ความรักของเราไม่มีวันสิ้นสุด

ลำดับตอนที่ #1 : วันแรก

หา!! 8.12 น. สายแล้วๆ
อะไรต้นหอม ทำไมรีบร้อนจังลูก
แม่ไม่ต้องพูดเลย ทำไมไม่ปลุกหนู
ก็แม่ทำอาหารอยู่นี่จ๊ะ แม่ฉันพูดพร้อมกับยกอาหารมาวางไว้บนโต๊
ไม่กงไม่กินแล้วคะ 
อ้าว แม่อุตส่าห์ทำกินสักหน่อยนะลูก ^^
ไม่ทันแล้วคะ ไม่ทันแล้ว
อะไรไม่ทันจ๊ะ ??
ไปโรงเรียนไงคะ ฉันพูดเสร็จก็รีบหอมแก้มแม่แล้วรีบมาโรงเรียน

พอคุณลุงคนขับขับรถมาจอดหน้าโรงเรียนฉันรีบดูนาฬิกาแล้วรีบวิ่งทันที
(ไม่ให้วิ่งได้ไงถ้าช้าเกิน 1 นาทีฉันโดนทำโทษแน่)
โอ้ย!!
ขอโทษคับๆ
ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เพราะวินาทีนี้ไปไม่ทันฉันต้องแย่แน่ๆ
แฮ่กๆ และฉันก็วิ่งมาหยุดที่หน้าห้อง ม.6/8
แย่แล้ว TOT อาจารย์เข้าสอนแล้ว งั้นก็แสดงว่า ฉันมาไม่ทัน

นางสาวพิมพ์วิพา ตั้งวรการพานิช
เอ๊ะ ชื่อนี้คุ้นๆ เฮ้ยชื่อเรานี่หว่า ใครเรียกวะ
ฉันมองไปตามเสียง โอ๊ะอาจารย์นั่นเองที่เรียกเรา(จะได้ยินที่เราพูดไหมวะ)
นางสาวพิมพ์วิพา ตั้งวรการพานิช
คะ ๆ
ทำไมมาสาย
เอ่อ คือๆ (อะไรดีวะ) อ่อ พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยอ่ะค่ะ
อาจารย์ขยับแว่นแล้วสำรวจฉันตั้งแต่หั้วจรดเท้า
เธอก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่
ค๊ะ (เอาไงดีทีนี้ แม่จ๋าช่วยลูกด้วย ยย)
อาจารย์ถามว่าเธอก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนี่ ใช่ไหม
= = ใช่ค่ะๆ
อืมๆ ถ้างั้นไปนั่งที่ได้
เอ๋ ? ทำไมง่ายจัง
ยังไม่ไปอีก
อ๋อ ค๊ะๆ
ว่าแต่ ,, แล้วฉันจะนั่งตรงไหนดีเนี่ย
โอ๊ะ นั่นไงที่ว่าง แล้วฉันก็รีบเดินไปทันที
เอ่อ ! ขอโทษนะคะตรงนี้มีใครนั่งหรือเปล่า
ไม่มีจ๊ะนั่งไดเลย ต้นหอม
หา!! เมื่อกี๊เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ
ต้นหอม ไงจ๊ะ
?? เธอรู้จักฉันได้ไงอ่ะ
ต้นหอมเธอเปลี่ยนไปนะ ตั้งแต่ไปอยู่อเมริกา ทำเป็นลืมฉัน
(ตกลงยัยนี่เป็นใครทำไม่รูจักฉันดีขนาดนี้)
แล้วเมือ่ไรเธอจะนั่ง ห๊ะ ต้นหอม
อ่อ จ๊ะๆ
พอฉันนั่งแล้วฉันก็ซักยัยนั่นต่อ
เอ..เธอ ??
น้ำหวานไง เธอลืมเพื่อรักเธอจริงๆหรอ
น้ำหวาน?? เพื่อนรักงั้นหรอ แต่ฉันพึ่งมาประเทศไทยเป็นครั้งแรกนี่หน่า
นี่ยัยต้นหอมเธอไปอยู่นุ่นจนจำอะไรไม่ได้เลยหรอ
แต่ ฉันอยู่ที่อเมริกาตั้งแต่เด็กแล้วนะ 
?? ต้นหอมเธออย่าเล่นแบบนี้ได้ไหม 
~ กร๊ง ~
หมดคาบแรกแล้วหรอเนี่ย