามากิ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วง แต่ทามากิก็ยังไม่ตื่นซะที

“ทำไมทามากิถึงเป็นแบบนี้ไปนะ” ไอโกะสงสัยเล็กน้อยกับการนอนนิ่งไร้ความรู้สึกของทามากิ

“หรือว่าจะเป็นไข้ หรือไม่สบายหรือป่าว ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่า ทำไมโดเรมีและโมโมโกะถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ... ความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้กัน มันไม่ส่งผลใดๆเลยหรอ” ออมปุจังบ่นให้เพื่อนๆฟัง ทุกคนถึงกับเศร้าไปตามๆกัน

“แล้วจะทำยังไงต่อไปดีล่ะ พวกเราไม่รู้ว่าจะเดินไปทางไหนดี แต่ที่ผ่านมาสักครู่ เราเห็นเมืองร้างเมืองหนึ่งด้วยล่ะ” ฮาสึกิพูดแล้วมองไปที่ออมปุ

“ทำไมที่นี่มีเมืองร้างด้วยนะ เอ๊ะนี่ ทามากิจะพูดอะไรน่ะ” ออมปุจังมองไปทางทามากิ เธอเริ่มไอเล็กน้อย หนังตาเธอกระตุกขึ้น เธอเริ่มขยับศรีษะไปมา แล้วค่อยๆลืมตาอีกครั้ง

“ไป ไปที่ ... ไปที่เมืองร้างซะ ที่นั่นมีไอเท็มอยู่ และที่นั่นมีอะไรบางอย่างซ้อนอยู่ แฮะๆๆ” ทามากิพูดพลางไอไป สักพักเธอก็หลับตาลงอีกครั้ง ทีนี่ออมปุจังจับใบหน้าของทามากิ เพื่อเขย่าไม่ให้ทามากิหลับไป 

แต่เธอก็ต้องรู้สึกได้ว่า ตัวของทามากิช่างร้อนซะเหลือเกิน

“ทำไงดีล่ะ พวกเรา ตัวทามากิร้อนมากๆ ... เราอยากถามว่า พวกเธอเชื่อที่ทามากิพูดหรือเปล่า ว่า ให้พวกเราไปที่เมืองร้างแห่งนั้น” ออมปุถามอีกครั้ง แต่ก็ต้องพบกับความเงียบ เพราะทุกคนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่

“ฉันว่าก็น่าจะเชื่อได้นะ เพราะทามากิกลับมาเป็นแบบเดิมแล้วนี่ จริงม่ะ แล้วเธอว่าไงล่ะ ไอจัง” ออมปุมองไปทางไอโกะ

"เอ๊ะ นั่นอะไรน่ะ" เสียงแผ่นดินไหวเกิดขึ้นพร้อมกับเสียงของฮาสึกิ

ทุกคนหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ไป แผ่นดินเริ่มไหวหนักมากขึ้น และแล้วมันก็มีตัวปะหลาด มีลัษณะคล้ายอะมีบา แต่ตัวใหญ่กว่าตึก 100 เท่า ตัวมันส่งกลิ่นเหม็นไปทั่วเมืองร้าง โชคดีที่ไม่มีคนอาศัยอยู่เลย

"ไอจัง เธอสังเกตเห็นอะไรหรือเปล่า ในตัวของสัตว์ปะหลาดตัวนั้นอ่ะ" ออมปุจังพูด

"ไช่ เหมือนไอเท็มยาเลย หรือว่า..."

"จะเกี่ยวกับทามากิหรือเปล่า เพราะทามากิตัวร้อน ก็ต้องเป็นยาพาราแน่ๆเลย " ฮาสึกิจังทำสีหน้าแบบนึกออก

."ทุกคนคิดว่าอย่างไรกันอบ้างล่ะ พวกสัตว์ประหลาดพวกนั้นเต้องทำร้ายออมปุแล้วก็ทำร้ายพวกรเราแน่ๆเลย". ฮาสึกิจังกัลวล 

ไอโกะยังคงจ้องหน้าสัตว์ประหลาดนั่น ด้วยความมุ่งมั่น และแล้ว ไอโกะก็วิ่งเข้าโถมใส่สัตว์ประหลาดนั่น

"แก เอาไอเท็มยามานะ+" เธอยังคงตะโกนขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็วิ่งเข้าไปยังไม่ทันตั้งตัว

ร่างกายของสัตว์ประหลาดนั้นเต็มไปด้วยเจลหรือวุ้นนิ่มๆ

"เปล่าประโยชน์หน่า ไอจัง ในเมื่อยิ่งทุ่มร่างกายของมันก็แค่จม" ออมปุจังพูดพลางคิดเล็กน้อย เธอคิดว่าจะทำอย่างไรดีถึงจะทำให้สัตว์ประหลาดนั่นละลายหรือไม่ก็แข็ง

"ละลายหรอ" ออมปุพึมพำกับตัวเอง

"ถ้าละลายก็ต้องนึกถึงดวงอาทิตย์ไช่ไหมล่ะ ...ไช่ซิ ถ้าลองร่ายมนต์ให้ดวงอาทิตย์ส่องไปที่สัตว์ประหลาดนั่น ได้การณ์ล่ะ" 

"โอม มะล็อกก็อกแก๊ก มะล็อกก็อกแก๊ก มะล็อกก็อกแก๊ก  ดวงอาทิตย์เอ่ยจงเข้าใกล้สัตว์ประหลาดนั้นด้วยเถิด" ออมปุจังร่าย แล้วก็สังเกตเห็นดวงอาทิตย์ที่ค่อยๆเคลื่อนที่เข้ามาใกล้สัตว์ประหลาด

ทุกคนก็สังเกตเห็นแบบนั้นเช่นกัน สัตว์ประหลาดค่อยๆละลายลงไป โดยที่ทุกคนไม่ต้องออกแรกงันมากมาย 

ก็เพราะเป็นฝีมือเอ๊ยๆไม่ไช่ เป็นเพราะหัวสมองของออมปุจังต่างหากล่ะที่ทำให้สัตว์ประหลาดละลายไป

ทันทีที่ร่างกายนั้นสลายไป ไอเท็มยาก้อปรากฏชัดขึ้น

"นั่นมัน"

"คล้ายๆยาแก้ไข้เลยนิ เอ๊ะ หรือว่าที่ทามากิเป็นแบบนี้..." ฮาสึกิทำเสียงสงสัย 

"ไช่แล้ว พวกเราไปเอาไอเท็มนั้นมาเร็ว จะได้รักษาทามากิกัน" ไอจังสั่ง แล้วก็วิ่งไปสู่สัตว์ประหลาด

"ได้แล้ว" เธอวิ่งไปแล้วหยิบยานั่นโดยไม่ลังเล

แล้วเธอก็ไปหาทามากิทีนอนโทรมอยู่โดยไม่รู้สึกตัว 

เธอคุกเข่าลงต่อหน้าทามากิ

"ทามากิทานยาก่อนนะ ...ใครก็ได้ขอน้ำหน่อยซิ" เธอตะโกน ออมปุจังรีบวิ่งมาพร้อมกับน้ำ

"นี่จ๊ะ" ออมปุยื่นให้ แล้วฮาสึกิรับ

เธอนำยาเข้าไปในปากของทามากิ สักพักยาก้อออกฤทธิ์ทันที เธอฟื้นแล้วก็กลับมาเป็นปกติ

"นี่อะไรกันเนี่ย ทำไมฉันเป็นแบบนี้ ฉันอยู่ที่ไหนหรอ" ทามากิพูดแบบไม่ได้สติ

"พักก่อนนะ ในที่สุดพวกเราก็สามารถเก็บไอเท็มได้สามชิ้นแล้ว" ออมปุพูดแล้วก็นำไอเท็มเก็บในคทาของเธอ