Watashi wa ...(ฉันคือ...)

ลำดับตอนที่ #4 : DIABOLIK LOVERS | 彼岸花 (Osuwara Yuusumi)

"ขะ.ขอโทษนะคะ ตะ.แต่ว่าฉันกะ.กลัวมันนี่นา"

นามสกุล - ชื่อ : โอซึวาระ ยูซึมิ(Osuwara Yuusumi)

ชื่อเล่น : ยูซึมิ(Yuusumi)

สัญชาติ : ญี่ปุ่น

อายุ : 17 ปี

ลักษณะภายนอก : มีร่างที่บางกว่าปกติเมื่อเทียบกับเด็กผู้หญิงในรุ่นเดียวกัน แต่ก็ไม่ถึงขั้นผอมแห้ง มีดวงตากลมโตสีเทาที่ดูใสเหมือนมองทุกสิ่งได้ทะลุปรุโปร่ง ปากและจมูกเล็กแต่เมื่อรวมกับดวงตาของเธอกลับเข้ากันได้อย่างประหลาด สีผมสีน้ำตาลไม่มีการย้อมหรืออะไรทั้งสิ้นหรือก็คือเป็นตั้งแต่เกิด ผมยาวลงมาถึงบริเวณต้นขามักจะมัดรวบเป็นแกละไว้ข้างหลังอย่างลวกๆ(หลวมๆก็ว่าไปย์)และมีผมหน้าม้าที่เชื่อว่ามีไม่กี่คนหรอกที่ตัดแล้วจะดูเข้ากับหน้าของตัวเองได้เท่าเธอ..ส่วนสูงสูงอยู่ในระดับคนปกติทั่วไปคือ 165 เซนติเมตรแต่เมื่อเทียบกับพวกพี่ๆหรือเพื่อนๆกลับทำให้เธอดูเตี้ยไปเลยซะมากกว่า น้ำหนัก 57 กิโลกรัม

อุปนิสัย : มีนิสัยที่มีความเป็นภรรยา#ผิด เป็นคนที่ชอบเห็นอกเห็นใจคนอื่น ดูแลคนเก่ง ทำทุกอย่างที่กุลสตรีทำได้แต่ก็แอบแฝงความเป็นสมบูรณ์แบบเอาไว้ เป็นคนที่ชอบช่วยเหลือคนอื่นแต่ขี้แยและขี้กลัวมากและเชื่อมาตลอดว่าตัวเองอาจจะเปลี่ยนแปลงนิสัยนี้ได้..แต่ไม่เลย..เธอไม่เคยเปลี่ยนได้ มักจะร้องไห้บ่อยครั้ง เป็นคนที่ดูใสซื่อแต่เธอรู้เกือบทุกเรื่อง ดูพึ่งพาไม่ได้แต่ถ้าสั่งให้เธอทำ..เธอก็จะพยายามทำและก็มักจะออกมาเข้าข่ายดีเสมอ ไม่เคยดูถูกหรือทำร้ายใคร เป็นคนที่ดูเหมือนจะทำให้หลายคนรำคาญหรือหมั่นไส้ทั้งๆที่เธอยังไม่ได้ทันทำอะไร ไม่ค่อยถูกกับคนที่ดูน่ากลัว(?)ไม่ชอบทำใครคนอื่นเดือดร้อน..แต่ก็ต้องให้คนอื่นมาเดือดร้อนทุกที ชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงโดยที่ไม่รู้ตัว แถมเธอยังเป็นพวกความรู้รอบตัวสูงมาก ชอบพูดลงท้ายด้วยคะ/ค่ะ ชอบลงท้ายชื่อคนอื่นด้วยคำว่า-ซัง เป็นคนที่ดูอ่อนหวานแต่ดันชอบสีดำหรือแดงผิดกับอิมเมจภายนอก ปกติไม่เคยทำให้ใครรู้สึกแย่ด้วยคำพูดยกเว้นพวกที่เป็นอคติกับเธออยู่แล้ว เคยชินกับการโดนว่า เป็นพวกไม่ชอบเถียงถ้าเธอนั้นผิด..แต่ถ้าเธอไม่ผิดเธอก็จะร้องไห้(?) เธอมีสิ่งที่กลัวอยู่เต็มไปหมด เธอเก็บอาการไม่เป็นมักจะแสดงออกมาทางสีหน้าชัดเจน เป็นประเภทที่ไม่ชอบปิดบัง ฟังดูเหมือนเธอเป็นคนเปิดเผยแต่ไม่..เธอเหมือนจะเก็บความลับเก่งแต่ก็ไม่อีกเช่นเคย..แค่โดนบังคับขู่เข็นนิดหน่อยก็เปิดปากแล้ว แต่ก็แปลกที่ไม่มีใครเคยว่าเธอว่าปากสว่าง= =

ประวัติเบื้องลึก : เธอเป็นลูกคนเล็กที่สุดของบ้าน..เธอเกิดมาในบ้านที่บูชาลัทธิแวมไพร์อะไรก็ไม่รู้ เธอมักจะไม่ค่อยได้รับความรักซักเท่าไหร่จากพวกพี่ๆเธอมักจะโดนแกล้งบ่อยๆโดยพวกพี่ๆของเธอ ตอนเด็กๆเธอก็ไม่ได้เป็นเด็กที่ขี้กลัวหรือขี้แยอะไร..แต่..แม่ของเธอเสียตั้งแต่คลอดเธอออกมา..และพ่อของเธอที่เป็นคนที่รักและดูแลเธอดีที่สุดก็ได้เสียไป..ตอนเธออายุ  10 ปี ตอนแรกเธอก็พยายามทำใจว่าเธอจะต้องอยู่ได้โดยที่ไม่ต้องมีคุณพ่อแต่เธอคิดผิด..ยิ่งไม่มีคุณพ่ออยู่ยิ่งทำให้พวกพี่ๆได้ใจ..ถึงขั้นโทรเรียกป้ามาดูแลเป็นผู้ปกครองแทน...ป้า..ที่ทำร้ายฉันตั้งแต่ยัง 6 ขวบ พวกพี่รู้เรื่องนี้ดี..รู้ดีเกินไป..จนเหมือนกลายเป็นปมด้อยของฉัน..ป้าที่มาดูแลแทนพอเห็นหน้าฉันเธอก็ยิ้มดีใจว่าฉันได้เจอเธออีกแล้วนะ คิดถึงจังของเล่นสุดล้ำค่าของฉัน..แต่รู้ไหม..อะไรทำให้ฉันกลายเป็นเครื่องสังเวยทั้งๆที่ตอนแรกไม่ใช่...ตอนแรกควรจะเป็นพี่ๆของฉันที่ถูกดูแลอย่างดี..เพราะพวกเขาคิดว่าจะให้ฉันช่วยเป็นทาสให้ตลอดชีวิตแต่พอทั้งคุณพ่อและคุณแม่ไม่อยู่..คุณป้าที่พึ่งเข้ามาก็กลับเอาฉันมาเป็นเครื่องสังเวยแทนพวกพี่ๆ..โดนก่อนหน้านั้น คุณป้าได้ทำการทดสอบฉันว่าฉันควรเป็น..หรือไม่ควรเป็น..ซึ่ง..ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นทั้งคู่..แต่ก็ทำอะไรไม่ได้..ฉันถูกจับขังอยู่ในห้องใต้ดินมืดๆ..ไม่มีแม้กระทั้งหน้าต่างมีแค่ประตูเหล็กที่ถูกล๊อคอย่างแน่นหนา..ไม่มีน้ำ ไม่มีอาหาร แถมในห้องยังเต็มไปด้วยสิ่งโสมม สกปรก..อย่างหนอนหรือกิ้งกือ แมงสาบหรือแม้กระทั่งแมงป่อง..ฉันไม่รู้ว่าถ้าฉันรอดไปจากที่นี้ได้จะป็นการผ่านหรือไม่ผ่านการทดสอบ..แต่ที่ฉันรู้คือ ฉันต้องผ่านมันไปให้ได้..ซะเมื่อไหร่..เธอถูกขังอยู่ในนั้นเป็นเวลานานพอสมควร..แต่ก็อย่างที่บอกไม่รู้ว่าฉันโชคดีหรือร้ายที่ฉันดันรอดออกมาได้..แต่ฉันก็แทบตายเลยล่ะ ร่างกายมีแผลเต็มไปหมดเพราะในห้องนั้นมันไม่ได้มีแต่สัตว์จำพวกหนอนอย่างเดียวนี่นา..แมงป่องก็เป็นสัตว์มีพิษใช่ไหมล่ะ..แล้วคุณคิดว่าคนอย่างป้าของฉันจะใส่แค่แมงป่องไปในห้องหรืออย่างไร..แต่ก็ถือว่าโชคดีที่พี่ๆของฉันยังพอจะมีเยื่อใยกับฉันอยู่บ้าง..เธอเลยยกทุนไปเรียนพิเศษต่อที่อิตาลีให้..โดยที่ไม่รู้เลยว่าชะตากรรมของพี่นั้นได้จบลงแล้วหลังจากยื่นมือเข้ามาช่วยฉัน...โดยคุณป้า..อีกแล้ว...ซึ่งฉันไม่รู้ว่าทำไมคุณป้าถึงทำแบบนี้ทำร้ายฉันยังไม่พอ..ยังฆ่าพี่..พี่ที่ช่วยฉันจากขุมนรก..ฉันรู้ว่าตัวเองมันขี้ขลาด..แต่ฉันก็ไม่อยากเห็นคุณป้าทำร้ายคนอื่นนี่นา ฉันก็เลยลองเข้าไปพูดกับคุณป้าดู..คุณป้าโมโหที่ฉันขัดขืนหนีไปอิตาลี..แต่ก็นับว่าโชคดีของฉันที่ลูกพี่ลูกน้องของฉันมาช่วยทัน..ฉันเลยไม่ต้องไปอิตาลี..แต่ก็ขอนับว่าโชคครั้งนี้..เป็นโชคดีสุดท้ายของฉันก็แล้วกัน..แต่ก็อย่างที่คุณรู้ว่า..ครอบครับของฉันนับถือลัทธินี้กันทุกคน..อย่างเคร่งครัด..ถึงจะดูแลฉันดีขนาดไหน..แต่ฉันก็โดนถูกกรอกหูอยู่ทุกวี่ทุกวันตั้งแต่ตอนนั้น..ตั้งแต่ฉันอายุ 10 ปี..จนถึงตอนนี้..คุณคิดว่ามันนานแค่ไหนกันล่ะ

สิ่งที่ชอบ : ชอบดูแลคนอื่น – ไม่อยากให้คนอื่นเป็นเหมือนตัวเอง

ลูกอมคาราเมล – ชอบมากถึงขั้นที่ล่อให้ทำทุกอย่างได้เพียงให้ลูกอมเม็ดเดียว(ตอนเด็กๆไม่เคยได้กินเพราะที่บ้านไม่ให้..เลยเชื่อว่าเป็นของหายาก)
ทุกอย่างที่เป็นฟักทองวันฮาโลวีน – ตอนเด็กๆมักจะมีมาสคอตมาเดินผ่านหน้าบ้านตอนวันฮาโลวีนบ่อยๆ เห็นน่ารักดี..ไปๆมาๆดันชอบ...อาจถึงขั้นบ้าเลยก็ได้

สิ่งที่เกลียด : เกลียดคนโกหกเสแสร้ง – ทำให้เธอนึกถึงเรื่องที่บ้าน

การเห็นผู้คนถูกทำร้ายทั้งที่ไม่ผิด – ปมตอนเด็ก
สถานที่มืดๆ,ที่วังเวง(คนเดียว) – เพราะโดนพวกพี่ๆแกล้งหลอกบ่อยๆเลยกลัวโดยธรรมชาติ

สิ่งที่กลัว : แมลงสาบ งู แมงป่อง หนอน กิ้งกือ ไส้เดือน แมงมุม และอีกมากมายจนนับไม่ไหว – กลัวจนตัวสั่น มักจะวิ่งไปหลบหลังคนที่ใกล้ที่สุด(ปมตอนเด็ก)

 เสียงฟ้าผ่า – กรี๊ดออกมาทันที(พอฟ้าผ่าทีไรไฟชอบดับ..ดับแล้วมันมืดอ่ะ=^=)

งานอดิเรก : ลองทำขนมใหม่ๆ(ไว้ทานเอง555),ฟังเพลงกับวาดรูปพร้อมๆกัน,ไปชวนคนอื่นคุย(ว่างไงไม่มีอะไรทำ><)

ความสามารถพิเศษ : หูได้ยินเสียงชัดแม้จะอยู่ไกลๆ(ได้ยินเฉพาะเสียงคนที่รู้จัก เช่น เสียงฝีเท้าเป็นต้น) เข้าใจอะไรง่ายกว่าคนปกติประมวลผลเหตุการณ์ต่างๆได้ดีแต่ไม่ฉลาด(?)

คู่ : ซาคามากิ อายาโตะ

เพิ่มเติม : - มีพี่สาว 2 คน พี่ชาย 1 คน คือ = โอซึวาระ ยูกะ(ตอนนี้ยังอาศัยอยู่กับป้า)
=โอซึวาระ นัตสึมิ”(โดนป้าฆ่า)

=โอซึวาระ ทาเคดะ(หายสาบสูญ)

-ยูซึมิรักสัตว์แต่แพ้ขนสัตว์

ส่วนโรลเพลย์สำหรับตัวละคร

นัยน์ตาสีแดงเลือดนกเหลือบมองเด็กสาวที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ๆด้วยสายตาพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยคำทักทาย "สวัสดียัยเหยื่อสังเวย เมื่อคืนเป็นคืนแรกที่ได้อยู่ร่วมห้องกับท่านผู้นั้นของเธอแล้วเป็นยังไงบ้างล่ะหืม"

“ค่ะ สวัสดีค่ะ”เด็กสาวนัยน์ตาสีเทาเอ่ยทักทายตอบด้วยรอยยิ้ม“ก็ไม่อยากจะฟันธงอะไรมากเท่าไหร่หรอกนะคะ เพราะว่าแค่คืนเดียวยังตัดสินอะไรไม่ได้”เด็กสาวก้มหน้าทำท่าทางซึม อาจเพราะไม่สามารถตอบคำถามของผู้ตรงหน้าได้

หญิงสาวในผ้าคลุมฮู้ดสีดำสนิทส่งเสียงหัวเราะน่าขนลุกเบาๆพลางไหวไหล่เหมือนจะบอกว่า มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้และมันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอเสียหน่อย "แล้วยังไงล่ะ อยากจะหนีเหรอ" เธอถามแล้วเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้น

เด็กสาวเอียงคอและทำท่าทางสงสัยนิดหน่อยแล้วก็ก้มหน้าลงแล้วพูดว่า”ไม่หรอกค่ะ...เพราะชีวิตนี้ไม่ใช่ของฉัน..ดังนั้นจึงไม่มีสิทธิ์ใช้คิดหนีค่ะ”เด็กหญิงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มตอบกลับไป

"เอาน่า แรกๆก็แบบนี้นั่นแหละ อีกไม่นานก็คงจะชิน อีกอย่างจะหนีไปไหนได้ล่ะหืม" เสียงนั้นเจือความสงสารปนสมเพชอย่างชัดเจน รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏขึ้นข้างริมฝีปาก "เธอก็เห็นด้วยใช่ไหมล่ะ เรามาเปลี่ยนหัวข้อกันดีกว่า อืม...ถ้าสมมตินะ ท่านผู้นั้นของเธอล่ามเธอไว้แค่ภายในห้องเท่านั้นล่ะ ไม่ให้อิสระเธอที่จะออกไปไหนหรือทำอะไรได้ เธอจะทำยังไงเหรอ"

“กะ..ก็แล้วแต่ท่านผู้นั้นจะปรารถนาค่ะ ฉะ..ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธอยู่แล้วล่ะค่ะ”เด็กสาวเสียงสั่นเล็กน้อยแต่ก็ยังยิ้มและตอบคำถามของท่านผู้ตรงหน้าต่อไป

นัยน์ตาที่เคยกวนประสาทเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย "ฉันว่าอีกไม่นานคงจะมีเรื่องสนุกๆเกิดขึ้นแน่ๆเลย หึๆ จะทนรอไม่ไหวแล้วสิ เอาล่ะ มาถึงคำถามสุดท้ายที่ควรถามเป็นคำถามแรกแล้วล่ะนะ ความประทับแรกของเธอที่ตื่นขึ้นมาโดยมีท่านผู้นั้นจ้องมองอยู่เป็นยังไงเหรอ"

“ก็..ตกใจนิดหน่อยค่ะ..เพราะอยู่ๆตื่นมาแล้วโดนจ้อง..ก็ต้องตกใจอยู่แล้ว..ใช่ไหมคะ”เด็กสาวค่อยๆพูดทีละประโยคอย่างช้าๆเหมือนไม่ให้พูดอะไรขัดใจท่านผู้ตรงหน้าออกไป

ส่วนตอบคำถามสำหรับผู้ปกครอง

ก่อนอื่นเลย สวัสดีค่ะ ผู้ปกครองของว่าที่นางเอกของเอมฯ ขอทราบชื่อหน่อยได้ไหมคะ :“ชื่อ ฮิโมริ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักน้า//ยิ้มหวาน”

ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ขอบคุณที่อุตส่าห์เสียเวลามานั่งพิมพ์ใบสมัครนะคะ :“ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ ได้เสมอค่ะ//หัวเราะ”

ทำไมถึงเข้ามาสมัครเรื่องนี้คะ หรือว่าชอบใครในเรื่องเป็นพิเศษเอ่ย :“ก็ชอบเรื่องนี้อยู่แล้วล่ะค่ะ..ชอบใครเป็นพิเศษก็..ท่านอายาโตะ แน่นอนอยู่แล้วค่ะ//ซับเลือดที่ไหลออกมาจากจมูก(?)”

ว่าแต่ลบวงเล็บทั้งหมดออกแล้วใช่ไหมคะ อย่าลืมลบด้วยน้า :“ค่ะ ลบแล้วค่ะ//หัวเราะดีใจ”

เอ้อ เรื่องใบสมัครส่งตอนที่ 1 และส่งเป็นลิ้งค์เท่านั้นนะคะ ไม่งั้นเท :“รับทราบค่า//พูดพร้อมเปิดตอนที่ 1 รอ”

สุดท้ายและท้ายสุด อย่าลืมกดสับตะไคร้ เอ๊ย fav. แฟนพันธุ์แท้กันด้วยนะคะ บ๊ายบายจ้า! :“ค่า บ๊ายบายค่า//โค้ง”

Top of Form

Bottom of Form