ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เจ็ตกินเหล่าเทพ
ร่างสูงนั่งอยู่บนบัลลังก์สีเเดงเข้ม
"เเองเจิลลีน่า เธอทำได้เเสบมาก ดีหล่ะ ในเมื่อเธอพยายามสร้างเทพ ข้าก็จะพยายามทำลาย
เหล่าเทพเอง"
เจ็ตลุกขึ้นอย่างมุ่งมั่น เขาวาร์ปไปยังตำหนักเทพ
ฟุ่บ!
ตู้มมมมมม!
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!"
เขาเเปลงร่างให้ใหญ่ขึ้นเท่ายักษ์ตนนึง
"ข้าจะกลืนกินพวกเจ้าให้หมดเลย!"
เขาจับตัวเหล่าเทพขึ้นมาเเละกำลังอ้าปากจะกลืนพวกเขาลงไปทั้งเป็น
"ท่านพี่?!" เสียงใสของเเองเจิลลี่น่าดังมาเเต่ไกล
"อ่า....ในที่สุดก็มา เเสบนักนะ เจ้าต้องเจอนี่"
เขาร่ายมนตร์ใส่เเองเจิลลี่น่า ทำให้นางกลายเป็นเด็กคนนึง
เเละเขาก็ดูดพลังของเเองเจิลลี่น่าออกมาให้ตนเอง
"อ้า!"
"555 ทีนี่เจ้าก็ไม่มีทางทำอะไรข้าได้อีกต่อไป เเอง พี่รักเธอนะ ฮึๆ" เขาเเสยะยิ้ม
"เเบบนี้ เค้าเรียกว่ารักทีไหน" เเองเจิลลี่น่าตะวาดออกไปด้วยความกลัว
"ไม่มีใครจะมาเเกร่งกว่าข้าอีกต่อไปเเล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
(ได้โปรด รีบทำให้ทั้งสี่ เเข็งเเกร่งขึ้นโดยเร็วด้วยเถิด)
.
.
.
.
.
.
ในที่สุดเด็กน้อยทั้ง2 ก็สามารถหนีออกมาได้ พวกเธอเดินเข้าป่าไป
เเละเธอทั้ง2ก็พบกับม้าสีขาวสะอาดตามีปีก มันเดินเข้ามาใกล้ๆเอร่า
เเละนอนหมอบลงตรงหน้า เอร่ายื่นมือไปลูบที่จมูกของมัน
“นุ่มจังเลย” เอร่าอุทานด้วยรอยยิ้มอันสดใส
“นี่ เธอพาฉันกลับบ้านได้ไหม?” เอร่าเอ่ยถามม้าที่นอนอยู่ตรงหน้าเเละรอมันตอบอย่างตื่นเต้น
ฟุ่บ!
“พิว เจ้าจะไปไหนน่ะ?”
“ข้าจะไปหาอะไรมาให้กินน่ะ รออยู่ตรงนี้นะ” พิวพูดและเดินจากไป
เอร่าทำได้แต่นั่งรอ เเต่สักพักตัวเธอกลับลอยขึ้นด้วยเพราะมีใครคนนึงอุ้มเธอ
ขึ้นด้วยฝ่ามือใหญ่
“ไง เด็กน้อย”
“คะ...คุณเป็นใครคะ?” เมื่อเด็กน้อยหันไปมองหาม้าสีขาว เธอก็พบว่ามันไม่อยู่เเล้ว
“ไม่ต้องตกใจหรอก มาซิ มากับข้า”
“ไม่...คุณลุงเป็นใคร ไม่เอ...” ร่างชายใช้มือลูบผมของเอร่าทันใดนั้น เธอก็หลับลงไป
“เจ้าจะไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไปเเล้ว เอร่า”
.
.
.
“อื้อ….ที่นี่…ที่ไหน?”
“ตื่นแล้วรึ เด็กน้อย?”
“อ้ะ…คุณ?”
“ฮึๆ ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ” เขาพูด “มานี่สิ เอร่า”
เอร่ายังคงนิ่งอยู่กับที่และมองคนตรงหน้าด้วยสายตาหวาดกลัว
ชายปริศนาชี้นิ้วชี้ไปที่เอร่า และตัวก็ลอยไปหาเขา
เขาพาเอร่าไปยังห้องๆนึง
“รออยู่ตรงนี้นะ”
ทันทีที่ผู้ชายคนนั้นเดินออกจากห้องไป
เอร่าเดินเข้าไปนั่งตรงกลางลวดลายบนพื้นที่เป็นวงกลม3วงสีทอง
และแรงลมก็พัดอย่างรุนแรงและก็มีเทพองค์นึงปรากฏตัวต่อหน้าเอร่า
“เอร่า” เทพตนนั้นพูด “เจ้า คือ ผู้ที่ข้าเลือกให้สืบทอดพลังของข้า”
“เลือกอะไรกัน?”
“สัญลักษณ์นั้น แสดงให้เห็นว่าเจ้าเป็นผู้สืบทอดของข้า
ข้าจะมอบพลังให้ เจ้าจะได้เป็นเทพผู้พิทักษ์ เพื่อจะได้ปกป้องคนที่เจ้ารัก”
“แต่….”
“ไม่มีแต่ หนูน้อย นี่เป็นชะตาที่ถูกกำหนดไว้แล้ว”
เทพองค์นั้นยื่นมือไปไว้เหนือเอร่า แสงสว่างสีเหลืองก็สว่างขึ้นมาจากพื้น
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!
.
“เอร่า?!” พิวที่กลับมาจากการหาอาหารก็อุทานขึ้นเมื่อไม่เห็นเอร่า
แต่เมื่อเธอหันหลังกลับไปมอง เธอก็เห็นผู้ชายปริศนาคนนึงยืนพิงต้นไม้อยู่
“แกเป็นใคร อย่าเข้ามานะ”
“โห คงเจอเรื่องมาเยอะสินะ พิว ”
“ทำไมถึงรู้ชื่อข้า…ไม่สิ แล้วเจ้าเอาเอร่าไปไว้ไหน?!”
“มากับข้าสิ แล้วเจ้าจะรู้”
“ไม่…..ไม่มีทาง”
“งั้นเจ้าก็จะไม่รู้นะ ว่าเอร่าอยู่ไหน?”
“ไม่ ข้าจะหานางด้วยข้าเอง ไปซะ ไม่งั้นข้าจะฆ่าเจ้า”
“หึๆ งั้นก็ลองฆ่าข้าดูสิ แต่ถ้าเจ้าแพ้เจ้าต้องไปกับข้า”
“ชิ วอนนักนะ” พิวหยิบมีดออกมาและวิ่งตรงไปที่ชายคนนั้น
ฟุ่บ!
แต่ชายคนนั้นยื่นมือไปลดมีดพิวลงและชกเข้าที่ท้องของเธอ
เขาหันหลังกลับและขัดขาพิวจนล้มหงายหลังลง เขายกขาขึ้นเหยียบตัวพิวไว้
“รู้แล้วสินะ ว่าระดับมันต่างกัน ที่นี่ไปข้าได้แล้ว”
“ชิ”
.
.
“พามาที่หน้าถ้ำทำไมห่ะ?”
“อยู่ตรงนี้ก่อนละกัน” ชายปริศนากล่าวและเรียกเทพมังกรออกมา
ฟู่!
“เจ้าสินะ พิว ผู้สืบทอดที่เหมาะสมของข้า”
“มะ…มังกรพูดได้?!”
“ข้า เทพผู้พิทักษ์แห่งไฟ ข้าได้เฝ้ามองเจ้ามาตลอด บัดนี้ เจ้าได้มาอยู่ต่อหน้าข้าแล้ว
ข้าจะมอบพลังให้เจ้า เพื่อเป็นนักฆ่าที่มีพลังแข็งแกร่ง”
“แล้วข้าจะเอาพลังไปทำอะไรรึ?”
“เพื่อแก้แค้นหรือปกป้อง เจ้าก็ต้องเลือกเอาเอง”
“………….”
“ตอบมาสิ”
“ข้า…ข้าไม่เชื่อ ”
“งั้นดูนี่”
มังกรตัวนั้น แปลงร่างเป็นมนุษย์และเดินไปหาพิว เขายื่นมือไปแกะผ้าปิดตาของพิว
และส่องกระจกให้เธอดู
“ตรา?!”
“ใช่ ดูสิ ตราของเธอกับข้านั้น เหมือนกัน ลองจุดไฟสิ”
พิวทำตามอย่างว่าง่ายๆ
พรึ่บ
และเขาเองก็จุดไฟตามพิวเหมือนกัน
“………………” พิวพูดอะไรไม่ออก เธอทำได้แต่อึ้งเท่านั้น
“………ข้าจะให้เวลาเจ้าเก็บไปคิดก่อนละกัน พิว”
เขาแปลงร่างกลับไปเป็นมังกรอีกครั้งแต่เดินกลับเข้าถ้ำไป
เวลาผ่านไป2วัน พิวก็ยังคงไม่เจอเอร่าอยู่ดี เธอเดินไปเรื่อยๆจนไปเจอกับเด็กสาวที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้
“สวัสดี” พิวลองเอ่ยทัก
“สวัสดีจ้ะ”
“เธอมาทำอะไรที่นี่รึ?”
“เอ่อ……..” เด็กสาวลังเลที่จะตอบ เธอหันไปมองทางอื่น
“เป็นอะไร? เธอดูเหนื่อยๆนะ”
“ข้าหนีทหารมา”
“ทหาร?!”
“ใช่ ทหารที่เป็นศัตรูน่ะ ตอนนี้ทางรัฐเขามีคำสั่งว่าให้ฆ่าเด็กทุกคน”
“ทำไมหล่ะ?”
“ข้าก็ไม่รู้”
“เฮ้! มันอยู่นั้น” เสียงทหารคนนึงดังขึ้นเมื่อเขาเห็นทั้งสอง
“มะ…มาแล้ว..หนีกัน”
เด็กสาววิ่งนำหน้าพิวไป
ปัง!
นายทหารคนนึง ยิงปืนไล่ตามหลังมา
“มาทางนี้”
เด็กสาวดึงตัวพิวให้เข้าไปหลบในโพรงต้นไม้
เธอเสกให้พุ่มไม้มาบังทางเข้าไว้
“เธอ...”
“ชู่ว์”
เมื่อเสียงทหารที่อยู่ข้างนอกหายไป เด็กสาวออกจากโพรงไม้ไปอยู่ข้างนอกโดยไม่ลืมที่จะช่วยพิวออกมาด้วย
“เธอ…เธอเป็นใคร?”
“ข้ามีนามว่า ลูเจ็ตต้า แล้วเจ้าหล่ะ?”
“ข้า…พิว”
“เจ้ามีอะไรจะถามรึ?”
ทั้งสองคุยกันโดยไม่รู้เลยว่ามีทหารแอบซุ่มอยู่ เมื่อทั้งสองเผลอตัว
ทหารก็พุ่งออกมาและล้อมทั้งสองไว้
“ไหนว่าไปแล้วไง!’
“พวกข้าแอบอยู่ต่างหาก ที่นี่แหละ เตรียมยิงได้” นายพลพูดขึ้น
“เตรียม…….ยิง!”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น