แม่มดน้อยโดเรมี ภาคนางพยาบาล

ลำดับตอนที่ #10 : ฮาสึกิ ไอโกะ ออมปุ...เธอคือเป้าหมายต่อไป(100%)

พวกเราทั้งสาม จงไปหาเป้าหมายต่อไปกันเถอะ

"ฮาสึกิจัง วันนี้เราซ้อมดนตรี่กันที่เดินนะจ๊ะ" เพื่อนคนหนึ่งของฮาสึกิเตือนความจำของเธอ

"ขอบใจนะจ๊ะ ... ว่าแต่ นี่มันก็ปีกว่าแล้วน๊าที่ไม่ได้เจอโดเรมี โมโมจัง ออมปุจัง ฮานะ ไอจัง ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเค้าเป็นยังไงกันบ้างแล้ว" ฮาสึกิบ่นพึมพำไปพร้อมกับกอดหนังสือดนตรี 

เธอเดินต่อไปเรื่อยๆเพื่อจะกลับบ้านไปเอาไวโอลีนมาซ้อม ระหว่างทางก็มีแสงสว่างโผล่ขึ้นมาเหนือหัวเธอ เธอแงนหน้ามามอง นั่น ฮานะนี่

"พี่ฮาสึกิ เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่า" ฮานะจังร้องดังลั่น ฮาสึกิทำสีหน้าตกใจสุดๆกับเรื่องที่เกิดขึ้น
"มีอะไรหรอ ใจเย็นๆนะ" 
"คือว่า มีพวกแห่งความมืดมาดักที่โลกเวทย์มนตร์ ทำให้ฮานะสลบไป แล้วก็พวกนั้นกำลังไปหาพี่โมโมโกะ ไม่รู้เหมือนกันว่า ตอนนี้พี่โมโมจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ซิ"

"ขอบใจมากนะน้องสาว แต่ตอนนี้พี่อยากไปหาออมปุจังก่อน พี่ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรดี" 
"แหม เรื่องแค่นี้เอง นี่ไง ชุดใหม่ของพี่ฮาสึกิ" ฮานะจังร่ายเวทย์มนตร์ให้ฮาสึกิ เสกชุดใหม่ มาให้ ลักษณะคล้ายกับชุดของโมโมโกะ สีก็สีเดิม แต่มีคทาใหม่เป็นคทา แคปซูล

"ว้าว!!! สวยจังเลย นี่คือชุดอะไรหรอจ๊ะ"

"นี่คือชุด Nurse ถ้าพี่ฮาสึกิใส่ ก็ต้องเรียกว่า Nurse ฮาสึกิ เป็นชุดใหม่ล่าสุดเลยน๊า ทีนี้พี่ก็ไปหาพี่ออมปุได้แล้ว"

"พี่ไม่แน่ใจว่าตอนนี้ออมปุจังจะซ้อมการแสดงอยู่หรือเปล่าซิ"

"ไม่หรอกค่า ต้องลองดูนะ" 

"โอม มะลุกกุ๊กกู๋ มะลุกกุ๊กกู่ มะลุกกุ๊กกู๋ จงพาพวกเราไปหาออมปุทีเถิด"

ทั้งสองคนโผล่มาที่การแสดงละครเวทีของออมปุจัง ผู้คนมากมายรอชมอยู่ ทั้งคู่นึกได้ว่า ต้องไปที่ห้องแต่งตัวถึงจะได้เจอออมปุ

"พี่ว่าลองไปหาที่ห้องแต่งตัวดีกว่านะ" ทั้งสองเดินเข้าไป พวกเขาสองคนเปิดประตูห้องแต่งตัวหญิง เขาสองคนเห็นผู้หญิงผมสีม่วง ในชุดเกาหลี

"ออมปุจัง" ผู้หญิงคนนั้นได้ยินเสียงจึงหันหลังมาตอบ
"ฮาสึกิจัง ฮานะจัง มาได้ไงเนี่ย ดีใจที่สุดเลยที่เจอทั้งสองคน" ออมปุจังดีใจสุดๆ ที่ได้เจอทั้งสองคน หลังจากไม่ได้เจอกานนานถึงหนึ่งปี ออมปุจังก็ได้เรียนโรงเรียนสอนการแสดงแล้วก็ได้เรียนต่อม.ต้นที่ญี่ปุ่น 
"ฉันมารบกวนออมปุจังหรือเปล่าจ๊ะ จะแสดงแล้วไม่ไช่หรอ" ออมปุจังยิ้ม

"ไม่จ๊ะ แหม เพื่อนของฉันมาทั้งที กำลังใจมาเต็มๆเลยจ้า ว่าแต่ ฉันมีที่นั่งว่างสองที่พอดีเลย มาดูฉันด้วยล่ะกันนะ" ออมปุจังชวน แล้วก็ยื่นบัตรให้ทั้งสองคน ทั้งสองคนรับ แล้วก็เดินออกไปจากห้องแต่งตัว เดินมาที่หน้าเวที ฮานะจังมองหันหลังไป เธอก็ต้องตกตะลึงกับที่นั่งนับไม่ถ้วน ฮาสึกิก็เช่นกัน เธออ้าปากค้างเมื่อมายืนหน้าเวทีที่ใหญ่มาก ใหญ่กว่าอิมแพคเมืองทองเสียอีก
"ว่าแต่ฉันตื่นเต้นจังเลย ฮานะจัง นั่นใครน่ะ คุ้นๆไหมจ๊ะ ผู้หญิงผมสีน้ำเงินน่ะ ผมค่อนข้างยาวถึงไหล่ ดูจากบุคคลิก ห้าวชอบกล หรือว่า...."
  
ทั้งสองมองหน้ากัน พร้อมกับทำปากอ้า และแววตาลุกโต 
"ไอจังหรอ ถ้าไช่ล่ะก็ เธออุตส่าห์นั่งจากโอซาก้ามาเพื่อดูออมปุเลยหรอ เข้าไปทักกันเถอะ" ทั้งสองวิ่งออกไป

"ไอโกะจัง!" ฮาสึกิจังร้องบอกด้วยความดีใจ ผู้หญิงผมสีน้ำเงินหันมา
"ฮาสึกิ ฮานะจัง พวกเธอมาได้ไงเนี่ย แหมฉันนะ กว่าจะขอพ่อกับแม่มาได้เนี่ย ลำบากเหมือนกันเลย พวกเธอยังเหมือนเดิมเลยนะ ฉันนะก็สบายดีไม่ต้องห่วง" ทั้งสองทำหน้างง ทั้งสองยังไม่ได้ถามเลยว่าไอจังสบายดีหรือเปล่า แหมหล่อนเล่นถามเองตอบเองเลย 

"ฉันดีใจจ๊ะที่ได้เจอไอจัง ถ้าออมปุรู้นะว่าไอจังมาดูด้วยก็คงดี" ฮานะจังยิมแก้มปริ

จู่ๆก็มีลมพายุรุนแรงพัดเข้ามา ทำให้ฮานะจังปลิวไปที่ไหนสักที่หนึ่ง

"ช่วยด้วย!!!!!!!!!" ฮานะจังร้องเสียงดังก่อนที่จะหายไป ที่เหลือก็หันไปทางด้านหลังเพื่อที่จะหาว่าแหล่งที่มามาจากไหนกันแน่

"นั่นทามากิ กับโดเรมีนี่ มาได้ไงเนี่ย ดีใจสุดๆไปเล้ย" ฮานะจังกระโดดดีใจเมื่อเห็นทั้งสองคน แต่ทำไมชุดของพวกเธอถึงได้ดูแปลกตาไปจากเดิมล่ะ เธอใส่ชุดเหมือนฉันเลยนิ

"นั่นโมโมจังด้วย แต่ทำไมแววตาของโมโมจังถึงเป็นสีดำแบบนี้นะ" ไอจังพูด พร้อมกับมองทั้งสามคนที่ลอยจากด้านบน แล้วงมาด้านล่าง

"ฮานะจังหายไป เพราะฝีมือฉันเองล่ะ เมื่อไม่มีฮานะจังก็ไม่มีใครให้ชุดแม่มดใหม่กับพวกแกได้" โมโมจังพูด

"ทำไมโมโมจังเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้นะ ฉันไม่เข้าใจจริงๆเลย"

"ถ้าพวกแกอยากจะช่วยล่ะก็ ก็ต้องมาเจอกันหน่อย ตัวต่อตัว แต่ฉันว่าคงจะยากมาก ที่จะช่วยเพราะต้องหาอะไรบางสิ่งให้เจอก่อน"

"เอาเปรียบชัดๆ พวกเธอมีเวทมนตร์ แต่ฝั่งฉันมีแค่ฮาสึกิคนเดียวเอง"

"ฉันก็มีเหมือนกัน" เสียงนั่นดังมาแต่ไกล ออมปุจังเอง 

"พวกเราหนีกันเถอะ" ออมปุจังพูดพร้อมกับร่ายมนตร์ให้มีไม้กวาดเวทย์มนตร์เพียงพอที่จะให้ทุกคนได้ขึ่

"ปล่อยมันไปก่อนเถอะ ยังไงซะ พวกมันก็ติดกับเราแล้ว พวกมันก็ต้องเข้าไปในป่าซาเรีย ป่าที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย พอพวกมันถึงเราค่อยจัดการกับพวกมันก็ได้ " โมโมจังพูด