[ Fic KHR , OHC ] ศึกครั้งนี้มี ( หัวใจ ) เป็นเดิมพัน

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter1::เรื่องวุ่นๆในชมรมรีบอร์น

  เรื่องวุ่นๆในชมรมรีบอร์น

   สโลแกนของชมรมรีบอร์น คือ ชมรมที่จะให้ข้อมูลและนำท่านเข้าสู่โลกของมาเฟีย...

 

   "เฮ้ย! มีคนมาถามเรื่องของกฎระเบียบของร.ร.น่ะ นายรีบไปตอบคำถาม เร็วๆ เอาแบบสุดๆไปเลย ไป" อยู่ๆชินนิจิก็พังประตูห้อง เพื่อไปตามมัตสึโตะให้มาตอบคำถาม(ที่งี่เง่า)ของเหล่าแฟนคลับ(?) [เอ่อ...ถึงกับต้องพังประตูเลยหรอนั่น//ไรท์   ก็ไปตามให้มันสุดๆไปเลยไง//ชิน]

 

   "อะไรหนักหนา เจ้าหัวสนามหญ้าเน่าติ๊งต๊อง กะอีแค่ถามเรื่องกฎระเบียบร.ร.เนี่ย ทำไมต้องมาถามผมด้วยล่ะคร้าบบ ห้องกรรมการคุมกฎมันก็มีทำไมไม่ไปถาม อีกอย่างกฎที่ผมตั้งขึ้นมาเนี่ย มันก็มีแค่ 3 ข้อ คือ 1.กฎมีไว้ให้แหก เชิญทำตามใจคุณ  2.จากข้อ1ถ้ามันขัดใจผมก็ห้ามทำ  3.ถ้าไม่เข้าใจผมจะยำเละ ก็แค่นั้น เห็นมั้ยว่าผมกำลังยุ่ง อยากโดนยำเละรึไง = =*" มัตสึโตะที่กำลังยุ่งอยู่กับการทำลายภาพของฮิบาริที่รีเทิร์นมักจะติดไว้ตามกำแพง หันกลับมามองหน้าชินนิจิ พร้อมที่จะยำได้ทุกเมื่อ

 

   "เฮ้ยๆๆ พวกนายกำลังทำอะไรห๊ะ! ส่งเสียงเอะอะโวยวายรบกวนชาวบ้านเค้าหมด - -**" รีเทิร์นที่กำลังเดินมายังห้องนั้นได้พูดขึ้น เพราะรำคาญเสียงโวยวายของคนบ้า 2 คน แต่เมื่อถึงห้องก็เจอ(ไอ้บ้า)2คนนี้ซัดกัน แถมฮิบาริสุดที่รักยังโดนยำซะไม่เหลือซาก

   "ก็อย่างที่เห็น อีกอย่างที่นี่ไม่มีชาวบ้าน มีแต่นักเรียนเพราะฉะนั้นฉันมีสิทธิที่จะพูด - -" ด้วยคำตอบที่กวนอวัยวะเบื้องล่าง และยังต้องมาช้ำใจกับภาพของสุดที่รัก ทำเอารีเทิร์นวีนแตก

 

   "อ้อ! ไอ้คุณมัตสึโตะ ถ้านายยังไม่ไปทำงานอีกล่ะก็ นายโดนเจื๋อนแน่ ^ ^++" พูดพร้อมกับรอยยิ้มอันแสนอ่อนโยนโดยมีความนัยที่ว่า'ฉันจะพยายามทำให้ศพนายสวยที่สุด(เท่าที่จะสวยได้)' ชวนทำให้รู้สึกเสียวสันหลัง

 

   "อืม...เข้าใจแล้วไม่ต้องใจดีขนาดนั้นก็ได้(พอดีเห็นแล้วมันสยอง) - -^" แล้วมัตสึโตะก็วิ่งไปทำงานเรียบร้อย [สรุปนายกลัว//ไรท์   ไม่ได้กลั๊ว แค่ไม่อยากทำร้ายผู้หญิง เพราะฉันเป็นสุภาพบุรุษ 555//มัตสึ   ...(อ้วก)//ไรท์] ซะเมื่อไหร่ เมื่อสายตาของเค้าไปสะดุดเข้ากับร่างของผู้ที่มีทรงผมอันมีเอกลักษณ์และไม่มีใครกล้าเหมือน เพื่อนสุดที่รัก(?) ทาคาชิ...

 

   "อ้าว! ไง ทาคาชิ (ไอ้)เพื่อนชั่ว นายกำลังทำอะไรอยู่หรอ หืมม" มัตสึโตะเดินเข้ามากอดคอทาคาชิอย่างสนิทสนม(?)

 

   "นายคิดว่าฉันกำลังจูบนายอยู่รึไง (ไอ้)เพื่อนเลว" ทาคาชิยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆมัตสึโตะ พร้อมกับพูดขึ้นด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์สุดๆ

 

   "เอาดีๆ เจ้าพืชจีเอ็มโอ(สับปะรั่ว+เห็ดลามก)ติ๊งต๊อง" เมื่อเห็นว่าทาคาชิอาจจะทำจริงๆ มัตสึโตะก็รีบถอยออกมาจากทาคาชิทันที

   "ด่าซะเจ็บเลย เจ้าชาเย็น พอดีฉันกำลังดูไอ้ยูคิอยู่ ดูเหมือนมันจะอยากเป็นโฮสต์มากกว่าล่ะมั้ง" ทาคาชิที่เห็นว่ามัตสึโตะเริ่มถอยห่างออกไป ก็ทำตัวปกติแล้วก็หันไปนินทาเจ้าคนที่มัวแต่ม่อสาว ยูคิ...

 

   "สวัสดีครับ ผมชื่อยูคินะครับ มีอะไรให้รับใช้ครับ ^-^" ยูคิพูดพร้อมยิ้มหวาน เล่นเอาสาวๆรอบๆใจละลายกันเป็นแถบๆ เมื่อกุมิเห็นแบบนั้นจึงทนไม่ได้(?) รีบแฝงตัวเข้าไปแกล้งทันที

 

   "โอ้ย! ทำอะไรน่ะ ยัยติ๊งต๊อง - -*" ยูคิเริ่มโวยวายเมื่อกุมิขโมยแว่นของเค้าไป

 

   "สมน้ำหน้า นายก็มัวแต่จีบสาวอยู่นั่นแหละ ไปทำงานได้แล้ว เป็นหัวหน้าประสาอะไร ไม่ ได้ เรื่อง ไปทำตัวให้สมกับเป็นหัวหน้าก่อนซะไป แล้วค่อยมาเอา -/-***" แล้วกุมิก็เดินมาเข้ากลุ่มของตัวเอง(กุมิ+รีเทิร์น+มิจิโยะ)

 

   "เธอหึงอ่ะดิ ใช่มะ ใช่ม้า" เมื่อมาถึงกลุ่มกุมิก็โดนมิจิโยะล้อทันที

 

   "จ..จะบ้าหรอ ก็แค่ทำตามหน้าที่ก็เท่านั้นเอง ยังไงฉันก็เป็นรองหัวหน้าชมรมนะ จะให้คนมองว่าหัวหน้าชมรมงี่เง่าไม่ได้หรอก ต..แต่ที่จริงฉันก็ไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นหรอกนะ ฉันห่วงเรื่องหน้าตาของชมรมต่างหาก >//<" กุมิพูด ทั้งๆที่หน้าแดงจนจะกลายเป็นมะเขือเทศ ถึงอย่างนั้นกุมิก็ยังเถียงต่อไป ทำให้เพื่อนๆยิ่งได้ใจเข้าไปใหญ่

 

   "แน่หรอ แค่หน้าที่จริงๆหรอห๊ะ" รีเทิร์นก็ยังล้อกุมิไม่เลิก

 

   "หยุดได้แล้วหน่า >/<"

 

   "หยุดเรื่องอะไรหรอ" เมื่อทั้งสามคนเห็นว่านี่ไม่ใช่เสียงของพวกเค้าแน่นอน พวกเค้าทั้งสามคนก็หันไปทางต้นเสียง จากนั้นก็พบว่าคนคนนั้นคือ...

 

   "เฮ้ย! ไทคิ OoO" ถ้าเกิดไทคิมาได้ยินเรืี่องเมื่อกี้ล่ะก็...คงได้โดนแฉแหลกแน่ เมื่อกุมิคิดได้อย่างนี้ เธอก็รีบจับมือเพื่อนเตรียมพาเพื่อนหนีทันที

 

   "ม..ไม่มีอะไร้ พวกเราไปกันเถอะ เดี๋ยวเจอกัน ^ ^;;" กุมิก็ทำการลากรีเทิร์นกับมิจิโยะไปให้ไกลจากสายตาไทคิให้ได้มากที่สุด

 

   "อะไรกัน หรือว่าจะพูดถึงเรา...>//<" พูดปุ๊ป ไทคิ ก็หน้าแดงปั๊ป พร้อมกับทำท่าบิดแบบเขินสุดๆ [ฉันเห็นนายกับเธอยังไม่ได้คุยอะไรกันเลยนะ แล้วทำไมถึงคิดว่าเค้าพูดถึงนายอ่ะ - -//ไรท์   เพราะสายตามันบอก >//<//ไทคิ   ...(ปล่อยให้มันบ้าอยู่คนเดียว)//ไรท์]

 

   "ใครพูดถึงใครเหยอ" ไทคิสะดุ้ง เมื่อหันไปทางที่มาของเสียงก็พบ...

 

   "เฮ้ย! แลมบ้า มาได้ไงเนี่ย O O" แลมบ้ามาในสภาพงัวเงียเหมือนคนเพิ่งตื่น

   "ก็ๆๆคุณแลมบ้าก็เดินมาไง เดินมาเอาลูกอมน่ะ ต..แต่ว่าตอนนี้ไม่มีใครว่างเลยง่า แงๆๆๆ T^T" ถึงคำพูดแรกจะออกกวนๆหน่อย แต่ว่าสุดท้ายแลมบ้าก็ร้องไห้ออกมาจนได้ ทำให้ไทคิใจอ่อนทั้งๆที่คิดว่าจะไม่ให้แล้วเชียว

 

   "อ่ะนี่ ลูกอมรสโปรดของนายเลยนะ ^-^" พอไทคิยื่นให้ แลมบ้าก็รีบงับ เหมือนกับว่า ถ้าไม่รีบงับตอนนี้ ฉันต้องขาดใจตายแหงๆ

 

   "อ๋าาา อั้ม ไม่เห็นอร่อยเลย ^o^" ด้วยสีหน้าและคำพูดที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ทำให้ไทคิหัวเราะและลูบหัวแลมบ้าด้วยความเอ็นดูทั้งๆที่อายุเท่าก้นแต่กลับทำตัวเป็นเด็กอายุ 5 ขวบ

 

   "อ้าว! แลมบ้า มาช่วย(เป็นหนู)ทดลองชิมลูกอมที่ฉันทำหน่อยสิจ๊ะ ^o^" บิจิโยะมาด้วยท่าทางโครตร่าเริง พร้อมกับลูกอมในมือ

 

   "บิจิโย้ยยยย คุณแลมบ้าคิดถึงบิจิโยะม้ากมาก งั้นขอกินละนะ ^o^" แลมบ้ารีบแกะกินเข้าไปโดยไม่สังเกตเลยว่า มีควันสีม่วงลอยไปตามลูกอมนั้น และเมื่อลิ้นได้สัมผัส ก็ทำให้เค้ารู้เลยว่าสวรรค์กับนรกเป็นยังไง และรสชาติที่แสนคุ้นเคยนี้ก็ทำให้เค้ารู้ได้เลยว่าใครเป็นคนสอน เบียงก้า!!!

 

   "เป็นไงบ้างจ๊ะ" บิจิโยะพูดด้วยสีหน้าที่ลุ้นสุดๆว่าจะเป็นยังไงบ้าง

 

   "อ..อะไรที่บิจิโยะทำมันก็อร่อยหมดทุกอย่างแหละ ^o^;;" 

 

   "งั้นเอาไปให้คุณยูคิกินดีกว่า พอดีไปเรียนทำอาหารกับคุณเบียงก้ามาน่ะ คุณยูคิค้าา รอชิมฝีมือบิจิคนนี้ได้เลย
^ ^o" พอบิจิโยะหันหลังวิ่งไปหายูคิ แลมบ้าก็...

 

   "เฮ้ย! ทำใจดีๆเอาไว้นะ O_O" ไทคิรีบพยุงแลมบ้าที่เริ่มหายใจช้าลงไปเรื่อยๆ

 

   "ม..ไม่เป็นไร เพื่อบิจิโยะ คุณแลมบ้าทนได้" และแล้วแลมบ้าก็ตายเพื่อความรัก อาแมน...

   "ไทคิ! แลมบ้าเป็นอะไรน่ะ O_O" ไอโกะวิ่งเข้ามาด้วยความตกใจ

   "ก็แลมบ้ากินอาหารของบิจิโยะเข้าไปน่ะสิ สงสัยจะแพ้อาหาร"

   "เดี๋ยวฉันจะดูทางนี้เอง ไปขอความช่วยเหลือจากคนอื่นก่อนเถอะ" ไอโกะที่ตั้งสติได้ ก็ออกคำสั่งทันที

 

   "อืม มิโกะ มาช่วยมาดูแลมบ้าหน่อย เร็ว" เมื่อได้ยินดังนั้น ไทคิก็รีบตะโกนขอความช่วยเหลือ

 

   "อ้อ! แลมบ้าตายแล้วหรอ เดี๋ยวพวกฉันจะไปเตรียมโลงมาให้นะ เอาลายลูกอมละกัน - -" แล้วมิโกะก็เดินจากไป ด้วยความคิดที่ว่า เดี๋ยวก็ฟื้น

   "คุณแลมบ้าฟื้นคืนชีพแว้ว" แล้วก็กลับไปเล่นตามปกติ ปล่อยให้ไทคิกับไอโกะเอ๋ออยู่สองคนประมาณว่า'เป็นไปได้ไง(ว่ะ)' [ไหงมันฟื้นง่ายๆงี้อ่ะ = =^//ทุกคน   แล้วอยากให้มันยากรึไง ขนาดชุดเม่นของเบียงกี้ยังทำได้เลย ทำไมฟิคเราจะทำไม่ได้ 555//ไรท์   ว่าแต่คนอื่นบ้าไม่ดูตัวเองเล้ย = =^^//ทุกคน]

 

   "เมื่อไหร่ เจ้าพวกนั้นจะมาทำงานห๊าาาา" กุมิกับรีเทิร์นตะโกน เพื่อให้เจ้าพวกนั้นหยุดเล่นซักที โดยแต่ละคนค้างในท่า ผู้ชาย-จีบสาว ผู้หญิง(ยกเว้นกุมิ รีเทิร์น มิจิโยะ<--โดนบังคับให้ทำงาน)-นั่งจิบน้ำชา [ตกลงนี่มันชมรมรีบอร์นหรือโฮสต์คลับ กันแน่ฟะ//ไรท์]

 

   "แล้วใครจะไปบ้ามาเฟีย เหมือนพวกเธอล่ะ ครับ/คะ/ฟะ"

 

   "ถึงไม่บ้าก็ช่วยกันทำงานหน่อยซิโว้ย!!!" กุมิกับรีเทิร์นตะโกนอีกครั้งพร้อมกับแผ่รังสี ซึ่งหมายความ'ฉันรำคาญแล้วนะ ถ้ายังไม่มาทำงานอีกละก็ อย่าหวังเลยว่าจะมีอนาคตให้อยู่' ทำเอาทุกคนประจำที่กันแทบไม่ทัน

 

   "ค..ครับ/ค..ค่ะ"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

k _cat