[ Fic KHR , OHC ] ศึกครั้งนี้มี ( หัวใจ ) เป็นเดิมพัน

ลำดับตอนที่ #8 : Chapter4::เสียใจ/คุณลุงร้านราเม็ง

เสียใจ/คุณลุงร้านราเม็ง
 

   รุ่งเช้า...ที่สดใส (หรอ? )
 

   สภาพของแต่ละคนอย่างกับหลุดออกมาจากสวนสัตว์เชียงใหม่ เนื่องจาก...

ยูคิ+กุมิ+ทาคา=ยังทะเลาะไม่จบเรื่องสึนะกับยูคิใครดีกว่า

ไอโกะ+แลมบ้า+มิจิ=แลมบ้าร้องไห้งอแงเพราะลูกอมหมด ไอโกะเข้าไปปลอบ มิจิรำคาญเลยเตะแลมบ้าไปไกลๆจนแลมบ้าร้องไห้วนเวียนแบบนี้ไปเรื่อยๆ

มัตสึ=กังวลว่ามิจิกับรีเทิร์นจะเป็นแฟนกัน

รีเทิร์น=ฝันเห็นผีหน้าคล้ายมิจิ คอยตามหลอกหลอน

ไทคิ+ชิน=ร่วมมือกันสร้างบ้านต้นไม้ พอสร้างเสร็จก็เช้าซะแล้ว (สร้างไปเพื่อ??)

มิโกะ+บิจิ=คิดว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง แล้วก็เมาส์ตลอดทั้งคืน

ช่างเป็นเหตุผลที่น่าจะเอาไปทำเป็นเยี่ยงอย่างจริงๆ

 

   Miko mode

 

   เป็นเช้าที่สดใสจริงๆเลยน้า (แน่หรอ) มาทำอาหารเช้าให้ทุกคนกินกันดีกว่า คนที่จะทำอาหารก็มีฉัน มีไอจัง แล้วก็มีบิจิจัง 

 

   "นี่ มิโกะจัง ขอเวลาซักหนึ่งนาทีจะได้ไหมจ๊ะ"

 

   "ได้สิ มีอะไรงั้นหรอ^ ^" แล้วไอจังก็ลากฉันมาอยู่ที่เงียบๆ
 

   "ค..คือว่า ฉันน่ะ เอ่อ ชอบ พี่ชายของมิโกะจังน่ะ >//< ช่วยฉันหน่อยได้ไหม นะๆๆๆ" โอ๊ะโอ! คงไม่ต้องให้ช่วยแล้วมั้ง ในเมื่อพี่ก็ชอบเธอมาตั้งนานแล้วน่ะสิ แต่เธอก็ไม่ยอมคุยคุยกับพี่ซักที แต่อย่างว่าแหละ พี่น่ะเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆอยู่แล้ว ก็พยายามคุยกับไอจังต่อไป ถามพี่ยังบอกกับฉันอีกว่า'ถ้าเพื่อคนที่รักแล้วล่ะก็ พี่จะทำเพื่อเค้าให้สุดๆไปเลย'น่าอิจฉาอ่ะ งั้นก็ ขอแกล้งหน่อยแล้วกันนะ (เดี๋ยวนี้เธอเป็นแบบนี้หรอ ก่อนเข้าชมรมไม่เห็นเป็นหนิ//ไรท์   ก็ตั้งแต่มีเพื่อนในชมรมนี่แหละค่ะ//มิโกะ   ปลงซะเถอะนะ เพราะเธอคงจะได้อยู่ชมรมไปอีกนาน//ไรท์   เฮ้อ!//มิโกะ)

 

   "ห๊า! เธอชอบพี่ชายของฉันหรอ (O_O) อืม ถึงเธอจะเป็นเพื่อนสนิทของฉันก็เถอะ แต่ก็นะ เรื่องแบบนี้ก็คงต้องไปถามพี่เองอ่ะนะว่าคิดยังไง เพราะฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่จะพยายามช่วยก็แล้วกันนะ"

 

   "ขอบคุณนะ งั้นเธอก็รีบไปทำอาหารให้ยูคิแล้วกันนะจ๊ะ ไม่รบกวนแล้ว(^-^)" ไอจัง ฉันไม่ได้ทำยูคิกินคนเดียวซะหน่อย -_-b อ๊ะ! ลืมบอกไป ตอนนี้ฉันกำลังคบอยู่กับยูคิน่ะ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าเหมือนกันว่าเค้าคิดยังไง ทำไมอยู่ๆถึงมาคบกับฉัน แต่ช่างมันเถอะเพราะยังไงฉันก็ชอบเค้าอยู่ดีนั่นแหละ อ๊ะ! แต่อย่าไปบอกใครล่ะเพราะเรื่องนี้เป็นความลับ >_< (มีแค่ฉัน ยูคิ และไอโกะเท่านั้นแหละที่รู้)

 

   10 นาที ผ่านไป

 

   ทำอาหารกับเค้กเสร็จแล้วน่ากินมากเลย(^O^) (กะจะกินเค้กตลอดเวลาเลยรึ//ไรท์) เอาไปให้ยูคิกินดีกว่า ว่าแต่ ยูคิอยู่ไหนอ่ะ ชั่งเถอะเดินๆไปเดี๋ยวก็เจอเองแหละ ^ ^

 

   "ไง เพื่อนรัก ตอนนี้น่ะฉันเป็นแฟนกับมิโกะแล้วนะ ฉันชนะนายแล้ว^_^" นั่นเสียงยูคิหนิ !(◎_◎;) (พอเสียงแฟนละจำได้ดีเชียวนะ//ไรท์   ก็ต้องจำได้อยู่แล้วล่ะค่ะ ก็คุยกันทุกวันหนิคะ อย่างไรท์จังคงยังไม่มีแฟนซินะคะ ถึงไม่เข้าใจความรู้สึก ไม่เป็นไรค่ะ อย่าซีเรียส เพราะยังไงไรท์จังก็คงไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกแบบนี้หรอค่ะ(เพราะอาจจะขึ้นคานก็ได้นะคะ)//มิโกะ พูดด้วยหน้าตาใสซื่อ   ฉึกๆๆๆๆ//ไรท์ นั่งกอดเขาอยู่มุมห้องพร้อมพูดว่า'ทำไมๆๆ') แล้วพูดกับไทคิเรื่องอะไรอ่ะ แล้วอะไรแพ้ชนะ งงหมดแล้วนะเนี่ย (o_o)
 

   "แกมันบ้า แกไปขอคบกับมิโกะ เพื่อที่จะเอาชนะฉันทั้งๆที่ฉันชอบเค้ามาตั้งนาน แกไม่สงสารเค้าบ้างหรอ" อ..อะไรนะ ย..ยูคิขอคบฉันเพื่อที่จะเอาชนะไทคิ แล้วไทคิก็แอบชอบเรามานาน (O_O) อ..อะไรกัน มันจะมากไปหน่อยมั้ย อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลลงมา ไปล้างหน้าก่อนดีกว่าT_T

 

   Miko end

 

   Taiki mode

 

   "แต่ตอนนี้ฉันน่ะไม่ได้ชอบมิโกะแล้วล่ะ ฉันเริ่มตัดใจได้บ้างแล้ว" อาจเป็นเพราะกุมิก็ได้ถึงแม้กุมิจะซึนไปหน่อยแต่ก็เป็นห่วงทุกคนในชมรม ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าจะชอบกุมิเข้าซะแล้วซิ T_T(ถึงแม้จะตัดใจจากมิโกะไม่ขาดก็เหอะ//ไทคิ)

 

   "ห๊ะ! คนอย่างนายเนี่ยนะจะตัดใจจากมิโกะได้ง่ายๆ ไม่มีทาง หรือว่านายจะมีคนที่นายชอบใหม่แล้ว" สมกับเป็นเพื่อนคู่รักคู่แค้นของฉันจริงๆ รู้ทุกเรื่องในเรื่องที่(ไม่)สมควรจะรู้(ーー;)

 

   "อาจจะ ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่คนนี้นายไม่มีวันจีบติดชัวร์ 1,000,000% รู้มั้ยว่าใคร ฮะ ฮะ ฮ่า กุมิไง รองประธานสุดซึนของชมรม (ที่ควรจะคู่กับฉันที่เป็นรองประธานเหมือนกัน)" อะไรกันอ่ะ! ทำไมนายต้องทำหน้าเป็นทูน่า(?)ตาแตกด้วย(-_- ?)

 

   "เฮ้ย! โกหกใช่มั้ย ยัยนั่นกับมิโกะ นี่มันคนละสไตล์กันเลยนะเว้ย" แล้วทำไมล่ะ ก็คนเค้าชอบหนิจะให้ทำไงได้(u_u)

 

   "จริงๆนะ และฉันก็รู้ว่านายจะไม่มาขัดขวางฉันชัวร์ ^ ^" แหงล่ะ ก็สองคนนี้เค้าทะเลาะกันตั้งแต่วันแรกที่เจอ จนตอนนี้ก็ยังทะเลาะกันอยู่ ยูคิคงไม่กล้าไปจีบกุมิหรอก(･_･;

 

   "ใครว่าล่ะน่าสนุกออก คอยดูนะฉันจะต้องเป็นแฟนยัยนั่นให้ได้" ไหงเป็นงี้ล่ะ(;￣O￣)

 

   "คึหึหึ นั่นสิครับ เรื่องสนุกๆแบบนี้จะให้หลุดมือไปได้ยังไงล่ะครับ งั้นผมเอาด้วยแล้วกันครับ คึหึหึหึหึ" เฮ้ย! มาได้ไงเนี่ยเล่นซะตกใจ แล้วทำไมถึงมีศัตรู(หัวใจ)เพิ่มมาอีกล่ะ(ฟะ) โอ๊ย! ตายแน่เลย(T_T)

 

   "เรื่องสนุกๆอะไรกันหรอ เล่นด้วยสิ(^ ^)" เฮ้ย! คิดว่าคนแรกตกใจแล้วนะ คนที่สองตกใจกว่า กุมิต้นเหตุของเรื่องนี่เอง O_O

 

   "คึหึหึหึ ไม่มีอะไรหรอกครับ แล้วนี่เอาอาหารมาให้ผมทานหรอครับ"

 

   "ไม่ให้พวกนายกินแล้วจะให้สับปะรดที่ไหนกินล่ะ ฉันทำเองกับมือเลยนะ แต่ว่า ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเอามาให้พวกนายกินนะ โดนบังคับมาต่างหาก แล้วก็ที่ฉันเอามาให้เนี่ย ฉันไม่ได้เป็นห่วงพวกนายเลยแม้แต่นิดเดียว แค่กลัวว่าจะไม่แรงเดินทางต่อก็แค่นั้น จริงๆนะ > <" นั่นสิจะให้สับปะรดที่ไหนกิน แถมยังซึนอีกน่าร้ากเป็นที่สุด แต่นี่มันไม่ใช่ประเด็น! ประเด็นคือกุมิทำอาหารเอง ร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะทำ เรามีบุญจริงๆที่ได้กินอาหารที่กุมิทำ แต่...อยากกินก็อยากอ่ะนะ แต่พอเห็นอาหารที่เบียงก้าพี่สาวของเธอกินแล้วเนี่ย รู้สึกไม่อยากอาหารขึ้นมาทันทีทันใดเลยอ่า -_-^

 

   "คึหึหึ งั้นขอทานเลยนะครับ อืม... อร่อยดีนะครับ☆〜(ゝ。∂)" พูดจริงดิหรือทาคาชิมันจะโกหกเราเล่น ลองชิมหน่อยละกัน

 

   "อืม อร่อยอ่ะ เป็นได้ไงอ่ะ O o" มันอร่อยจริงๆนะ แตกต่างจากพี่สาวลิบลับเลยอ่า >_<

 

   "ใช้ได้ ไม่คิดว่า คนติ๊งต๊องๆอย่างเธอจะทำอาหารเป็นด้วย" น่าน เปิดฉากก็ทะเลาะกันอีกแล้ว สองคนนี้ ไปกันไม่รอดชัวร์ ฮ่าๆๆ

 

   "ชิ! ฉันยังไม่อยากทะเลาะกับนายตอนนี้ไอ้หน้าเคะ แล้วทำไมพวกนายต้องตกใจขนาดนั้นด้วย ดีเท่าไหร่แล้วที่ฉันไม่เอาอาหารที่บิจิโยะทำมาให้กิน ไอ้แลมบ้าปวดท้องแทบตาย เอ้า พอกินเสร็จแล้วไปก็ไปรวมกลุ่มกับเค้าซะ รีบๆกินเข้า ฉันไปล่ะ (¬/_/¬)" โอ้โห! กล้าว่าไอ้ยูคิว่า'ไอ้หน้าเคะ'ด้วย เจ๋งอ่ะ ฉันยังไม่กล้าพูดเลยนะเนี่ย (แสดงว่านายก็คิดว่ายูคิเคะอ่ะดิ//
ไรท์) ส่วนไอ้ยูคิก็ เป็นไงล่ะ อึ้งไปเลยล่ะสิ คงไม่กล้าจีบกุมิแล้วล่ะ ^o^

 

   "เจ๋งเป้งว่ะ สุดยอด ฉันจะทำให้เค้าเป็นแฟนฉันให้ได้" โห! ทำไมเหมือนยิ่งยุเลยอ่ะ(ฟะ)

 

   "งั้นผมไปรวมกลุ่มกับคนอื่นก่อนนะครับ คึหึหึหึ" จากไปราวกับสายหมอกพร้อมเสียงหัวเราะอันน่าสยดสยอง ว่าแต่พี่แกไปมาแบบนี้เหมือนโรคจิตเลยแฮะ 

 

   "ฉันก็คงต้องไปแล้วล่ะนะ ไม่งั้นโดรนกุมิดุแหงๆ ฮะๆๆ ^o^"

 

   Taiki end

 

   Kumi mode

 

   หวา เผลอทำเรื่องไม่ดีไปซะแล้วสิ ดันไปว่าตานั่นว่า'ไอ้หน้าเคะ'ทั้งๆที่ฉันแค่รู้สึกเขินที่มีคนชมเฉยๆอ่ะ อายๆๆๆ >///<

 

   "โอ๊ย! ขอโทษนะคะ อ้าว! มิโกะเองหรอ มิโกะ เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม O_O" อยู่ๆมิโกะก็ร้องไห้ออกมา หรือว่าที่ฉันชนเมื่อกี้ มิโกะจะชมกระแทกจนกระดูกหัก ไม่จริงน่า... แต่ดูเหมือนมิโกะคงเสียใจมาก ไม่น่าจะใช่เรื่องที่โดนฉันชนหรอกมั้ง (･･;) คงไม่ใช่เรื่องนั้นแน่ๆ ฉนปลอบมิโกะไปซักพัก แล้วเค้าก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฉันฟัง พอฉันได้ยินก็รู้สึก เสียใจ... ไม่แพ้กัน ก็ฉันน่ะแอบชอบยูคิน่ะสิ พอรู้ว่ามิโกะกับยูคิคบกัน ฉันทั้งรู้สึกเสียใจแล้วก็รู้สึกผิดต่อมิโกะมากจริงๆ ฉันอยากจะให้สองคนนี้กลับมาคบกันเหมือนเดิมแต่ถ้าทำอย่างนั้นฉันก็จะยิ่งเจ็บ แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลยก็รู้สึกผิด ตอนนี้อ่ะ โคตรสับสนเลย แต่ก็พยายามซ่อนเอาไว้ แล้วยิ้มรับปลอบมิโกะแล้วก็บอกให้มิโกะไปรวมกลุ่มกับคนอื่นๆ เดี๋ยวตามไป แล้วก็แอบมาร้องไห้คนเดียวก็เป็นซะแบบนี้ ทุกที ...

 

   "คึหึหึ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ครับ ให้ผม อยู่เป็นเพื่อนมั้ยครับ ^ ^" เสียงหัวเราะแบบนี้ ทาคาชิหรอ ฉันรีบเช็ดน้ำตา แล้วหันไป ก็เจอกับทาคาชิแต่...ไม่เหมือนกับทาคาชิที่ฉันเคยรู้จัก จากคนที่กวนประสาทกลายเป็นคนที่อบอุ่นแต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเหมือนกำลังเศร้าใจ รอยยิ้มที่เหมือนจะเจ้าเล่ห์ตอนนี้กลับดูอ่อนโยน ถึงไม่อยากให้ใครเห็นสภาพนี้ก็เถอะ แต่ก็ไม่รู้พึ่งใครแล้วเหมือนกัน ฉันกอดเค้าเหมือนมิโกะที่อยากจะระบายกับใครซักคน แล้วหลังจากนั้น รู้สึกจะจำอะไรไม่ได้อีกเลย.. 

 

   Kumi end

 

   Takashi mode

 

   ผมเดินไปเรื่อยๆก็เจอกุมิกับมิโกะกำลังคุยกันแล้วมิโกะก็ร้องไห้ออกมา จากนั้นกุมิก็นั่งปลอบซักพักแล้วมิโกะก็เดินออกไป แต่ทำไมกุมิถึง ร้องไห้ล่ะ ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรมาทิ่มแทงจิตใจผม ผมเดินเข้าไปคุยกับกุมิ จู่ๆกุมิก็กอดผมเหมือนต้องการหาที่พึ่ง แล้วกุมิก็ผล็อยหลับไป ผมจึงต้องอุ้มกุมิในท่าเจ้าสาว (ก็ท่าอื่นมันไม่ถนัดหนิครับ คึหึหึหึ) มาเข้ากลุ่มเพื่อออกเดินทางต่อ พอถึงกลุ่มดูเหมือนทุกคนจะตกใจมาก โดยเฉพาะไทคิกับมิโกะ ผมก็เลยบอกไปเลยว่า...

 

   "นี่มันเป็นเรื่องของผม แล้วจนกว่ากุมิจะตื่นผมจะอุ้มกุมิในท่านี้ไปตลอดทาง" คนที่จะมีปัญหามากที่สุดคือไทคิที่เอาแต่โวยวายแล้วก็พยายามให้ผมเล่าความจริงทั้งหมด ผมก็พูดไปแล้วนะครับว่าเรื่องของผมน่ะ แต่ท่าทางของไทคิก็ทำให้ทุกคนตกใจได้มากพอสมควรเพราะโดยปกติไทคิจะคอยห้ามไม่ให้มีปัญหาตลอดแต่คราวนี้กลับสร้างปัญหาซะเอง ดูท่าคงเป็นห่วงมากจริงๆ และในเมื่อผมไม่ยอมปริปากออกไป ทำให้การเดินทางดำเนินต่อไปเรื่อยๆโดยไม่มีเสียงใครพูดออกมาเลยสักคำ (ยกเว้นแลมบ้าคนเดียว)

 

   20 นาที ผ่านไป

 

   ในที่สุดก็ถึงใจกลางป่าซักที พอมาถึงที่นี้เราก็จะพบกับร้านราเม็ง เอ๊ะ! ร้านราเม็งหรอ (･･;)

 

   "ในที่สุดเราก็ถึงร้านราเม็งซักทีและนี่คือจุดประสงค์ในการที่ฉันอุตส่าห์ถ่อมาถึงที่นี่" มันก็ไม่แปลกหรอกครับ ที่ร้านนี้จะอร่อยที่สุด ก็มันมีร้านเดียวหนิครับ แล้วนี่เป็นจุดประสงค์ที่พวกเราต้องมาที่นี่เพื่อกินราเม็งที่อร่อยที่สุด(เพราะมีอยู่ร้านเดียว)อย่างนั้นน่ะหรอครับ อ๊ะ! สงสัยของรีเทิร์นคงจะพูดเสียงดังไปหน่อย กุมิก็เลยตื่นขึ้นมา 

 

   "นี่ๆ ทาคาชิ ตอนนี้เค้าอยู่ที่ไหนเหยออ" อยากจะถ่ายรูปเก็บเอาไว้เป็นที่สุด เพราะเวลาที่กุมิหลุดมาดเมื่อไหร่ล่ะก็ จะปัญญาอ่อนจนแลมบ้ายังเทียบไม่ติดเลยล่ะครับ แล้ว...ทำไมทุกคนต้องจ้องผมเหมือนผมเป็นฆาตรกรโรคจิตเลยล่ะครับ ไม่ไว้ใจผมเลยสินะครับเนี่ย อ๊ะๆ ผมปล่อยกุมิลงก็ได้ครับ

 

   "คึหึหึ ก็กำลังอยู่ในใจกลางป่า หน้าร้านราเม็ง(ที่มาจากไหนก็ไม่รู้)ไงล่ะครับ^ ^" พอผมพูดจบกุมิก็ยิ้มให้ผม ถ้าเธอยังมีสติครบอยู่ คงด่าผมตั้งแต่เห็นผมทำท่าจะอุ้มเธอมาแล้วล่ะครับ

 

   "งั้น เข้าไปกินกันดีก่าาา >_<" น่ารักซะจริงๆเลยนะครับ พอเธอพูดจบก็รีบวิ่งเข้าร้านราเม็งอย่างกับตายอดตายอยากมาจากไหน(นี่กะจะชมหรือกะจะด่าเค้ากันแน่เนี่ย - -^//ไรท์   คึหึหึ ก็ชมสิครับ แต่ถ้าผมพูดแบบนี้กับไรท์ก็เป็นอีกเรื่องนึงนะครับ//ทาคา   หนอย คอยดูนะฉันจะไม่ให้นายได้คู่กับกุมิเด็ดขาด - -*//ไรท์   ผมก็ไม่ต้องการให้คนอย่างไรท์ช่วยอยู่แล้วหนิครับ คึหึหึหึ//ทาคา   จำคำพูดนายเอาไว้ให้ดีนะ คุฟุฟุฟุ//ไรท์<--มันเริ่มติดเชื้อแล้ว) แล้วรีเทิร์นก็เข้ามาพูดกับผมว่า

 

   "บอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันไม่ยอมยกเพื่อนสุดที่รักให้นายเด็ดขาด" ไม่ยกก็ไม่ยกสิครับ คุณไม่ใช่พ่อตาแม่ยายผมซะหน่อย ผมก็ทำเมินรีเทิร์นไป แล้วก็รีบตามกุมิเข้าราเม็งทันที

 

   Takashi end

 

   Matsuto mode

 

   โถ่เอ๊ย! ตั้งแต่เช้าแล้วผมยังไม่ได้ถามเลยว่ารีเทิร์นกับยัยมิจิอะไรนั่นเป็นแฟนกันจริงๆรึเปล่า ก็ไอ้คนที่ผมจะถามดันไม่รู้หายหัวไปไหน โผล่มาอีกที ไอ้พืชจีเอ็มโอติ๊งต๊องก็อุ้มยัยนั่นมา แล้วยัยนั่นก็กำลังหลับอยู่ จะให้ผมปลุกมันก็จะทำให้ผมดูไม่ดีในสายตาของรีเทิร์นอีก คราวนี้ต้องถามให้ได้

 

   "นี่ เจ้าปลาหมึกหนวดยาวติ๊งต๊อง ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย" ยัยนั่นหันซ้ายหันขวา แล้วชี้หน้าตัวเอง ผมก็ยักคอ ส่งสายตาประมาณว่า'ก็ทั้งร้านก็มีแต่เราสองคนนี่แหละ'เพราะคนอื่นๆเค้ายังไม่เข้าที ยัยนั่นก็เดินมาหาผม

 

   "ห๊ะ!? อะไรนะอยากกินราเม็งรสปลาหมึกหรอ แปลกแฮะ อ๊ะๆ เดี๋ยวจะสั่งให้" สงสัยยัยนี่สติจะยังมาไม่ครบ

 

   "หยุดๆๆๆ ฉันแค่อยากถามเฉยๆว่า รีเทิร์นกับยัยมิจิอะไรนั่นเป็นแฟนกันรึเปล่า" ยัยนั่นทำหน้างงๆ รู้สึกว่าจะยังไม่หายเบลอแฮะ

 

   "จะบ้าหรอ ใช้นิ้วเท้านิ้วไหนคิดฟะ ว่าแต่นายคิดอะไรกับสองคนนั่นอ๊ะป่าว"

 

   "คิดสิคิดมากด้วย ในฐานะที่เธอเป็นเพื่อนสนิทของรีเทิร์นช่วยฉันคิดหน่อยสิ ว่าจะสารภาพรักกับรีเทิร์นยังไงดี" ผมพูดออกไปตามตรง

 

   "เฮ้ย ตรงๆงี้เลยหรอ งั้นเอานี้ %}~>€!7;(฿&}>$€?•]}#% โอเค?"

 

   "อืม เริ่มวันพรุ่งนี้"

 

   "โอเค" วิธีที่ยัยนี้บอกก็น่าสนใจดีนะ แต่ยากไปหน่อยสำหรับฉัน แต่สำหรับคนอย่าง ฮามาโนะ มัตสึโตะ ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้อยู่แล้ว

 

   "คึหึหึ พวกคุณกำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่หรอครับ" คนเค้ากำลังประชุมแผนกันอยู่มาขัดซะได้ ไอ้หัวจีเอ็มโอติ๊งต๊อง

 

   "อ้าว! ทาคาชิ ขอบใจเรื่องเมื่อตอนนั้นมากเลยนะ เก็บเอาไว้เป็นความลับด้วยล่ะ ถือว่านายสัญญาแล้วนะ งั้นเดี๋ยวฉันไปจองโต๊ะก่อนนะ" มัดมือชกกันเลยหรอ ว่าแต่ความลับเรื่องอะไร ต้องไปเค้นมันมาให้ได้

 

   "ความลับอะไร บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ ไอ้พืชจีเอ็มโอติ๊งต๊อง"

 

   "เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนคุณต้องบอกเรื่องที่คุยกับกุมิก่อนนะครับ"

 

   "ไม่ นี่มันเรื่องของฉัน"

 

   "นี่มันก็เรื่องของผมเหมือนกันครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" เออ! ฉันไม่รู้ก็ได้ ฉันไม่สนอยู่แล้ว แค่ถามในฐานะเพื่อนสนิทของว่าที่แฟนเท่านั้นแหละ(หรือว่าต่อมความอยากรู้อยากเห็นทำงานกันแน่//ไรท์) แล้วก็เดินไปที่โต๊ะที่กุมิจองเอาไว้(ที่จริงก็ไม่ต้องจองก็ได้เพราะว่ามีแค่กลุ่มเดียวที่มาร้านเนี่ย)กุมิสั่งราเม็งไว้ให้ทุกคนหมดแล้ว ส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นแบบนี้ประจำ บรรยากาศก็ดูน่ารำคาญเกือบปกติแต่ที่ไม่ปกติคือกุมิไม่ทะเลาะกับยูคิ ไม่สิ! ไม่คิดจะมองหน้าเลยด้วยซ้ำ ทั้งๆที่ปกติจะทะเลาะกับยูคิอยู่เป็นประจำ แต่ตอนนี้กลับคุยกับคนอื่นมากกว่า แปลกแฮะ

 

   "ขอโทษที่มาขัดจังหวะนะครับ ซู้ด! พอดีว่าพวกคุณเป็นลูกค้ารายแรกของร้านเรา เราจึงอยากมอบของสมนาคุณให้แก่พวกคุณน่ะครับ ซู้ด!!!" คุณกรุณาหยุดกินราเม็งระหว่างพูดไม่ได้รึไง พูดจบตานั่นก็มอบของให้พวกเรา แต่ความรู้สึกมันแปลกๆ ตานี่เหมือนจะไม่ใช่คนธรรมดา ถึงหน้าตาจะธรรมดา(ไม่หล่อเหมือนผม) ยังไงก็ต้องระวังตัวไว้ก่อน เมื่อผมกินราเม็งหมดชาม ผมก็รู้สึกง่วงผิดปกติ แล้วก็มองไปที่ตานั่น ผมก็เห็นมันกินราเม็งอยู่แต่ที่นิ้วมันมีเอลฟ์ริงค์ บ้าเอ๊ย!!!

.

.

.

.

.

   ผมตื่นขึ้นมาก็พบว่า พวกเรากำลังนอนหน้าห้องอะไรก็ไม่รู้
 

   "ที่นี่ มัน ที่ไหน"

 

 

THE★ FARRY