[Fic Black Flower] Bloody Flower

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน(ทั้งด้านเนื้อหาและความ'สั้น')

ถ้าถามว่าจนป่านนี้ยังกล้าลงอีกเหรอ ขอบอกคำเดียวว่ากล้า!

 

อนึ่งเนื้อเรื่องอ้างอิงเนื้อหาถึงเล่ม1เท่านั้น

ขอบคุณที่อุตส่ากดเข้ามาค่ะ-/ \-

เนื้อเรื่อง

[Fic BF]  Bloody Flower
Paring :  คาซี  x เมแลนท์
Rate    : G

            เมแลนท์นั่งนิ่งมองท้องฟ้าใต้ต้นไม้พลางจินตนาการก้อนเมฆเป็นรูปร่างต่างๆตามแบบที่ตนเองเคยเล่นกับคาซี เพราะมีร่ามีธุระ’ส่วนตัว’ที่ต้องจัดการกับออนน์สองคน จึงได้ปล่อยให้เขามานั่งรอคาซีฝึกญาณวิเศษเสร็จคนเดียว แม้เขาจะสงสัยเล็กน้อยว่าทำไมมีร่าถึงได้ต้องเน้นคำว่า’ส่วนตัว’ขนาดนั้น ขณะที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่นั้นก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างหล่นตุ้บลงบนหัว พร้อมกับเสียงหัวเราะสดใส

            “ข้ามาแล้ว...”...เป็นคาซีนั่นเอง เขาพยักหน้ารับรู้อย่างดีใจ ก่อนจะเอามือไปคลำแล้วหยิบสิ่งที่ตกอยู่บนศีรษะ

            “..............” เมแลนท์เอียงคอน้อยๆทอดตามองอย่างครุ่นคิด สิ่งที่อยู่ในมือนั้นมีรูปร่างเหมือนเถาวัลย์หลายๆเส้นที่ถูกนำมาพันเข้าด้วยกันเป็นวงกลมขนาดพอดีหัว มีดอกไม้ประดับอยู่ประปราย

            คาซีเห็นท่าทางแบบนั้นจึงเอามือเท้าเอวอธิบายด้วยท่าทางทรงภูมิ “นี่คือมงกุฎดอกไม้ยังไงล่ะ”

            “มงกุฎ...ดอกไม้?” เมแลนท์พูดทวนซ้ำ ส่วนคาซีก็พยักหน้า ทรุดตัวลงนั่งข้างๆแล้วฉวยมือเนียนละเอียดของเมแลนท์มาไล้กลีบดอกไม้ทีละกลีบ

            “สวยมั้ยล่ะ.. รู้มั้ยข้าตั้งใจหาแต่ดอกไม้สีแดงโดยเฉพาะเลยนะ เพราะข้าคิดว่าสีแดงน่ะเหมาะกับเจ้าที่สุดเลย” เขาพยักหน้าเห็นด้วย ถึงแม้ดอกไม้ที่ประดับบนเถาวัลย์... มงกุฏดอกไม้จะมีแต่สีแดง หากแต่ก็เป็นสีแดงที่ต่างกันออกไป ดูสวยมากๆ

            จากนั้นคาซีก็พาเขาไปที่ทะเลสาบ วางมงกุฎดอกไม้ลงบนหัวของเขาอีกครั้ง แล้วฉุดไปดูเงาสะท้อนบนผิวน้ำ พลางพูดอย่างภูมิอกภูมิใจว่า...

            “เห็นมั้ยล่ะ สีแดงเหมาะกับเจ้าที่สุด”

            หยาดเลือดสีแดงสาดกระเซ็นไปทั่วร่างของดอกไม้

            “ทำไม...” ดวงเนตรสีแดงคล้ำเบิกกว้าง พูดได้เพียงแค่นั้น...ร่างกายก็พลางหมดแรงทรุดลงไปดื้อๆพร้อมกับร่างของอีกฝ่าย แม้จะยังคงจับดาบแน่นเสียจนเล็บจิกฝ่ามือเป็นรอย ดาบ...ที่อาบไปด้วยเลือดของผู้ที่ตัวเองเคยสัญญาว่าจะปกป้อง!

            “ทำไม..ถึงไม่หลบ”เขาพยายามเอ่ยถามคาซีด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ในตอนนั้น...ตอนที่เขาพุ่งดาบออกไปเพื่อที่จะปกป้องเหล่าใบไม้ที่อยู่ข้างหลัง ทั้งที่ฝีมืออย่างคาซีสามารถหลบดาบได้อย่างง่ายๆ ที่ฟันออกไปนั้นเพียงเพราะเขาแค่ต้องการถ่วงเวลาเล็กน้อยเท่านั้น หากแต่ร่างสูงกลับยืนนิ่งปล่อยให้ดาบแทรกผ่านผิวเนื้อเข้าไปอย่างหน้าตาเฉย

            ชายหนุ่มหัวเราะออกมา เมื่อเห็นสีหน้าของดอกไม้”เมแลนท์ที่รักของข้าคิดว่าข้าไม่รู้หรืออย่างไรว่าสิ่งใดที่ทำให้เจ้าเจ็บปวดทรมานที่สุด” มือใหญ่สีขาวซีดเปื้อนเลือดเอื้อมไปไล้ใบหน้างามเสียจนเปรอะเปื้อนไปหมด ก่อนจะแสยะยิ้มอย่างวิปราต

            “ใช่แล้วล่ะ... นั่นก็คือการที่เจ้าฆ่าอย่างไรล่ะ การที่เจ้าเป็นต้นเหตุในการที่ทำให้คนที่เจ้ารักถูกฆ่าอย่างไรล่ะ”มือที่ละไล้ดวงหน้าของดอกไม้อย่างแผ่วเบาดูราวกับว่าจะอ่อนแอลง และสุดท้าย...ก็ร่วงหล่นลงไป

            “ฉะนั้น...เจ้า..จะต้อง...มีชี..วิต ต่อไป”คาซีพูดด้วยน้ำเสียงติดขัด ลมหายใจขาดออกเป็นห้วงๆ และเปลือกตาก็ค่อยๆปิดลงไป

.....ในตอนนั้นเมื่อเวลาผ่านไป แล้วข้ากลับมาย้อนคิด ทำไมกันนะ..ก่อนที่ดวงตาคู่นั้นจะปิดลงไปชั่วนิรันดร์ เขากลับเห็นแววของความเจ็บปวดและขอโทษในดวงตาคู่นั้น.....

            ดอกไม้กำลังเหม่อลอย ใบไม้ที่เดินตามอยู่ข้างหลังต่างสังเกตเป็นเช่นนั้น หลังจากที่มีมือสังหารมาขวางทางที่จะหลบหนีไปยังดินแดนแกวนด์ และดอกไม้ได้ลงมือสังหารชายผู้นั้นแล้ว... ดอกไม้ก็มีอาการเหม่อลอยเช่นนี้เป็นต้นมา

            “...!...”เมแลนท์รู้สึกได้สติอีกครั้ง เมื่อมีใบไม้ตนหนึ่งมาบอกให้เขาไปชำระล้างร่างกายด้วยความเป็นห่วง เขาเดินทางไปที่ลำธารด้วยการนำทางของใบไม้ตนนั้น ดูเหมือนใบไม้ตนอื่นจะทำกิจกรรมส่วนตัวเสร็จแล้ว และกำลังทานอาหารกันอยู่

            เมแลนท์ชะงักงัน เมื่อเงาของตนเองสะท้อนบนผิวน้ำใส

.......ดอกไม้กำลังกรีดร้อง ใบไม้ทุกตนต่างรู้ดี แม้จะไร้ซึ่งเสียงหรือกิริยาท่าทางใดๆ แต่ใบไม้ก็สามารถรับรู้ได้

เสียงกรีดร้องยังคงก้องกังวาน แสนเจ็บปวดและทุกข์ทรมาน ราวกับจะขาดใจ

สีแดง...สีแดง...

ทุกสิ่งทุกอย่างถูกอาบย้อมไปด้วยสีแดง

เลือดของคนคนนั้น...

“เห็นมั้ยล่ะ สีแดงเหมาะกับเจ้าที่สุด”

คำพูดของคนคนนั้นเมื่อวันวาน

บัดนี้ช่างแสนเจ็บปวด...

ราวถูกเข็มนับพันเล่มทิ่มแทง

...สมใจเจ้าแล้วสินะ วอร์ คาซี แทนติส...