คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 2 : ตัวแปรตาม ผลของการทดลอง
ตอนที่ 2 ตัวแปรตาม ผลของการทดลอง
ถึงวันจริงที่ทุกคนต้องไปทำงานกันที่แปลงศึกษาที่จังหวัดฉะเชิงเทราโดยตอนนี้ทุกคนได้อยู่เล่นกันที่หน้าประตูโรงเรียนโดยรอรถกันอยู่แต่ร่างบางก็ไม่คิดที่จะโผล่มาแม้แต่นิดเดียวโดยทิ้งให้เหล่านักเรียนแสน(เกรียน)น่ารักนั่งตากลมอยู่ที่หน้าโรงเรียนโดยมีความหวังว่าเมื่อไร ดร.ของพวกเขาจะมาซักที ซักพักประตู(โรงเรียน)แห่งความหวังก็ได้เปิดออกโดยทุกคนมีความหวังว่าจะเป็น ดร.ร่างบางแสนน่ารัก(ถุย)ของพวกเขาจะโผล่หัวออกมาจากประตูนั้น และก็เป็นความจริงแต่ว่าตัวเขานั้นกลับไม่ได้เดินมาตัวคนเดียวแต่กลับเดินมากับชายหนุ่มมาดขรึมสุดเท่ซึ่งมีศักดิ์อันสูงส่งว่าเป็นครูของเหล่านักเรียน(และเมะของนายพิรุณ)ภาพที่สาววายในกลุ่มคิด
“เรื่องเมื่อคืนอย่าเอาไปบอกใครนะตัวเอง”ร่างบางที่หน้าแดงซ่านกระซิบบอกกับร่างสูงข้างๆด้วยเสียงอันแผ่วเบา
“รู้แล้วน่าที่รัก สามีคนนี้จะไม่แพร่งพรายความลับนี้เป็นอันขาดเลยล่ะจ้า”ร่างสูงกระซิบที่ข้างกกหูของร่างบางแล้วเป่าลมไปในหูเบาๆทำให้ขนบางของร่างบางแสนสวยของเราลุกขึ้นยืนพร้อมกันเหมือนแสดงความยินดีไรประมาณนั้นแถมใบหน้าที่แดงซ่านทำให้น้ำเสียงที่พูดตะกุกตะกักแล้วเต็มไปด้วยความเขินอาย “บ้าอ่ะ ต...ตัวเองง่ะ ย...อย่า ล...ล้อเล่น ก...กับเขาแบบ น...นั้นสิมันเขินนะครับ ค...คุณสามี”ร่างบางทุบเบาๆไปที่แขนของร่างสูงแล้วทั้งสองก็หัวเราะและหยอกล้อกันภาษาสามีภรรยากันอย่างน่ารัก
จบ(แต่งต่อเดียวนี้นะไอไรต์บ้า//โดนรุมteenจากเหล่ารีดเดอร์ จ้าแต่งแล้วจ้า TT ^ TT//เสียงของไรต์น้อยผู้น่าสงสาร) และนั่นคือเรื่องในความคิดของสาววายที่มีความหื่นสูงสุดในกลุ่ม แต่ในความจริง
ย้อนกลับไปที่ห้องของหนุ่มร่างบางแสนสวยของเรา
“ดร.ครับสายแล้วนะครับตื่นได้แล้วครับ ดร.ครับ ดร.ครับ”ชายหนุ่มผู้เคร่งขรึมได้มาเคาะประตูรัวที่หน้าห้องของร่างบางเพื่อปลุกให้ร่างบางรีบตื่นแต่ปรากฏว่าร่างบางได้ตื่นแล้วออกมาเปิดประตูอย่างหงุดหงิดเล็กน้อยแล้วเดินออกทานอกห้องแล้วล็อกประตูให้เรียบร้อย “เสร็จแล้วใช่มั้ยครับดร. ล็อกประตูอะไรเรียบร้อยแล้วใช่มั้ยครับ”ชายหนุ่มร่างสูงพูดออกมาเป็นชุดทำให้หายหนุ่มหน้าสวยหงุดหงิดแบบสุดๆแล้วตะโกนออกมาว่า “นี่นายน่ะฉันไม่ใช่เด็กนะ” ร่างบางที่ตอนนี้หน้าแดงไปด้วยความโกรธแบบสุดขีดแล้วมองไปที่ร่างสูงแบบหงุดหงิดสุดๆทำให้ร่างสูงข้างๆก็รีบพาร่างบางไปที่รถโดยไม่สนใจร่างบางที่ตอนนี้บ่นออกมาเป็นต่อยหอยจนเมื่อมาถึงรถร่างสูงก็รีบบึ่งไปที่โรงเรียนให้เร็วที่สุดโดยระหว่างขับรถเขาก็ต้องปิดซ่อนหน้าที่แดงซ่านด้วยความน่ารักที่เหมือนกับแมวน้อยของร่างบางข้างๆร่างสูงซึ่งขับมาถึงโรงเรียนแล้วก็รีบไปหาที่จอดโดยทันทีแล้วทั้งคู่ก็เดินลงมาจากรถพร้อมๆกัน
“นี่นายฟังอยู่ไหมเนี่ยขับรถเร็วแบบนั้นรีบไปตายหรือไงหา”ร่างบางที่ทั้งเดินไปบ่นไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก็เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติของชายหนุ่มข้างตัวของตนที่ไม่ยอมหันมามองตนสักทีแถมยังทำเหมือนกับตัวเองซ่อนอะไรบางอย่างยังงั้นแหละ “นี่นายน่ะหลบหน้าทำไมหันมานี่นะ” ร่างบางจับหน้าร่างสูงให้หันมาทางตนแล้วพูดบ่นว่า “มีอะไรต้องซ่อนหรือไงหา”
แล้วร่างสูงก็พูดว่า “ขอโทษครับ”ด้วยน้ำเสียงแบบที่เก็บความเขินแล้วเก็กหน้าให้นิ่งที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้แต่ในใจกลับคิดว่า “นายนี่มันจะน่ารักไปไหนฟะเหมือนกับแมวชัดๆอยากเอาไปเลี้ยงที่บ้านนนนนนนน” แล้วทั้งคู่ที่เดินมาโดยมีร่างบางที่บ่นเป็นต่อยหอยกับร่างสูงที่เก็กหน้านิ่งแบบซ่อนความเขินไว้แบบสุดๆทำให้ทั้งคู่ไม่ได้สนใจเลยว่ามีสายตาบาง(หลาย)คู่ได้จ้องมองเขาอยู่ตั้งแต่เข้ามาที่ประตูโรงเรียนมาแล้ว
ยังไม่จบนะขอเม้นก่อนนะแล้วจะต่อให้
ความคิดเห็น