คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : something three : งอน
topic : งอน
couple : chanyeol x sehun
warning : PG-15
“มึงงอนกูเหรอเซฮุน” คำพูดและน้ำเสียงเดิมๆดังขึ้นเป็นครั้งที่สิบของวันพร้อมใบหน้าที่เหมือนจะร้องไห้
“กูเปล่า” เจ้าของชื่อตอบเรียบๆก่อนจะปัดมือใหญ่ที่เกาะอยู่ตรงต้นแขนออกอย่างรำคาญ
“กูไม่เชื่อ อย่าโกหกกูสิเซฮุนนา” ใบหน้าหล่อคมถูเข้ากับแขนเล็กของอีกฝ่ายอย่างออดอ้อน
“อายมั้ยมึง” มือเล็กๆดันหัวสีน้ำตาลหยิกหยอยของอีกฝ่ายออกทันทีเมื่อรู้สึกถึงสายตานับร้อยคู่ในโรงอาหารกำลังโฟกัสมาที่พวกเขา
“ไม่ มึงบอกก่อนสิว่างอนกูเรื่องอะไร”
“กูบอกว่าไม่ได้งอน”
“ไม่งอนพ่อง วันนี้มึงไม่กินชานมไข่มุกหน้าหอแสดงว่ามึงงอนกู”
“เกี่ยวไร? วันนี้กูแค่ไม่อยากกิน”
“โคตรเกี่ยว กูอยู่กับมึงมากี่ปีทำไมจะไม่รู้ครับ ฟายยยยยย” ชานยอลทุบโต๊ะอย่างจริงจังก่อนข้าวในช้อนที่เตรียมจะลอยเข้าปากของเซฮุนจะตกลงสู่จานอีกครั้งราวกับคำนวณไว้
“มึงมั่นใจว่าอยากรู้?” คนตัวขาวทิ้งช้อนส้อมในมือลงอย่างอารมณ์เสีย น้ำเสียงนิ่งเรียบถูกส่งกลับมาอีกครั้งจนคนฟังต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่
“ไม่อยากรู้จะถามมั้ยครับมึง” ร่างสูงหายใจเข้าลึกๆก่อนจะจ้องไปที่ใบหน้าหวานตรงหน้าอย่างตื่นเต้น
“งั้นตอบคำถามกู...ไปซื้อของกับพี่ซูโฮทำไมไม่บอก?” ชานยอลกรอกตาไปมาอย่างงงๆ ก่อนเรื่องราวเมื่อสองวันก่อนจะย้อนกลับเข้ามาในซีรีบรัม..
“ฮะๆ ๆ...ก็กูลืม” เสียงหัวเราะแห้งๆของรูมเมทตัวสูงไม่ได้ทำให้ริมฝีปากบางเผยรอยยิ้มออกมาเลยซักนิด
“ตลกมั้ยมึง...แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์กู?”
“กูเอาไว้ในกระเป๋าสะพาย”
“แล้วทำไมถึงกลับดึก?”
“พี่แกพากูไปเลี้ยงข้าว”
“........” เสียงหวานเงียบหายไปซักพักพร้อมกับลิ้นสีชมพูที่ลากผ่านริมฝีปากบางอย่างเคยชิน
“มึงหายงอนกูแล้วเหรอ?” ชานยอลพูดอย่างตื่นเต้นก่อนจะฉีกยิ้มกว้างจนกลัวฟันจะเฉาะหน้าผากของเซฮุน
“รู้ใช่มั้ยว่ากูไม่ชอบเวลาฝนตก”
“อื้อ”
“แต่กูไม่ชอบการอยู่คนเดียวเวลาฝนตกมากกว่า”
“อื้อ”
“แล้วมึงก็ทิ้งให้กูอยู่ห้องคนเดียวในวันนั้น โคตรเหี้ยอ่ะ” คนตัวสูงหุบยิ้มลงทันทีพร้อมกับไหล่กว้างที่ห่อลงอย่างรู้สึกผิด ที่เมื่อวานเซฮุนตาช้ำๆก็เพราะร้องไห้นี่เอง..
“กูขอโทษ มึงโอเคนะ?” มือเรียวยกขึ้นแตะขอบตาที่เป็นรอยแดงจางๆของอีกคนเบาๆด้วยความเป็นห่วง
“ไม่โอเค กูเกือบโดนพี่คยองซูปล้ำ”
“ฮะ!” เสียงทุ้มอันเป็นเอกลักษณ์ดังก้องไปทั่วโรงอาหาร ก่อนชานยอลจะจับรูมเมทตัวบางหมุนไปมาเพื่อตรวจสอบความเสียหาย
เห็นตาโตๆ หน้าซื่อๆ งี้แ-ม่งไม่น่าไว้ใจรุ่นพี่ข้างห้องเลย...
“กูล้อเล่น” เซฮุนพูดแทรกขึ้นมาทันทีเมื่อร่างสูงกำลังจะปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของเค้าออกเพื่อหาร่องรอยอะไรบางอย่าง
“เซฮุนกูจริงจังนะ มันทำอะไรมึงบ้าง? กูจะไปต่อยมัน”
“โคตรจริงจังเลย พี่เค้าไม่ได้ทำอะไรกู กูล้อเล่น” ร่างบางพูดย้ำอีกครั้ง ก่อนจะดันคนที่ตอนนี้อ้าปากเหวอไปแล้วให้กลับมานั่งที่เดิม
“แดกจุดไปแล้วฟังกูพูดต่อ...เรื่องอยู่ห้องคนเดียวแ-ม่งไม่เท่าไหร่ ประเด็นคือมึงเห็นพี่รหัสลืมใส่เสริมส้นสำคัญกว่ากู” ใบหน้าหวานแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มน้อยๆอย่างน่ารัก
“มึงว่าอะไรนะ?”
“มึงเห็นพี่รหัสลืมใส่เสริมส้นสำคัญกว่ากู!” คิ้วสวยขมวดเข้าหากันแน่น ฟันซี่สวยกดลงบนริมฝีปากบางจนมันขึ้นสีแดงเข้มอย่างอารมณ์เสีย
หึงกูว่างั้น?
“กูเปล่านะ”
“ทำอะไรไม่บอกกูซักคำเหอะ” ดวงตาเรียวจ้องไปที่คนหูกางตรงหน้าด้วยความโกรธจนแทบทะลุ
“แล้วจะให้ทำยังไงมึงถึงจะหายงอน?” ชานยอลหัวเราะน้อยๆ ใบหน้าคมระบายไปด้วยรอยยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี
“ถ้าบอกแล้วมึงจะยอมทำเหรอ?”
“อ่าฮะ” คนตัวสูงพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มหวาน
“ไปไหนมาไหนต้องบอกกู รับโทรศัพท์กูทุกครั้งห้ามตัดสาย”
“แล้วถ้าลืมไว้ในกระเป๋าล่ะ?”
“กูก็จะงอนมึง” เสียงหัวเราะดังขึ้นมาทันทีที่จบประโยคของร่างบาง มือเรียวยกขึ้นมากุมที่ท้องน้อยเพราะขำไม่ยอมหยุดนานกว่าสามนาที ทำเอาเซฮุนมองหน้าปลกๆ
มันมีอะไรน่าขำตรงไหนวะ?
ชานยอลพยายามกลั้นหัวเราะอย่างยากลำบาก ก่อนคำถามจะถูกส่งออกไปแบบไม่ค่อยรู้เรื่องนัก
“มีอะไรอีกมั้ย?”
“แ-ม่งชอบมากรึไงกับการโดนผูกมัด” มีความสุขมากมั้ย? ยิ้มจนฟันจะหลุดออกมาจากเหงือกแล้วมึง..
“มาก”
“หมายความว่าจะเป็นใครก็ได้ มึงก็โองั้นสิ?”
“เสียใจ กูยอมผูกมัดกับมึงคนเดียวว่ะครับโอเซฮุน”
ความคิดเห็น