ภูเขาของเจ้าแห่งภูผา

ข้ามีนามว่า___บุรุษผู้อาภัพ ถูกเลือกปฏิบัติอย่างเห็นได้ชัด ผู้คนรอบกายมองว่าตัวข้านั้นเป็นเพียงลูกชังถึงแม้จะเกิดจากฮองเฮา แต่ก็ถูกเลี้ยงดูแตกต่างจากพี่น้อง จนนานวันเข้าข้าคิดว่าตัวเองเป็นเพียงก้อนเนื้อส่วนเกิน ที่แม้ว่าอยู่ก็ไม่มีใครสนหรือจะหายไปก็ไม่มีใครเห็น มันเป็นเช่นนั้นข้าคิดว่าเป็นเช่นนั้น...

พี่ชายข้าคือยอดขุนศึกผู้เกรียงไกร รัศมีทองสุริยาส่องอำไพในผืนฟ้า มองนานๆตาจะบอด แต่คงถูกความริษยาของข้ากลืนกินจนหมดไม่เหลือรอดให้มันทะลุเข้าเบ้าตาแน่นอน!! ส่วนบิดาก็เสน่ห์เหลือล้น ตกสาวๆด้วยการขยิบตาแจ๊ะๆ

พี่สาวข้างดงามดั่งดวงบุหลัน นุ่มนวลนุ่มละมุนเหมือนก้อนซาลาเปา โดยเฉพาะสองลูกข้างหน้า ยามหัวเราะราวกับกระดิ่งกุ้งกิ้งๆ แต่ยามโมโหโกรธาสุรเสียงดั่งระฆังวัด ส่วนมารดาไม่ต้องพูดถึง เอาระฆังทั้ง7วัดมาตียังดังไม่เท่ามารดาของข้าพเจ้าเลยแม้แต่น้อย 

ส่วนตัวข้าคือแสงริบหรี่ของหิ่งห้อยที่ไม่อาจเทียบเคียงอาทิตย์อัสดงหรือจันทรายามค่ำคืน

เพียงเพราะร่างกาย

ที่ไม่เหมือนผู้อื่น

ทำไมกันนะ...

ทั้งที่ข้าเองก็ไม่ได้พิการขาขาดแขนด้วน

ข้าถูกปฎิบัติราวกับว่าชิ้นส่วนในร่างกายหายไปอย่างงั้นแหละ!!

'ก้าวแรก'

ข้าเดินเองได้!!

ไม่ต้องมาอุ้ม!!

"อ๊ะ!!"

//ล้ม

"ฮึก...แง อุแง!"

'มื้ออาหาร'

ข้ากินข้าวเองได้!!

ไม่ต้องมาป้อน!!

"อ๊ะ!?"

//ทำจานของโปรดคว่ำ

"ฮึก...แง อุแงอุแง!!"

'เรียนรู้'

ข้าอ่านออกเขียนได้แล้วนะ...

ทำไมไม่มีใครชมข้าเลยล่ะ?

'กฎเกณฑ์'

ขอรับ

ขอรับ

ลูกเข้าใจ

'สถานะ'

ทำไมลูกเป็นแบบท่านพี่ไม่ได้ล่ะ

ไม่ได้หมายถึงตำแหน่งผู้สืบทอด

ลูกหมายถึงหน้าที่ปกป้องแคว้นของเรา

ข้าไม่ได้เด็กเกินไปแต่ท่านไม่ไว้ใจต่างหาก

ข้าจะจากไปอย่างเงียบสงบ

ไม่ต้องตามหาศพ

เพราะข้าไม่ได้ตาย!!!

ไม่ได้โง่งมคิดสั้นขนาดนั้น!!

แค่หนีหายไปใช้ชีวิตที่มีความสุขมากกว่านี้

บางทีอาจจะมีลูกสักคนสองคนเพื่อกระตุ้นให้ตัวเองมีใจเอาถ่านทำมาหากิน

แต่คิดไม่ถึงว่าต้องมาจบชีวิต

เพราะโดนเสือจิกตายบนปากโอ่ง