คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป
Fic 1827
Tuna My Love ชั้น รัก ทูน่า
ตอนที่ 4 ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป
“เอ่อ...คุณฮิบาริครับ...ช่วยเอามือออกหน่อยได้มั้ยครับ ผมอึดอัด”ผมพูดพร้อมกับพยายามแกะมือคุณฮิบาริที่ตอนนี้กำลังนอนกอดผมอยู่.....กอดท่าไหนไม่กอดดันให้ นอนหนุนแขนแล้วเอามือดันหัวให้มาซบอก
<ฮึ้ยย ...ถ้าผมทนไม่ไหวขึ้นมาจะทำยังไงเนี่ย -.,- //สึนะ แกก้อซบเลยสิ ชักช้าอยู่ได้ -_-*//ฮิบะ >
ส่วนอีกข้างหนึ่งพี่ท่านก้อเอามาค้องเอวผมไว้ซะนี่ แล้วยังเกี่ยวเข้าไปหาตัวเองอีก ผมไม่ใช่หมอนข้างนะครับ พี่น้อง แต่...เป็นก้อดีนะครับจะนอนได้ซบอกคุณฮิบาริทุกวันเลย ^_^ เฮ้ยย นี่ตูเป็นบ้าอะไรเนี่ยอยู่ดีไม่ว่าดีอยากไปนอนซบอกผู้ชาย >///<
“เอ่อ..คุณฮิบาริครับตื่นเถอะครับ เช้าแล้วนะครับ -_-” รีบตื่นหน่อยสิครับ เดี๊ยวจะทนไม่ไหวนะครับ เอ้ย!เดี๊ยวผมจะอากาศหายใจตายก่อนนะครับ...ผมเขย่าตัวคุณฮิบาริอย่างแรงเพื่อให้เขาตื่น<โธ่ หนูซือมีหรือแรงปลาจะไปสู้แรงควายได้ -_-+ //me> แต่....เขาก้อไม่ยอมลุกทั้งที่รู้สึกตัวแล้ว <แหน่ะไอ้นี่ก้อเนียนอีกคน -_-^//สึนะ>
“คุณฮิบาริครับลุกซะทีสิครับ เหวอ!”
“ตุบ !!”
“ถ้านายอยากให้ฉันลุก คราวหลังก้อจูบปลุกซะสิ”ฮิบาริกลิ้งลงมาคล่อมตัวสึนะ แล้วก้มลงกระซิบที่ข้างหู
“หวา! อย่าแกล้งผมสิครับคุณฮิบาริ”ผมรีบเอามือขึ้นป้องหู ตอนนี้ผมหน้าแดงจนจะเดือดอยู่แล้ว ให้ตายสินี่ผมจะใจเต้นทำไมเนี่ย >///<
“หึ ชั้นแกล้งนายตรงไหนเหรอ” เขาแสยะยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจเมื่อเห็นสีกน้าของคนตรงหน้า
“กะ...ก้อ..คะ..คุณฮิบาริ..เอ่ออ _///_”
“ชั้นทำไม”ฮิบาริบีบข้อมือสึนะแน่น
“ปะ..เปล่าครับ..ไม่มีอะไร”...ถ้าผมตอบข้อมือของผมแหลกละเอียดหน่ะสิ -_-^
“งั้นก้อดี”ว่าแล้วฮิบาริก้อก้มลงซุกไซ้ที่ซอกคอขาวแล้วประทับรอยจูบแสดงความเป็นเจ้าของของตนเอาไว้แล้วกระซิบที่ข้างหู
“ปากนายนี่หวานจังเลยนะ...แล้วฉันจะมาชิมใหม่”เขาพูดก่อนจะเลียและขบเม้นที่บริเวณข้างหูเล็ก
“อะ...”ผมสะดุ้ง เมื่อลมหายใจร้อนๆและลิ้นของคุณฮิบาริ มาสัมผัสที่บริเวณข้างใบหูของผม ก่อนที่เขาจะกระโดดออกไปหน้าต่าง
“คะ..คุณฮิบารินี่ล่ะก้อ -///-”สึนะพูดพร้อมกับเอามือป้องหู ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำเตรียมตัวไปโรงเรียน
--------------------------------------------------------------------------
“สวัสดีครับรุ่นที่ 10 มาทันเวลาพอดีเลยนะครับ”โกคุเทระกล่าวเมื่อเห็นสึนะเปิดประตูเข้ามาในห้องท่าทางเหนื่อยหอบ
“โย่ สึนะ นายนี่ตื่นสายทุกวันเลยนะ”ยามาโมโตะทักทายขณะที่เดินเข้ามาหาสึนะที่โต๊ะ
“สวัสดี โกคุเทระคุง ยามาโมโตะคุง โทดทีนะที่มาช้า”สึนะพูดพลางก้มหน้าลงเพราะรู้สึกผิด
“เอ สึนะทำไมที่คอนายมีรอยแดงด้วย โดนอะไรกัดรึเปล่า”ยามาโมโตะทักเมื่อเห็นรอยจูบที่คอสึนะ<แต่มันไม่รู่ว่ามันคือรอยจูบ -_-//me>
“นั่นสิครับรุ่นที่ 10 ไปทำแผลก่อนดีมั้ยครับ”โกคุเทระเสริมเพราะความเป็นห่วง
“อะ..เอ่อ..นี่หน่ะเหรอ ไม่มีอะไรหรอกแค่แมลงกัดหน่ะ...ไม่เป็นไรหรอก”ผมรีบปฏิเสธทันทีเพราะไม่อยากให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่
แล้วจะบอกได้ยังไงหล่ะว่าคุณฮิบาริทำรอยจูบไว้ ถ้าบอกมีหวังโรงเรียนพังแน่แถมจะกลายเป็นศพกันทั้งโรงเรียนสิไม่ว่า -_-^^
“ฉันไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องเป็นห่วง...นายสองคนกลับไปนั่งที่เถอะ”ผมพูดพร้อมกับยิ้มแหยๆเพราะไม่อยากให้สองคนนั้นเป็นห่วง
---------------------------------------------------------------------------
[ฮิบาริ เคียวยะ]
อา...นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย...ทั้งๆที่แต่ก่อนใครจะเป็นอะไร จะตาย จะบาดเจ็บ หรือแม้กระทั่งเลือดท่วมตัวฉันก้อไม่เห็นจะใส่ใจอะไรแต่...เจ้าสัตว์กินพืชนั่นทำไมชั้นต้องเป็นห่วงมัน กลัวว่าหมอนั่นจะบาดเจ็บ กลัวว่าหมอนั่นจะร้องไห้ กลัวว่าหมอนั่นจะเลือดออก นี่ฉันเป็นบ้าอะไรกันแน่เนี่ยเพียงแค่คิดถึงความรู้สึกของหมอนั่นทำไมฉันต้องร้อนรนขนาดนี้....ทั้งๆที่เกิดมา 15 ปี ไม่เคยที่จะเป็นแบบนี้มาก่อนแต่ฉันกลับ...ต้องการนาย ชั้น..อยากได้ทุกสิ่งทุกอย่างของนาย...อยากได้สัมผัสที่อบอุ่นจากมือคู่เล็กนั่นอยากได้อ้อมกอดที่อ่อนโยนจากแขนคู่นั้น อยากได้ริมฝีปากบางที่อ่อนนุ่มนั่น....ฉันอยากได้นายมาเป็นของฉันทั้งหมด!...ตอนนี้ฉันรู้แล้วหล่ะ..ความรู้สึกทั้งหมดที่ชั้นมีต่อนายมันคือ...ความรัก...ตอนนี้ความรักที่ฉันมีให้นายมันมีมากจนไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้...มันมากกว่าคำว่ารักเพียงคำเดียวซะอีก...จะให้ชั้นทำยังไงถึงจะสามารถถ่ายทอดความรู้สึกนี้ส่งผ่านไปถึงนายได้เพราะตอนนี้ความรักที่ฉันมีให้นายมันมากจนจะล้นออกมาจากหัวใจของฉันอยู่แล้ว.......
[ซาวาดะ สึนะโยชิ]
ฮึ้ย! นี่ผมเป็นอะไรเนี่ย ทำไมผมถึงรู้สึกใจเต้นกับคุณหล่ะทั้งๆที่คุณเป็นผู้ชาย! ผมก้อไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันเพียงแค่ถูกคุณจ้องมองหัวใจของผมมันก้อเต้นรัว สมองมันก้อตื้อไปหมด หน้ามันเริ่มแดง ขามันก้อสั่น ปากมันไม่ขยับ ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ....ผมสีดำสนิทช่างรับกับใบหน้าคมได้เป็นอย่างดี ดวงตาสีรัตติกาลที่ดูลึกล้ำจนอยากจะค้นหา ริมฝีปากบางอมชมพูยามเมื่อเปื้อนยิ้มนั้นมันช่างดูอ่อนโยนยิ่งนัก เสียงที่ดูจะเย็นชาและแฝงไปด้วยพลังอำนาจนั้นมันอาจจะดูน่ากลัวแต่หากลองฟังดีๆแล้วมันจะกลายเป็นเสียงที่อ่อนโยนและจริงใจที่สุด ไหล่กว้างที่แข็งแรงจนอยากจะพึ่งพา หลังที่ยืดตรงและสายตาที่มองไปข้างหน้าอย่างไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใดมันทำให้ดูมั่นคงจนอยากจะฝากให้เขาดูแลชีวิตและหัวใจดวงนี้ คำพูดที่ตรงไปตรงมามันทำให้ผมมั่นใจได้ว่าคุณจะไม่โกหกผม....รู้ตัวอีกทีผมก็ตกหลุมรักคุณเข้าซะแล้ว...ตอนนี้หัวใจของผมมันเหมือนจะระเบิดออกมาเพราะความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณ...คุณฮิบาริ
----------------------------------------------------------------------------------------------
“รุ่นที่ 10 ครับ เรากลับบ้านกันเถอะครับ ^^”โกคุเทระเข้ามาชวนอย่างอารมณ์ดี
“อือ ไปกันเถอะโกคุเทระคุง ยามาโมโตะด้วย”ผมหันไปยิ้มให้โกคุเทระคุงที่ยืนอยู่ข้างๆและยามาโมโตะที่กำลังงัวเงียหลังจากเพิ่งตื่นนอน
“อือ รีบไปกันเถอะสึนะ”ยามาโมโตะพูดพร้อมกับเดินมาพวกผมที่โต๊ะ
“อือ เรารีบไปกันเถอะ”ผมพูดพร้อมกับเดินนำโกคุเทระและยามาโมโตะออกมาก่อน ทำไงดีล่ะยังไม่ได้บอกคุณฮิบาริเลยด้วยเราจะถูกฆ่ามั้ยเนี่ย...แต่คงไม่หรอกเพราะเราไปแป๊ปเดียวเดี๋ยวก้อกลับแถมคุณฮิบาริยังรู้จักทางไปบ้านเราแล้วด้วยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ฮ่า ฮ่า เราเองก้อรีบไปรีบกลับดีกว่า
“บ๊าย บาย โกคุเทระคุง ”ผมโบกมือลาเพื่อนคนแรกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“พวกเราเองก้อไปกันต่อเถอะ นี่ก้อเย็นแล้วด้วย”ยามาโมโตะพูดพร้อมกับชี้ไปที่ท้องฟ้าที่ตอนนี้พระอาทิตย์กำลังจะตกดินแล้ว
“อือ ไปกันเถอะ”
“บ๊าย บาย ยามาโมโตะคุง”ผมโบกมือลาเพื่อนคนที่สองที่หน้าปากซอยทางเข้าบ้าน
“อือ บ๊าย บาย สึนะ...นี่ก้อเย็นแล้วชั้นไปส่งนายดีกว่านะ”ยามาโมโตะทำท่าจะเดินตามสึนะไป
“อะ..เอ่อ..ไม่เป็นไรหรอก ฉันกลับคนเดียวได้”ผมรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธเพราะไม่อยากให้ใครรู้เรื่องที่ผมกับคุณฮิบาริอยู่ด้วยกัน
“จะดีเหรอ O^O”
“ดีสิ O_O”
“อือ งั้นก้อได้ โชคดีนะสึนะ”ยามาโมโตะบอกลาก่อนที่จะเดินเข้าไปในซอย
“เฮ้อ~โล่งอกไปที”ผมเอามือขึ้นมาทาบที่หน้าอกพร้อมถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก
“เราเองก้อรีบกลับบ้านดีกว่า”ผมเดินเกือบจะวิ่งไปตามถนนทางกลับบ้านอย่างรีบร้อนเพราะตอนนี้คุณฮิบาริต้องกลับถึงบ้านแล้วแน่เลย T_T ผมถูกฆ่าแน่ TOT
--------------------------------------------------------------------------
“แกร๊ก ผมกลับมาแล้วคร้าบบ”ผมยังคงทำเช่นเดิมเหมือนทุกวันถึงแม้วันนี้จะไม่มีใครตอบผมกลับก้อเถอะ ผมปิดประตู ถอดรองเท้าและเดินเข้ามาในบ้านแล้วจู่ๆผมก้อ.....
“หมับ!! ตุบ! โครมม!!”
ความคิดเห็น