คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : การหายไป และ เจอกันอีกครั้ง 100%
ภายในคฤหาสน์ของตระกูล เชว
" เอามันไปทิ้ง "
ซีวอนกลับมาจากงานเลี้ยงสังคมหมาเศรษฐีระดับต้น ๆ ทันทีที่เดินเข้ามาในคฤหาสน์ก็รีบถอดเสื้อผ้าออกจากตัว
อย่างน่ารังเกียจ แล้วสั่งให้คนเอาไปทิ้งทันที
" ครับคุณชาย "
พ่อบ้านรับคำสั่ง จากนั้นก็มองไปที่คังอิน ที่ติดตามเจ้านายเข้าไปในงานด้วย คังอินขยิบตาให้ครั้งหนึ่งก็เดาออกทันทีว่างานเลี้ยงคืนนี้คงมีหญิงสาวมาล้อมวงต่างพากันสนใจคุณชายคงมีแต่พวกที่ไม่รู้ว่า ห้ามแตะต้องต้องคุณชายของเขาล่ะสิ พอกลับมารีบสั่งให้คนเอาเสื้อผ้าที่ใส่วันนี้ไปทิ้ง
ในงานเลี้ยงคงจะมีแต่ผู้คนที่สนุกสนานกันตลอดคืน คงมีแต่เจ้านายของเขาทั้งนั้นล่ะมั้งที่อารมณ์เสียอารมณ์บูดกลับมาแบบนี้
แม้เขาจะเป็นหนึ่งที่ได้รับใช้ใกล้ชิดที่พอจะเปลี่ยนสวมใส่เสื้อผ้าให้คุณชายได้ แต่ถ้าเสื้อผ้าถูสวมใส่ก็ไม่มีใครที่จะสามารถแตะต้องตัวคุณชายได้ทั้งนั้น
" เดี๋ยวก่อน...เสื้อผ้าชุดนี้ "
ขณะที่พ่อบ้านจะเอาเสื้อผ้าตัวใหม่มาเปลี่ยนให้ ซีวอนนั้นก็เหมือนจะนึกอะไรออก พร้อมกับดูเสื้อผ้าอย่างใช้ความคิด
" คังอิน นายลองดูสิว่าเสื้อผ้าตัวนี้คือตังเดียวที่ฉันไปนั่งที่ร้านข้าวผัดวันนั้นหรือป่าว "
" เอ่อ...คงใช่ "
ซวยแล้วเรา...ถ้าจะต้องรีบหางานใหม่ทำแล้วล่ะมั้งเนี้ย คังอินได้แต่คิดในใจกลัวคำตอบเหลือเกิน
" คุณชายต้องขอโทษด้วยครับ ที่เราเอาเสื้อมาไม่ได้ดู ผมจะรีบเอาไปทิ้งเดี๋ยวนี้ "
ซีวอนยกมือตัดบทด้วยสีหน้าเรียบเฉย
" ฉันเกือบจะลืมไปแล้ว นี้เป็นเรื่องเมื่อเดือนก่อนใช่ไหม ลองบอกหน่อยสิว่าเขาจะเป็นยังไง
บ้างนะ "
ซีวอนคิดถึงชายหนุ่มที่ไร้มารยาทคนนั้นอีกครั้ง แล้วอารมณ์สนุกของเขาเริ่มขึ้นอีกครั้ง
" หา !? " คังอินเอ่ยออกมาอย่างแปลกใจทั้ง ๆ ที่เรื่องมันนานมาตั้งเดือนก่อน แต่ทำไมคุณชายกับยังจำเรื่องนี้แล้วคิดถึงนางได้
" คือแบบนี้ครับ หลังจากเขามาถึง..เอ่อ...เมื่อมาถึงที่คฤหาสน์ฮันเกิงก็ลงมือซักผ้าที่กองเท่าภูเขาทันที เพียงคนเดียวใช้เวลาทั้งคืนจนถึงเช้าถึงจะเสร็จ "
" เขาไม่ได้อู้งานใช่ไหม "
" อู้งาน คุณชายผมขอถามหน่อย สมองของเขาคงเมื่อกับมดตัวเล็ก ๆ ทั้งโง่แต่ก็ทำงานอย่างขยันจริงจัง เสื้อผ้าที่พวกผมใส่นั้นมีชุดไหนบ้างที่ไม่สะอาด ยิ่งเสื้อผ้าของคุณชายไม่ต้องพูดถึง
อีกอย่างน้ำสกปรกนั้นไม่ได้โดนใครนอกจากรถคันหรูของคุณชายเท่านั้น เขาไม่จำเป็นต้องซักให้สะอาดขนาดนั้น แต่เขากับซักอย่างเอาเป็นเอาตาย ต้องการให้ผ้าสะอาดทุกซอกทุกมุม
ผมต้องนั่งรอเขาทั้งวันทั้งคืนจนปวดเอวไปหมดแล้ว "
สุดท้ายเมื่อเอ่ยเสร็จก็อดที่จะโอดครวญเล็กน้อยไม่ได้
" สวมให้ฉัน "
" คะ...คะ...คุ...คุณชายท่านจะสวมมัน ไม่คิดจะเอาไปทิ้งเหรอครับ " คังเอ่ยเอ่ยถามอย่าง
แปลกใจ
" สวมให้ฉัน เขาตั้งใจซักถึงขนาดนั้นนี้อาจจะเป็นชุดที่สะอาดที่สุดของฉันก็ได้ 555+ " ซีวอนเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี
" เข้าใจแล้วครับ " คังอินเดินเข้าไปสวมชุดให้ซีวอนอย่างไม่น่าเชื่อ ต้องมีอะไรผิดไปแน่ ๆ
อัพต่อนะจร้า
วันต่อมา หลังจากเสร็จประชุมบริษัท ชีวอนก็มองดูรถของเขาที่สะอาดแวววาวราวกับของใหม่
ผ่านมาจนป่านนี้แล้ว แต่บริเวณที่เช็ดถูของฮันเกิงนั้นยังคงยังคงมันวาบเป็นเงาเหมือนเดิม
เขาอดขำเบา ๆ ไม่ได้ ก่อนที่จะพูดกับตัวเองคนเดียวว่า
" ฝีมือไม่เบา จริง ๆ "
" คุณชาย มีอะไรเหรอครับ " คังอินที่ติดตามอยู่ด้านหลังฟังไม่ชัดเจน จึงเอ่ยถามขึ้น
ชีวอนถลึงตามองไปที่คังอินอย่างโกรธ ๆ หงุดหงิดที่อีกฝ่ายถามมากเรื่อง
" อย่าถามมากได้ไหม คังอินไม่ใช่เรื่อง " กล่าวจบชีวอนก็ขึ้นรถด้วยท่าทางที่หงุดหงิด
คังอินหดคอด้วยความกลัว เขาติดตามคุณชายมานาน ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่เขาไม่รู้ว่าคุณชายนั้นต้องการอะไรแล้วไม่ต้องการอะไร แต่หลัง ๆ มานี้จะเดาใจคุณชายไม่ค่อยถูก ทั้งยังสร้างความไม่พอใจอยู่บ่อยครั้ง คุณชายเป็นคนเข้มงวดมาแต่ไหนแต่ไร ถ้าไม่พอใจเมื่อไรล่ะจะไม่มีความปราณีให้แก่คนนั้น ต่อให้ทำงานมานานเท่าไรก็เถอะ
เมื่อขับมาได้ไม่นานก็เข้าสู่เส้นทางที่ร่างสูงนั้นคุ้นเคย
" เดี๋ยวก่อนสิคังอิน ถนนสายนี้ฉันรู้สึกว่าเราเคยผ่านมาแล้วใช่ไหม "
" เอ๋...คุณชายไม่ใช่พูดว่า
" หุบปาก ! ฉันแค่ถามว่าถนนสายนี้ฉันเคยผ่านมาแล้วใช่ไหม ไม่ใช่ถามนู้นถามนี้ซ้ำซาก "
ซีวอนเอ่ยอย่างหงุดหงิด
แย่แล้ว !!! ไอ่คังอินเมื่อกี้แกก็เพิ่งเตือนตัวเองไปหยก ๆ ไม่ใช่เหรอ อยากจัดงานศพให้ตัวเองรึไง ไอ่หมีควาย ความคิดของคังอิน
" ผมนึกออกแล้วครับคุณชาย ผ่านถนนสายนี้แล้วเลี้ยวตรงข้างหน้า ไปต่อไม่นานก็จะถึงร้านข้าวผัดของคุณฮันเกิงครับ
" อืม...มิน่าล่ะ "
มิน่าล่ะถึงคุ้นตา ที่แท้ก็เป็นร้านของฮันเกิงคนนั้นนี่เอง
" คังอิน วันนี้ฉันมีธุระสำคัญ ต้องไปทำก่อน เดี๋ยวเราค่อยกลับบ้าน "
" ครับคุณชาย แล้วเราจะไปไหนธุระที่ไหนเหรอครับ " คังอินเอ่ยขึ้นก่อนที่ทำท่าจะสั่งคนขับรถ
" ไปกินข้าวผัด "
" หา !? ไปกินข้าวผัด " .
ณ ร้านข้าวผัด
" คุณชายทางเราต้องขอโทษ...คุ..ชายจริง ๆ นะครับ ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาไปที่ไหน " เจ้าของร้านข้าวผัดอ้อนวอนปากคอสั่น ด้วยความกลัว
" เขาพึ่งจะมาโซลเป็นครั้งแรก ยังมีญาติพี่น้องที่ไหนอีกไหม " ซีวอนเอ่ยถามอย่างละเอียด
" ขะ...เข้าใจ...วะ..ว่า..มะ...ไม่มี ทางเราก็ไม่รู้จักเขามาก่อน เห็นเขามาสมัครเองถึงที่ คุยโอ้อวดว่าทำข้าวผัดอร่อยมาก เลยให้เขาทำงานที่นี้เท่านั้น "
" แสดงว่าเขาไม่มีที่ไปแล้ว แกก็บังคับให้เขาออกใช่ไหม เพราะเขาคงไม่ยอมที่จะลาออกเอง
หรอก " คังอินชี้หน้าว่ากล่าว
" ผะ...ผมไม่ทราบจริง ๆ วันแรกที่เขาเข้ามาทำงานผมมีธุระ เลยให้เขาเฝ้าร้าน พอกลับมาสภาพร้านก็เลอะเทอะวัตถุดิบเครื่องปรุงก็ถูกใช่จนเกลี้ยง พอเย็นก็หายไปไหนก็ไม่รู้ ผมก็เลยคิด..คิดว่า
เขาเป็นขโมย แต่..แต่พอเช้ามาเขาก็กลับมาพร้อมจะชดใช้ค่าเสียหาย แล้วก็จะทำงานชดใช้ให้ด้วย แต่ผมคิดว่าเขาเป็นขโมย เลย...เลยไล่เขาออกไปครับ " เจ้าของร้านไม่กล้าที่จะเงยหน้ามอง
" คุณชายจะเอายังไงต่อครับ "
ซีวอนเงียบจนน่ากลัว ลุกขึ้นเดินไปขึ้นรถ คังอินรีบเดินตาม รอเพียงอยู่ครู่นึงซีวอนจึงหันมาบอกกับเขาด้วยเสียงเครียดว่า
" รื้อร้านนี้ออกไป แล้วไล่ไอ่เจ้าของร้านมันไปด้วยอย่างให้เข้ามาในที่นี้อีก เผาร้านมันทิ้งอย่าให้เหลือซาก "
" ครับ คุณชาย "
" คุณชายครับ อย่าทำแบบนี้คุณชาย โธ่...ร้าน..ร้านชั้น ~~~~ " เจ้าของร้านเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่วิงวอนอย่างน่าเวทนา แต่จะให้ทำไงได้ล่ะในเมื่อคุณชายเชว ซีวอน นั้นมีอิทธิพลในย่านนี้ทั้งหมด แม้แต่กฎหมายยังไม่กล้าที่จะทำอะไรเขาไม่ได้เลย
" คุณชายอยากให้ผมออกตามหาเขาไหมครับ "
" หาทำไม ตัวเองก็ไม่มีเงินกลับดื้อรั้นก็ดีแล้ว ปล่อยเขาไปตามทางเถอะ " ว่าแล้วเขาก็ขึ้นรถนั่งหลับตาในความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ทั้งหงุดหงิด บางที่เขาน่าจะไปหาพ่อของเขาเสียหน่อยท่าจะดีไม่น้อย
" อ้าว...ไอ่ตัวแสบกลับมาหาพ่อได้แล้วหรอไง ห๊า ! ไอ่ลูกเวร "
" โธ่..พ่อมาถึงแทนที่จะกอดลูกหน่อย กลับให้คำชมซะงั้น 55+ กะจะมาดื่มเหล้ากับพ่อหน่อยนะครับ " โซซอนมองพฤติกรรมแปลก ๆ ของลูกชายจึงเกิดอาการสงสัยแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไร
" หึ...แกคิดยังไงถึงซื้อเหล้ามาดื่มกับพ่อว่ะ แต่ก็ดีมาสิ "
สองพ่อลูกดื่มเหล้ากันพูดคุยกันอยู่ถึงนานสองนาน จนในที่สุดอาหารที่จะทานกับเหล้าก็หมด
" อ้าว..หมดแล้วหรอเนี้ย ใครก็ได้ไปเอาอาหารมาอีกสิ " ซีวอนเอ่ยขึ้น
" แล้วคุณชายอยากจะทานอะไรเป็นพิเศษไหมครับ ผมจะได้ไปบอกในครัวให้ " คังอินเอ่ยถามพลางเก็บจานเปล่ายื่นให้คนใช้
" อืม... " ซีวอนใช้ความคิดก่อนที่จะเอ่ยว่า
" ฉันอยากกินข้าวผัด "
" ขะ...ข้าวผัด " คังอิน แกต้องหูฝาดไปแล้วแน่ ๆ แล้วไม่นานข้าวผัดจานสวยก็มาว่างที่โต๊ะ ตรงหน้าเขา
ไม่มีใครเอ่ยใด ๆ ทั้งสิ้นแม้แต่พ่อของเขาก็ตาม ว่าแล้วซีวอนก็ก้มลงกินข้าวผัดนั้นจนเวลาผ่านไปพักใหญ่
" ไปเรียกคนที่ทำข้าวผัด นี้มาสิ "
" เอ่อ..ได้ ๆ ได้ครับ "
" ซีวอนข้าวผัดไม่ดี ไม่อร่อยหรือไงแกถึงได้หน้าซีดเซียวแบบนี้ " โซซอนเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ
ไม่นานก็มีคนเดินออกมา สิ่งที่เห็นนั้นทำให้ซีวอนตื่นเต้นยินดีเหมือนคนบ้าเลยที่เดียว
" ที่แท้ก็เป็นนายนี้เอง "
" เฮ้ย ! คุณ... OoO "
ฮันเกิงตะลึงกับคนตรงหน้าที่ไม่ได้เห็นมานาน ส่วนซีวอนก็จ้องมองอย่างตะลึงไม่แพ้กัน
จนในที่สุดซีวอนก็เอ่ยขึ้น
" นายเป็นคนผัดข้าวผัดจานนี้ใช่หรือไหม "
" ใช่แล้ว คุณเคยชิมแล้วนี้ก็น่าจะรู้ว่ารสชาติของมันอร่อย ไม่เป็นรองใคร " การได้พบฮันเกิงอีกครั้งทำให้ซีวอนพูดไม่ถูกแถมยังทำงานที่คฤหาสน์ที่พ่อของเขาอยู่อีก
" ใช่..อร่อยไม่เป็นรองใคร แค่ชิมก็รู้ทันทีว่าเป็นฝีมือของนาย " ฮันเกิงหัวเราะเสียงใส ใบหน้าขาวปรากฏลักยิ้ม ไม่ว่าใครที่เห็นลักยิ้มของเขานั้นก็อดที่จะชื่นชมในใจไม่ได้ว่า ชั่งน่ารักอะไรขนาดนี้ (ช่ายยย ขนาดเรายังอดใจที่จะกินป๋าไม่ได้เอย อิอิ : กระชู่ 001 )
แต่เมื่อเห็นสายที่มองอย่างไม่พอใจของซีวอนนั้นจึงหันไปทางอื่นทันที
( หึง อะนะ ฉ่อย ก๊ากกกก ไอ่หันอยากได้โหด ๆ เราก็เปลี่ยนมาเป็น หื่น ๆ อิอิ : กระชู่ 001 )
" อ้าว...แกรู้จักหนูฮันด้วยเหรอ อืม...ทำไมล่ะพ่อเพิ่งจะจ้างหนูฮันเขามาทำอาหารเองแหละ เขาทำอาหารอร่อยมากเลยนะ ถ้าแกชอบใจฝีมือหนูฮันจะเอาไปไว้ที่คฤหาสน์แกไหมล่ะ "
" ยกเขาให้ผมเหรอ " ซีวอนเอ่ยออกมาอย่างยิ้ม ๆ
" อุ๊ย ! คุณลุงครับ ผมเพิ่งจะทำงานที่นี้ได้ไม่ถึงสามวัน คุณลุงไม่พอใจฝีมือของผมแล้วยกให้คนอื่นเหรอครับ " ฮันเกิงเอ่ยกับโซซอน อย่างน้อยใจ
" ไม่ใช่อย่างนั้นหรอหนูฮัน ลุงชอบอาหารที่หนูทำทุกอย่างเลยนะ แต่...ลุงอยากจะให้หนูไปดูแลลูกชายตัวแสบของลุง ให้หน่อยนะจ๊ะ มันเป็นคนเรื่องมาก เลยอยากให้หนูไปดูแลเรื่องอาหารที่คฤหาสน์ของเขาก็เท่านั้น "
" ไปทำอาหารให้เขา " ฮันเกิงเอ่ยเบิ่งตาโต โซซอนพยักหน้าให้ยิ้ม ๆ ก่อนที่จะหันไปถามลูกชายว่า
" แล้วแกล่ะว่ายังไง "
" แล้วแต่สิ ยังไงก็ได้แต่ถ้าไม่ดีก็...ไล่ออก "
" ไม่มีทางซะล่ะ อาหารของผมไม่มีทางที่จะไม่ดี คุณก็รู้แล้วว่ารสชาติมันเป็นยังไง " ฮันเกิงเป็นคนเดียวล่ะมั้งที่กล้าเถียงลูกชายของเขาโซซอนคิดในใจ
" ก็พิสูจน์ สิ " ซีวอนยิ้มออกมาอย่างยียวน ก่อนที่ฮันเกิงจะหันขวับอย่างไม่พอใจ
____________________________________________________________________________________________________________
ซู่ มาอัพให้แล้วจร้า 60 % ที่เหลือนะจร้า ไอ่หันมันไข่ทิ้งแล้วชิงไปนอนหลับยังไม่ตื่น 555+
คงจะเหนื่อยน่าดูเลยนิ ไม่รุจะถูกใจไหมแต่...อย่าไปบอกมันนะพูดกันเบา ๆ คือว่า...ซู่ง่ะแอบ
เปลี่ยนบทหมดเลย คิดสด อะนะ อิอิ ไม่อยากได้โหดง่ะ อยากได้แบบ ฉ่อย หื่น ๆ โหดนิด ๆ น่ารักกว่า
อะนะ ๆ ยังเม้นหน่อยนะจร้า ซู่ขอตัวล่ะก้า บาย ๆ
ความคิดเห็น