[EXO] OS Chanhun ll Chaperon

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

CHANHUN


About Chanyeol and Sehun

This more than 'REAL'











 

เนื้อเรื่อง

-chaperon-

“คุณน่ะ...เลิกตามผมซักทีจะได้มั้ยครับ”   เสียงหวานพูดขึ้นมาเรียบๆ มือบางกำสายกระเป๋าสะพายแน่นอย่างไม่สบอารมณ์  ขายาวของคนที่ถูกทักหยุดอยู่กับที่ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

ฟันขาวกดลงบนริมฝีปากสีชมพูสวยพร้อมกับหันไปหาคนข้างหลังอย่างหมดความอดทน

“ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะครับ ปาร์คชานยอล..”  ร่างที่สูงกว่าเค้าค่อนข้างมากกำลังส่งยิ้มโชว์ฟันขาวทั้ง 32 ซี่มาให้อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“เลิกเดินมาส่งผมเวลากลับบ้านได้แล้ว”

 *
 

“กลับมาแล้วเหรอลูก...อ้าว ชานยอลช่วงนี้ที่มหาลัยงานยุ่งรึเปล่า ไม่ค่อยกลับบ้านเลยนะ”  คุณนายโอพูดพร้อมรอยยิ้มหวาน เมื่อเห็นลูกชายและหลานชายที่น่ารักเดินเข้ามาในบ้าน

“นิดหน่อยครับ  พอดีมีรายงานน่ะ”  คนตัวสูงตอบพร้อมรอยยิ้ม

“อย่าลืมพักผ่อนบ้างนะลูก  ถ้าผอมมากไปกว่านี้น้าต้องโดนดุที่ดูแลหลานไม่ดีแน่ๆเลย”  หญิงวัยกลางคนหัวเราะอย่างชอบใจ ก่อนจะชวนชานยอลคุยไม่หยุดปากปล่อยให้ลูกชายยืนเงียบอยู่คนเดียว

“เซฮุนไปยกน้ำมาให้พี่เค้าสิลูก”  เจ้าของชื่อเบะปากอย่างขัดใจ แต่ก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย  

ใครจะยอมโดนทุบกันล่ะ..

“ทั้งสองคนคุยกันไปก่อนนะ แม่ขอตัวไปจัดการอาหารเย็นซักพัก”    เซฮุนพยักหน้ารับน้อยๆพร้อมกับทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่ม  และเมื่อคุณแม่คนสวยหายเข้าไปในห้องครัวใบหน้าหวานก็หันไปอีกทางทันที

ความเงียบดำเนินผ่านไปเรื่อยๆ มีเพียงเสียงจากกล่องสี่เหลี่ยมสีดำที่เปลี่ยนช่องไม่หยุดโดยฝีมือคนตัวเล็กเท่านั้น

“ไม่คิดจะคุยกับพี่หน่อยเหรอ”

“ไม่ล่ะครับ”   แทบจะไม่ต้องคิด  ร่างบางแทรกขึ้นมาทันทีทั้งที่ยังไม่จบประโยค  ชานยอลระบายยิ้มกว้างอย่างทุกครั้ง  ก่อนเซฮุนจะลุกขึ้นจนเต็มความสูงแล้วเดินหนีเข้าไปในห้องนอน

สำหรับคุณนายโอที่ไม่ได้เจอหน้าหลานชายตัวสูงเป็นอาทิตย์อาจจะคิดถึงจนนั่งคุยเป็นวันๆก็ไม่หมด  แต่สำหรับโอเซฮุนที่เจอคนๆนี้ทุกวันหลังเลิกเรียนน่ะ...

น่าเบื่อที่สุด

“เซฮุนนา คุยกับพี่หน่อยสิ”  น้ำเสียงออดอ้อนที่ส่งมาทำเอาอีกคนชะงัก คิ้วสวยกระตุกรัวๆราวกับโดนยั่วโมโห

“คุณคิดว่าผมอายุเท่าไหร่กันถึงมาเรียก เซฮุนนา น่ะ”

“ทำไมต้องเรียกคุณด้วยล่ะเมื่อก่อนยังเรียก ฮยองฮยอง ไม่หยุดเลยแท้ๆ”  เหมือนไม่ได้ยินคำถาม  ชานยอลยู่ปากพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้คนตัวเล็ก

“ไม่เกี่ยวกับคุณ”  ริมฝีปากบางเม้มแน่น ก่อนจะหันหลังเข้าไปในห้องทันที

“ทำไมจะไม่เกี่ยวล่ะ”  มือเรียวดึงแขนของอีกคนไว้ แค่ออกแรงฉุดเพียงนิดเดียวก็ทำให้ร่างที่บางกว่าเด็กผู้ชายทั่วไปเสียการทรงตัวได้ไม่ยาก

“หืออ?”   สันจมูกโด่งฝังลงไปในแก้มนุ่มอย่างไม่ทันตั้งตัว  กลิ่นหอมอ่อนๆที่ลอยมาทำเอาชานยอลเผลอสูดเข้าไปซะเต็มปอด  เซฮุนอ้าปากค้างกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเร็วเกินไปจนสมองสั่งการไม่ทัน..

“เฮ้ยยยย”  เสียงหวานตะโกนดังลั่น ก่อนมือเล็กจะผลักคนตรงหน้าออกอย่างตกใจ

“คุณมันนิสัยไม่ดี!”   ภาพสุดท้ายที่เห็นคือใบหน้าขาวใสที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ และบานประตูที่ปิดลงจนเกือบกระแทกหน้าเขา  ร่างสูงยกยิ้มที่มุมปากพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ

“ลัคกี้”

 
*


 

“คุณน้าครับ ผมขอยืมรถหน่อยนะ”   ร่างสูงกึ่งวิ่งกึ่งเดินลงมาจากชั้นบน  นิ้วเรียวสวยควงกุญแจรถในมือไปมา

“จะไปไหนล่ะลูก?”  คุณนายโอละจากซีรี่ย์ในจอทีวี 46 นิ้วมาทางหลานชายที่สวมเสื้อเชิ้ตเรียบๆกับกางเกงยีนส์สีซีด  มือใหญ่จัดทรงผมสีน้ำตาลส้มของตัวเองอย่างลวกๆ  นี่ก็จะห้าทุ่มแล้ว..

“ไปเอาของที่หอน่ะครับ”

“หือ ไปเอาอะไร?”  คุณน้ามองอย่างระแวง  หลานชายของเธอหล่อน้อยซะเมื่อไหร่ล่ะ

“ไปเอาโน้ตบุ๊คครับ  ยังทำรายงานไม่เสร็จน่ะ”  ชานยอลหัวเราะออกมาทันทีเมื่อโดนมองด้วยสายตาจับผิด 

“เดี๋ยวก่อน..เซฮุนมาพอดีเลย  ไปเป็นเพื่อนพี่เค้าเอาของที่หอหน่อยสิลูก”  ร่างบางที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำทำหน้าเหวอๆ    ทำไม ไปคนเดียวก็ได้ไม่ใช่เหรอ?

“แต่ผมกำลังจะนอนแล้ว”

“นี่ไง เพิ่งอาบน้ำเสร็จเอง ไปเป็นเพื่อนพี่เค้าหน่อย”  เซฮุนเบะปากอย่างไม่พอใจเมื่อโดนเซ้าซี้มากๆก่อนจะโยนผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องนอนแล้วเดินลงมา

หวงหลานจริงๆ!

“เร็วๆสิ  ผมง่วงแล้ว”   ชานยอลส่ายหัวน้อยๆให้ร่างบางที่เดินออกไปทั้งที่ใส่เพียงเสื้อยืดและกางเกงขาสามส่วนเท่านั้น  มือเรียวหยิบเสื้อกันหนาวของตัวเองออกไปด้วยก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้คุณน้า

“แล้วจะรีบกลับนะครับ”

 



*
 

“ใส่เสื้อกันหนาวพี่สิ”   เสียงทุ้มตัดสินใจพูดขึ้นทำลายความเงียบบนรถ เมื่อเห็นอีกคนเริ่มสั่นและกอดตัวเองเอาไว้หลวมๆ  เพราะเครื่องปรับอากาศที่ทำงานดีเกินไป

“ไม่เป็นไร”

“รีบใส่เถอะ  เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”   ดวงตาเรียวเหลือบมองคนขี้หนาวข้างๆที่เอาแต่นั่งเงียบตั้งแต่ขึ้นรถจนตอนนี้จะกลับอยู่แล้ว

“ไม่เอา  ผมแข็งแรงดี”   แววตาแข็งกร้าวถูกส่งไปให้คนอายุมากกว่าอย่างไม่ยอมแพ้

“อย่าดื้อได้มั้ย  ขอแค่เรื่องนี้เท่านั้น”  มือใหญ่ลูบเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนอย่างอ่อนโยน  น้ำเสียงที่อบอุ่นแกมขอร้องทำเอาเซฮุนสะอึก  ดวงตากลมโตวูบไหวไปแวบหนึ่งราวกับสับสน

“...รู้แล้ว”   มือบางหยิบเสื้อกันหนาวที่พาดไว้บนเบาะของอีกคนมาห่มไว้  กลิ่นน้ำหอมประจำตัวบนเสื้อทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด  ชานยอลยกยิ้มบางๆเมื่อเห็นคนตัวเล็กเงียบไปอีกครั้ง เปลือกตาบางที่ใกล้จะปิดสะท้อนแพขนตายาวเรียงสวย

“ขอโทษนะ ทั้งที่รู้ว่าเมื่อวานนอนดึกแท้ๆ”  ร่างสูงรู้ดี  โอเซฮุนจะนอนดึกทุกวันอังคาร  โอเซฮุนชอบดูฟุตบอลมาก ที่สำคัญคือจะถ่ายทอดอาทิตย์ละครั้งเท่านั้น 

และวันนี้วันพุธ..

“อือ”  ใบหน้าหวานหันไปทางอื่นพร้อมคำตอบที่ไม่ค่อยใส่ใจนัก 

ปาร์คชานยอลรู้จักเค้าดีจนน่าหมันไส้..

 







*

 

“ไปเดินเล่นกันมั้ย?”

“หา?”

“ไปแม่น้ำฮันกัน”  คนตัวสูงพูดซ้ำอีกครั้งพร้อมกับหัวเราะ

“จะถามผมทำไมเหรอ”  เซฮุนมองออกไปนอกหน้าต่างเมื่อรถค่อยๆหยุดเคลื่อนที่ ซึ่งข้างๆคือแม่น้ำฮันที่ถูกประดับด้วยไฟสีสันต่างๆอย่างสวยงาม

ก็มาถึงแล้วไม่ใช่รึไง..

“ก็ตอนม.ต้นเซฮุนนาน่ะโวยวายว่าอยากมาดูแม่น้ำฮันตอนกลางคืนนี่นา”  รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งมาให้อีกครั้ง  ร่างบางทำได้เพียงสวมเสื้อกันหนาวตัวโคร่งให้เข้าที่เข้าทางและเดินลงมาจากรถเท่านั้น  มือเรียวกดล็อคด้วยกุญแจอัตโนมัติก่อนจะเดินตามไป

“ขอบคุณนะครับที่ยังอุตส่าห์จำได้”   ขาเรียวก้าวไปบนถนนที่ตอนนี้เริ่มเงียบสงบเพราะเวลาเกือบเที่ยงคืนอย่างไม่รู้จักเบื่อ  ผิวขาวๆล้อกับแสงโคมไฟหลากสีที่ประดับอยู่ข้างทางโดยไม่อาจละสายตาได้ รอยยิ้มกว้างประดับอยู่บนใบหน้าสวยราวกับตุ๊กตาจนแก้มแทบแตก

คนตัวเล็กหันกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่ระบายไปด้วยรอยยิ้มหวาน แก้มใสทั้งสองข้างขึ้นสีชมพูจางๆแม้ในความมืด  สายลมตอนกลางคืนที่พัดผ่านร่างทำให้รู้สึกเย็นสบายแต่ผมกลับกลัวว่าอีกคนจะปลิวหายไป

โอเซฮุนเป็นเด็กอันตรายที่ทำให้ผมหัวใจเต้นรัว..

 




*
 

ขวดโซจูสีเขียวถูกยื่นให้ร่างบางที่นั่งรออยู่บนฟุตบาทติดแม่น้ำฮัน

“แต่ผมยังอายุไม่ถึง”  คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

“ไม่ต้องบอกแม่ก็พอ”  ชานยอลหัวเราะ ก่อนมือเล็กจะรับขวดโซจูจากเค้าไปแล้วมองดูอย่างสงสัย  เซฮุนเลียริมฝีปากเล็กน้อยอย่างที่ชอบทำเวลาใช้ความคิด และไม่นานน้ำสีขาวใสก็ผ่านลำคอสวยไปสองอึก

“ขม...”  บ่นได้เพียงเท่านั้นขวดสีเขียวในมือก็ถูกคนอายุมากกว่าแย่งไปทันที

“พอแค่นั้นแหละเด็กน้อย”  ร่างสูงหัวเราะเสียงดังก่อนจะลองดูบ้าง  เซฮุนเบะปากอย่างขัดใจเมื่อได้ยินคำว่าเด็กน้อย

“อันนี้ต่างหาก”  มือเรียวหยิบกล่องน้ำผลไม้ในถุงพลาสติกออกมาให้พร้อมรอยยิ้มบาง

“ขอบคุณ”   คนตัวเล็กมองหน้าอีกคนอย่างงงๆ  เค้าไม่ชอบกินนมตอนดึกๆเพราะจะทำให้ปวดท้อง  รู้ด้วยเหรอ...

“ขอโทษด้วยนะที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้กลับบ้าน”    ความเงียบเข้ามาแทนที่หลายนาทีก่อนเสียงหวานจะดังขึ้นพร้อมกับกล่องน้ำผมไม้ว่างเปล่าที่โดนบีบจนแหลกคามือ

“คุณน่ะ..”

“อือ?”

“เลิกเดินมาส่งผมหลังเลิกเรียนได้แล้ว”

“ทำไมล่ะ”

“หอพักของคุณกับบ้านผมมันอยู่คนละทางกันเลยนะ”

“แล้วทำไมล่ะ”

“คุณต้องย้อนกลับไปกลับมา...ไม่เหนื่อยรึไง”  

“รู้อะไรมั้ย..”

“........”

“ถ้าวันไหนไม่เห็นหน้าโอเซฮุนพี่จะนอนไม่หลับ”  ดวงตากลมเบิกกว้างกับสิ่งที่ได้ยิน ใบหน้าหวานหันไปหาคนพูดที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว  สายตาอ่อนโยนที่ทำให้เค้าต้องยอมแพ้..

“คุณมันนิสัยไม่ดี...นิสัยไม่ดีเลยที่ทำให้ผมคิดถึง”  ริมฝีปากบางเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง ก่อนจะโผเข้ากอดอีกคนทันที  มือเล็กกำเสื้อเชิ้ตของชานยอลแน่นจนยับยู่ยี่

“พี่คิดถึงนายจนนอนไม่หลับยังไม่บ่นเลยนะเซฮุน”  วงแขนกว้างแขนกว้างโอบกอดร่างบางแน่นจนแทบจะจมหายเข้าไปในแผงอกอบอุ่น

“พี่คิดว่าผมนอนหลับรึไงล่ะ”  ใบหน้าหวานซุกลงบนไหล่ลาดซ่อนใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อเอาไว้  ชานยอลยิ้มออกมาทันทีเมื่อได้ยินคำว่าพี่ ออกจากปากของอีกคน

หายงอนแล้วเหรอ..

“งั้นคืนนี้เราไม่ต้องนอนกันดีมั้ย?”

“หา...อือ”  กลีบปากสวยถูกปิดด้วยริมฝีปากอิ่มของอีกคนทันที  ความรู้สึกอุ่นนุ่มที่ไม่ได้สัมผัสมาเกือบสองอาทิตย์ทำเอาเผลอดูดริมฝีปากบางนั้นจนบวมเจ่อ ฟันซี่สวยกดลงเบาๆเพื่อขออนุญาตก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปตักตวงความหานภายในโพรงปากเล็ก

“อึก..”  มือเรียวดันท้ายทอยบางขึ้นมารับจูบ เพราะดูเหมือนอีกคนจะหมดแรงไปซะแล้ว  ลิ้นอุ่นชื้นกวาดไปมาอย่างใจเย็น ก่อนจะเกี่ยวเอาลิ้นเล็กมาหยอกล้อบ้าง  เซฮุนเริ่มจูบตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ มือบางโอบรอบคอร่างสูงแน่นและเมื่อไหร่ไม่รู้ที่เค้ามาอยู่บนตักของชานยอล

“..อืมม”  เสียงหวานครางอือในลำคอเมื่อหมดอากาศหายใจ ชานยอลรวบเอวบางเข้ามาหาตัวก่อนจะค่อยๆถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย

“พี่ชานยอลครับ”  

“ว่าไง”  ใบหน้าคมที่กำลังมองคนด้านบนถูกจับไว้ด้วยมือบางทั้งสองข้าง พร้อมกับใบหน้าหวานที่โน้มลงมาจนปลายจมูกชนกัน ริมฝีปากทั้งสองถูกขั้นด้วยลมหายใจที่แค่ขยับเพียงนิดเดียวก็จะสัมผัสกันอย่างห้ามไม่ได้

“ซารังเฮ”  กลีบปากบางยกยิ้มหวานอยู่บนริมฝีปากของอีกคน ดวงตากลมโตถูกดันขึ้นจนกลายเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวเหมือนบนท้องฟ้า  ลมหายใจอุ่นร้อนกระทบที่ข้างแก้มแผ่วเบา..

อยากให้พี่ผลักนายลงแล้วปล้ำซะตรงนี้รึไงกันเซฮุนนา?

 *

ไหล่หนาดันประตูบ้านให้ปิดลงด้วยเสียงเบาที่สุดเพราะกลัวอีกคนจะตื่น  ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มขึ้นมาบางๆเมื่อคนตัวเล็กในอ้อมกอดซุกใบหน้าลงบนแผ่นอกกว้างพร้อมเสียงครางอู้อี้เนื่องจากถูกรบกวนการนอน นาฬิกาเรือนสวยบนผนังบอกเวลาตีสองแล้ว

“คุณน้ายังไม่นอนอีกเหรอครับ?”  ร่างสูงทักขึ้นเมื่อเห็นหญิงวัยกลางคนเดินลงมาจากชั้นสอง

“พอดีได้ยินเสียงเลยลงมาดูน่ะลูก  กลับมากันนานรึยัง?”

“เพิ่งมาถึงครับ”  ชานยอลตอบพร้อมรอยยิ้ม

“หืม โดนคิดถึงจนงอนนี่เหนื่อยหน่อยนะ”  หญิงสาวเหลือบมองลูกชายของตัวเองที่กำลังหลับพริ้มโดยมีหลานชายตัวสูงอุ้มอยู่  เธอไม่ได้โง่ถึงขนาดดูไม่ออกว่าสองคนนี้มีความสัมพันธ์กันยังไง

“ไม่หรอกครับ  ผมดีใจออก”  เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆอย่างถูกใจ

“เอ้า ดึกแล้ว รีบไปนอนเถอะลูก”  คุณนายโอพูดพร้อมยิ้มหวาน

“ครับ  ขอตัวก่อนนะ”   ชานยอลโค้งตัวให้น้อยๆ ก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องของเซฮุนทันที

มือเรียวค่อยๆวางคนตัวเล็กลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือก่อนจะดึงผ้าห่มสีฟ้าอ่อนที่เขาเป็นคนเลือกให้ขึ้นมาจนถึงหน้าอก  ใบหน้าคมโน้มลงไปหาคนที่หลับสนิท กลิ่นหอมอ่อนๆเฉพาะตัวทำเอาอดไม่ได้ที่จะฝังจมูกลงไปบนแก้มเนียนนั้นอีกซักรอบ

“โอเซฮุน..”  น้ำเสียงทุ้มแบบที่หลายๆคนหลงใหลกระซิบที่ข้างใบหูทำเอาอีกคนครางอือ

“ซารังเฮ”

จะมีซักกี่คนที่รู้ว่าปาร์คชานยอลยิ้มกว้างขนาดไหน..






 

                                                                                              -END-