ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
“เนธาน เนธาน เนธาน !”
มีใรบานะโนเรียผมอย่าเอาเป็นเอาาย ให้มันไ้อย่านี้สิ..นะหลับะนอน ผมลุึ้นมาพลายี้า
“ใรวะ”
“นี่เฟ”
เห้ย เสียอาารย์เฟนี่หว่า
“เอ่อ..เฟ เ้ามาถึห้อผมมีไรหรือเปล่ารับ”
ปิแล้วผมมัะเรียอาารย์เฟว่าเฟเยๆ มันูสนิทันีและูเหมือนเฟ็ไม่เยว่าผมเรื่อนี้เลยนะ เฟเินไปหยิบบาอย่าแล้วเอามาให้ผม
“นี่นายยัไม่ไ้ินยานี่สินะ”
เาถามผมะที่ผมำลััวเีย
“ยั ทำไมหรอ..มันือยาอะไรอ่ะ”
ผมมอวยาที่เฟถือ เป็นวแ้วสีเหลือที่ไม่สามารถบอเลยว่า้าในเป็นยาสีอะไรหรือยาอะไร เาเทใส่แ้วประมารึ่แ้วแล้วยื่นให้ับผม
“ินมันะ”
เฟพูแล้วนั่ล้าๆผม ผมมอยาที่อยู่ในแ้ว ถึะเป็นยาน้ำ็เถอะแ่ผมไม่่อยอบเท่าไหร่..และผม็ไม่ไ้เป็นอะไรัหน่อยทำไมู่ๆถึ้อให้ิน้วยนะ
“เฟ ทำไมผม้อินยานี่้วย”
“วันนี้ันะนอนห้อนายนะ”
“เอ่อ..รับ”
ทำไมเฟ้ออบอีแบบนะ ..อันที่ริผมับเฟนอน้วยัน่อน้าบ่อยอาะเพราะาน้วยหล่ะ บาวันผม็ไปนอนบ้านเฟและบาวันเฟ็มานอนหอับผม อ้อ บาวันยัยวิอเรีย็มานอน้วยนะ...เพราะวันนั้นยัยวิอเรียมาื่มเหล้าและไวน์นเมาาที่ลับหอัวเอไม่ไ้หน่ะ .. ผมำใแล้วื่มยานั่นเ้าไป ..บรื๋อ รสาิแปลเิน ! ..
รื รื
หืม นั่นเสียสั่นโทรศัพท์ใรวะ ผมลุึ้นแล้วเินไปหาโทรศัพท์ที่ำลัสั่น
“ยัยวิอเรียับวอร์เรน?”
ผมพูเบาๆับัวเอแล้วเปิ้อวามู
[Victoria : เนธาน..ันอุส่าห์เลือุอย่าี อย่าสวย แ่สุท้ายนที่นัันันไม่มานี่สิ !!]
“ส่ให้อน...เห้ย ั้แ่สามทุ่มหรอวะ...แล้วนี่ี่โมแล้ววะ”
“ะเที่ยืนแล้วหล่ะ”
ู่ๆเฟ็ันอบผมะั้น .. นี่ผมพูเสียัไปั้นหรอ ผมเลื่อนา้อวามอวิอเรียไปยั้อวามอวอร์เรน
[Warren : เนธาน ันทำานนายเสร็ั้แ่สอทุ่มแล้วนะ นายลอเปิานูนะเผื่อว่า้อแ้อะไร่อเออ ันื้อนมับนมมาให้นิหน่อยเผื่อนายื่นมาแล้วหิว วาไว้้าๆอมนะ]
เนธานหันไปมอที่อมแล้วสาสายาไปที่อินอย่าที่วอร์เรนพิมพ์มา
“หาอะไรหรอ นี่หานมปัับนมสินะ ัน้ออโทษ้วยละันพอีหิวหน่ะ เลยินหม”
เฟเินเ้ามาหาผมแล้วพูับผม
“ไม่หรอ เฟอยาิน็ินเลย ผม็ไม่ไ้อยาินอยู่แล้ว”
ผมถอนหายใแล้ววาโทรศัพท์ล เฟถอสูทแล้วเอาเสื้อเิ้สีาวออาาเแล้วปลระุมประมาสามสี่เม็
..ุ้บ ุ้บ ..
เี๋ยวนะ ทำไมหัวผมเริ่มเ้นแรเรื่อยๆ
“เป็นอะไรรึเปล่าเนธาน นายู..แปลๆนะ”
เฟเินเ้ามาแล้วแะที่หน้าผาผม
“นายัวร้อนนะ”
“ผม..ไม่ไ้เป็นไร”
สัพัเฟ็อผม... ทำไม...ัวผม..ู่ๆ็ไม่มีแรึ้นมาะั้น
“นายทำไมัวหนัึ้นหนัึ้น”
เฟถามผม.. ผมไม่รู้เฟ ...ร้อน...ทำไมัวผมร้อนนานี้นะ ผมผลัเฟออแล้วถอเสื้อันหนาวัวเ่ออ...านั้นผม็ันล้มลไป
“นายน่าะไปนอนพันะเนธาน”
เฟเ้ามาพยุผมแล้วพาไปนอนบนเียอผม.. ทำไมผมเริ่มมอเห็นภาพเบลอๆัน...นี่ร่าายผมเป็นอะไรันเนี่ย เฟลุึ้นแล้วปลระุมออนหม เผยให้เห็นิแพอเา..ผิวาวอเฟ..ู่ๆมัน็ทำให้ผมใเ้นแรึ้นเรื่อยๆ ทั้ๆที่ผมไม่เยรู้สึแบบนี้ับเา
“เฟ...”
ผมพูื่อเาเบาๆ ...เฟนั่ล้าๆผมแล้วหันมาหาผม เา่อยๆโน้มใบหน้าลมาใล้ๆหูแล้วระิบผมเบาๆ
“อยารู้มั้ยว่านที่วิอเรียนัไว้ือใร..แ่เานนั้นันไม่ไป”
ผมหันไปมอใบหน้าเา้าๆ
“ันไ”
ำอบอเฟทำให้ผมเบิาว้า
“เฟ..ุ...”
“อย่าพูอะไรให้มาน่า..เ้าายน้อยอัน...และันะเป็นหมาป่าัวให่เพื่อที่ะอยินเ้าายน้อย”
“ันไม่..เ้าใ..”
“ันอบเวลานี้ั...เวลาที่ันะไ้ะรุบนายัที....My Prince”
เฟ่อยๆโน้มัวลมาูบผม..ผมอยาะหนีออารนี้แ่ร่าายผมันไม่ยับเยื้อน
“นายยับไม่ไ้หรอ...ไม่้อรู้้วยว่าทำไม ฮิ”
รอยยิ้มอเาทำให้ผมใเ้นแรอีรั้ ..ลิ้นอเาสอเ้ามาในปาอผม านั้นลิ้นอผม็่อยๆอบสนอเาอย่าที่ผมไม่อยาเื่อ เฟเริ่มูบผมหนัึ้นเรื่อยๆนผม้อหันหน้าออ
“ุ...ูบผม...แรเินไป...”
“ันไม่ไ้ิอยาูบหรอนะ”
“ุะ...่า...ผมหรอ”
“ไม่หรอเ้าายอัน..ันะลืนินนายทั้หมยัไหล่ะ”
พอเฟพูบเา็ถอเสื้ออผมโยที่ไม่ถามผมัำ เา่อยๆปลาเผมออนอนนี้..ัวผมเปลือย
“พึ่รู้นะเนี่ยว่าเ้าายอันมีรูปร่าีนานี้...”
“อย่ามอ...ผมแบบนั้น”
เฟถอเสื้ออเาแล้วโน้มลมาไล้อผม
“ะ....เฟ...อย่า...”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น