ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ฝึกเฉพาะทาง
เทพเเห่งสายลม ในร่างมนุษย์ ปกติจะอยู่ในร่างเพกาซัส
เมื่อร่างชายปริศนาวาร์ปไปที่ตำหนัก เขาก็เห็นเด็กๆนั่งเล่นกันอยู่
ชายหนุ่มเดินไปที่ห้องทำงานและก็พบจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ
[ ถึง เจ้า ผู้รวบรวมเด็กๆ
พวกข้า เหล่าเทพผู้พิทักษ์ของเด็กทั้งสี่ เราต้องการให้เด็กๆมาฝึกกับเราโดยตรง
เราจะไปหาเด็กๆด้วยตัวของเราเอง ขอให้เจ้าเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับด้วย
อย่าบอกเด็กๆเด็ดขาด ]
หลังจากที่เขาอ่านจบ จดหมายก็หายไปตามสายลมที่พักเข้ามาจากหน้าต่าง
“ทำไมกันนะ ไม่เข้าใจเลย” เขาบ่นพึมพำและกำลังเดินไปปิดหน้าต่าง
แต่ดวงตาของชายหนุ่มก็เหลือบไปเห็นชายเหมันตร์นั่งอยู่บนเก้าอี้ของเขา
“ท่านมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันขอรับ?”
“เมื่อกี้นั้นแหละ”
“มีธุระอะไรรึขอรับ?”
“เจ้าก็อ่านจดหมายแล้วนิ เพราะฉะนั้นข้าก็มาเรื่องเดียวกันเลยนั้นแหละ”
“มารับตัวเร็วจังนะขอรับ”
“แน่นอน ฝึกแบบส่วนตัว คนต่อคนน่ะ มันสะดวกสำหรับเจ้านะ
ข้าเองก็สงสารเมื่อก่อนเจ้าฝีกกับเด็กสี่คนเลย ถ้าเป็นอาวุธอันเดียวก็ว่าไปอย่างนะ”
“แหม..ขอบคุณสำหรับความเห็นใจนะขอรับ”
“555 ข้าไปรับตัวนะ”
“ขอรับ ขอให้ท่านโชคดี”
.
.
.
.
เมื่อยามเย็นมาถึง
“ทำไมเขาต้องเอาตัวโนว่าไปด้วยนะ?!” เอร่าบ่นอย่างไม่เข้าใจ
“ไม่รู้สิ เห็นบอกจะพาไปฝึกเพราะเป็นคำสั่งจากเบื้องบน”
“เบื้องบนอะไรกันนะ?”
“เอาเถอะ เราเองก็ไปนอนกันกันดีกว่า”
.
.
ทั้งสี่แยกย้ายออกไปทำธุรกิจส่วนตัว
ณ ห้องของเอร่า
ในขณะที่เอร่ากำลังยืนส่องกระจกมองดูตราประทับด้วยสีหน้าบึ้งตึงอยู่นั้น
“ทำไมถึงต้องทำแบบนั้นด้วยนะ”
“ทำแบบนั้นที่เจ้าพูดถึงคือบังคับมอบตราให้ใช่มั้ย”
เฮือก!
เอร่าหันไปมองม้าเพกาซัสสีขาวสะอาดตาที่ยืนอยู่ด้วยความตกใจ
“เห! ม้าพูดได้...”
“55 ดีใจที่ได้เจอกันนะ หนูน้อย”
“หนูน้อย?!”
เอร่านึกถึงคำพูดของเทพที่เอร่าเคยเจอมาก่อน
“หนูน้อย?!......รึว่า!!”
“ใช่แล้ว…ข้าเอง”
ร่างม้าสีขาวกระพริบเปลี่ยนเป็นร่างชายสูงสง่า
“เอาหล่ะ มากับข้า ไปฝึกกันเถอะ”
เขาคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เอร่าและยื่นมือไปหานาง
ภาพตอนที่เอร่าถูกมือของคนร้ายจับตัวไปผุดขึ้นมาเป็นฉากๆ
เธอปัดมือของเขาออก
เพียะ!
“อะไรกัน เอร่า กลัวรึ”
“คุณ……คุณไม่ได้จะพาหนูไปตาย………ใช่มั้ย”
“ฮะๆ แน่นอน เจ้าเต็มใจจะไปกับข้ามั้ย เอร่า?!”
“ข้าไม่อยากสู้ ข้าไม่ชอบ”
“ช่วยไม่ได้นะ ตรานั้นมีผลบังคับรุนแรงยิ่งถ้าใกล้ดวงตาเท่าไหร่ ก็ยิ่งรุนแรงเท่านั้น
เจ้าไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว”
เขาเดินไปหาเอร่าและเชยคางนางขึ้นมา
“สีหน้าของเจ้า ดูไม่พอใจและเศร้ามากเลย งั้นข้าจะไม่บังคับ แต่จะขอร้องให้ไปด้วยกันนะ
ไปฝึกด้วยกัน เจ้าก็ต้องสู้ทั้งๆที่แบกความกลัวและไม่ชอบไปด้วยนั้นแหละ”
เขากล่าวอย่างอบอุ่น
เอร่าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งเเละเธอก็กำมือเเน่นก่อนที่จะเปล่งเสียงพูดออกไป
“ถ้าข้าทำแล้วมันปกป้องใครได้ ข้าก็จะทำ”
เช้าวันรุ่งขึ้น
เด็กทั้งสามไม่เห็นตัวเอร่าเลย
“เอร่าเองก็ไปอีกคนสินะ” ลูเจ็ตต้ากล่าวอย่างอ่อยๆ
“ต่อไปจะเป็นใครนะ?” พิวรู้สึกตื่นเต้น
“ไม่ข้า ก็ เจ้า หรือ ลูเจ็ตต้า แค่นั้นแหละ”
“เอาหล่ะ เด็กๆ วันนี้ข้าจะให้ลงไปที่โลกมนุษย์นะ
มีคำสั่งมาว่า ให้ไปกำจัดเหล่าทหารที่ฆ่าเด็กๆ พร้อมกันรึยัง”
“คะ” ทั้งสามตอบเสียงใส
ฟุ่บ!
“ข้าจะให้พวกเจ้าแยกย้ายกันไป เอาหล่ะ เริ่มได้!”
ตึกๆๆ
ทั้งสามวิ่งออกไปด้วยความเร็ว เมื่อทั้งสามลับสายตาเขาไปแล้ว เขาก็กลับไปยังมิติเดิม
.
.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น