Fanfic Harry Potter (Dramione) : แกล้งแต่งไม่แกล้งรัก

ตอนที่ 30 : ใจอ่อน

*เธอช่วยไปงานเต้นรำกับฉันได้ไหมเฮอร์ไมโอนี่* แฮรี่ถามขึ้นมา กระทรวงเวทมนตร์จะจัดงานเลี้ยงคริสต์มาส

*ฉันนึกว่าเธอจะชวนจินนี่ซะอีก* เฮอร์ไมโอนี่บอก แฮรี่หน้าเสีย

*จริงๆ จินนี่มีแข่งควิชดิตน่ะ ฉันก็เลยชวนเธอแทน* แฮรี่ตอบ เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าคิด

*ไม่รู้สิแฮรี่ ฉันค่อนข้างขี้เกียจน่ะ* เธอตอบ แฮรี่หน้าเจื่อนไปนิด

*เฮอร์มี่ฮะ สงสารพ่อเถอะ ไม่มีคนไปด้วย* วิลเลี่ยมที่นั่งอยู่ก็พูดขึ้นมา เฮอร์ไมโอนี่หันไปมอง

*น้าเข้าใจแต่ว่า น้า* เฮอร์ไมโอนี่ยังพูดไม่ทันจบ วิลเลี่ยมก็พูดขึ้นซะก่อน

*นะฮะ สงสารพ่อเถอะ แค่นี้ก็ไม่มีใครเอาแล้ว* วิลเลี่ยมพูด แฮรี่ตาโตมองลูกชาย

*วิลเลี่ยม ใครสอนให้พูดแบบนี้เนี่ย* แฮรี่ถามลูกชาย

*ผมดูมาในหนังฮะ* วิลเลี่ยมตอบ แฮรี่ตกใจ

*หนังอะไร* แฮรี่ถาม วิลเลี่ยมมองเขาตาแป๋ว

*ก็หนังเรื่อง หอแต๋วแตกที่พ่อเปิดให้ดูไงฮะ* วิลเลี่ยมตอบ แฮรี่อ้าปากค้าง เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะ

*ก็ได้ แฮรี่ฉันจะไปกับเธอ* เธอว่าพลางเดินออกไป

*ลูกห้ามดูหนังแบบนี้อีกนะ* แฮรี่พูดกับวิลเลี่ยมที่ทำหน้างงอยู่

     ในงานเลี้ยงเฮอร์ไมโอนี่สวมใส่ชุดเดรสสีขาวสะอาดตาส่วนแฮรี่ก็สวมชุดสูทดูดีเหมือนเดิม ทั้งสองสะดุดตาใครๆหลายคนๆในความสวยความหล่อ แต่ที่สะดุดตาสุดๆก็คือ เจ้าหนูน้อยวิลเลี่ยมในชุดสูทสีดำกับรองเท้าผ้าใบสีแดง ผมสีแดงของเขาถูกเซตให้ตั้งขึ้นอย่างเท่ๆ ดวงตาสีเขียวกวาดตามองไปรอบๆ

*หวัดดี* ลูน่าที่มางานด้วยทักพวกเขา พร้อมกับเนวิลล์ทที่ยืนข้างๆ นิน่ากับอลันยืนอยู่ด้วย

*ไง โอ้วพระเจ้า เนวิลล์เธอดูหล่อมากเลยล่ะ* เฮอร์ไมโอนี่พูดชมเนวิลล์ที่เป็นผู้ใหญ่ที่ดูหล่อมากๆ เขายิ้มเขิล

*ขอบใจ ดีใจที่เจอพวกเธอนะ* เนวิลล์พูด  

*เอ่อ หวัดดี* วิลเลี่ยมเอ่ยทักสองพี่น้องนิน่ากับอลัน

*หวัดดี วิล* นิน่ากับอลันทักกลับ วิลเลี่ยมองนิน่าตื่นเต้น

*เอ่อ พวกนายจะกินอะไรไหม ฉันจะไปเอามาให้* วิลถาม ดวงตาสีเขียวของเขามองแต่นิน่า

*เอาสิ* นิน่าตอบ วิลเลี่ยมยิ้มดีใจก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่ โต๊ะบุฟเฟต์ เด็กน้อยมองโต๊ะที่มันสูงเลยหัวเขาไปหน่อย เขาค่อยๆเดินไปที่จานและหยิบมันขึ้นมา พยายามที่จะเอื้อมมือไปหยิบ แตงโมที่ถูกหั่นวางไว้อยู่

     แต่เขาก็หยิบไม่ถึง เด็กชายทำท่าคิดก่อนจะหันไปเห็นเก้าอี้ที่วางอยู่ เด็กชายรีบวิ่งไปที่เก้าอี้ก่อนที่จะปีนขึ้นไป เมื่อปีนขึ้นไปเขาพยายามที่จะเอื้อมมือไปหยิบอาหารแต่แล้ว ขาของเขาก็เกิดพลิกจะตกลงมา

*อ้ากก* วิลเลี่ยมร้อง เด็กชายหลับตาปี๋ แต่ก่อนที่ร่างของวิลเลี่ยมจะตกถึงพื้น มัลฟอยในชุดสูทก็วิ่งเข้ามารับร่างของเขาไว้ซะก่อน วิลเลี่ยมกอดตัวมัลฟอยแน่นหลับตาปี๋

*ลืมตาได้แล้ววิล ไม่เป็นอะไรแล้ว* มัลฟอยกระซิบเด็กชายลืมตามองมัลฟอยก่อนจะยิ้ม

*วิลเลี่ยม เป็นอะไรไหมลูก* แฮรี่กับเฮอร์ไมโอนี่รีบวิ่งเข้ามาหาตามเสียงร้อง แฮรี่โล่งอกที่มัลฟอยรับร่างของวิลเลี่ยมไว้ทัน เฮอร์ไมโอนี่ตาโตมองมัลฟอย

วิลเลี่ยมลุกขึ้นยืนก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดแฮรี่ ลูน่า เนวิลล์ นิน่าและอลัน วิ่งตามมา นิน่าวิ่งเข้าไปหาวิลเลี่ยม

*ไม่เป็นอะไรใช่ไหม* นิน่าถาม วิลเลี่ยมหน้าแดงพยักหน้า ก่อนที่เด็กทั้งสามจะเดินไปทางอื่น

*ขอบใจนายมากนะมัลฟอย ที่ช่วยวิลเลี่ยมไว้* แฮรี่พูดขอบใจ มัลฟอยพยักหน้าก่อนจะหันไปมองเฮอร์ไมโอนี่

*นายมาทำไม* เฮอร์ไมโอนี่ถามพลางกอดอก มัลฟอยยิ้ม

*ก็แฮรี่บอกฉัน ว่าเธอจะมา* มัลฟอยตอบ เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากหันไปมองแฮรี่ ที่ทำหน้าเลิกลั๊กอยู่

*เอ่อ ลูน่า เนวิลล์ เราไปหาท่านนายกกันเถอะ* แฮรี่พูดก่อนจะเลี้ยงไปกับลูน่าและเนวิลล์

*ให้ตายเหอะ* เฮอร์ไมโอนี่สบถ มัลฟอยยิ้มหวานเขาเดินมายืนข้างๆเธอ

*เต้นรำกับฉันไหม* มัลฟอยถาม เฮอร์ไมโอนี่มองเขาไม่พอใจ

*ไม่* เธอตอบเขา พลางหันหน้าหนีไปทางอื่น

*โห ใจดำจังภรรยาฉัน* มัลฟอยพูดพลางทำปากจู๋งอนเหมือนเด็ก

*ฉันไม่ใช่เมียนาย* เธอตะคอกเขา มัลฟอยหันมามองเธอยิ้มๆ

*แน่ใจเหรอว่าไม่ใช่* เขาถามพลางส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ เฮอร์ไมโอนี่ตาโตพร้อมกับหน้าแดง

*ไอบ้า ไอทุเรศ* เธอด่าเขา มัลฟอยหัวเราะ

*ด่าฉันทำไมเนี่ย* เขาถาม

*บ้าเอ้ย* เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงก่อนจะรีบเดินหนีไป มัลฟอยหัวเราะก่อนจะเดินตามเธอไป

*นี่นายเลิกเดินตามฉันซักทีได้ไหม จะไปไหนก็ไป* เฮอร์ไมโอนี่สบถมัลฟอยที่กำลังเดินตามเธอไปทั่วงาน หญิงสาวจึงออกมานอกงาน

*ไม่ ฉันจะอยู่กับเมียฉัน* เขาพูดพลางทำสีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว

*ก็บอกแล้วไงวะ-* ยังไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่จะพูดจบ มัลฟอยก็คว้าตัวเธอเข้ามาจูบทันที มือของเขาโอบเอวเธอไว้พร้อมกับส่งจูบหอมหวานให้เธอ เฮอร์ไมโอนี่เผลอโอบรอบคอเขา

*เห็นไหม เธอเป็นเมียฉัน* มัลฟอยพูดขึ้นมาเมื่อถอนจูบ เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดง

*นี่อย่าคิดว่าฉันจะหายโกรธ* เธอพูดพลางหันหน้าหนีไปทางอื่น มัลฟอยยิ้มก่อนจะกอมแก้มเธอฟอดใหญ่ เฮอร์ไมโอนี่ตกใจ

*จะหายโกรธหรือไม่หายโกรธ ฉันก็ไม่สนหรอก* เขาพูด เฮอร์ไมโอนี่อมยิ้มแต่ยังเก๊ก

*นายก็พูดได้นี่* เธอพึมพำหน้าแดง มัลฟอยยิ้ม

*ฉันอยากอยู่กับเธอ แม้ว่าจะผ่านไปเท่าไหร่ ฉันก็ยังยืนยันคำเดิม* มัลฟอยพูด เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงยิ่งกว่าเดิม เธอหันไปมองทางอื่น

*บ้า* เธอพึมพำ มัลฟอยหัวเราะ

*หายโกรธรึยัง* เขาถามเธอ

*ยัง* เธอตอบพลางเชิดหน้า มัลฟอยถอนหายใจก่อนจะหอมแก้มเธออีกหลายที

*นี่หยุดนะ ฮ่าๆ พอได้แล้ว หยุดเดี๋ยวนี้* เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะเมื่อรู้สึกจั๊กกะจี้ที่แก้มสวยของเธอ มัลฟอยหัวเราะเขาหอมแก้มเธอทั้งสองข้างไม่หยุด

*ฮ่าๆ พอได้แล้ว* เธอยังไม่หยุดพูด พูดไปหัวเราะไป

*เธอต้องหายโกรธฉันก่อน* มัลฟอยไม่พูดเปล่าเขาจั๊กกะจี้เธอที่เอวคอดอีก เฮอร์ไมโอนี่ดิ้นอยู่ภายใต้อ้อมแขนของเขา ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มกับเสียงหัวเราะ

*โอเคๆ ฉันยอมแล้ว* เฮอร์ไมโอนี่พูดออกมา มัลฟอยหยุดแกล้งเธอก่อนจะกอดเธฮไว้หลวมๆ จ้องมองหน้าเธอ

*ฉันคิดถึงเสียงหัวเราะกับรอยยิ้มของเธอ* มัลฟอยพูดพลางยิ้ม เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มตอบ เธออยากจะโกรธเขาให้ได้มากกว่านี้ แต่พอเห็นหน้าหล่อร้ายกับรอยยิ้มและลูกอ้อนร้ายกาจของเขา เธอก็ใจอ่อนทุกที ไม่รู้ว่านี่มันเรียกว่าความรักรึเปล่า

*ฉันก็คิดถึงรอยยิ้มร้ายกาจของนาย* เธอพูด มัลฟอยหัวเราะค่อยๆโน้มตัวลงมาจูบเธออีกครั้ง ท่ามกลางดวงจันทร์ที่ส่องสว่างอยู่

"ฉันคิดถึงเสียงหัวเราะกับรอยยิ้มของเธอ"

by มัลฟอย

สวัสดีจ้า ตอนใหม่มาแล้ว ไรต์ตัดตอนไปเยอะเลย อยากให้เฮอร์งอนนานกว่านี้ แต่เดี๋ยวจะไม่ทัน

ไรต์เริ่มแต่งเรื่องใหม่แล้วเลย ตัดตอนออกไปให้มันเร็วหน่อย 

ต้องขอโทษจริงๆนะคะ แต่ไรต์พยายามจะอัพเรื่องใหม่ให้เยอะๆด้วย เพราะเดี๋ยวไรต์จะสอบแล้ว คงไม่ได้อัพอีกเป็นอาทิตย์เลย เศร้าใจ TT