ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : วันธรรมดา
ดวงตามังกร
เวลาผ่านไป 2 ปี ตอนนี้ พวกเธอทั้งสี่มีอายุ 10 ปีแล้ว และมีสัตว์เลี้ยงเป็นของตนเอง
โดยเอร่ามีลูกเพกาซัส เพิร์ลมีสัตว์น้ำ ลูเจ็ตต้ามีสัตว์ป่า และ พิวมีลูกมังกรไฟ
ซึ่งทั้งสี่ต้องฝึกให้สัตว์เลี้ยงให้เชื่อฟังคำสั่งของตน
ในวันนี้ชายปริศนาต้องการฝึกทักษะของทั้งสี่ จึงแกล้งพูดว่า
ตนจะไปหาที่อยู่ให้ทั้งสี่อยู่ในอนาคต
ร่างชายปริศนาเดินออกมาจากตำหนักที่ทั้งสี่อยู่ เขายื่นมือไปข้างหน้า
แสงสว่างสีครามสว่างไสวขึ้นตรงพื้นด้านหน้าของเขา
“มีอะไรให้กระผมรับใช้มิทราบขอรับ” ปีศาจหมูตนนึงพูดขึ้น
“ช่วยทำงานให้ข้าทีสิ ไปโจมตีเด็กๆพวกนั้นซะ”
“แบบไม่เกรงใจรึขอรับ?”
“อืม ไม่ต้องยั้งมือเลยนะ”
“ขอรับท่าน”
วูบ!
ปีศาจตนนั้นหายเข้าไปในดินอีกครั้ง ร่างชายปริศนาเดินกลับไปที่ตำหนักของตนเอง
ณ ห้องลึกลับประจำตัวของเขา เรียกง่ายๆว่า ห้องทำงานส่วนตัว
เขาเฝ้ามองเหล่าเด็กๆผ่านทางลูกแก้วใสๆ
ตูม!
“พิว ทำไงดีมันมาแล้ว” เพิร์ลหันไปถามด้วยเสียงสั่นๆ
“ถามได้ มันมาก็ต้องไล่มันไปไง ขืนปล่อยไว้ ถ้ามันถล่มที่นี่เละ แล้วคุณลุง กลับมาก็ด่าพวกเราตายสิ” เอร่าตอบพลางชักดาบออกมา
“ถูกแล้ว ใครที่เข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญ ข้าจะไล่ออกไปให้หมดเลย”
พิวพูดเสริมและชักมีดออกมา
“เอาก็เอา ลุยกันเถอะ” ลูเจ็ตต้าหยิบลูกศรขึ้นมาและเตรียมยิง
“เฮ้อ ทำอะไรไม่เคยเตรียมแผนไว้เลยนะ” เพิร์ลบ่นอุบอิบ
“ไอเด็กน้อยเอ๋ย ข้าจะฆ่าพวกเจ้าเอง เตรียมล้างคอไว้ได้เลย”
“ข้าต่างหากที่ต้องเป็นคนพูดแบบนั้น” พิวตวาดและวิ่งเข้าไปหา ปีศาจหมูที่ลอยอยู่ตรงหน้า
“เตรียมเป็นหมูสับได้เลย!!” พิวพ่นไฟที่มือออกไป
แต่ปีศาจหมูหลบได้เสียก่อน มันวาร์ปไปอยู่หลังเพิร์ล
“ไงจ้ะ แม่หนูพรายน้ำ” ปีศาจหมูยื่นมือไปบีบคอเพิร์ล
“อ้ะ”
“ปล่อยเพิร์ลเดี๋ยวนี้นะ” ลูเจ็ตต้ายิงธนูออกไปอย่างรวดเร็ว
พรึ่บ!
ฉึก!
ปีศาจหมูใช้เพิร์ลเป็นโล่กำบังจากธนูของลูเจ็ตต้า
“แก!!!” เอร่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงอันโกรธเกรี้ยว
ฉึก!
“ลืมไปแล้วรึไง ว่ายังมีข้าอีกคน”
ฉัวะ!
อ๊ากกกกกกก!
“ไม่นะ แขนข้า!”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“เฮ้อ จะเป็นอย่างไรต่อนะ?” ร่างชายปริศนาพูดขึ้นและลุกออกมาจากโต๊ะ ทำงาน
เขาเดินไปที่หน้าต่างเพื่อชื่นชมบรรยากาศด้านนอกอย่างอารมณ์ดี
ไม่นานนัก ผลการต่อสู้ก็ออกมา ปรากฏว่าพวกเอร่าสามารถฆ่าปีศาจและปกป้องตำหนักที่ตนเองอยู่ได้
ยามเย็นในวันถัดมา เขาเรียกเอร่า พิว ลูเจ็ตต้า และ เพิร์ลไปพบที่ห้องประชุม
“ข้ารู้เรื่องการต่อสู้หมดแล้ว พวกเจ้าทำได้ดีจริงๆ”
“ขอบคุณคะ ว่าแต่ท่านรู้ได้ไง?”
“ก็…แหม! ต่อสู้กันซะยกใหญ่ จะไม่ให้ข้าได้ยินได้อย่างไรหล่ะ ข้าก็เห็นตอนที่ ข้ากำลังเดินทางกลับมา……” ร่างชายโกหกไปคำโตเลยทีเดียว
"แล้วเรียกมามีอะไรรึคะ?” เพิร์ลเปิดประเด็นถาม
“เอาเถอะ นั่งลงก่อนสิ”
“เริ่มนะ ข้าอยากให้พวกเจ้าทั้งสี่แยกย้ายออกไปดูแลอาณาจักรของตนเอง”
“หา? ทำไมหล่ะ อยู่ด้วยกันไม่ได้เหรอ?” เอร่าถามเสียงหลง
“เพราะว่า พวกเจ้าต้องต่อสู้กับโลกปีศาจ ซึ่งทางโลกนั้นเองก็แบ่งการปกครอง แบบนี้เช่นกัน”
“แล้วทำไมท่านถึงเลือกและพาพวกเรามา?”
“เพราะ……………พวกเจ้าคือบุคคลที่โลกต้องการ”
“หนูไม่เชื่อ ถ้าโลกต้องการจริง ทำไมเค้าต้อง…” พิวยังพูดไม่จบ เขาก็พูดแทรกขึ้นทันที
“เพราะว่า..พวกเจ้าประหลาด”
“แค่พวกเราตาบอดเพียงข้างเดียวเนี่ยนะ ถึงจะคนละข้างกันก็เถิด”
“รึว่าตอนนั้น?"
“ใช่ พวกเจ้าได้รับพลังจากเหล่าเทพ เพราะพวกเค้าเชื่อว่าพวกเจ้าต้อง สามารถปกป้องโลกได้อย่างแน่นอน”
“ทุกคน จงอย่าให้ใครเห็นสัญลักษณ์เด็ดขาดนะรู้มั้ย?”
“ทำไมหล่ะ?”
“มันจะนำอันตรายมาสู่ตัวเจ้า โดยเฉพาะ.......พิว
เกล็ดมังกรนั้นระวังให้ดี มันมีเกล็ดเดียวบนโลกนี้เลยนะ”
“อืม…” พิวขานรับอย่างเชื่อฟัง
“ดีมาก กลับไปเข้านอนกันได้แล้ว” ชายปริศนากล่าว
ปล. ให้คำเเนะนำด้วยนะคะ ขอความกรุณาด้วยคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น