[ Fic KHR , OHC ] ศึกครั้งนี้มี ( หัวใจ ) เป็นเดิมพัน

ลำดับตอนที่ #9 : Chapter5::นามิโมริ?!

นามิโมริ?!
 

   Shinnichi mode

 

   "ที่นี่ มัน ที่ไหน" เสียงของเจ้ามัตสึหนิ

 

   "ฉันก็งงแบบสุดๆเหมือนกัน" ฉันตะโกนตอบเจ้ามัตสึไป

 

   "ไม่เสนอความคิดเห็น ก็ไม่มีใครว่าโง่ หรอกนะคร้าบ" เจ้ามัตสึคนเค้าอุตส่าห์ตอบดีๆยังจะมาหาเรื่องกันอีก มันต้องต่อยกันแบบสุดๆอีกสักครั้งแล้วล่ะมั้ง

 

   "ว่ายังไงนะ ต่อยกันสักตั้งเอามั้ย"

 

   "ก็เอาสิ" เราสองคนเตรียมจะง้างมัดต่อยกัน แต่ก็มีคนมาห้าม

 

   "หยุดเลยค่ะ ตอนนี้เราอยู่โรงเรียนนี่แหละค่ะ อยู่ชั้นใต้ดินของชมรมของเราเอง คำถามคือ เรามาได้ยังไง" เธอนี่พึ่งได้แบบสุดๆเสมอเลย ไม่เสียแรงที่แอบรักแบบสุดๆมานาน >//<

   "ฉันเห็นเอลฟ์ริงค์/ฉันเห็นเอลฟ์ริงค์น่ะ" พูดพร้อมกันสุดๆเลยนะมัตสึ รีเทิร์น > <

   "(-// -)(- //-)" ดูหน้าของสองคนนี้สิ คบกันแล้วชัวร์ รับประกันแบบสุดๆ (เฮ้ย! พึ่งไปจีบเมื่อวานเนี่ยนะ O_O//ไรท์)

 

   "ให้ฉันเดานะ ฉันคิดว่าเค้าคือคุณลุงคาวาฮีระ แต่ว่านี่มันก็ผ่านมาตั้ง 5000 ปีมาแล้ว ยังไม่ตายอีกหรอฟะเนี่ย แต่ช่างเหอะ ก่อนอื่นเราลองมาดูของสมนาคุณก่อนดีกว่าว่ามีอะไร" คาวว่าขี้ม้า อะไรนะ แล้วมันคือใครหว่า ของสมนาคุณอะไร ไม่เห็นรู้เรื่องสุดๆเลย #_# (ก็คุณพี่ทำอะไรสุดๆตลอดจนไม่ได้สนใจสุดรอบข้างเลยน่ะสิ ตอนนั้นคุณพี่กำลังพยายามใช้ตะเกียบแบบสุดๆอยู่หนิ//ไรท์)

 

   "ว้าว! ในนี้มีวองโกเล่ริงค์ แลัวก็กุญแจจุกนมอีกหนึ่งดอก ลองใช้ไขประตูหน่อยซิ ว่าจะเปิดได้มั้ย" ปรากฏว่าเปิดได้!!! เหลือเชื่อสุดๆ แล้วข้างในก็มีเครื่องกลมขาวๆแล้วก็ใหญ่แบบสุดๆอยู่ด้วย OoO

 

   "ฉันคือใครกัน ฉันคือแลมบ้า^o^~~ อ้าวทุกคน ตุ้บ! แงๆๆๆ อด ทน ไว้ ไม่ไหวแล้ว แงๆๆๆ ToT" ไอ้วัวบ้า ซุ่มซ่าม สะดุดไนโตรเจนในอากาศรึไง สะดุดไม่พอแล้วยังกดปุ่มอะไรก็ไม่รู้เข้าไปอีก ต้องเกิดเรื่องซวยสุดๆแน่นอน

 

   "วู้บ!" นั่นไงเสียงมหาบรรลัยดังขึ้นมาแล้ว ต่อไปนะคงต้องมีระเบิดนิวเคลียร์ แล้วโลกแตก พังพินาศย่อยยับแบบสุดๆแน่นอน ไม่นะ! ฉันยังไม่ได้ บอกรักไอโกะแบบสุดๆเลย T^T แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะไปบอกรักที่ทางช้างเผือกเอง T-T (ชิน นายดูหนังมากไปอ่ะป่าวเนี่ย//ไรท์   ไม่ เพราะฉันได้คิดคำนวณจากสมองอันชาญฉลาดเรียบร้อย รับรองไม่มีพลาดแบบสุดๆ//ชิน   เพราะงี้ไงถึงเชื่อไม่ได้//ไรท์) เตรียมตัว ตายแบบสุดๆ

 

   "ตุ้บ! โอ๊ย! เจ็บแบบสุดๆเลย แต่ก็ไม่เป็นไรแบบสุดๆเหมือนกันแฮะ เอ๊ะ! แต่ที่นี่มันสนามมวยหนิ ดีเหมือนกัน กำลังอยากชกแบบสุดๆอยู่พอดี" ที่นี่คือสถานที่โปรดที่หนึ่งของฉันเลย แล้วตอนนี้ฉันก็กำลังอยากชก(หน้าแลมบ้า)สุดๆ - -* แต่ชกไม่ได้เดี๋ยวไอโกะดุ =3= (ไม่คิดหน่อยหรอว่าทำไมถึงตกมาอยู่ที่นี่//ไรท์   นั่นสิ ทำไมถึงตกมาอยู่ที่นี่//ชิน   พึ่งจะคิดหรออ//ไรท์   โอ๊ย! คิดไปมันก็จะทำให้ปวดหัวแบบสุดๆ เพราะฉะนั้นมาชกมวยกันดีกว่า//ชิน   เจริญ - -^//ไรท์   ขอบคุณแบบสุดๆ^ ^//ชิน   ประชดเว้ยเฮ้ย- -*//ไรท์) พอผมชกไปได้สักพัก ก็มีคนเดินเข้ามา

 

   "อ้าว! ว่าไงจะมาสมัครเข้าชมรมมวยหรอ ได้สิ! ถึงจะไม่ได้อยู่โรงเรียนก็ไม่เป็นไร ขอแค่ใจรักแบบสุดขั้วก็พอ ลืมแนะนำตัวไป ฉัน ซาซางาวะ เรียวเฮ เป็นหัวหน้าชมรมมวย คติประจำใจ สุดขั้ว!!! ^ ^b" 

 

   "โอ้! นายเป็นหัวชมรมใช่มั้ย งั้นคงเก่งแบบสุดๆเลยสินะ มาลองสู้กันสักตั้งมั้ย"

 

   "เป็นคำท้าที่สุดขั้วจริงๆ ได้ ฉันรับคำท้า ถ้าฉันชนะนายต้องมาเป็นรองปรเธานชมรม" 

 

   "ตกลงแบบสุดๆ"

 

   Shinnichi end

 

   Tsuna mode

 

   ช่างเป็นวันหยุดที่สุขสบายจริงๆเลย แต่ใกล้จะเปิดเทอมแล้วนี่สิ T^T เฮ้อ! รีบอร์นบอกว่าจะไปทำธุระ ซักประมาณบ่ายโมงถึงจะกลับ ตอนนี้ผมกำลังคิดถึงเรื่องที่ผมฝันมาทุกคืน จนเมื่อวาน(ในฝัน)เค้าบอกว่า คนจากอนาคตได้มาถึงแล้ว คนจากอนาคตนี่ใครหว่า อยากรู้ แต่ไม่อยากมีเรื่อง - -^ (ซือ ลูกแม่หนูไม่ต้องกังวล เพราะยังไงหนูก็ต้องเจอเรื่องแน่นอนจ๊ะ//ไรท์   ไม่อาวว//ซือ)

 

   มิโดริ~ทานาบิคุ~นามิโมริ~โน

 

   โธ่! ตกใจหมด นึกว่าคุณฮิบาริมา ไม่ต้องตกใจไปครับ คุณฮิบาริแค่บอกให้ผมเปลี่ยนเสียงออดเป็นเสียงฮิเบิร์ดเอง ไหนรีบอร์นบอกว่าจะกลับมาตอนบ่ายโมงไง ตอนนี้พึ่งเที่ยงครึ่งเอง ห๊า! เที่ยงครึ่งแล้ว ซวยๆๆๆยังทำการบ้านยังไม่เสร็จเลย T T

 

   "ขอโทษนะ รีบอร์น ฉะ...OoO" ไม่ทันที่ผมจะพูดจบ ผมก็ต้องอ้าปากค้าง เมื่อมีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักสองคนอายุพอๆกับผม มายืนอยู่หน้าบ้าน > < มันจะเป็นไปได้หรอ เค้ามาผิดบ้านรึเปล่า

 

   "พี่ซืออน้าา/ซืออคูงง" คงไม่ผิดบ้านมั้งก็ทั้งสองคนก็กอดผมจนผมล้มลงไปที่พื้น นี่ลงน้ำหนักมาเนี่ยไม่เห็นใจคนที่อยู่ล่างสุดเลยใช่มั้ย แล้วเราไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อหร่ายย

 

   "โอ๊ะ! ตายแล้ว น่ารักจังพวกหนูสองคนเป็นใครจ๊ะ ชื่ออะไรกัน" แม่ทำไมไม่สนใจผมเลยอ่ะ T T

 

   "ฮึก ฮึก ฮือ คุณน้าจำหนูไม่ได้แล้วหรอคะ หนูชื่อกุมิไง ส่วนนี่ก็ชื่อว่ารีเทิร์น เป็นลูกพี่ลูกน้อง ของพี่สึนะไง คุณน้าจำพวกหนูสองคนไม่ได้จริงๆสินะ รีเทิร์นเราไปกันเถอะ" ร้องไห้ซะแล้ว ทำไงๆดี แล้วนี่ลูกพี่ลูกน้องเราจริงๆหรอเนี่ย!? O_O

 

   "อ้อ! เป็นหลานของคุณลุงอิเอมิสึใช่มั้ยจ๊ะ โตขนาดนี้เชียว เข้ามาข้างในก่อนสิจ๊ะ ลูกพาเค้าขึ้นไปที่ห้องลูกก่อนแล้วกันนะ ^ ^" แม่ผมเคยมีลูกพี่ลูกน้องน่ารักๆแบบนี้ด้วยหรอ ไม่ยักจะรู้

 

   "พี่สึนะเนี่ย ยิ่งโตยิ่งน่ารักนะคะเนี่ย > <" ขอบคุณที่ชมนะ แต่เอาคำอื่นไม่ได้หรอ เช่น คำว่าเท่ หล่อ อะไรแบบเนี่ย T T

 

   "ว่าแต่ สึคุงมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า เห็นบอกว่า'ขอโทษรีบอร์น'อะไรซักอย่าง" จริงด้วยๆ ฉันลืมทำงานหนิ ห้องยังไม่ทำความสะอาดเลย ตอนนี้ก็เทึ่ยงห้าสิบแล้ว เตรียมโดนฆ่าซะเถอะ ซือเอ๊ย ToT

 

   "คือว่า พอดี ฉันลืมทำการบ้าน แล้วก็ยังไม่ได้ทำความสะอาดเลยน่ะสิ ไม่ทันแน่เลย"

 

   "ให้ พวกเราช่วยมั้ย ก็อยากช่วยอะไรสึคุงบ้าง กุมิน่ะได้คะแนนท็อปเท็นตลอดเลยนะ สึคุงไปรอที่หน้าประตูได้เลย^_^" ขอบใจมากนะแต่คงไม่ทันแน่อีกเค้าเป็นน้องเรานะ แค่ห้านาทีเอง ปลงซะ แล้วผมก็ลงไปที่หน้าประตู

 

   3 นาทีต่อมา

 

   "ดีจ้า ว่าไงเจ้าห่วย ทำการบ้านเสร็จยัง ถ้ายังไม่เสร็จคงรู้ใช่มั้ยว่าจะต้องเจอกับอะไร^ ^++" ผมกลืนน้ำลาย ประมาณว่า 'ไม่รอดแน่นอน' แล้วก็ตามรีบอร์นไปที่ห้อง เมื่อผมมาถึงห้อง ก็ต้องถึงกับอึ้ง O_O ห้องสะอาดไม่เหลือแบคทีเรียเลยแม้แต่เซลล์เดียว (เว่อร์//ไรท์   ก็คนมันตื้นเต้นอ่ะ ร้อยวันพันปีห้องไม่เคยสะอาดขนาดนี้//ซือ) แล้วสองคนนั้นก็ไม่ไหนไม่รู้ ว่าแต่การบ้านล่ะ จะผ่านมั้ยมีห้าสิบหน้าแน่ะ T^T

 

   "อืม ห้องสะอาดใช่ได้นี่ การบ้านล่ะ ไม่น่าเชื่อเจ้าห่วยอย่างแกทำถูกหมดด้วย เพราะข้อสอบระดับนี้คนที่ทำต้องเหมือนโกคุเดระหรือดร.บอรีนที่ฉลาดไร้ที่ติเลยแม้แต่น้อย เท่านั้น ^o^" ไม่มีที่ติเลยแม้แต่น้อยแต่มีเยอะใช่ม้า > <

 

   "บังอาจ นินทาครูในใจ - -* แบบนี้มันต้องดับเครื่องชน ปัง!" ถ้าฉันตายไป ฉันจะไม่ทำผิดศีลข้อ 4 ให้ตกนรกหรอก

 

   "พูดความจริงแบบดับเครื่องชน ก่อนหน้านั้นมีเด็กผู้หญิงที่บอกว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกับฉัน ฉันลืมทำการบ้าน พวกเธอก็เลยบอกว่าจะช่วย ฮู้ว! นายยิงกระสุนดับเครื่องชนทำไมเนี่ยฮะ!" ทำให้ฉันพูดความจิงซะไม่เหลืออะไรเลย T T

 

   "นี่น่ะหรือ กระสุนดับเครื่องชนของวองโกเล่" เสียงรีเทิร์นหนิ ผมหันไปมองที่ประตูก็เห็นสองคนนี้กำลังพิงประตูอยู่

 

   "พวกเธอเป็นใครน่ะ" ดูเหมือนรีบอร์นจะเป็นกังวลมาก หรือธุระที่ว่านั่นจะเกี่ยวกับสองคนนี่ o o

 

   "พวกเรามาจากอนาคตจาก 5,000 ปีข้างหน้า เรากำลังศึกษาเกี่ยวกับเรื่องมาเฟีย เพราะในยุคนี้มาเฟียได้ล่มสลายลงแล้ว" มัน เหมือนกับในฝันมาก... บางทีเรื่องที่รีเทิร์นพูดนี่อาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้ O_O

 

   "แล้วฉันจะแน่ใจได้ยังไง"

 

   "รีบอร์นเชื่อพวกเค้าเถอะ"

 

   "ใช่ๆ พวกเราเป็นลูกพี่ลูกน้องกับสึนะจริงๆนะ โป้ก! โอ๊ย! รีเทิร์นอ่ะ ก็ได้ๆ ฉันมาจากอนาคตจริงๆนะ นี่บัตรประจำตัวนักเรียนโรงเรียนนามิโมริแล้วนี่เห็นมะ พ.ศ.อะไร ถ้าฉันอยู่ยุคนี้จริงๆเคียวก็คงไม่ออกให้หรอกจริงมั้ย > <" อืม จริงด้วย ทั้งแบบ ทังพ.ศ. ต่างจากของเราลิบลับแต่ยังคงความเป็นนามิโมริ น่าจะของจริง จริงๆ

 

   "จริงๆด้วย ว่าแต่เคียว? หมายถึงคุณฮิบาริน่ะหรอ OoO"

 

   "อา คือว่าเราชอบเรียกชื่อสั้นๆอ่ะ มันง่ายดี" ช่างกล้าอ่ะ เรียกคุณฮิบาริว่า เคียว เฉยๆ ถึงแม้จะลับหลังก็เถอะ แต่ยังไงก็ไม่มีใครกล้าเรียกอยู่ดี แล้วรู้จักเราได้ไงฟ่าา (เค้าก็บอกแล้วไง ว่าศึกษาเรื่องมาเฟียอยู่//ไรท์   แล้วมันเกี่ยวยังไงกับฉันอ่ะ//ซือ   โอ๊ย! แค่นี่ก็ยังไม่รู้ ฉันว่า ซือนายไปแขวนคอตาย(กับเส้นขนมจีน)ดีกว่า//ไรท์)

 

   "รุ่นที่10ครับ เปิดประตูให้หน่อยครับ" ผมลงไปเปิดประตูให้โกคุเดระ ก็เจอโกคุเดระ ยามาโมโตะ กับเด็กผู้ชายอีกสองคนอายุพอๆกับผม อย่าบอกนะว่าเป็นพวกเดียวกับกุมิแล้วก็รีเทิร์น

 

   "เอ่อ... ทั้งสองคนรู้จักคนที่ชื่อว่ากุมิกับรีเทิร์น มั้ยอ่ะ"

 

   "รู้จักสิ เค้าสองคนคง ดึ๋ง ดึ๋ง ตึง แฮ่ มาใช่มะ ต้องกราบขอโทษจริงๆนะ ฮะๆๆ ^ ^" อืม ดูเป็นคนอารมณ์ดี แต่พูดไม่ค่อยรู้เรื่องนิดนึง

 

   "เค้าบอกว่า 'เค้าสองคนคงกระโดดกอดแล้วล้มทับใส่คุณ แล้วก็หลอกอะไรคุณซักอย่าง มาใช่มั้ยครับ' แค่นี้ก็ไม่รู้เรื่อง - - โอ๊ย! จะบิดหูฉันทำไม ไอ้มือขวาไม่ได้เรื่อง โอ๊ย!!!" คำพูดแค่นั้น แต่ความหมายช่างลึกซึ้ง คิดว่าคนคิดคำพูดนี่มีความสามารถ(ในการใช้คำพูด)แล้วนะ คนแปลมีความสามารถ(ในการแปล)กว่าอีกอ่ะ นับถือทั้งสองคนจริงๆ 

 

   "โกคุเดระหยุดแกล้งเค้าได้แล้วพาเค้าขึ้นไปที่ห้องฉันก่อน แล้วไปคุยกันอีกที" คงมีอีกหลายเรื่องที่พวกเขาต้องอธิบาย ทำไมวันหยุดทั้งที่ต้องมาปวดหัวกับเรื่องแบบนี้ด้วยเนี่ย - -^  เมื่อผมจะเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องของผม พวกลูกพี่ลูกน้อง(จอมปลอม)ของผมกับรีบอร์นก็ลงมาข้างล่าง

 

   "เดี๋ยวฉัน จะค่อยอธิบายนะ พี่สึนะ ตอนนี้เราไปตามหาพวกที่เหลือกันเถอะ ^ ^" กุมิก็มาคล้องแขนผม แล้วก็พาผมเดินไปเรื่อย เหมือนเล่นมากกว่า > < (ถึงจะรู้สึกเหมือนมีรังสีอะไรบางอย่างจากข้างหลังก็เถอะนะ) ส่วนรีเทิร์นก็อุ้มรีบอร์นออกมา โกคุเดระก็ชอบกัดกับอีกคนที่มาใหม่ ยามาโมโตะกับอีกคนที่อารมณ์ดีๆก็คอยห้าม แต่รู้สึกว่าเหมือนยิ่งยุแฮะ - -^^ กุมิพาผมเดินมาที่โรงเรียน แล้วมาพาผมมาที่ห้องชมรมมวยของคุณพี่ เรียวเฮ

 

   "พาฉันมาที่นี่ทำไมอ่ะ" ฉันหันไปถามกุมิ

 

   "มันมีความน่าจะเป็นสูงมากถึง99.99%ที่คนในชมรมของฉันจะอยู่ที่นี่น่ะ พี่สึนะ @ @+" รู้สึกเหมือนเจอโกคุเดระเลยแฮะ เมื่อเปิดประตูเข้าไป ก็พบกับทั้งคู่ที่กำลัง...เล่นโอตุ่ม แล้วจะอยู่สนามมวยเพื่อ?

 

   "อ้าวไง ซาวาดะ พาสาวที่ไหนมาด้วยเนี่ย น่ารักสุดขั้วเลย" แหม คุณพี่ก็ผมเขินนะครับ >//<

 

   "คุณพี่ชาย จำหนูไม่ได้แล้วหรอคะ หนูกุมิไง ส่วนนี่ก็รีเทิร์น น้องสาวไม่แท้ของคุณพี่ชายไง ฮึก ฮึก จำไม่ได้จริงๆสินะ เราไปกันเถอะ" มาไม้เดิมอีกแล้ว ผมพยายามทำท่าบอกคุณพี่ให้ปฏิเสธเต็มที่ ทั้งทำมือรูปกากบาทก็แล้ว โบกมือก็แล้ว คุณพี่ก็ยัง...

 

   "โอ้! จริงหรอ ดีใจสุดขั้ว มีน้องสาว3คน สุดขั้ว" คุณพี่ก็ยังไปเชื่อเค้าได้

 

   "หยุดเลย ทั้งกุมิทั้งรีเทิร์นเลย" ผมห้ามทั้งสองคนก่อนที่จะหลอกคุณพี่ชายมากกว่านี้

 

   "แล้วนายมาสนามมวยเพื่อมาเล่นโอตุ่มเนี่ยนะ" คนที่อยู่ข้างๆโกคุเดระพูดขึ้นมา สงสัยประเด็นเดียวกันเลยอ่ะ - -^

 

   "ซะที่ไหนเล่า ถ้าฉันเล่นแค่โอตุ่ม ฉันคงไม่สะบักสะบอมแบบสุดๆหรอก ตอนแรกก็ชกมวยกันแบบสุดๆอยู่ดีๆ แต่ว่ามันเสมอกันตลอดก็เลย เล่นเป่ายิงฉุบแทนแล้วมันก็เสมอกันอีก ก็เลยเล่นนับ1-10แทน นับถึง10อยู่ที่ใครคนนั่นแพ้ แต่ก็เล่นไม่ได้ เพราะไอ้สุดขั้วเนี่ยมันนับไม่เป็น ขนาดฉันบอกไปแล้วนะว่ามันนับยังไงไอ้นี้ก็นับไม่ถูกอีก สุดท้ายก็เล่นโอตุ่มแต่ก็มีคนมาขัดซะก่อน - -*" เอ่อ... คุณพี่ไม่มีสมองจะนับเลยหรอครับขนาดผมยังนับได้เลยดูนะ 1 3 5 7 9 8 6 4 2 10 เห็นมะ ขนาดผมยังนับได้เลย ^ ^ (นั่นเค้าเรียกว่านับได้หรอ = =^//ไรท์)

 

   "ทำไมนายไม่นับแทนอ่ะ" คนที่อยู่ข้างยามาโมโตะถามขึ้นมา นั่นสินะ

 

   "เออนั่นสิ ทำไมฉันไม่นับแทนฟะ ลืมคิดแบบสุดๆเลย" มันก็พอๆกันนั่นแหละ ทั้งคุณพี่ ทั้งคนที่สุดๆนั่น - -^^

 

   "stop! ฉันว่าพวกเราไปหาคนอื่นก่อนดีมั้ย" รีเทิร์นพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่แสดงออกชัดเจนว่า รำคาญสุดทน

 

   "งั้น let's go/งั้นปายกานเถ้อออ" อืม ฉันคิดว่าไอ้คนบ้า(หมายถึงคนที่ยืนอยู่ข้างยามาโมโตะนะ ส่วนคนที่ยืนอยู่ข้างๆโกคุเดระ เรียกว่า ไอ้คนกวนแล้วกัน)กับกุมิน่าจะเข้ากันได้ดีนะ (บ้าเหมือนกันดี) แล้วกุมิก็พาผมเดินที่ห้องคณะกรรมการคุมกฎ เฮ้ย! ห้องคณะกรรมการคุมกฎ O_O ซวยแล้วไง ก็คุณฮิบาริว่า'ถ้าฉันเจอนายอีกเมื่อไหร่ นายถูกขย้ำแน่'เพราะอะไรรู้มั้ยครับ คุณฮิบาริบอกว่ามันผิดกฎข้อที่1827คือผมไปทำให้หัวใจคุณฮิบาริปั่นป่วน = =^ ผมเคยทำเมื่อไหร่ แค่มาโรงเรียนสายทุกวัน ห่วย หน้าไม่หล่อ (หรือหน้าหวานเกินไปนั่นเอง//ไรท์โดนทูน่าสะบัดครีบใส่) ไม่รวย(แต่มีหน้าที่เป็นถึงบอสมาเฟีย) ก็แค่นั่นเอง คงไม่ทำให้คุณฮิบาริเป็นโรคหัวใจหรอกนะ (ซื่อเกินไปแล้วว - -^//ไรท์)

 

   "กุมิ ฉันขอไม่เข้าไปได้มั้ยอ่ะ" ขอร้องอย่างสุดซึ้งเลย 

 

   "ไม่ได้ เพราะฉันเชียร์คู่ 1827 ไปโลด > <" คู่1827มันคืออะไรฟะ(ครับ) (มันคืออะไรก็ได้ที่เป็นผลดีต่อซือและฮิไงจ๊ะ//ไรท์   ดูจากคำพูดแล้วไม่น่าไว้วางใจ//ซือ) แล้วประตูก็ถูกเปิดออก ภาพที่อยู่ตรงหน้าผมคือ การแข่งขันโต้วาทีระหว่างหัวหน้ากรรมการคุมกฎกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งซึ่งน่าจะรู้จักกับพวกกุมิโดยมีคุซาคาเบะเป็นประธาน

 

   "กฎของคุณ เจ้าหัวเป็ดติ๊งต๊อง มันมากเกินความจำเป็น และไม่ให้ความเป็นอิสระแก่นักเรียน" จ..เจ้าหัวเป็ดติ๊งต๊อง ฮะๆๆๆ ผมต้องกลั้นหัวเราะแล้วมาหัวเราะในใจแทน ส่วนการโต้ของไอ้คนเย็นชานั่น(หมายถึงเด็กที่กำลังโต้วาทีกับเจ้าหัวเป็ดติ๊งต๊อง เอ๊ย! คุณฮิบาริ นั่นแหละ) ก็สุดยอด ตรงกับความจริงทุกประการ กฎอะไรมีตั้ง 1827 ข้อ > <

 

   "แต่กฎของคุณ เจ้าหัวเป็ดไร้สมอง มันเลื่อนลอย และไร้เหตุผล ใช่มั้ย? เจ้าสัตว์กินพืช" แล้วคุณฮิบาริก็ถามมาทางพวกเรา

 

   "ใช่ค่า อุ๊ย! พี่สึนะ คงไม่รู้สินะคะ ว่าไอ้คนที่กำลังเถียงกับเคียวน่ะ คือ หัวหน้ากรรมการคุมกฎของนามิโมริในยุคของเรา มีกฎเพียงสามข้อ คือ '1.เชิญทำอะไรก็ได้ตามสบาย เพราะมีไว้ให้แหก 2.จากข้อ1ถ้าผมไม่พอใจก็ห้ามทำ 3.ถ้าไม่เข้าใจ ผมจะยำให้เละ' น่ะคะ อ่ะ! ไอ้มัตสึ มาตามสัญญาเลยมะ ขอตัวก่อนนะคะ ^ ^ มานี่เลย ไอ้มัตสึ" กฎง่ายกว่าของคุณฮิบาริตั้งเยอะ แต่ข้อสุดท้ายน่ากลัวอ่ะ แล้วสัญญาอะไรกันอ่ะ

 

   "สัญญาอะไรกันหรอ อย่าบอกนะ ว่าทั้งสองคนเป็นแฟนกัน OoO" ถ้าเป็นอย่างนั้นผมจะตกใจมากถึงมากที่สุดเพราะคนอย่างกุมิที่โคตรจะร่าเริงกับมัตสึที่โคตรจะเย็นชา จะมาเป็นแฟนกันได้ยังไง

 

   "เปล่าค่ะ เปล่า คือว่าช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับด้วยนะคะ คือ มัตสึโตะเค้าชอบรีเทิร์นน่ะค่ะ แล้วกำลังหาวิธีสารภาพ(รัก)อยู่ แล้วฉันก็เป็นเพื่อนสนิทกับทั้งสองคน ก็ต้องช่วยให้สมหวังกันน่ะค่ะ ^ ^ อย่าบอกใครนะคะ บ๊ายบาย" กุมิกระซิบกับผม อ้อ อย่างนี้นี่ เข้าใจแล้ว จะช่วยอีกแรงก็แล้วกันนะ > <

 

   "ส่วนนายมากับผม เจ้าสัตว์กินพืช" ห๊า! ผมหรอ ซวยแน่ๆ โดนคุณฮิบาริเรียก ทำไมนะ ทำไมผมถึงไม่ไปรอนอกห้อง และแล้วผมก็โดนคุณฮิบาริลากไปไต่สวน > <;;

 

   "รุ่นที่10คร้าบ ไว้ผมจะไปช่วยนะคร้าบ พอดีคุณรีบอร์นสั่งมาว่าให้หาสมาชิกให้ครบก่อน ขอประทานโทษจริงๆนะคร้าบ" ไอ้รีบอร์น ไอ้ครูพิเศษจอมห่วย (ไปเปลี่ยนชื่อเรื่องเค้าเฉยเลย) ไอ้...

   "ปัง! โทษทีๆ พอดีปืนหลุดมือน่ะ" เสียงรีบอร์นใช่มั้ย!? T T

 

   "อ..อะไรน่ะ O_O" ม..เมื่อกี้มัน กระสุนหนิ ไอ้รีบอร์น นอกจากแกจะอ่านจะอ่านใจได้แล้วเนี่ย แกยังมีตาทิพย์อีกหรอฟะ(ครับ) ยิงโคตรแม่นอ่ะ T^T

 

   "น่ารำคาญ! เดี๋ยวจะขย้ำให้ตาย" 

 

   "อย่านะครับ! คุณฮิบาริ คุณฮิบาริมีเรื่องจะคุยกับผมไม่ใช่หรอครับ" ปากหนอปาก พูดออกไปได้ ทั้งๆที่ตัวสั่นอย่างกับผีทูน่าเข้า ตายแน่ๆ > <;;

 

   "เด็กผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใคร" ทำไมคุณฮิบาริต้องทำเสียงเหี้ยมเหมือนกับผมไปเอาฮิ
เบิร์ดมาย่างกินกับสับปะรดด้วยล่ะครับ (ทั้งที่เสียงปกติของท่านก็โหดอยู่แล้วอ่ะ)

 

   "คนที่อยู่ข้างผมน่ะหรอครับ เธอชื่อ กุมิครับ ผมก็ไม่รู้ว่าเค้าเป็นมาจากไหน เหมือนกันครับ" ผมตอบตามความจริงทุกประการ

 

   "ผมไม่เชื่อ! ถ้าไม่รู้จัก คุณจะให้เจ้าสัตว์กินพืชนั่นเกาะแขนทำไม ต่อไปนี้คุณต้องอยู่กับผมตลอดเวลา ข้อหาที่ทำผิดกฎข้อที่1827 จำนวน1827ครั้ง -//-" คุณฮิบาริแอบหน้าแดงอ่ะ แต่ทำไมต้องหน้าแดงหว่า แล้วคุณฮิบาริจะเอากุญแจมือมาใส่ข้อมือผมกับคุณฮิบาริทำม้ายย

 

   Tsuna end

 

   Kumi mode

 

   ฉันพาไอ้มัตสึมาที่ร้านขายไหมพรม เพื่อเตรียมอุปกรณ์ในการทำของขวัญให้รีเทิร์น ไม่สิ! คนที่จะให้ทำให้รีเทิร์นคือไอ้มัตสึต่างหาก (โดยมีฉันเป็นครูไง โฮะ โฮะ โฮะ) 

 

   "คุณจะลากผมมาทำมั้ยเนี่ย" นายความจำสั้นรึงายยย นายบอกเองไม่ใช่หรอว่าวันนี้เราจะมาทำกันอ่ะ - -+

 

   "นายรู้มั้ยว่า รีเทิร์น ชอบสีอะไร" นี่แค่พื้นฐานที่นายควรรู้ เพื่อจะมาเป็นว่าที่แฟนของเพื่อนสุดที่รักของฉัน ^ ^

 

   "ดูจากลักษณะแล้วน่าจะชอบสีน้ำเงิน ม่วง อะไรประมาณนี้มั้ง ถามทำไม" 

 

   "นายจะบ้าหรอ! แค่นี้ก็ไม่รู้ นี่เป็นเรื่องที่ว่าที่แฟนอย่างนายจะต้องรู้ รีเทิร์นน่ะ เห็นแบบนั้น เค้าชอบสีชมพูกับสีเหลืองนะเฟ้ย!" อึ้งอ่ะดิ ก็แหงล่ะรีเทิร์นออกจะโหดเป็นถึงลูกหลานของยากูซ่าเชียวนะ (แต่ดันชอบมาเฟีย) และอันที่จริง ตานี้มันก็เป็นลูกหลานยากูซ่าเหมือนกัน แถมทั้งสองฝ่ายจะให้ทั้งคู่ หมั้นกันด้วย แต่สองคนนั้นไม่รู้หรอก คือพ่อแม่เค้าก็ไม่อยากให้ลูกหมั้นโดยที่ฝืนใจทำหรอก เลยปรึกษาฉันเพราะฉันเป็นเพื่อนสนิทของทั้งสองคนซึ่งเป็นผู้หญิง ฉันก็ตอบตกลงในทันที เพราะยังไงฉันก็เชียร์คู่นี้มานานแล้ว ก็เลยทำเพื่อสนองตัณหาของตัวเอง~~ ตกลงกันได้สักประมาณ2-3วัน ไอ้มัตสึก็มาบอกว่ามันชอบรีเทิร์น เป๊ะเลย! ฉันกำลังเสียใจเรื่อง(ความรักของ)ตัวเองอยู่พอดี ทำแก้เซ็งดีก่า ^ ^

 

   "จริงดิ อย่างรีเทิร์นนี่อ่ะนะ O_O แล้วตกลงพวกเรามาทำอะไรที่นี่(ฟะ)" แล้วนายยังจำไม่ได้อีกหรอฟะ ว่าพวกเราจะมาทำอะไรกัน

 

   "ก็ทำของขวัญให้รีเทิร์นไง"

 

   "จริงด้วย" แล้วมัตสึก็หันไปคุยกับคนขายไหมพรมด้วยหน้าตาที่โคตรเย็นชา(ซึ่งต่างจากเมื่อกี้ลิบลับ)แต่ไม่รู้ทำไมตานี้ถึงมีสาวมารุมจีบซะเยอะ แตกต่างจากฉันราวฟ้ากับเหว T^T

 

   "เจ้าสัตว์กินหญ้าติ๊งต๊อง เอาไหมพรมสีชมพูกับสีเหลืองอย่างละ 18 ลัง ถ้ามาช้า นายถูกยำเละแน่ - -+" คนขายไหมพรมอึ้งไปซักพัก พอได้ยินคำว่า'ถ้ามาช้า นายถูกยำเละแน่'คนขายก็รีบไปจัดเตรียมสินค้าทันที

 

   "เสร็จแล้วครับ คุณฮิบาริไม่ต้องจ่ายหรอกครับ ผมให้เลย ว่าแต่คุณฮิบาริไปเปลี่ยนสีผมกับใส่บิ๊กอายมาหรอครับ แล้วคนที่ยืนอยู่ข้างๆนี่แฟนหรอครับ ^ ^" พูดมาได้ไม่กลัวตายรึไงฮะ อีตานี่มันเกลียดฮิบาริ เคียวยะ very very much ถ้าใครที่ไม่ใช่คนในชมรมพูดขึ้นมาล่ะก็ ไม่เคยมีใครเหลือรอดไปซักคน

 

   "แกตายแน่ เจ้าสัตว์กินหญ้าติ๊งต๊อง" อาเมน... (ไว้อาลัยให้คนขายวินึง)

 

   "คึหึหึ รอเดี๋ยวซิครับ ขอโทษนะครับ นี่ไม่ใช่ ฮิบาริ เคียวยะ หรอกครับ นี่เป็นน้องชายของ ฮิบาริ เคียวยะ ต่างหากล่ะครับ ขอตัวก่อนแล้วกันครับ คึหึหึหึหึ ^ ^+" พืชจีเอ็มโอ พืชจีเอ็มโอ2 สับปะรด สับปะรด2 มาชเมลโล่ วัวบ้า วัวบ้า2 มาทำอะไรกันที่นี่เนี่ย

 

   "แงๆๆๆ พี่จ๋า ไอ้บ้านี่มันแกล้งหนูอ่าา แงๆๆๆ" แล้วก็กอดมุคุ มุคุก็กอดเค้ากลับ แต่ว่า ทำไม ไอ้พืชจีเอ็มโอ กับ ไอ้มาชเมลโล่ ต้องมาแยกเราสองคนด้วยอ่ะ รู้หรอกว่าไอ้มาช
เมลโล่มันหวงสับปะรด แต่ไอ้พืชจีเอ็มมันมาทำมายยย T T

 

   "แงๆๆๆ พี่ชาย ไอ้พืชจีเอ็มโอมันแกล้งเค้า เราไปกันเต๊อะ" แล้วฉันก็ลากมัตสึ(ที่เป็นพี่ชายชั่วคราว)ออกมา หาที่ๆพอจะทำได้คือบ้านฮารุนั่นเอง!

 

   "นี่แน่ะ! ไอ้คุณน้องสาวบ้าติ๊งต๊อง เมื่อกี้ยังเรียกฉันว่าไอ้บ้าอยู่เลย"

 

   "น่าๆๆ เรามาทำของขวัญให้รีเทิร์นกันดีกว่านะๆๆๆ คุณ-พี่-ชาย 555+++" ฉันเปิดประตู(บุกรุก)เข้าไปในบ้านของฮารุ แล้วก็เจอกับฮารุ เคียวโกะ บิจิโยะ แล้วก็ มิโกะ (ยังเสียใจไม่หายเลยอ่ะ T^T)

 

    "หวัดดีจ้า คุณฮารุสุดที่รักของพี่สึนะ ขอยืมห้องแป็บนึงนะคะ ขอบคุณมากค่ะ ^ ^" 

 

    "ฮาฮิ เขินจังเลยค่ะ >//< ได้สิคะ ว่าแต่คุณเป็นน้องลับๆของคุณสึนะอีกแล้วใช่มั้ยคะ อ..อ้าว ไปไหนซะแล้วล่ะ o_o" ตอนนี้เราสองคนอยู่ที่ห้องฮารุ ล็อคเรียบร้อย แล้วก็ กระโดดขึ้นเตียงฮารุเอาตุ๊กตาสึนะมากอด อ๊า! น่ารักที่สุด > <

 

   "เฮ้ยๆๆ อย่าอู้ๆ มาสอนฉันเดี๋ยวนี้เลยมา! - -**"

 

   "ก็ได้ๆ" แล้วฉันก็เริ่มสอนตานี่ อยากจะบอกว่า สอน-โคตร-ยาก เพราะว่าตานี่มันไม่มีพื้นฐานเลย โดยวันนี้ ต้องให้ได้พื้นฐานทั้งหมด และเสริมทริคนิดหน่อย 

 

   "อะไรฟะ โคตรยาก - -*" แต่พี่แกก็ทำออกมาเป็นชิ้นเป็นอันได้แล้ว ถึงจะยังไม่ค่อยสวยก็เถอะ แต่ก็โอเคแล้ว ^ ^

 

   "อะไรกัน! ก็แค่เอียงเข็ม45องศา ใส่เข้าไปในช่อง หมุนข้อมือ360องศา บลาๆๆๆ" ฉันสอนแบบเป็นภาษาทางการ เล่นเอามัตสึหัวหมุนไปเลยทีเดียว

 

   "ทวนใหม่ดิ"

 

   "เอางี้! แทงเข็มเข้าไปในช่องนี้แหละ แล้วก็หมุนข้อมือ แล้วก็อีกรอบ ทำไปเรื่อยๆ"

 

   "เออ แค่นั้นก็จบ - -*"

 

   "โธ่! ล้อเล่นหน่า คุณพี่ชาย 555 ^o^"

 

   "งั้น ไปตายซ้า! ไอ้น้องสาวติ๊งต๊อง" แล้วเราก็เปลี่ยนมาเล่นไล่จับแทน คือว่า ไอ้พี่ชายมันเรียนเสร็จแล้วทำได้แล้ว แต่ต้องใช้เวลาถึง 10 ชั่วโมง!

 

   "หิวข้าวโว้ย! ฉันได้ยินท้องร้องแบบนี้อ่ะ - -^"

 

   "งั้นลงไปกินข้าวกัน" ฉันเดินตามหลังมัตสึไป แล้วก็เจอกับทุกคน 

 

   "เอ่อ มาประชุมอะไรรึเปล่าคะเนี่ย งั้นขอโทษนะคะ (_ _) (- -) (_ _) จะไปแล้วค่ะ" แล้วยูคิก็ดึงปกเสื้อฉัน นายจะดึงทำไมเล่า บอกตามตรงว่า อาย >//< แต่ไม่ได้ๆ ต้องคอยเตือนสติตัวเองว่า ยูคิกับมิโกะเป็นแฟนกันนะ ไม่ดีๆ (- - )( - -)(- - )

 

   "อะไรของนาย ฉันจะไปไหนก็เรื่องของฉันหน่า" ฉันปัดมือยูคิออกด้วยท่าทีเย็นชา แล้วก็ออกไปข้างนอก แต่ฉันติดเครื่องดักฟังและเครื่องขยายเสียงที่ตัวยูคิเรียบร้อยแล้ว ^ ^

 

   "เฮ้อ! เป็นอะไรของเค้าน้า แล้วทำไมเจ้าห่วยก้บไอ้หัวกรรมการคุมกฎต้องใส่กุญแจข้อมือด้วย - -^" นั่นสิ! แต่ไม่เป็นไร แบบนี้ดีแล้วเพราะเค้าชอบ 1827  555+

 

   "งั้นเราคุยกันต่อ เริ่มจากแนะนำตัวก่อนเลย ปัง!" แล้วคุณรีบอร์น จะยิงปืนทำสับปะรดทำไมล่ะเจ้าค่าาา

 

   " ฉัน ฮายาชิ ยูคิ ประธานของชมรมรีบอร์น - -"

 

   "ฮะ ฮะ ฮะ ฉันต่อล่ะน้า ฉัน นิชิมุระ ไทคิ รองประธาน เป็นยินดีที่ได้รู้จัก ^ ^"

 

   "ส่วนฉัน รีเทิร์น (เป็นคนที่คอยดูแลทุกคนในชมรม) ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยละกัน ^ ^"

 

   "เดี๋ยวๆๆ ฉันก่อนๆ ฉัน สึกิอุระ กุมิ เป็นรองประธานชมรม ขอฝากตัวด้วยนะค่า ><" งงอ่ะดิๆ ว่าเสียงฉันมาจากไหน 

 

   "เดี๋ยวๆว่าแต่เสียงเธอมาจากไหน" เหมือนเสียงทุกคนจะรวมกันมั่วหมดเลยแฮะ ได้ยินแต่เสียงยูคิ เพราะมันอยู่ใกล้เครื่องดักฟังที่สุด

 

   "ไม่บอก แบร่!"

 

   "ชิ! ผม ฮามาโนะ มัตสึโตะ หัวหน้ากรรมการคุมกฎของนามิโมริตัวจริง" 

 

   "ผมต่างหาก! หัวหน้ากรรมการคุมกฎของนามิโมริตัวจริง"

 

   "เอ่อ คุณฮิบาริครับ อย่าพึ่งสู้กันตอนนี้เลยครับ ผมเจ็บข้อมือ"

 

   "ชิ! เจ็บแล้วทำไมไม่บอก" โอ้โห พูดมาได้ นี่แสดงว่าซือคุงของฉันผิดใช่มะ

 

   "คึหึหึ อย่ามัวแต่ซึนสิครับ ฮิบาริ เคียวยะ คึหึหึหึ ผม ซารุวาตาริ ทาคาชิ ครับ คึหึหึ ^ ^++" ช่ายๆ อย่ามัวแต่ซึนเดี๋ยวถ้ามีใครแย่งไป แล้วจะรู้สึก (แล้วทำไมเธอมัวแต่ซึนไม่ยอมบอกเค้าซักทีล่ะ//ไรท์   เรื่องของฉัน อย่ามายุ่ง//กุมิ)

 

   "ฉัน อิโนะ ชินนิจิ คติประจำใจ สุดๆ ^o^" 

 

   "ผม แลมบ้า ถ้าใครไม่ยอมมาเล่นกับผม ผมจะ ผมจะ โป้งให้หมดทุกคนเลย T_T" น่ากลัวมากกกเลย (ประชด)

 

   "โอ๊ๆๆ อย่าร้องนะจ๊ะ ฉัน ฮิงาตะ บิจิโยะ รองประธานนักเรียนของนามิโมริ ถ้าเพื่อคุณยูคิอะไรฉันก็จะทำค่า" โอ้! สารภาพรักกัน ตรงนี้เลยหรอ เศร้า T T

 

   "บิจิจัง อย่าพูดแบบนั้นสิ ฉัน อิเคดะ ไอโกะ เลขานุการนักเรียนของนามิโมริ แล้วอีกอย่างหนึ่งที่ฉันจะเตือนทุกคนไว้นะจ๊ะ อย่า-ทำ-ให้-เด็ก-ร้อง-ไห้ ต่อหน้าฉันเด็ดขาด! แค่นี้แหละจ๊ะ ^ ^+" 

 

   "ต่อไปฉันนะ อิโนะ มิโกะ เป็นน้องสาวแท้ๆของคุณพี่ชินนิจิ แล้วก็เป็นประธานนักเรียนของนามิโมริ ขอฝากตัวด้วยนะจ๊ะ ^ ^"

 

   "ฉันคนสุดท้าย คาโต้ มิจิโยะ เป็นญาติห่างๆๆๆมากๆของไอ้พืชจีเอ็มโอค่า > <"

 

   "อุ๊บ! 555 แต่เธอก็ทำทรงผมเดียวกับเค้าไม่ใช่หรอ" สึนะถามขึ้นมา

 

   "ก็เพราะว่าฉันไม่ใช่พืชจีเอ็มโอเหมือนมันไง"

 

   "คึหึหึหึ ว่าไงนะครับ" ระหว่างที่ฟังสองคนนี้ทะเลาะกัน ฉันก็ตรงไปที่โรงเรียนนามิโมริเพื่อไปสมัครเข้าโรงเรียนนามิโมริ แล้วฉันก็ชนใครคนหนึ่งเข้า...

 

 

'PP' pancakelp