คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ตัวแปรต้น:การเริ่มต้นของความรู้สึก
“อ...อา พรุ่งนี้รู้สึกว่าจะต้องไปทำงานวิจัยกับเด็กพวกนั้นสิน้านี่อิมเด็กพวกนั้นมาหรือยัง”ร่างเพรียวบางที่มีใบหน้าเรียวสวย ผมสีดำเงางามกำลังสะบัดไปตามแรงของการหันของร่างบาง ปากเล็กเรียวสวยเนียนนุ่มน่าจูบบวกกับจมูกคมสันโด่งได้รูป ผิวก็ขาวอมชมพูตัดกับสีผมอย่างดีแถมยังเข้ากับสีน้าตาลอมเทากับส้มของสีตาอย่างลงตัวแล้วยังมีคิ้วเรียวที่โค้งอย่างได้รูปเมื่อนำมารวมบนใบหน้าของร่างบางนั้นยิ่งเรียกว่างดงามอย่างไร้ที่ติถ้าเขาไม่ได้เป็นผู้ชาย
“มาแล้วมั้งคะนั่นไงพูดถึงก็มาเลย”หญิงสาวผมสีน้ำตาลยาวสลวยแต่ดันใส่แว่นบดบังใบหน้าที่งดงามนั้นไปแว่นกลมโตถูกขยับขึ้นเพื่อปรับให้เข้ากับจมูกคมสวยแล้วจ้องไปที่เด็กสองสามคนที่เพิ่งโผล่headออกมา
“ด็อก ครูอิม หวัดดีค่า”เด็กสาวทั้งสองที่เพิ่งมาใหม่ทักทายอย่างร่าเริง
“มาแล้วหรอ มัดหมี่ ฟีโอน่า”
“ไม่มาจะเห็นป่ะล่ะเนอะนายท่าน”
“ช่าย ช่าย ครูนี่แปลกจังเนอะมัดหมี่”
“เน้อ”เด็กสาวทังสองหันไปยิ้มด้วยกันแล้วแปะมือกันอย่างถูกใจที่ได้กวนทีนของร่างบางตรงหน้า(นี่นายท่านเราไปยุ่งกับทีนไรต์ตอนไหนอ่ะ//มัดหมี่ นั่นดิไรต์นี่ประหลาดจังเนอะ//แป้ง แกอยากโดนหักเงินเดือนกันมะ หยุดแล้วครับ//ทั้งคู่)
แอแฮ่มหลังจากที่ออกนอกเรื่องแสนนนนนนานนนนนนนน ก็ขอกลับมาที่เรื่องต่อนะครับ ร่างบางที่ถูกกวนทีนก็หน้าแดงจัดแล้วก็ตัวสั่นไปด้วยความโกรธแต่เด้กสาวทั้งสองก็ไม่หยุด
“แนะ หน้าแดงแบบนี้คิดถึงใครอยู่หรอคะ”
“แหมตัวส่นอีกด้วยหนาวอ๋อ ให้ใครมากอดคลายหนาวเร้วเอาผู้ชายนะจะรีบถ่ายแบบเต็มแม้กซืเลยค่า”เด็กสาวทั้งสองก้หัวเราะกันอย่างมันแถมตบมือกันอย่างสนุกสนานแล้วร่างบางก็ตะโกนกลับไปด้วยหน้าที่แดงไปจนถึงหูโดยไม่รู้ว่าแดงเพราะโกรธหรือความเขินอายกันแน่แต่ที่แน่ๆเด็กสาวทั้งสองก็ได้หายไปแล้วแต่สักพักทั้งสองก็ออกมาแล้วพูดว่า”อยู่ให้โง่ดิ แบร่”ทั้งสองออกมาแล้วแลบบลิ้นออกมาอย่างทะเล้น
“กลับมาน้ายัยบ้า”ร่างบางตะโกนอย่างบ้าคลั่งสมควรแล้วที่จะได้บัตรกำนันทัวร์ศรีธัญญาฟรีแบบไม่ต้องสงสัยแต่ในขณะนั้นเด็กสาวอีกกลุ่มก็เดินมาเหมือนกัน
“หวัดดี ค่าด็อกเตอร์ ครูอิม ด็อกเป็นไรหรอคะเมื่อกี้ตะโกนซะดังเชียว”เด็กสาวทั้ง5คนเดินมาด้วยกันนั้นประสานเสียงกันโดยไม่ได้นัดหมายน่าเอายูเนสขี้ให้จริงๆ(ยูเนสโก้//เด็กสาวทั้งห้า)
“อืม ไม่ได้เป็นไรหรอกน่า”ร่างบางกลับหลังหันไปเพื่อซ่อนหนาที่แดงว่านของตนเอาไว้ส่วนครูสาวก็กำลังเมาท์กับเด็กว่า
“ก็นะดร.อ่ะนะถูกยัยสองคนที่เพิ่งมากวนทีนอ่านะเลยหน้าแดงแปร้ดเลย...”
“อิม เงียบแล้วไปเอาเอกสารได้แล้วส่วนพวกเธอไปรอที่ห้องไป”
“ค่า”แล้วเด็กทั้ง5คนก็ไปที่ห้องเรียนจนเริ่มเรียนกันในห้องเรียนนั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะแต่ไม่ว่าอย่างไรเวลาก็เดินเรื่อยไปจนถึงเวลาเลิกเรียน
“อย่าลืมนะทุกคนงานนี้ก็ตั้งใจด้วยล่ะ”
“ค่า”เด็กสาวทุกคนเริ่มทยอยออกไปเรื่อยๆส่วนร่างบางก็ได้เดินไปในห้องพักแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเลื่อนไปที่เบอร์ของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ชื่อบอยเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเบาๆในห้องของชายหนุ่มผมสีน้ำเงินที่ยุ่งเล็กๆจากการที่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่พึ่งเช็ดผมมาหมาดๆแต่กก็ยังมีหยดน้ำเกาะอยู่บนกล้ามเนื้อที่สวบงามเป็นมัดสวยบนผิวเนียนขาวซีดตัดกัตาสีแดงบนใบหน้าที่มีแว่นกรอบเหลี่มเล็กที่เข้ากับใบหน้าหนาเรียวอย่างลงตัวจมูกที่โด่งคมได้รูปกับปากเรียวที่มีขนาดพอดีกับใบหน้าเมื่อนำไปรวมกับผมสีน้ำเงินเข้มก็ถือว่าเป็นคนที่เพอร์เฟ็คคนหนึ่งเลยล่ะนะ หลังากที่ร่างสุกออกมาจากห้องน้ำก็ออกมาดูที่โทรศัพท์ของตนก็พบว่าคนที่โทรมาไม่ใช่ใครแต่เป็นร่างบางที่เขาก็แอบหมายปองอยู่เล็กๆดร.พิรุณนั่นเอง
“ฮัลโหลครับดร.ของผมมีอะไรหรอครับ”
“มีงานอ่ะวันมะรืนนี้ว่างป่ะ”ร่างสูงแอบยกยิ้มอยู่ที่หน้าโทรศัพท์
“สำหรับคุณก็ว่างตลอดน่ะแหละครับ”เมื่อร่างสูงพูดอย่างนี้ร่างบางก็หน้าแดงจนถึงหู
“เออ ตาบ้าแค่นี้แหละพรุ่งนี้มาประชุมด้วยแต่เช้านะ”
“น่ารักชะมัดงานดร.ลูกหินเนี่ย แต่งานเข้าอีกแล้วเหนื่อยแฮะรีบนอนดีกว่าเดี๋ยวไม่ฝันถึงดร.เอ้ยเดี๋ยวไปสาย”ส่วนทางร่างบาง
“ตาบ้าพูดอะไรก็ไม่รู้”ร่างบางที่หน้าแดงไปถึงหูก็พึมพำเบาๆแบบไม่ให้ใครได้ยินแต่ครูสาวที่มีแว่นตาบังความสวยไว้ก็ดันมาได้ยินซะได้
“โดนแซวอีกแล้วหรอคะดร.”หญิงสาวมองอย่างเอือมๆเหมือนกับเป็นเรื่องปกติยังไงอย่างงั้น
“เออ”ส่วนชายหนุ่มร่างบางหน้าสวยก็ตอบอย่างหงุดหงิด ทั้งๆที่เขาควรจะชินแล้วทำไมต้องเขินกับตาบ้านี่ด้วยนะ โว้ยยยย
ไม่รู้แล้วชิ
..............................................................................
คือเป็นไงบ้างคะคือแบบผมไม่เคยแนวนี้ยังไงก็ฝากด้วยน้า
ความคิดเห็น