คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : something two : คอสตูม
topic : คอสตูม
couple : chanyeol x sehun ft.kai
warning : PG-15
“ผมคิดว่าควรจะเปลี่ยนคอสตูมของเซฮุนใหม่นะครับ”
“หา?” จุนมอยอนถึงกับหน้าเหวอทันทีเมื่อได้ยินประโยคข้างบน คนตัวขาวจนเรียกได้ว่าโอโม่กำลังมองผู้ชายหูกางข้างหน้าอย่างงงๆ
“น้องยังเด็กอยู่เลยนะครับ ดูอย่างวันนี้สิ” นิ้วยาวๆชี้ไปที่คนตัวบางที่ถูกกล่าวถึงทันที คอเสื้อที่คว้านลึกลงจนถึงหน้าอกเผยให้เห็นผิวขาวเนียนละเอียดและไหปลาร้าสวย เสื้อแจ็คเก็ตหนังสีน้ำตาลไม่ได้ช่วยปิดบังอะไรซักเท่าไหร่นัก
ใบหน้าหวานถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มสวย ขณะที่กำลังย่องไปอยู่ข้างหลังของจงอินอย่างนึกสนุกราวกับเด็กประถม
“คิมจงอิน!” คนผิวสีเข้มสะดุ้งทันทีพร้อมกับบีบแก้วน้ำในมือจนมันเสียรูปทรง เซฮุนหัวเราะอย่างชอบใจเมื่อชานมไข่มุกหกรดมืออีกฝ่าย แล้วหันไปแลบลิ้นให้น้อยๆ
“เฮ้ อย่าหนีนะ” ดวงตาเรียวมองเซฮุนอย่างคาดโทษ ก่อนจะพยายามแย่งชานมไข่มุกในมือของคนตัวขาวที่ตอนนี้วิ่งไปมาจนทั่วห้องพักหลังเวที
จุนมยอนถอนหายใจน้อยๆ โอเซฮุนคือมักเน่ที่มีความเป็นเด็กสูงกว่าหน้านิ่งๆที่มักถูกฉาบเอาไว้ตลอดเวลาแบบนั้น จริงๆแล้ว ไม่ควรจะใส่เสื้อผ้าที่ดูผู้ใหญ่เกินไปด้วยซ้ำ..
“ผมบอกแล้วไง..” ชานยอลพึมพำกับตัวเองเบาๆ เค้าไม่ชอบคอสตูมของเซฮุนเพราะมันโชว์เนื้อโชว์หนังมากเกินไป ไม่ว่าจะเป็นซีทรู เสื้อคอกว้าง กางเกงเอวต่ำ หรือเสื้อสั้นๆที่เวลาเต้นจะลอยขึ้นสูงจนเผยให้เห็นหน้าท้องเนียน จะแบบไหนปาร์คชานยอลก็ไม่ชอบทั้งนั้นแหละ
โดยเฉพาะสายตาเป็นร้อยคู่ที่กำลังมองมาที่มักเน่ของวงจนแทบทะลุ ก็ยิ่งทำให้หงุดหงิดมากขึ้นไปอีก
“พี่ก็ทำอะไรไม่ได้หรอก คอสตูมเค้าจัดมาให้แบบนี้นี่หว่า”
“แล้วไม่กลัวน้องจะปอดบวมเหรอครับ วันนี้มันอากาศหนาวนะ” ร่างสูงพูดเสียงดังเมื่อคิดถึงคนขี้หนาวที่โดนลมพัดสามสี่ทีก็อาจปลิวได้ แล้วยิ่งถ้าผิวขาวๆที่โดนหิมะกัดจนเป็นรอยแดงๆนั่นอีก
ปาร์คชานยอลอยากจะบ้าตายจริงๆ!!
“ไปคุยกันเอาเองดิ อย่ากดดันพี่งี้” จุนมยอนเริ่มกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอเมื่อโดนคนตัวสูงจ้องเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ไม่ใช่ว่าเค้าอยากให้น้องใส่เสื้อผ้าบางๆแบบนั้นซักหน่อย!
ชานยอลเบ้ปากอย่างขัดใจ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันจนผูกเป็นโบว์เมื่อลีดเดอร์ของวงยังมีอำนาจน้อยกว่านูน่าฝ่ายคอสตูม
“เอาชาไข่มุกคืนมานะจงอิน” เสียงหวานๆดังขึ้นอีกครั้งไม่ไกลนัก ก่อนใบหน้าคมจะหันไปดูเจ้าของชื่อที่ตอนนี้ชูแก้วชานมในมือให้สูงขึ้นเหนือหัวพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่า
“อีกสิบนาทีจะขึ้นไลฟ์แล้ว ไม่ต้องกินหรอกน่า” จงอินพูดพร้อมหัวเราะน้อยๆ แล้วโยกแก้วพลาสติกในมือไปมาเมื่ออีกคนพยายามแย่งคืน
“ไม่เอาเว่ย จะกิน”
เสียงของรุ่นน้องสองคนดังงุ้งงิ้งเป็นเรื่องปกติ ก่อนในอีกไม่กี่นาทีต่อมาดวงตาเรียวจะเบิกกว้างพร้อมริมฝีปากอิ่มที่พะงาบๆไม่เป็นคำพูดจนฟันแทบจะลอยออกมาข้างนอก
“เฮ้ย เฮ้ยย เซฮุนอย่าเกาะ” เพื่อนสนิทพูดขึ้นเสียงดังแกมตักเตือน เมื่อมือบางของอีกคนวางลงที่ไหล่ลาดก่อนจะออกแรงกดเพื่อดันตัวขึ้นไปข้างบน แผ่นอกขาวๆกำลังอยู่ห่างจากสันจมูกของจงอินเพียงแค่สองเซนติเมตร
“อยู่นิ่งๆหน่อยดิ” ขายาวๆเกาะเข้าที่เอวของเพื่อนทันทีเพราะดิ้นไปมาไม่ยอมหยุด แขนเล็กโอบลำคอแกร่งเพื่อเพิ่มความมั่นคง ก่อนมือบางจะเอื้อมแก้วชานมไข่มุกของโปรด
“อึก..” คนโดนเกาะเผลอกั้นหายใจอย่างลืมตัวเมื่อกลิ่นหอมอ่อนๆลอยมาแตะจมูก ผิวนุ่มนิ่มเหมือนเด็กน้อยที่แปะอยู่แถวต้นคอพร้อมน้ำหนักตัวที่โถมลงมาทำเอาเริ่มแสดงสีหน้าไม่ถูก
แบบนี้ชักจะไม่ดีแล้วแฮะ..
“เซฮุนมากับพี่แปปนึงสิ” แขนยาวๆดึงเอวบางของเซฮุนให้พ้นออกจากจงอินทันที ก่อนจะลากออกไปนอกห้องอย่างรวดเร็ว ดวงตาคมเหลือบมองแผ่นอกขาวที่คอเสื้อร่นลงไปจนถึงไหนต่อไหนแล้วถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
ยิ่งขาวยิ่งมอง ยิ่งเนียนยิ่งน่ามอง ยิ่งทั้งขาวทั้งเนียนแบบนี้มีหวังมองทะลุแน่ๆ..
โว้ยยย ใครเป็นคนเลือกเสื้อให้น้องวะ!!
“มีอะไรรึเปล่าครับ?” เซฮุนถามเสียงแผ่ว ลิ้นน้อยๆกำลังลากผ่านริมฝีปากของตัวเองอย่างรู้สึกประหม่าเมื่อคนตัวสูงเอาแต่จ้องเค้าไม่หยุดจนใบหน้าเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ
“เปลี่ยนเสื้อแจ็คเก็ตกันเถอะ”
“หืม?” ดวงตากลมฉายแววสงสัยอย่างเห็นได้ชัด เครื่องหมายคำถามตัวเท่าบ้านปรากฏขึ้นบนหัวของอีกคนโดยที่ชานยอลสามารถรับรู้ได้ ก่อนเสื้อแจ็คเก็ตสีเทาเข้มสลับเงินที่ด้านบนถูกดึงเข้าหากันเป็นทรงสูงจะวางแปะลงบนหัวของเซฮุนทันที
“จะเปลี่ยนเสื้อหรือจะใส่ออกไปสองตัวก็เลือกเอา” คนตัวเล็กเงียบไปพักหนึ่งพร้อมกับเสื้อที่ถูกปากลับมา จนร่างสูงรับแทบไม่ทัน
“งั้นก็ถือให้หน่อยสิครับ ไม่งั้นจะเปลี่ยนได้ไง” แก้มใสๆถูกพองลมเข้าไปเล็กน้อยอย่างขัดใจ เมื่อพี่ชายตัวสูงตรงหน้ากำลังทำตัวเอาแต่ใจใส่เขาอย่างไม่มีเหตุผล
แจ็คเก็ตหนังสีน้ำตาลค่อยๆถูกถอดออกเผยให้เห็นช่วงไหล่ลาดบางและต้นแขนเล็กที่แทบไม่มีกล้ามเนื้อเลย ชานยอลกุมขมับอย่างระงับอารมณ์ก่อนจะจัดการเอาเสื้อในมือปิดทับลงไปทันที
นี่มันเสื้ออะไรกันวะเนี่ย!!
มือใหญ่จัดเสื้อแจ็คเก็ตของอีกคนให้เข้าที่เข้าทางแล้วกระชับให้เข้าหากันมากกว่าเก่าเพราะไซส์ที่มีขนาดต่างกันทำให้ออกจะดูหลวมไปซักหน่อยสำหรับน้องเล็กของวง
“ทำไมเหรอครับ?” คำถามถูกส่งมาให้อีกครั้งพร้อมคอที่เอียง 45 องศาเมื่อเห็นคิ้วหนาของชานยอลขมวดเข้าหากันจนเป็นโบว์พร้อมสีหน้าเคร่งเครียด
“หวง!”
ความคิดเห็น