ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ไปอีกหนึ่งเเดน
(เทพมังกรในร่างมนุษย์)
สิ้นเสียงนายพล ลูเจ็ตต้ารีบเสกหินก้อนหนาขนาดใหญ่ขึ้นมาจากดินเพื่อบังกระสุน
“นาง…แม่มด” ทหารเอ่ยด้วยนำเสียงหวาดกลัว
“ข้าไม่ใช่แม่มด..ข้าคือ ผู้สืบทอดของภูตแห่งป่าไม้ต่างหาก”
ดวงตาของพิวเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อได้ยินลูเจ็ตต้าพูดเช่นนั้น
“ผู้สืบทอด…แสดงว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงสินะ” พิวเอ่ยพึมพำ
(แสดงว่า มังกรตนนั้น ก็พูดเรื่องจริงสินะ)
ปัง!
พิวเหม่อลอยคิดถึงเรื่องวันที่เธอได้พบกับมังกร
ปัง!
เมื่อปืนนัดที่สองดังขึ้น พิวก็ได้สติกลับมา เธอเห็นลูเจ็ตต้านอนล้มลงอยู่บนพื้น
“ลูเจ็ตต้า!!.”
พิวนั่งลงข้างๆลูเจ็ตต้า นายทหารคนนึงกำลังเล็งปืนขึ้น
(ข้าจะตายที่นี้ไม่ได้นะ ข้ายังไม่เจอตัวเอร่าเลย ข้ายังอยากอยู่ต่อ ท่านมังกรช่วยข้าด้วย//พิว)
สิ้นเสียงคำวิงวอนของพิว ร่างมังกรก็ปรากฏขึ้นออกมา มังกรตนนั้นเดินเข้าไปหาพิว
“ไง พิว ข้ามาตามคำขอของเจ้า”
พิวเงยหน้าขึ้นขวับ
“ท่านมังกร ข้าขอยอมรับการสืบทอด ข้าจะใช้พลังเพื่อปกป้อง!”
“ดีมาก เจ้าตัดสินใจถูกแล้วหล่ะ ข้าจะฝังเกล็ดมังกรของข้าไว้กับเจ้า” มังกรพูด
“เอาหล่ะ มาฝากฝังกันเลยดีกว่า”
มังกรแปลงร่างเป็นมนุษย์และยื่นมือไปลูบใบหน้าพิว
“ฝังทับข้างที่บอดละกันนะ”
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!
แสงสว่างสีแดงสว่างขึ้นจนแสบตาเหมือนกองไฟขนาดใหญ่ที่ลุกขึ้น
เหล่าทหารไม่สามารถทนมองแสงนั้นได้ จึงหลับตาแน่น เมื่อแสงหายไป
พวกเขาลืมตาและเห็นร่างเด็กสาวยืนกรีดรอยยิ้มอย่างกับปีศาจ
มันเป็นรอยยิ้มที่เหยียดหยามและบ้าคลั่ง
“ไอ้พวกทหารบ้า!”
.
.
หลังจากที่พิวฆ่าทหารเหล่านั้นเรียบร้อยแล้ว พิวจึงพยุงตัวลูเจ็ตต้าขึ้น
“ลู…เจ็ตต้า”
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น ข้ายังไม่ตายนะ” นางกล่าวพลางลืมตาขึ้น
“ในที่สุดเจ้าก็ยอมรับการสืบทอดแล้ว ดีจัง”
“เจ้ารู้เรื่องนี้ด้วยรึ?”
“รู้สิ ข้าก็มีตราที่ประทับเหมือนกันนะ”
ลูเจ็ตต้าเสกผ้าพันแผลขึ้นมาพันดวงตาข้างที่บอดของพิวและพูดต่อ
“เพราะว่ามีตราอยู่ ทำให้สีตาของเจ้าแตกต่างกัน เช่นเดียวกับเอร่า”
“เอร่าด้วยรึ?”
“ใช่! ไม่สังเกตรึไงว่าทำไมเอร่าต้องปิดตาข้างขวาไว้ด้วย ข้างเดียวกับเจ้านั้นแหละ”
พิวเงียบไปสองสามวิก็พูดขึ้น
“งั้นเราจะไปหลบที่ไหนดี?”
“ไปพักที่บ้านเพื่อนข้าที่อีกเมืองก็ได้ นางน่าจะช่วยได้”
ทั้งสองเดินทางไปยังเมืองแห่งน้ำ
ณ หน้าบ้านเพื่อนของลูเจ็ตต้า
ก๊อกๆ
“ใครคะ?”
“ข้าเอง ลูเจ็ตต้าจ้ะ”
สิ้นเสียงลูเจ็ตต้า เด็กสาวคนนั้นก็เปิดประตูออกทันที
“ลูเจ็ตต้า!....เอ๊ะ!แล้วนั้นใครรึ?” เด็กน้อยสะดุดตาเห็นพิวที่ยืนด้านหลัง
“นี่....พิว....นางช่วยข้าไว้ตอนที่ถูกทหารไล่ตามน่ะ”
“แล้วมาที่นี่มีอะไรรึ?”
“ข้ามาขอพักที่นี่ด้วยคนน่ะ มันรบกวนรึเปล่า?”
“ไม่..ไม่จ้ะ งั้นเข้ามาก่อนเถอะ”
.
.
ทั้งสามนั่งคุยกันถึงเรื่องที่มาเจอกัน
“งั้นเจ้าก็ไม่รู้จักเอร่าสินะ เพิร์ล ”
“ข้าขอโทษ”
“ว่าแต่เจ้าทั้งสองมีตราแบบเดียวกันรึเปล่า?”
“มีสิ ของข้ากับเพิร์ลเป็นตราประทับบนหน้าผาก”
“ส่วนของเจ้ากับเอร่าเป็นที่ตาด้านขวา” เพิร์ลพูดเสริมจากลูเจ็ตต้า
“เหรอ? ว่าแต่มีแค่นี้ใช่มั้ย ที่ถูกเลือก?”
“ไม่แน่ใจเหมือนกัน”
“แล้วพวกเจ้ารู้ได้ไง”
“มีคนบอกมาน่ะ ตอนแรกเราก็ไม่เชื่อหรอกนะ”
จู่ๆ ร่างชายปริศนาก็ปรากฏขึ้น
“เจ้า?!” พิวอุทานขึ้นทันทีเมื่อเห็นชายที่อคติอยู่ตรงหน้า
“มาพร้อมหน้ากันแล้วสินะ งั้นไปหาเพื่อนอีกคนของเธอกันเถอะ”
เป๊าะ!
เขาดีดนิ้ว
พรึ่บ!
ทั้งห้าวาร์ปไปอยู่อีกมิตินึง
“เอร่า?!” พิวอุทานขึ้นเมื่อเห็นร่างเด็กสาวที่รู้จักยืนอยู่
“พิว? เจ้ามาได้ไง”
“ตานี่พามาน่ะ” พิวพูดอย่างไม่สบอารมณ์
“เฮ้ พูดให้มันดีๆหน่อย ข้าแก่กว่าเจ้านะ”
.
.
.
“ในที่สุดก็รวบรวมได้4คนแล้วสินะ อีกแค่คนเดียว”
แองเจิลลีน่าเอ่ยและยิ้มออกมาด้วยความดีใจ แต่เธอก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นสีหน้ากังวลทันที
เพราะเธอไม่เสียใจที่สร้างเด็กๆขึ้นมา
(พวกเจ้าคงไม่โกรธข้าใช่มั้ย//เเองเจิลลีน่า)
ปล.คอมเม้นท์ด้วยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น