คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : something one : เต้นผิด
topic : เต้นผิด
couple : chanyeol x sehun ft.luhan
warning : PG-13
“เซฮุนนา..พี่บอกแล้วไงว่าอย่าเต้นผิดตำแหน่ง”
“...........”
“แถมยังชนแบคฮยอนอีก” คนตัวสูงกดเสียงต่ำ ถ้อยคำตำหนิกึ่งสั่งสอนที่ได้ยินอยู่บ่อยครั้งทำเอาเจ้าของชื่อเริ่มเบะปากเหมือนจะร้องไห้
“ได้ยินที่พูดรึเปล่า?” คนอายุมากกว่าถอนหายใจน้อยๆเมื่อร่างบางตรงหน้าเอาแต่ก้มหน้านิ่งพร้อมตัวที่เริ่มสั่นอย่างพยายามระงับอารมณ์
“ได้ยิน ผมขอโทษเว้ยย พอใจรึยังครับ พี่ชานยอล!” เซฮุนพูดใส่หน้าอีกคนดังจนแทบเรียกได้ว่าตะโกน มือเล็กดันไหล่ชานยอลแรงๆก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในหอพัก
คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเมื่อมักเน่ของวงเริ่มออกอาการดื้อและพูดจาไม่น่ารักกับเขา มือใหญ่ยีเส้นผมสีน้ำตาลส้มที่หยิกหยอยของตัวเองอย่างเหนื่อยอ่อน
นี่ผมพูดแรงเกินไปรึเปล่าวะ?
“มึงดุน้องเหรอหยอย?” เสียงของแบคฮยอนดังขึ้นทันทีเมื่อเห็นเพื่อนสนิทกำลังปุ่มกดบน PSP รัวๆด้วยสีหน้าที่ดูไม่ค่อยสบายนัก
“เออ...” ชานยอลตอบสั้นๆก่อนจะปาวัตถุในมือลงไปบนโซฟา เพราะมันขึ้นคำว่า ‘Game Over’ อย่างเซ็งๆ
“เอาไรมากวะ แฟนๆก็ไม่ได้ว่าไรซักหน่อย”
“แต่นี่มันหลายครั้งแล้วนะมึง”
“มึงก็ดุน้องหลายครั้งแล้วเหมือนกัน”
“มึงอย่าโอ๋น้องมากดิวะแบคฮยอน” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ มักเน่วงนี้ใกล้จะกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจอยู่แล้ว!
“ฟายยยยยยยยยย มึงด่าตัวเองเหรอวะชานยอล!!” คนตัวเล็กตะโกนใส่หน้าของอีกฝ่ายเสียงดัง ก่อนจะเดินกระทืบเท้าออกไปจากห้องนั่งเล่นทันที
ปาร์คชานยอลคือบุคคลปัญญาอ่อนที่ดุน้องเล็กมากที่สุด แต่ก็โอ๋น้องเล็กมากที่สุดเช่นกัน!!
“ไอ้พี่ชานยอลบ้า!” เสียงตะโกนที่ดังออกมาจากห้องซ้อมเต้นทำเอาลู่หานที่กำลังจะเดินไปรุ่นน้องคนสนิทต้องเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ
“เต้นผิดนิดผิดหน่อยก็ไม่ได้ ไอ้พี่หูกางโว้ยย” มือเรียวที่เตรียมจะขว้างไอพอทเครื่องสวยเข้ากับผนังชะงักกึกทันทีเมื่อคิดได้ว่าเพิ่งจะซื้อมันมาได้ไม่ถึงอาทิตย์
“เซฮุนนาาาา” รุ่นพี่หน้าหวานลากเสียงยาวก่อนจะโถมตัวเข้ากอดคนที่นั่งพิงกระจกอยู่เต็มแรง
“ลู่หานฮยองครับบ” เจ้าชื่อของชื่อยิ้มอออกมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงที่แสนคุ้นเคย คนเป็นน้องซุกหน้าลงกับไหล่ลาดทันทีพร้อมกับสูดกลิ่นหอมอ่อนๆอย่างที่ชอบทำ
“นั่งทำอะไรอยู่คนเดียวฮะเรา?” ลู่หานเอียงคอน้อยๆเมื่อริมฝีปากของเซฮุนยู่เข้าหากันเหมือนเด็กที่ไม่ได้ของเล่น
“ฟังเพลงครับ ฮยองมาได้ไงเนี่ย ไม่ยอมบอก” มือเรียวดึงแก้มนุ่มๆของอีกคนเล่นพร้อมรอยยิ้มกว้าง ลู่หานหัวเราะน้อยๆก่อนจะยืดแก้มน้องออกอย่างไม่ยอมแพ้
ริมฝีปากอิ่มกดเข้าหากันเพื่อระงับอารมณ์หงุดหงิดที่ไม่สามารถหาเหตุผลมาอธิบายได้ เพียงแค่ได้ยินถ้อยคำน่ารักๆและท่าทางออดอ้อนของคนตัวขาวที่แตกต่างเวลาอยู่กับเค้าอย่างสิ้นเชิงก็ทำให้คิ้วหนาขมวดเข้าหากันได้อย่างง่ายดาย ก่อนขายาวจะก้าวออกไปจากข้างประตูห้องซ้อมที่เพิ่งจะมาถึงไม่กี่นาทีนี้
“แต่เมื่อกี๊ได้ยินว่าพูดถึงชานยอลนะ” ริมฝีปากบางหุบยิ้มลงทันทีเมื่อได้ยินชื่อของบุคคลที่สามในประโยค
“อย่าไปพูดถึงเลยครับ”
“ทะเลาะอะไรกันมาอีกแล้วล่ะสิ?” เสียงหวานหัวเราะอย่างชอบใจ มือเล็กยีหัวคนที่ทำหน้าเหมือนเด็กน้อยกำลังงอนอย่างหมันเขี้ยว
“แต่พี่เค้าดุผมก่อนนะ”
“แล้วเราผิดจริงรึเปล่าล่ะ?”
“ผมแค่เต้นผิด..นิดเดียว” เซฮุนตอบเสียงแผ่วพร้อมกับใบหน้าที่ก้มลงจนชิดกับคอ เค้ายอมรับว่าตัวเองผิด แต่ทำไมไอ้พี่หยอยมันต้องดุผมด้วยวะ!
“นั่นไง แล้วจะไปงอนเค้าทำไม หืม?”
“.......”
“ว่าไง”
“เอ่อ...ผมไม่รู้” ดวงตาเรียวเริ่มกรอกไปมาเมื่อในหัวไม่มีเหตุผลที่จะสามารถนำมาอธิบายได้อย่างชัดเจน อันที่จริงแล้วเค้าเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
แค่ไม่อยากให้คนที่ดุคือปาร์คชานยอล..
“อย่างอนชานยอลเลยน้า เค้าดุก็เพราะเป็นห่วงนั่นแหละ” หัวทุยสวยถูลงกับไหล่ลาดของเซฮุนอย่างออดอ้อน แม้ในใจจะกระตุกยิ้มเพราะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างก็ตาม
“ไม่ได้งอน ก็แค่ไม่อยากคุยด้วยเฉยๆ”
“แต่พี่ว่าชานยอลอยากคุยกับเรานะ เมื่อกี๊เห็นยืนอยู่หน้าห้องแน่ะ”
“หือ จริงเหรอครับ?” เซฮุนเบิกตากว้างทันทีกับประโยคที่ได้ยิน
“โกหกทำไม” เด็กตัวขาวเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง ขายาวๆวิ่งออกไปจากห้องอย่างเร่งรีบพร้อมกับเสียงตะโกนที่ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“พี่ชานยอล” ใบหน้าหล่อคมเงยขึ้นมาจากไอแพดทันทีเมื่อได้ยินเสียงที่เค้าคุ้นเคยดังอยู่ข้างหู
“ว่าไง?”
“ลู่หานฮยองบอกว่าพี่มาหาผม”
“อือ”
“มีอะไรรึเปล่า?” คำพูดที่เหมือนรู้ทันทำเอาอีกคนชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจยาว เอาเถอะ ยังไงก็ต้องพูดอยู่แล้ว..
มือใหญ่วางลงบนเส้นผมอ่อนนุ่มของเซฮุนก่อนจะยีมันเบาๆอย่างหมันเขี้ยว น้องเล็กทำหน้ามุ่ยเหมือนลูกแมวเพราะผมที่ชี้ไปคนละทาง ทำเอาอยากจะจับมาฟัดซักสองสามรอบ
“พี่อาจจะดุเราแรงไปหน่อย ขอโทษด้วยนะ” น้ำเสียงทุ้มดังก้องภายในห้องสี่เหลี่ยมสำหรับฝึกร้องเพลง พร้อมกับสายตาอ่อนโยนที่แสดงออกมาอย่างปิดไม่มิด
“...หายงอนได้รึยัง” เซฮุนพยักหน้าน้อยๆ ใบหน้าหวานก้มลงไปจนชิดกับลำคอเพื่อซ่อนแก้มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อเอาไว้
ชานยอลหัวเราะกับภาพตรงหน้าอย่างอารมณ์ดีก่อนจะดึงคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตัก เสียงบ่นงุ้งงิ้งที่ข้างหูทำเอาริมฝีปากฉีกยิ้มกว้างจนแก้มแทบแตก
“ผมก็เต้นผิดเอง...ขอโทษ”
ความคิดเห็น