คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 10 ~ มินอา
บทที่ 10
~ มินอา
“นี่ยูริรอฉันด้วยสิ”
เจสสิกาที่เพิ่งลงมาจากรถตะโกนบอกยูริที่อยู่ข้างหน้า
“ก็ก้าวเท้าให้มันเร็วๆหน่อยสิ”
ยูริเอ่ยบอกก่อนจะหยุดยืนมองเจสสิกาที่อยู่ห่างจากเธอพอสมควร
“ก็ขาฉันมันสั้นนิ ถึงเดินเร็วขนาดไหนก็ไม่ทันเธออยู่ดีนั่นล่ะ”
เจสสิกาบอกพลางทำหน้างอน
“เธอก็รู้ตัวดีเหมือนกันนะ มาเร็ว”
ยูริบอกก่อนจะเอื้อมมือไปดึงมือเจสสิกาให้ตามมา
“นี่เธอว่าที่นี่น่ากลัวไหม?”
เจสสิกาเอ่ยถามยูริหลังจากที่เธอเดินท่ามกลางความมืดมาสักพัก
“ไม่รู้ รู้แต่ว่าถ้าเธอเดินช้ากว่านี้...อาจจะมีใครจับขาเธอไว้ก็ได้!!”
“กรี๊ด!!”
เจสสิกากรี๊ดร้องสุดเสียงหลังจากที่ยูริพูดจบ เธอตีแขนยูริเบาๆสองสามครั้งก่อนจะเกาะแขนยูริแน่น ทำไมตอนลงจากรถมาเธอไม่รู้สึกกลัวเหมือนตอนนี้เลยนะ ถ้ารู้ว่ามันจะน่ากลัวขนาดนี้ไม่ลงมาเลยดีกว่า
“ดูนั่นสิ”
ยุนอาชี้ไปยังกลุ่มเงาสีดำที่เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง
“พวกมันกำลังเริ่มอีกครั้ง”
ชานยอลที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆระเบียงบอก
“คราวนี้พวกมันคงเอาจริง นายคิดว่าพวกเขาจะหยุดมันได้ไหม?”
ยุนอาเอ่ยถามก่อนจะหันหน้ามามองชานยอล เขาจ้องมองเงานั้นอย่างไม่วางตาก่อนจะหันหน้ามามองยุนอาที่ยืนมองเขาอยู่
“พวกเขาต้องทำได้แน่”
ชานยอลบอกด้วยรอยยิ้ม
“เพราะฉันเชื่อว่าพวกนั้นไม่มีวันปล่อยให้คนชั่วทำลายสิ่งที่สวยงามแบบโลกนี้หรอก”
ชานยอลบอก
“ที่นี่นะเหรอสวยงาม ดูท่าจะตรงกันข้ามซะมากกว่าละมั้ง”
ยุนอาบอกก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามชานยอล
“หึ เธอนี่จริงๆเลย”
ชานยอลบอกก่อนจะยกน้ำส้มฝีมือคนตรงหน้าขึ้นมาดื่มด้วยรอยยิ้ม
“พวกมันเริ่มแล้ว”
ดีโอเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“เราไม่มีเวลาแล้ว”
คริสบอก
“งั้นก็แยกย้ายกัน”
ซูโฮบอก
“แล้วพวกเราล่ะคะ”
ซอฮยอนเอ่ยถาม
“ก็ช่วยเขาตามหาสิ”
แทยอนบอกก่อนจะพึมพำกับตัวเอง ร่างสวยปรากฏขึ้นแก่สายตาอีกครั้ง
“นี่เธอ!”
ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกันยกเว้นซอฮยอนและหนุ่มๆทั้งแปดที่รู้ความจริง
“จนได้สินะ”
ยูริพูดก่อนจะถอนหายใจ
“ก็ดีเหมือนกัน ฉันไม่ได้ทำอะไรสนุกๆมาตั้งนานแล้ว”
ซูยองบอก
“นี่มันอะไรกัน?”
แบคฮยอนเอ่ยถามด้วยใบหน้าสงสัย
“เปิดเผยจนได้สินะครับ”
ดีโอบอกด้วยรอยยิ้ม
“คิดไม่ผิดจริงๆเลย พวกคุณซ่อนเนียนมากเลยนะครับ”
เลย์บอกด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
“นี่มันอะไรกัน?”
แบคฮยอนถามซ้ำอีกครั้ง
“นายเข้าใจสักทีเถอะ พวกเธอคือนางฟ้า”
ไคบอกก่อนจะกอดคอแบคฮยอน
“...”
แบคฮยอนจ้องมองแทยอนในร่างนางฟ้าด้วยความมึนงงอยู่เช่นเดิม
“ไม่จริงใช่ไหม?”
แบคฮยอนเอ่ยขึ้น
“นางฟ้างั้นเหรอ”
น้ำเสียงแผ่วเบาดังขึ้นพร้อมกับที่แบคฮยอนหายตัวไป
“ดูท่าเขาคงต้องใช้เวลาอีกสักหน่อย”
ลู่หานบอกด้วยรอยยิ้ม
“เอาเถอะ เรารีบแยกย้ายกันตามหามันก่อนที่จะไม่ทันเวลาดีกว่า”
ซิ่วหมินบอกก่อนที่ทุกคนจะพยักหน้า สาวๆทั้งเจ็ดคนที่เหลือพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนที่แสงที่มีสีต่างกันจะออกมาจากตัวของพวกเธอ ปีกสีสวยลายต่างกันพัดโบกไปมาไม่หยุด พวกเธอส่งยิ้มให้กับชายหนุ่มทั้งสิบเอ็ดก่อนที่จะหายไปในพริบตา
“พวกเธอช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ”
เลย์บอก
“พวกเธอสวยกันจริงๆ”
เฉินบอกด้วยรอยยิ้ม
“รีบไปกันเถอะ”
คริสบอกก่อนที่เขาจะกางปีกที่ใหญ่กว่าของสาวๆหลายเท่าออกและโผบินขึ้นท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว
“ฉันอยากมีปีกบ้างจัง”
ไคบอกก่อนจะหายตัวไปอีกคน ก่อนที่ทุกๆคนจะหายไปจากบริเวณนั้นจนเกือบหมด จะเหลือเพียงแค่ซูโฮและลู่หานที่สำรวจรอบๆบริเวณนี้อยู่ด้วยความระมัดระวัง
“ชานยอล”
เสียงเรียกที่ดังขึ้น ส่งผลให้ชานยอลที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ภาพเบื้องหน้าว่างเปล่าไร้ซึ่งเจ้าของเสียง เขาก้มลงดูคนในอ้อมกอดที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ คิ้วของชานยอลขมวดเข้าหากันน้อยๆก่อนที่เขาจะหลับตาลงอีกครั้ง
“ชานยอล”
เสียงเรียกดังขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง คราวนี้เขาได้ยินมันอย่างชัดเจน ชานยอลค่อยๆลืมตาขึ้นเขาเอื้อมมือเปิดไฟหัวเตียง ก่อนจะค่อยๆวางหัวของยุนอาที่หนุนแขนอยู่ลงบนหมอนอย่างเบามือ เสียงหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเธอนอนหลับอยู่เป็นแน่ ชานยอลขมวดคิ้วเข้าหากันอีกครั้งในครั้งนี้เขาแน่ใจว่าหูของเขาไม่ได้ฝาดไป มีคนกำลังเรียกเขาอยู่และเสียงของมันช่างเบาหวิว เย็นเฉียบ และน่าหวาดผวาสิ้นดี
“มานี่สิ... ชานยอล”
เสียงนั้นดังขึ้นอีกเป็นครั้งที่สาม คราวนี้เขาได้ยินมันชัดเจนจนรู้ว่าต้นเสียงนั้นอยู่ที่ด้านนอกระเบียง ร่างสูงของชานยอลลงจากเตียงด้วยความระมัดระวัง เขาค่อยๆก้าวเท้าไปยังระเบียงด้วยความไม่ประมาท
“นั่นล่ะชานยอล มาหาฉันเถอะนะ”
เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้งและเขาได้ยินมันชัดขึ้นอีก
แก๊ก
เสียงปลดล็อกบานประตูดังขึ้น ชานยอลค่อยๆเอื้อมมือไปเปิดบานประตูออก ด้านนอกยังคงมีแสงไฟและเสียงรถราเหมือนเช่นทุกคืน แต่ที่ไม่เหมือนทุกคืนคือใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงระเบียง ผมยาวสลวยพัดพลิ้วไหวตามแรงลม ชุดกระโปรงสีขาวสะอาดตาที่ดูสวยงามก็พัดปลิวตามแรงลมเช่นกัน และมันบ่งบอกว่าคนๆนั้นคือผู้หญิง
“คุณครับ”
ชานยอลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบา
“ชานยอลฉันคิดถึงนายจัง”
เธอยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเช่นเดิมและไม่หันหน้ามาหาชานยอล
“คุณเป็นใคร”
ชานยอลถามขึ้นด้วยความสงสัยก่อนที่เขาจะขยับเท้าให้เดินเข้าไปใกล้เธอยิ่งกว่าเก่า
“อย่ารู้เลย รู้แค่ว่าฉันจะอยู่เคียงข้างนายตลอดไปก็พอ”
เธอคนนั้นบอกด้วยน้ำเสียงเช่นเดิม ก่อนที่เธอจะค่อยๆหันหน้ามาอย่างช้าๆ ชานยอลถึงกับเบิกตากว้างเมื่อเขาเห็นใบหน้าของเธอ ไม่ใช่ว่าใบหน้าของเธอน่าหวาดกลัว แต่ใบหน้าขาวสว่างของเธอเป็นใบหน้าที่เขาแสนคุ้นเคย รอยยิ้มสวยงามจากใบหน้าของเธอทำให้เขาไม่ขยับตัวหรือแม้แต่กะพริบตาเลยสักครั้ง
“มินอา”
ชานยอลเอ่ยชื่อของเธอออกมา รอยยิ้มจากใบหน้าของเธอกว้างยิ่งกว่าเก่า มินอาผู้หญิงคนนั้นที่เขาไม่มีวันลืม ในตอนนี้เธอกำลังยืนส่งยิ้มให้เขาอยู่ มันจะเป็นไปได้งั้นเหรอ
“ไปกับฉันเถอะนะชานยอล”
มินอาบอกด้วยรอยยิ้มที่ชานยอลรู้สึกไม่ชอบมันเหมือนเก่า และเขาดูเหมือนจะรังเกียจมันด้วยซ้ำ
“ส่งมือมาสิชานยอล แล้วเราจะไปด้วยกัน”
มินอาพูดขึ้นอีกครั้ง เธอยื่นมือขาวโพลนส่งให้ชานยอล ชานยอลมองมันสลับกับใบหน้าของเธอไปมาเหมือนว่าเขากำลังจะตัดสินใจหรือพิจารณาบางสิ่ง
“มาสิชานยอล ฉันมารับนายแล้วนะ ฉันต้องไปแล้ว”
มินอาบอกด้วยใหบ้นาเศร้าใจ ชานยอลที่ลังเลอยู่ค่อยๆยกมือขึ้นค้างไว้
“มาเถอะชานยอล เราไปด้วยกันนะ ไปกับฉัน”
มิอาบอก ชานยอลค่อยๆเอื้อมมือส่งให้มินอา เธอค่อยๆยิ้มกว้างขึ้นทีละนิดเมื่อชานยอลเริ่มส่งมือให้เธอ และเมื่อปลายมือของชานยอลจะสัมผัสกับเธอเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“หยุดนะ!”
ยุนอาที่ก้าวเท้าออกมาจากในห้องเอ่ยบอก ชานยอลรีบชักมือกลับก่อนที่เขาจะถอยหลังมาหายุนอา เขามองหน้าเธอก่อนจะยิ้มแต่ยุนอากลับตีสีหน้าเครียด เธอมองตรงไปยังมินอาด้วยความไม่พอใจ
“คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะทำอะไรเขาได้งั้นเหรอ มุขตื้นเกินไปมั้ง”
ยุนอาพูดก่อนยกยิ้มเหยียดหยาม ชานยอลขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย
“หุบปาก! ! ไสหัวไปก่อนจะเจ็บตัวดีกว่า!”
คำพูดของมินอาทำให้ชานยอลถึงกับเบิกตากว้าง มินอาที่เขารู้จักเธอไม่ได้เป็นอย่างนี้
“แกนั่นล่ะที่ไสหัวไปก่อนที่จะเจ็บตัว!”
สิ้นเสียงของยุนอาแสงสีขาวจากตัวเธอก็พุ่งตรงไปข้างหน้า ร่างของมินอากระทบกับขอบระเบียงอย่างแรง ชานยอลเบิกตากว้างและรีบถลาไปหามินอาอย่างรวดเร็วแต่มือของยุนอากลับจับเขาไว้
“ปล่อยฉันนะ! เธอทำอะไรลงไปรู้หรือเปล่า!!”
ชานยอลตะคอกใส่ยุนอาจนเธอถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย
“ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของ...”
พรึบ
ยังไม่ทันที่ยุนอาจะพูดจบ แสงสีดำจากฝั่งตรงข้ามก็พุ่งมายังตัวเธอ แต่ความไวก็ทำให้เธอหลบมันทัน ชานยอลแสดงสีหน้าไม่เข้าใจมากกว่าเก่า
“แกไม่ได้ตายดีแน่”
ยุนอาบอกก่อนที่เธอจะไล่ตามมินอาที่กระโดดลงไปจากตึก ชานยอลได้แต่ยืนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วนี้ด้วยความไม่เข้าใจ
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
ยุนอาที่ตามเงานั้นมาด้วยร่างนางฟ้าเอ่ยบอกก่อนที่เธอจะใช้พลังพุ่งตรงไปที่มันไม่หยุด แต่มันก็หลบได้ทุกครั้ง
“ฉันคงต้องใช้ไม้ตายกับแกซินะ”
ยุนอาบอกก่อนที่เธอจะหยุดการเคลื่อนไหวของตัวเอง ดวงตาของเธอปิดสนิทก่อนที่เธอจะพึมพำบางอย่าง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นก่อนที่แสงสีขาวจะพุ่งไปข้างหน้าอีกครั้ง และครั้งนี้เธอก็ไม่พราด
“กรี๊ด!!”
เสียงกรี๊ดร้องโหยหวนดังขึ้นเมื่อแสงนั้นปะทะกับร่างมินอา (ปลอม) มันกลายเป็นผงสีดำร่วงลงสู่พื้น
“ยุนอา”
ชานยอลถลาตัวเข้าไปหายุนอาที่เดินเขามาในห้องด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม? ทำไมเธอถึง...”
ชานยอลหยุดคำถามไว้เมื่อเขาสังเกตเห็นปีกที่อยู่ด้านหลังของเธอที่ยังไม่หายไป
“นางฟ้า?”
ชานยอลพูดขึ้น
“...”
ยุนอาเงียบ เธอทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาก่อนจะหลับตาลง ภาพที่ชานยอลตะคอกใส่เธอวนซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัว ถึงแม้จะรู้ว่าเป็นเพราะเขาไม่รู้ว่านั่นคืออะไร แต่สิ่งที่เขาทำก็บ่งบอกว่าเขายังคงให้ความสำคัญกับใครคนนั้นมากมายอย่างไม่มีวันลืม
......................................................
ความคิดเห็น