คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 บทลงโทษ
Fic 1827
Tuna My Love ชั้น รัก ทูน่า
ตอนที่ 2 บทลงโทษ
“แก๊กก แอ๊ดดดด”
“>_<”
“>_O”
“O_O”
“O[]O”
“สะ...หวะ..หวัด...ดะ..ดีคับ..คะ..คุณฮิบาริ”ผมตอบเสียงสั่น
“ไง นายมาสายอีกแล้วนะเจ้าสัตว์กินพืช”พี่ท่านไม่ว่าเปล่างัดทอนฟาขึ้นมาและมันทำให้ผมรู้ว่าที่คุณฮิบาริเรียกผมมาที่นี่ก็เพื่อ!! เพื่อ!! ฆ่าหมกห้องคณะกรรมการคุมกฎ ไม่นะ ระหว่างทางผมก้อมีคนรู้จัก(?)เยอะแล้ว <ตามทางเดินที่มีคราบเลือด> ผมไม่อยากได้เพื่อน<เป็นวิญญาณ>เพิ่มหรอก
“นาย...สึนะโยชิ.....เจ้าสัตว์กินพืช!!”ผมสะดุ้งโหยง และเพิ่งรู้สึกตัวว่าทั้งหมดนั้น....ผมคิดไปเอง พี่แกแค่เปิดประตูออกมาเฉยๆ
“แกมัวคิดอะไรอยู่ฉันเรียกแล้วทำไมไม่ได้ยิน”ฮิบาริพูดเสียงเย็นแต่มันแสดงให้เห็นอารมณ์โกรธและตอนนี้ผมคิดว่าสิ่งที่ผมคิดไว้เมื่อครู่มันกำลังจะกลายเป็นจิง TOT
“มัวยืนทำอะไรอยู่รีบเข้ามาได้แล้ว”ฮิบาริพูดพร้อมกับเดินนำเข้าไปในห้อง
“อะ..เอ่อ...ครับ”ผมรีบวิ่งตามคุณฮิบาริเข้าไปในห้องและปิดประตูอย่างเบาที่สุดเพื่อไม่ให้พี่ท่านอารมณ์เสียและเปลี่ยนใจฆ่าผมหมกห้องนี้
“เอาหล่ะ ชั้นจะลงโทษนาย.....ข้อหาแรกคือ นายมาสาย”ฮิบาริกล่าวเสียงเรียบก่อนจะเน้นคำหนักตรงข้อหา
“เอ๋ อะไรครับ ผมมาพอดีกริ่งดังนะครับ”ผมเถียง ตอนนี้สิ่งที่ผมคิดอยู่เมื่อตอนเช้าผมจะต้องถามคุณให้รู้เรื่อง
“ไม่หรอก นายมาสาย”ฮิบาริพูดพร้อมเอาแขนทั้งสองข้างยันไว้บนโต๊ะแล้วเอามือประสานกันไว้ระดับคาง
และสีหน้ายังคงเย็นชาเหมือนเดิม
“ผมสายตรงไหนครับ”ผมกระแทกเสียง
“นาย...มาสายตั้ง 18.27 วินาทีแหน่ะ”ฮิบาริตอบเสียงเรียบ
“เอ๋ แค่นี้เองหน่ะเหรอครับ”มันนิดเดียวเองนะคับพี่ - -*
“ใช่ เพราะ กฎ ก็คือ กฎ”ฮิบาริยืนยันคำเดิมแล้วกล่าวข้อหาต่อไป
“ข้อหาที่ 2 คือ นายมาหาชั้นสาย 1.8 นาที ” และข้อสุดท้ายคือ
“และข้อหาสุดท้าย คือ นายเหม่อตอนฉันเรียก”ฮิบาริกระแทกเสียง
“นายรู้ไหมการที่ฉันเรียกใครแล้วมันไม่สนใจ มันทำให้ฉันเสียศักดิ์ศรีมากแค่ไหน” แว๊กกกก!!ตอนนี้พี่ท่านมีภาพปีศาจมาซ้อนด้วยอ่ะ
“ผะ...ผมขอโทดครับ ให้ผมทำอะไรก้อได้ทั้งนั้นแหละ”ถ้าตูเถียงมีหวังได้ไปทัวร์นรกแบบไม่ต้องกลับแน่
“หึ งั้นก้อดี” ฮิบาริแสยะยิ้มที่มุมปากก่อนจะพูดต่อ
“ตั้งแต่วันนี้ไปฉันจะไปอยู่กับนาย เพื่อสอนให้นายได้รู้จักความหมายของคำว่า กฎ-ระ-เบียบ” ฮิบาริพูด
และหันมามองหน้าสึนะเชิงว่าตกลงไหม
“คะ..คือ..ที่บ้านผมไม่มีใครอยู่บ้านเลยนะครับ”สึนะ
“แล้ว...ไงเหรอ”ฮิบาริถามสีหน้านิ่ง
“เอ่อ..คือ..จะให้อยู่ด้วยกันแค่สองคน...มันก้อ..ยังไงอยู่นะครับ”สึนะก้มหน้างุดเพราะไม่อยากให้คนตรงหน้ารู้ว่าตัวเองหน้าแดง >///<
“ฮึ ทำไมหล่ะ”ฮิบาริแสยะยิ้มอย่างพอใจกับสีหน้าของคนตรงหน้า
“อะ...คือ..ปะ...ป่าวคับ...ไม่มีอะไร”ผมพยายามปรับสีหน้าเพื่อไม่ให้คนตรงหน้ารู้ว่าผมหน้าแดง
“งั้นหรอ.....นายไปได้แล้วแล้วหลังเลิกเรียนมาหาฉันด้วย ” ฮิบาริกล่าวสีหน้านิ่งเฉย
“เอ๋ ทำไมหล่ะครับ”ผมถามด้วยความสงสัย
“นายคงไม่คิดว่าฉันรู้จักบ้านนายหรอกนะ”ฮิบาริเลิกคิ้วถามเชิงรู้คำตอบอยู่แล้ว
“อะ..เอ่อ...ป่าวครับ...งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ....แล้วตอนเย็นผมจะมาหาอีกที”พูดเสร็จผมก้อรีบวิ่งออกจากห้องทันที
------------------------------------------------------------------------------
“รุ่นที่ 10 ครับ กลับบ้านกันเถอะครับ เดี๋ยวผมไปส่งเองครับ”โกคุเทระเดินเข้ามาหาสึนะที่กำลังทำหน้าเหมือนจะตายยังไงหยั่งงั้น
“เอ่อ....ขอโทดนะ โกคุเทระคุง พอดีฉันมีธุระหน่ะ....นายกลับบ้านพร้อมยามาโมโตะเถอะ”ฉันขอโทดจิงๆนะ....โกคุเทระคุง...แต่ฉันเองก้อต้อง ทำเพื่อความอยู่รอด(?)เหมือนกัน
“สึนะ กลับบ้านกันเถอะ”ยามาโมโตะที่เพิ่งรู้สึกตัวหลังจากที่นั่งหมอบอยู่กับโต๊ะเป็นเวลา 2 ชั่วโมง เอ่ยขึ้นขณะเดินเข้ามาหาสึนะและโกคุเทระ
“อีกแล้วเหรอครับรุ่นที่ 10 จะให้ผมไปกับไอ้หมอนี่อีกแล้วเหรอครับ”โกคุเทระพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปทางยามาโมโตะที่กำลังยืนยิ้มอยู่แบบไม่รู้เรื่องรู้ราว
“เอ่อ...ถ้าโกคุเทระคุงลำบาก...ก้อไม่ต้องทำก้อได้นะ”ผมพูดพลางก้มหน้ามองรองเท้าแล้วทำท่าจะบีบน้ำตาพร้อมพูดว่า
“ฉัน...ขอโทดนะ...ที่ทำให้ลำบาก” ขอโทดนะโกคุเทระคุงที่ต้องแกล้งทำแบบนี้ ไม่งั้นนายคงไม่มีทางยอมแน่
“เอ่ออ....คือ..เอ่ออ..ตกลงครับรุ่นที่ 10 ถ้ารุ่นที่ 10 ต้องการหล่ะก้อไม่ว่าอะไรผมก้อจะทำครับ”โกคุเทระพูดพลางเดินเข้ามาจับมือสึนะที่กำลังบีบน้ำตาทำหน้าเศร้า<ไอ้นี่มันเนียนเว้ยย -_-^//สึนะ>
“อ่าวแล้วนายไม่ไปด้วยกันหรอสึนะ”ยามาโมโตะถามอย่างสงสัย
“อือ ขอโทดนะ...พอดีฉันมีธุระหน่ะ”ขอโทดด้วยนะยามาโมโตะ T_T
“ฮ่า ฮ่า ห้า ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้เอง”ยามาโมโตะพูดอย่างอารมณ์ดีแล้วหัวเราะ
“อือ ยังไงก้อขอฝากด้วยนะ”ผมบอกยามาโมโตะที่กำลังหัวเราะอยู่คนเดียว =_=^ เพื่อช่วยเตือนสติ
“ได้สิ ถ้านายต้องการนะ...สึนะ”ยามาโมโตะพูดพร้อมกับเดินเข้ามาหาสึนะก่อนจะยกมือของสึนะขึ้นและประทับจูบที่ฝ่ามืออย่างแผ่วเบา<ไอ้นี่ก้อเนียนอีกคน -_-*//สึนะ>
“เฮ้ยย ไอ้บ้าเบสบอลมันจะมากเกินไปแล้วนะเว้ยยยย ขนาดชั้นยังได้แค่จับมือรุ่นที่ 10 เฉยๆเลย -[ ]-*”โกคุเทระตะโกนด่ายามาโมโตะ
“น่า น่า เรารีบไปกันเถอะสึนะขอร้องทั้งทีนี่”ยามาโมโตะไม่รอช้า รีบลากโกคุเทระออกจากห้องทันที<อะไรมันจะแข่งกันเอาหน้าขนาดนั้นน -_-^^//me>
“แว๊กก!! ปล่อยชั้นนะไอ้บ้าเบสบอลชั้นหายใจไม่ออก แล้วก้อไม่ต้องมากอดคอ ชั้นเดินเองคนเดียวได้เฟ้ยยย -_-*”
“โทดทีๆ หายใจไม่ออกเหรอ”ยามาโมโตะรีบปล่อยมือจากโกคุเทระ
“ก้อเออสิวะ! ว่าแต่มือของรุ่นที่ 10 เป็นไงบ้าง”โกคุเทระถามอย่างอยากรู้อยากเห็น......ยามาโมโตะอึ้งไปพักหนึ่ง แล้วถึงตอบคำถามโกคุเทระ
“อือ นุ่มมากเลยแหละ หอมด้วย ฉันยังอยากจับอีกซักรอบเลยอ่ะ”ยามาโมโตะพูดขณะกำลังเดินออกจากโรงเรียน<เฮ้ยย ยามะแกเป็นพวกหื่นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ O_O//me ชั้นเปล่าซักหน่อยไรเตอร์เองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนแต่งบท งั้นไรเตอร์ก้อหื่นหน่ะสิ ^_^ //ยามาโมโตะ ชิ! //me>
“ฮึ้ยย! แกนี่มันน่าอิจฉาว่ะ ฉันแค่ได้จับมือเฉยๆเอง -[ ]-*”โกคุเทระพูดอย่างอารมณ์เสีย
“ฮ่า ฮ่า ของแบบนี้ใครดี คนนั้นก้อได้ล่ะ ^_^”ยามาโมโตะพูดอย่างอารมณ์ดี
“เออๆ รู้แล้วเฟ้ยย งั้นแยกกันตรงนี้นะ”โกคุเทระพูดก่อนจะเดินแยกไปอีกทาง
“กลับบ้านดีๆนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน”ยามาโมโตะบอกลา
“เออ เออ”โกคุเทระพูดแบบไม่หันหลังกลับไปมอง
ความคิดเห็น