คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 เหตุเพราะความห่วย.....ของตนเอง
Fic 1827
Tuna My Love ชั้น รัก ทูน่า
ตอนที่1 เหตุเพราะความห่วย....ของตนเอง
“สึ คุง ~ ตื่นได้แล้วลูก อาหารเช้าเสร็จแล้วนะ ” นานะ เรียกลูกชายของตนเองลงมาทานข้าวเช้า(?)อย่างเช่นทุกวัน
“งืม งืม หวา!! สายแล้ว สายแล้ว”ผมรีบลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
ให้ตายสิ ตูสายอีกแล้ว เพราะรีบอร์นแท้ๆไปอิตาลี่ไม่เคยบอกกันบ้างเล้ยยย ส่วนคุณแม่ แรมโบ้ อี้ผิงแล้วก้อเบียงกี้ จะไปตอนบ่ายวันนี้
หือ ไปทำไมหน่ะหรอ เห็นบอกว่าคุณพ่อชวนไปฮันนีมูนกันที่อิตาลี่แต่พวกแรมโบ้อยากไปด้วยก็เลยไปด้วยกันหมด
เอ๋ แล้วทำไมรีบอร์นถึงไปก่อนหน่ะหรอ คิดว่าคงจะรำคาญแรมโบ้กับอี้ผิง แล้วก้อเบียงกี้นั่นแหละ
เอ จะกลับมาวันไหนหน่ะหรอ เรื่องนี้ก้อไม่รู้เหมือนกันเห็นบอกว่าจะกลับมาประมาณอีก 2 อาทิตย์อ่ะนะ เพราะแรมโบ้กับอี้ผิงอยากอยู่เที่ยวต่อ ส่วนรีบอร์นไม่แน่
เฮ้ย!!ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้ตอนนี้ต้องรีบบบบบบ
“แม่ฮับ ผมไปโรงเรียนก่อนนะฮับ ”ผมพูดพร้อมกับคาบขนมปังแผ่นเดียวแล้ววิ่งออกจากบ้านไป
“อรุณสวัสดิ์ครับ รุ่นที่10 ”โกคุเทระที่บังเอิญ<ดักรอ>เจอกันทางไปโรงเรียนกล่าวทักทาย
“เอ่อ สะ สวัสดี โกคุเทระคุง เรารีบไปโรงเรียนกันเถอะเดี๊ยวสายนะ”ผมพูดพร้อมกับทำท่าจะวิ่งแต่.......
“ไง สึนะ นายก้อตื่นสายเหมือนกันหรอ”ยามาโมโตะพูดพร้อมกับเดินเข้ามาตบบ่าผม
“เฮ้ยย ไอ้บ้าเบสบอลแกอย่าแตะต้องรุ่นที่10 สิวะ”โกคุเทระตะโกนด่ายามาโมโตะ
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า โกคุเทระนี่ตลกจัง หึงสึนะด้วย”ยามาโมโตะพูดพร้อมกับหัวเราะร่า
“ชิ! ไอ้บ้านี่ อยากตายนักรึไง”ไม่ว่าเปล่าโกคุเทระหยิบระเบิดขึ้นมาเต็มมือหวังจะฆ่าคนตรงหน้าเสียให้รู้แล้วรู้รอด
สึนะเห็นท่าไม่ดีจึงพูดเพื่อเบ่งเบนความสนใจ
“เรารีบไปกันเถอะ ถ้าสายชั้นไม่รู้ด้วยนะ”ผมพูดพร้อมกับออกวิ่งนำ
“ชิ ฝากไว้ก่อนเถอะแก รุ่นที่10 ค้าบรอผมด้วยสิค้าบ”
“ฮ่า ฮ่า ได้สิแล้วอย่าลืมมาเอาคืนด้วยหล่ะ”ยามาโมโตะยิ้มพร้อมกับออกวิ่งตามสึนะและโกคุเทระไป
กิ๊งก่อง กิ๊งก่อง กิ๊งก่อง
“แฮ่ก....แฮ่ก ทะ ทัน เวลา พะ พอดี”ผมพูดพร้อมกับเอามือจับหน้าอกแล้วยืนหอบอยู่หน้าประตูอาคารเรียน
ดูมัน ดู๊ ไอ้พวกเพื่อนชั่ว -*- ทิ้งฉันเอาไว้คนเดียวอีกและ -_- <ก้อนายวิ่งช้าเองนะทูน่า //me>
“ไง ซาวาดะ สึนะโยชิ วันนี้นายมาสายนะ” เสียงเย็นที่เหมือนจะแช่แข็งตัวเขาทั้งตัวได้ เอ่ยขึ้น
อี๊ เสียงใครหว่า แต่ขอเถอะอย่าให้เป็นเค้าคนนั้นเลย T_T ผมค่อยๆหันหลังไปดูต้นเสียงและก้อต้องพบกับ
“>_O”
“O_O”
“O[ ]O”
“สะ....สะหวัด...ดะ...ดีคับ...คะ...คุณฮิบาริ”ผมพูดเสียงสั่นเพราะความกลัว ใช่แล้วผู้ชายคนนี้คือ ฮิบาริ เคียวยะ
หัวหน้ากรรมการคุมกฎโรงเรียนนามิโมริ ที่ใครๆต่างพากันเกรงกลัว<ไม่กลัวก้อบ้าหล่ะ - - //me>
“นายอยากเป็นเหมือนพวกนั้นรึเปล่า”ฮิบาริพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่กองศพ(?)ที่อยู่บริเวณหน้าประตูโรงเรียน
ไม่ต้องบอกก้อรู้ว่าเป็นฝีมือพี่แก เพราะแต่ละคนศพไม่สวยกันทั้งนั้น T_T
“มะ...ไม่อยาก.. คะ... คับ”ผมตอบเสียงสั่นๆเพราะยังคงกลัวอยู่
“งั้น....วันนี้ตอนเที่ยงนายมาที่ห้องของชั้น ”
“เอ๋ อะ เอ่อ คือ เอ่อ” อี๊ ไม่เอาอ่ะให้ไปห้องคณะกรรมการคุมกฎนั่นหน่ะเหรอ ไม่อ่ะผมไม่เคยเห็นคนที่เข้าไปในห้องนั่นแล้วมีชีวิตรอดกลับมาได้เลยซักคน TOT
“นายรู้ใช่มั้ยว่าควรทำยังไง”ฮิบาริพูดพร้อมกับยกทอนฟาคู่ใจของพี่ท่านขึ้นมา <อึก//สึนะ>
“คะ.. คับ... ผมรู้ครับ”ไม่รู้ก้อต้องรู้ล่ะโว้ยยย ไม่งั้นตายย
“งั้นก้อดี... ชั้นไปหล่ะเจอกันตอนเที่ยง”ฮิบาริพูดพร้อมกับหันหลังแล้วเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงสึนะที่ตอนนี้ยืนตัวแข็งอ้าปากค้างเป็นรูปปั้นไปแล้ว.....
สึนะยืนอึ้งอยู่หน้าอาคารเรียนเป็นเวลา 27 วินาที เค้าถึงเริ่มได้สติและคิดในใจว่า
ผมไม่ได้มาสายซักหน่อย ผมหน่ะเข้ามาในโรงเรียนตอนออดดังพอดีนะคับ ท่านผู้อ่านก้อเห็นกันใช่มั้ยหล่ะคับ <อะไร อะไร ฉันไม่เห็น เห็นอะไรเลย //me อย่ากวนผมสิคับไรเตอร์ - -* //สึนะ>
แน่นอนว่าผมไม่มีทางยอมหรอก ผมต้องคุยกับคุณฮิบาริให้รู้เรื่องให้ได้ < เหรอจ๊ะ แหม แต่ทำไมขาสั่นอย่างนั้นหล่ะ // me อะ... อะไรกันคับ... ผมแค่ขาชาเท่านั้นเอง >_< //สึนะ เหรอจ๊ะ ^_^ // me >
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ตอนนี้ก้อถึงเวลาพักเที่ยงแล้ว
“รุ่นที่ 10 ครับ ไปทานข้าวที่โรงอาหารกันเถอะครับ” โกคุเทระคุงเดินเข้ามาชวนผม
“นั่นสิ ไปกันเถอะสึนะ” ยามาโมโตะตามมาอีกคน แต่.........
“ขอโทดนะ.....พอดีฉันธุระหน่ะ พวกนายไปกันก่อนเหอะ” ผมตอบกลับพร้อมยิ้มแหยๆอย่างรู้สึกผิด
“ - [ ] -* ”โกคุเทระ
“^_^” ยามาโมโตะ
“- _- _ _ -_- _ _” สึนะ พยักหน้ารับอย่าขอร้อง O^O
“รุ่นที่10 ครับจะให้ผมไปกับไอ้บ้าเบสบอลนี่หรอครับ ”โกคุเทระพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปทางยามาโมโตะ
“น่า น่าช่างเหอะโกคุเทระก้อสึนะบอกแล้วนี่”ยามาโมโตะพูดพร้อมกับกอดคอโกคุเทระ
“เฮ้ย ไอ้บ้านี่ เอามือออกไปสิโว้ยยยย”โกคุเทระตะโกนลั่นพร้อมกับพยายามแกะมือยามาโมโตะออก
(แต่ไม่ออก - -)
“น่า น่ารีบไปกันเถอะเดี๋ยวข้าวหมดก่อนไม่รู้ด้วยนา”ยามาโมโตะพูดพร้อมกับพา<ลาก>โกคุเทระไปที่โรงอาหารอย่างสบายใจ <แต่ผมไม่สบายใจ - - //สึนะ ช่างเถอะๆไม่เปนไรหรอก//me ถ้าโรงเรียนพังขึ้นมา
หล่ะ//สึนะ ก้อเขียนใหม่ไง ^_^ //me>
“เอาหล่ะ เราเองก้อต้องรีบไปแล้ว คราวนี้แหละต้องถามคุณฮิบาริให้รู้เรื่อง”ผมวิ่งไปตามทางเดินที่จะไปห้องคณะกรรมการรักษาระเบียบ แต่ยิ่งเข้าใกล้มากเท่าไหร่เห็นจะมีรอยเลือดเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น T_T และผมก้อมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องคณะกรรมการรักษาระเบียบ
ทำไงดีอ่ะ ขามันสั่นอ่ะ ไม่กล้าเคาะประตูด้วย ไอ้ที่คิดจะพูดก้อพูดไม่ออก นู๋กลัว TOT ผมได้แต่ยืนก้มหน้ามองรองเท้างามๆ(?)ของตนเองและทันใดนั้นเอง......หนังตาข้างขวาของผมก้อกระตุกถี่ๆจนเห็นได้ชัด
แต่มันยังไม่หมดแค่นี้เมื่อมีเสียงดังตามมาและนั่นคือเสียง!!
ความคิดเห็น