คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : บทที่ 11 >
บทที่ 11
<< ตามหา >>
พรึบ
แสงไฟจากมือของแทยอนมุ่งตรงไปยังเงามืดที่พุ่งเข้าหาตัวเธอ มันกรี๊ดออกมาจนสุดเสียง แทยอนยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจก่อนที่ร่างของใครคนหนึ่งจะปรากฏข้างๆกายเธอ
“มันดูง่ายดายจังเลยนะครับ”
แบคฮยอนเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ แทยอนหันหน้ามาหาเขาก่อนจะแสดงสีหน้าไม่เข้าใจออกมา
“การจัดการกับมัน สำหรับคุณมันช่างดูง่ายดายจริงๆนะครับ”
แบคฮยอนบอกก่อนจะยิ้มบางๆ แทยอนยิ้มให้เขากลับก่อนจะเอ่ยขึ้น
“คงงั้นมั้งคะ แต่บางครั้งก็ยากซะจนไม่รู้จะทำยังไง”
แทยอนบอก
“มีอะไรที่ยากเกินความสามารถของนางฟ้าด้วยเหรอครับ”
แบคฮยอนเอ่ย
“เป็นนางฟ้า ไม่ใช่ว่าจะได้ทุกอย่างอย่างที่ใจคิดหรอกนะคะ ฉันว่าพวกคุณดูจะมีประโยชน์กว่าพวกฉันเสียอีก”
แทยอนเอ่ย
“หึ... พวกผมก็แค่มีพลังวิเศษ ถึงตอนที่ต้องตาย...ก็ไม่มีวันทำอะไรได้”
แบคฮยอนเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะจ้องมองใบหน้าแทยอนที่แสดงความไม่เข้าใจออกมาอีกครั้ง
“รีบไปตามหาพวกมันดีกว่าครับ ก่อนที่จะไม่ทันการ”
แบคฮยอนเอ่ยบอกก่อนจะหายไปจากบริเวณนั้นในทันที
“ฉันรู้สึกไม่เข้าใจคุณจริงๆ”
แทยอนเอ่ยก่อนจะไล่มองบริเวณรอบๆอย่างระมัดระวัง
“กรี๊ด”
เสียงร้องสุดเสียงที่ดังจากด้านหลังส่งผลให้เจสสิกาที่กำลังมองแสงไฟตรงหน้าต้องสะดุ้งตกใจ ควันสีดำและฝุ่นเล็กๆกระจายอยู่ด้านหลังของเธอพร้อมกับการปรากฏตัวของใครคนหนึ่ง
“ซูโฮ”
เจสสิกาเอ่ย
“ถึงคุณจะเป็นนางฟ้า แต่ถ้าโดนมันทำร้ายคุณก็อาจจะไม่รอดนะครับ”
ซูโฮบอก
“ฉันไม่ทันระวัง ขอบคุณมากนะคะที่ช่วย”
เจสสิกาบอกด้วยรอยยิ้ม
“ผมไม่แปลกใจเลยนะครับที่พวกคุณเป็นนางฟ้า”
ซูโฮบอกก่อนจะเผยรอยยิ้ม
“ทำไมล่ะคะ”
เจสสิกาเอ่ยถามด้วยใบหน้าสงสัย
“ก็...”
ซูโฮลากเสียงยาวก่อนจะยิ้มเขินๆ
“ไม่ต้องพูดหรอกค่ะ...”
“ทำไมล่ะครับ”
ซูโฮเอ่ยถามด้วยใบหน้าสงสัย
“เพราะว่าฉันอ่านความคิดของคุณออก”
เจสสิกาบอกพลางยิ้มกว้าง
“ฉันไปก่อนนะคะ เดี๋ยวจะไม่ทันการ”
เจสสิกาพูดก่อนที่เธอจะหายตัวไปในทันที โดยที่ซูโฮได้แต่ยืนนิ่ง
“ทำไมไม่มีใครเคยบอกว่านางฟ้าอ่านใจออก...”
“โว้ย!! เธอก็รู้นะสิว่าฉันหื่นแค่ไหน!!!!”
ซูโฮตะโกนขึ้นไปบนฟ้าด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่โกรธแค้นตัวเองสุดๆ
“นี่นายช่วยจัดการมันให้ดีๆหน่อยได้ไหม?”
ซูยองที่ยืนอยู่บนยอดของต้นไม้เอ่ยบอก
“นี่ก็ดีแล้ว”
เทาบอกก่อนจะเริ่มใช้พลังเคลื่อนเวลาที่หยุดให้กลับมาเคลื่อนต่อไปอีกครั้ง
“ดีตรงที่นายได้หยุดเวลาใช่ไหมล่ะ? รู้สึกนายจะสะใจมากเลยนะที่มันตายถึงได้ด่ามันมากมายขนาดนั้น”
ซูยองบอกก่อนจะจ้องมองหน้าเทา
“รู้ได้ไง?ว่าผมด่าอะไรมัน”
เทาเอ่ยถามก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย
“ไม่มีใครเคยบอกหรือไงว่านางฟ้าอ่านใจมนุษย์ออก”
“แต่ผมไม่ใช่มนุษย์”
เทาบอกก่อนยิ้มน้อยๆ
“เหรอ งั้นนายเป็นอะไร เป็นเทวดาหรือไง”
“เป็นได้ก็ดี จะได้คู่ควรกับนางฟ้า...”
เทาพูดเสียงเบาก่อนจะจ้องมองหน้าซูยอง
“ช่างเถอะ... ผมจะเป็นอะไรก็ช่าง แต่ตอนนี้...ผมคิดอะไรอยู่”
เทาเอ่ยถามก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“นายมันหื่น”
ซูยองบอกก่อนจะเอื้อมมือไปตีอกเทาเบาๆ
“ไม่ได้หื่นซะหน่อย ผมออกจะน่ารัก”
เทาพูดก่อนอมยิ้มและขยิบตาจนซูยองต้องหัวเราะออกมาเบาๆ
“ไปได้แล้ว อยู่กับนายวันนี้ก็หาที่อยู่ของพวกมันไม่เจอพาไร้สาระตลอด”
ซูยองบอกก่อนจะโผบินขึ้นฟ้าพร้อมกับเทาที่กุมมือเธออยู่
กรี๊ด
เสียงกรีดร้องดังออกมาเมื่อแสงไฟจากมือยูริส่งถึงตัวมัน
กรี๊ด
อีกหนึ่งครั้งที่พวกมันจบชีวิตลง แต่ครั้งนี้เป็นฝีมือของคนตัวสูงที่ยืนอยู่ด้านหน้ายูริ
“พวกมันจัดการง่ายกว่าที่คิดนะ”
ยูริเอ่ย
“มันก็แน่อยู่แล้ว... ถ้าแค่นี้คุณจัดการไม่ได้ ผมก็ไม่รู้ว่าคุณจะเป็นนางฟ้าทำไม”
คริสที่ยืนอยู่ข้างๆพูด
“นายกวนฉันเหรอ”
ยูริพูดก่อนจะจ้องมองหน้าของคริสด้วยใบหน้าไม่พอใจ
“ผมไม่ได้กวน แค่พูดความจริง”
คริสบอกพลางยกยิ้มมุมปาก ก่อนที่เขาจะมองไปข้างหน้าที่เงามืดสีดำคล้ายพายุกำลังก่อตัว
“มันเริ่มขึ้นแล้ว”
ยูริบอก
“คราวนี้พวกมันเอาจริง และพวกฉันอาจสู้มันไม่ได้”
คริสบอก
“แต่คราวนี้พวกนายมีพวกฉันนะ”
ยูริบอกก่อนจะจ้องมองใบหน้าของคริสด้วยรอยยิ้ม
“...”
คริสยืนนิ่งพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากัน
“นายกวนฉันอีกแล้ว”
ยูริบอกก่อนจะยกมือขึ้นตีแขนคริสเบาๆ คริสยิ้มน้อยๆก่อนที่เขาจะพูดขึ้น
“ผมรู้ว่าเราจะสู้กับมันได้ แต่ตอนนี้ผมไม่แน่ใจว่าพวกเราจะชนะมันได้ไหม เราพึ่งหามันเจอ มันเป็นเรื่องยากที่จะจัดการเงามืดที่เหมือนพายุใหญ่ขนาดนั้นได้ทันเวลา และเราอาจจะสูญเสียบางสิ่งบางอย่างหรือทุกอย่างไปตลอด...”
คริสบอกก่อนจะจ้องมองเงานั้นข้างๆยูริด้วยใบหน้าสงบนิ่ง
“ดีโอดูนั่นสิ”
ซันนี่ที่ยืนอยู่ข้างๆดีโอเอ่ยบอก
“เป็นไปไม่ได้”
เลย์ที่ยืนอยู่ข้างๆซิ่วหมินพูด
“ทำไมถึงง่ายดายแบบนี้”
เซฮุนพูด
“มันคงถึงเวลาแล้ว”
ซิ่วหมินบอก
“เวลาอะไรคะ”
ซอฮยอนที่ยืนข้างๆซันนีเอ่ยถาม
“เวลาของพวกมันที่จะจัดการโลกก่อนที่จะไม่ทันการยังไงล่ะ”
เซฮุนบอก
“แสดงว่าตอนนี้พวกมันเริ่มแล้ว แล้วพวกเราจะทำยังไงกันดี”
ฮโยยอนเอ่ยถามก่อนจะมองทุกคนที่ต่างแสดงสีหน้าหนักใจออกมา
“ก็ไปจัดการกับพวกมันเลยสิ”
ไคที่เพิ่งมาถึงเอ่ยบอกด้วยใบหน้านิ่งสงบ
“แต่พวกมันมีพลังมาก เราสู้มันไม่ไหว”
ดีโอบอก
“พวกเราได้มีกันแค่นี้ซะที่ไหน ถ้าพวกเรารวมพลังกัน ยังไงพวกมันก็ไม่มีทางชนะเราแน่นอน”
เฉินที่มาพร้อมกับไคบอกด้วยรอยยิ้ม
“นายมองในแง่ดีเกินไป พลังของพวกเราไม่ได้ยิ่งใหญ่ขนาดนั้น”
เลย์บอก
“ใช่ และเราก็ใช้พลังมากเกินไปแล้วด้วย”
เซฮุนพูดขึ้นอีกครั้ง
“แต่พลังของพวกเราอาจช่วยพวกคุณได้”
ซันนี่บอก
“พลังของนางฟ้ากับพลังของมนุษย์วิเศษก็ดูจะเข้ากันได้ดี ช”
ไคบอก
“ใช่ ฉันคิดว่าถ้าพวกเราทั้งหมดมารวมพลังกัน งานนี้มันต้องสำเร็จแน่นอน”
ฮโยยอนบอก
“ผมก็หวังให้มันเป็นเช่นนั้น”
ซิ่วหมินเอ่ย
“และมันจะต้องสำเร็จ ก่อนที่โลกใบนี้จะหายไปเหมือนกับดาวของเรา”
ซิ่วหมินพูดก่อนที่จะมองไปยังเงามืดสีดำตรงหน้าที่ก่อตัวขึ้นเหมือนกับพายุหมุนที่ไม่มีวันหยุดลงได้
..............................................................
ความคิดเห็น