คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SF l hello my pumpkin ♡ 2
Story : hello my pumpkin ♡
TAO and SEHUN
NOTE : **Mpregนะคะ** (แรงบันดาลใจมาจากเรื่องเจนี่&จูโน่นะ^^เปลี่ยนแปลงบ้างเล็กน้อย)
Part2 : worry ♡
จื่อเทานักศึกษามหาวิทยาลัยโซลชั้นปีที่2 เจอกับเซฮุนครั้งแรกที่ร้านกาแฟที่จื่อเทาทำงานพาร์ทไทม์อยู่ เขาเจอกับเซฮุนบ่อยๆเพราะเจ้าตัวชอบมานั่งๆนอนๆอยู่ที่ร้าน ส่วนมากจะอ่านหนังสือสอบเสียมากกว่า จนกระทั่งความสัมพันธ์พัฒนามาถึงขั้น คนรัก ไปยังไงมายังไงไม่รู้ รู้อีกทีก็เป็นแฟนกันเสียแล้ว
จื่อเทาจอดจักรยานไว้ที่ลานจอดหน้าโรงเรียนของเซฮุนและหยิบถุงเสื้อผ้าที่เตรียมมาให้เซฮุนด้วย ก้มหน้ากดโทรศัพท์โทรออกหาปลายสาย
เซฮุนเดินคุยมากับแพคยอน เมื่อเจอจื่อเทาแล้วจึงโบกมือลากันก่อนที่จะเดินเข้ามาหาจื่อเทาแล้วยิ้มให้เล็กน้อย
“รอนานหรือยัง?”
เซฮุนถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม และจับมือเดินไปด้วยกันที่จักรยานที่จื่อเทาจอดไว้
“ก็พอถึงปั๊บพี่ก็โทรหาตัวเองปุ๊บเลย ไม่นานหรอก อ้อ...พี่เตรียมเสื้อผ้ามาให้เซฮุนด้วย”
เซฮุนรับถุงมาถือไว้และแง้มปากถุงเปิดดูนิดหน่อยแล้วเงยหน้าขึ้นไปยิ้มกับเทา ก่อนที่จะขึ้นซ้อนท้ายรถจักรยานและโอบเอวของคนตัวสูงไว้อย่างที่ชอบทำ
“พี่เทากินข้าวมาหรือยัง ถ้าฝากครรภ์เสร็จเราไปกินหม้อไฟกันนะๆๆๆ พลีสสสส”
เซฮุนโอบรัดเอวของจื่อเทาแน่นและกระตุกเบาๆเอาหัวถูกกับแผ่นหลังแข็งแรง จนจื่อเทาหัวเราะออกมาเบาๆแล้วตอบตกลง เซฮุนหัวเราะคิกคักชอบใจชูมือขึ้นข้างนึงแล้วร้องดังๆว่า เย้!
เซฮุนเปลี่ยนเสื้อผ้าและซักประวัติเบื่องต้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว นั่งรออยู่หน้าห้องตรวจรอคิวเรียกชื่อ เซฮุนนั่งซบไหล่ของจื่อเทาที่กำลังเล่นโทรศัพท์และเอามือของตัวเองลูบท้องขึ้นลงเบาๆ เขารู้สึกว่าท้องน้อยเริ่มนูนๆขึ้นมาพอสมควรในใจก็คิดว่า ดีนะที่ยังไม่ค่อยมีใครทักว่าอ้วนขึ้นเสียเท่าไหร่ คิดแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ
“คุณโอเซฮุน ห้องตรวจ2นะคะ”
เมื่อพยาบาลชุดสีฟ้าอ่อนๆเดินตรงออกมาเรียกชื่อเซฮุนก็แทบจะสะดุ้งทันที เซฮุนเดินตามพยาบาลเข้าไปในห้องตรวจ รู้สึกมือเย็นขึ้นมาอยู่หน่อยๆ ค่อยๆก้าวเดินและย่อตัวนั่งเก้าอี้ข้างๆคุณหมอ
“สวัสดีครับคุณหมอ”
ส่วนมากจะเป็นประโยคทักทายก่อนที่จะเริ่มพูดคุยเสียมากกว่า เซฮุนเริ่มเกร็งนิดๆเมื่อคุณหมอหันหน้ากลับมาและนั่งลงที่เก้าอี้ คุณหมอ ยิ้มให้เซฮุนท่าทางใจดีจึงลดอาการตื่นเต้นไปบ้าง
“หมอขอฟังเสียงหัวใจหน่อยนะครับ ปลดกระดุมเสื้อออกก่อนนะครับ”
คุณหมอหนุ่มหยิบสเต็ทโตสโคปขึ้นมาสวมที่คอจับส่วนหูฟังใส่เข้าไปที่หูและเริ่มเอาส่วนโลหะเย็นๆแตะเข้ากับหน้าอกตรงกลางเบี่ยงไปทางซ้ายนิดๆ เสร็จแล้วก็บอกให้เซฮุนหันหลังมาและสอดเจ้าเครื่องมือเข้าไปใต้เสื้อ คุณหมอเขียนยุกๆยิกๆอะไรอยู่บนแฟ้มสักพักเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้
“มาคนเดียวเหรอครับ”
คุณหมอหนุ่มเกริ่นถามด้วยคำถามนิ่มนวล เซฮุนรู้สึกลดอาการเกร็งไปได้อีกนิดนึงก่อนจะพูดว่า
“มากับ เอ่อ..ส เอ่อ สามี ครับ”
“พาเขาเข้ามาได้นะครับหมอจะอัลตราซาวด์แล้ว”
คุณหมอพูดแล้วยิ้มให้แล้วหันหลังลุกออกไปเตรียมความพร้อมกับเครื่องมือ เซฮุนเปิดประตูบานเลื่อนออกเพียงนิดเดียวเรียกจื่อเทาและกวักมือให้เข้ามาในห้องเร็วๆ
“สวัสดีครับคุณพ่อ”
คุณหมอเอ่ยทักทักด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม จื่อเทาก็รู้สึกไม่ต่างจากเซฮุน ตื่นเต้นชะมัดเลย จื่อเทาค่อยๆเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ข้างๆคุณหมอและจับมือเซฮุนที่นอนเปิดหน้าท้องอยู่บนเตียง
“แปลกจังนะครับคุณทั้งสองคนยังดูเด็กอยู่เลย แต่ลูกของคุณทั้งสองก็น่าจะโตมาทันใช้นะครับ หมอจะเริ่มแล้วนะครับ”
เซฮุนรู้สึกกระตุกในใจเล็กน้อยตอนที่คุณหมอจะบอกว่าเขากับจื่อเทายังดูเด็ก กลัวเสียว่าจะโดนถามเรื่องอายุเข้าเสียก่อน แต่ถึงยังไงก็ต้องถอนหายใจด้วยความโล่งใจเพราะคุณหมอจะเริ่มฉายภาพอัลตราซาวด์แล้ว
ระหว่างที่คุณหมอกำลังอธิบายส่วนต่างๆที่อยู่ภายในร่างกายของเซฮุน จื่อเทาก็ตั้งใจฟังอย่างจริงจังและหันหน้าขึ้นไปมองจอภาพแบบยิ้มๆเป็นระยะๆ จนตรวจเสร็จและคุณหมอให้คำแนะนำเกี่ยวกับคนท้องอ่อนๆ และนั่งคุยกันสักพักแล้วก็ออกมาด้านนอก
“พี่เทา คิคิ”
เซฮุนทุบหลังจื่อเทาเบาๆ และฮัมเพลงไปด้วย ตื่นเต้นที่จะได้กินหม้อไฟเนื่องจากไม่ได้ลิ้มรสชาติมานานมากแล้ว เซฮุนฮัมเพลงจนถึงถึงร้านหม้อไฟและกระโดดลงจากรถจักรยานเบาๆจนจื่อเทาต้องพูดกำชับเสียงเบาว่า
“ตัวเอง! ลงดีๆไม่เป็นเหรอ? ท้องอยู่นะอย่าลืมสิ!”
เซฮุนยู่ปากก้มหน้าก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมายิ้มและหัวเราะคิกคักราวกับไม่ได้ถูกจื่อเทาดุ กระโดดโหยงๆเบาๆ จนจื่อเทาถอนหายใจออกมายาวๆเอื้อมมือไปหยิบข้าวของหน้ารถจักรยานและเอื้อมมือไปจับมือของเซฮุนและเดินมาเข้ามาในร้านด้วยกัน
เซฮุนกระหน่ำสั่งอาหารแบบระเบิดลง จื่อเทาคิดว่าบางครั้ง อาจจะต้องของให้พ่อแม่โอนเงินเพิ่มมาเป็นจำนวนนึงเพราะเงินที่ได้อยู่ในตอนนี้ดูเหมือนจะน้อยลงไปเสียแล้ว เจ้าตัวเล็กในตัวเซฮุนดูเหมือนว่าจะกินดุเอาเสียเหลือเกิน
เซฮุนกำลังตื่นเต้นกับหม้อไฟที่ควันโขมงอยู่ตรงหน้า ยิ้มออกมาเมื่อเห็นหม้อไฟเดือดปุดๆ รีบคว้าถ้วยแบ่งและตะเกียบมาอยู่ในมือแล้วก็คนให้ส่วนผสมทั่วถึงกัน เซฮุนรีบคีบเส้นบะหมี่ขึ้นมาไว้ในถ้วยพร้อมทั้งผักและลูกชิ้นตักน้ำราดและตักเข้าปากคำใหญ่
“แค่กๆ แค่กๆ”
เซฮุนลำสักควันออกมารีบวางถ้วยลงละหยิบทิชชู่ออกมาปิดปากและไอออกมาไม่ยอมหยุด ยกแก้วขึ้นจิบน้ำแล้วกลับไปกินอาหารต่ออย่างไม่สนใจจื่อเทาที่กำลังนั่งมองค้อนๆอยู่
“พี่เทาไม่กินเหรอ โอ้ย ฮ่าาา ร้อนนๆๆ อร่อยนะ”
จื่อเทาเริ่มไม่พอใจเล็กน้อยก่อนจะหยิบตะเกียบเคาะลงกับโต๊ะไม้ให้อยู่ระดับเดียวกันและค่อยๆยื่นมือไปคีบเส้นบะหมี่ขึ้นมาใส่ถ้วยก่อนจะวางตะเกียบไว้บนถ้วยและมองหน้าเซฮุนที่กำลังยกถ้วยซดน้ำซุปหม้อไฟแบบเอร็ดอร่อย เซฮุนเอื้อมตะเกียบมาคีบไก่ราดซอสข้างๆและเอาใส่ปากแล้วต่อด้วยการคีบลูกชิ้นในหม้อไฟใส่ถ้วย ปากก็เคี้ยวหนุบหนับๆ จื่อเทาเริ่มชักสีหน้าเล็กน้อยก่อนจะคีบเส้นบะหมี่เข้าปากตัวเองบ้าง
“โอ้ยยย ตัวเองพี่มองตัวเองมานานแล้วนะ ค่อยๆกินก็ได้ทำไมกินน่าเกลียดแบบนี้เหมือนไม่เคยกินมาเป็นสิบๆปีแบบนั้นละ”
จื่อเทาเหวเบาๆใส่เซฮุนที่กำลังก้มหน้ากินหม้อไฟอยู่ เซฮุนช้อนตาขึ้นมองจื่อเทาแบบงอนแล้วค่อยๆยื่นมืออกไปวางถ้วยไว้ข้างหน้า เคี้ยวอาหารที่ตุนอยู่ในกระพุ้งแก้มแล้วพูดขึ้นว่า
“ก็เค้าหิวอะตัวเองไม่เข้าใจเหรอ”
เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆและก้มหน้าเคี้ยวอาหารในปากตุยๆ ขมวดคิ้วเข้าหากัน จื่อเทาเห็นดังนั้นก็จึงแกล้งทำเป็นไม่สนใจและกินอาหารในถ้วยตัวเองบ้าง เซฮุนขมวดคิ้วมองจื่อเทาที่กำลังตักอาหารในหม้อแบบไม่สนใจเขา จื่อเทาวางตะเกียบลงบนถ้วยและเสมองออกไปด้านนอก เซฮุนที่นั่งจ้องหน้าจื่อเทาที่เริ่มหยิบตะเกียบคีบอาหารอีกครั้ง เซฮุนเคี้ยวอาหารเสียงดังและเริ่มตักอาหารเข้าปากตัวเองทั้งๆที่ยังเคี้ยวในปากไม่หมด ดี!ว่าเค้าใช่ไหม!จะกิน !กิน!กิน!กินคำใหญ่ๆ! เซฮุนเคี้ยวอาหารในปากอย่างยากลำบาก ช้อนตาขึ้นไปมองจื่อเทาแต่ก็พบว่าจื่อเทามองเขาอยู่ก่อนแล้ว เซฮุนจึงวางตะเกียบกระแทกกับถ้วยแล้วนั่งกอดอกมองจื่อเทา
สายตาประชันสายตา ให้มันรู้มันเลยจ้อง!ขนาดนี้ เซฮุนจะไม่ชนะให้รู้ไป!
แล้วก็เป็นจื่อเทาที่แพ้อีกครั้ง ถอนหายใจออกมาแรงๆและหยิบทิชชู่ขึ้นมาส่งให้คนที่กำลังนั่งจ้องเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ เซฮุนรับเอาทิชชู่มาเช็ดปากและท้าวแขนลงกับโต๊ะจ้องหน้าจื่อเทาไม่เลิก จื่อเทามองเซฮุนด้วยสายตาเหนื่อยใจก่อนที่จะถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
“ตัวเองไม่น่ารักเลย ทำนิสัยไม่น่ารักเลย พี่กลัวลูกจะจำไปใช้นะ”
เซฮุนก้มหน้างุดเล็กน้อยกัดริมฝีปากล่างและเอามือแตะที่หน้าท้องเบาๆ เขิน จื่อเทามองเซฮุนที่กำลังลูบท้องของตัวเองอยู่ก็ยิ้มออกมา ชอบให้พูดอะไรแบบนี้สินะ
“ตัวเองห้ามทำแบบนี้อีกนะ เดี๋ยวลูกจะจำไปใช้”
เซฮุนมองค้อนจื่อเทาและยู่ปากก่อนที่จะตักอาหารเข้าปากต่อและก็พึมพำกับตัวเองว่า ‘พี่จะพูดอะไรนักหนาก็หยุดแล้วนี้ไง’ จื่อเทามองหน้าเซฮุนที่กำลังพึมพำไปกินไปแล้วก็ยิ้มออกมา เห็นเซฮุนที่กินได้กินดีเขาก็มีความสุขไปด้วย
“อื้ออ พี่เทาแวะซุปเปอร์เหรอออ ซื้อโคล่าให้เค้าด้วยยยย”
เซฮุนที่กำลังซ้อนท้ายจักรยานของจื่อเทาแบบหลับแหล่ไม่หลับแหล่ละเมอกล่าวของที่ตนต้องการจะได้ออกมา จื่อเทาหัวเราะเบาๆก่อนจะเลี้ยวเข้าซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆแถวบ้านของเซฮุน จื่อเทาสะกิดเซฮุนที่เอาหน้าซุกหลังเอามือกอดเอวเขาเบาๆ ก่อนที่เซฮุนจะปรือตาขึ้นมองแล้วหาวหวอดๆใส่หน้าจื่อเทา
จื่อเทาเดินลากเซฮุนที่ล่องลอยเพราะง่วงให้เดินมาซื้อของด้วยกัน จื่อเทาหยิบตระกร้าและเดินไปทางด้านของสด เลือกหยิบผักสดและเนื้อหมูขึ้นมาใส่ตระกร้าก่อนที่จะเดินลากเซฮุนไปแผนกน้ำผลไม้ เลือกหยิบน้ำผลไม้รวมมาหนึ่งกล่อง น้ำส้มหนึ่งกล่อง และน้ำแครนเบอร์รี่อีกหนึ่งกล่องก่อนที่จะเดินไปจ่ายเงินเซฮุนก็ลากจื่อเทามาที่แผนกขนมก่อนที่จะกระหน่ำหยิบมันฝรั่งทอดกรอบและขนมเวเฟอร์ต่างๆลงตระกร้าที่จื่อเทาถืออยู่
“ตัวเอง....”
จื่อเทาที่มองหน้าเซฮุนและเริ่มกดเสียงต่ำเซฮุนถึงได้เดินกลับมาและหยิบขนมจากตระกร้าไปวางลงที่เดิม
“แค่นิดเดียวก็ไม่ได้เหรอ มันฝรั่งทอดซองเดียวก็ได้ นะๆๆๆ พลีสสสสสสสส”
จื่อเทาละเกลียดคำว่า ‘พลีส’ ขอเซฮุนจริงๆนั่นหมายถึงว่าถ้าเซฮุนต้องการอะไรมากๆก็จะพูดคำนี้ออกมาอ้อนจื่อเทาเสมอ ‘แต่ครั้งนี้เขาขอขัดใจหน่อยแล้วกันนะพลีสสส’
“ไม่ได้ก็คือไม่ได้นะ พรุ่งนี้วันเสาร์พี่จะไปรับตัวเองที่บ้านนะ มาทำซุปกินกันเถอะ”
เซฮุนไม่ชอบใจเอาเสียเท่าไหร่ ‘นี่เขาท้องอยู่นะ! ต้องตามใจสิ นี่มันอะไรกัน! แล้วซุปนี่จื่อเทาเออออห่อหมกเองทั้งนั้นใครอยากกิน’ ตึงหน้าใส่จื่อเทาก่อนที่จะเดินกระแทกเท้าปึงปังออกไป
‘ผม ผิด อีก แล้ว’
เซฮุนลงจากจักรยานของจื่อเทาก่อนที่จะเดินมาหาจื่อเทาที่นั่งคร่อมจักรยานแล้วยิ้มให้เขาอยู่ จื่อเทาเอื้อมแขนไปหยิบถุงน้ำผลไม้มาให้เซฮุน เซฮุนขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพูดแบบไม่พอใจว่า
“เค้าเบื่อพี่เทาแล้ว อะไรเนี่ยน้ำผลไม้ใครอยากกินเหรอ พี่ไม่รู้จักโคล่าหรือยังไง!”
เซฮุนรวบถุงน้ำผลไม้และกระชากถุงเบาๆให้หลุดออกจากมือจื่อเทา ก่อนที่จะหันหลังกลับเข้าบ้าน
“ไปไหนมาเหรอ? กินข้าวมาหรือยัง?”
จุนมยอนที่ได้ยินเสียงเปิดประตูก็หันหน้ากลับไปดูก็เจอว่าเซฮุนกลับมาบ้านจึงเอ่ยทักน้องชายของตนเอง
“ไปโรงพยาบาลมา เอ้ย...ไปกินข้าวกับพี่เทามา”
เกือบไปแล้วนะโอ เซฮุน! โอ้ยยย พี่จุนมยอนต้องถามแน่เลย
“หื้อ? เราไม่สบายเหรอเป็นอะไรมากหรือเปล่าทำไมไม่บอกพี่ล่ะ? แล้วกินข้าวกับอะไรมาเหรอ?”
จุนมยอนทำหน้างงเล็กน้อยก่อนที่จะเดินเข้ามาหาเซฮุนที่ยืนตัวแข็งทื่อ แตะหลังมือหลังกับหน้าผากและแก้มของเด็กตัวขาวเบาๆก่อนที่จะนำมือออก แล้วคว้าถุงน้ำผลไม้ไปถือและแง้มเปิดดู
“เปล่าครับ พี่เทาแหวะไปตรวจสุขภาพเฉยๆเหมือนจะต่อวีซ่ามั้ง...”
เซฮุนพยามนึกคำแก้ตัวที่น่าเชื่อถือที่สุดเพื่อมาใช้กับพี่ชายตัวเอง ก่อนที่จะเดินจับมือพี่ชายตัวเองให้เดินกลับมานั่งที่โซฟาด้วยกัน จุนมยอนยิ้มให้เซฮุนและลูบหัวเบาๆก่อนที่จะพูดคุยตามประสาพี่น้อง
“เอ้อ..ใช่! เซฮุนดูอวบขึ้นนะ ฮ่าๆ จื่อเทาชวนกินบ่อยเหรอ?”
จุนมยอนที่กำลังเอื้อมมือไปแตะแก้มและเลื่อนลงมาจับแขนออกแรงบีบเบาๆทำให้แขนของเซฮุนยืดหยุ่น ปกติแล้วเซฮุนดูเป็นเด็กที่ตัวผอมมากจะกินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนพยายามเพิ่มน้ำหนักเท่าไหร่ก็ไม่เพิ่มแต่ตอนนี้ดูเสียว่าจะกลับกันเสียแล้ว เซฮุนดูมีน้ำมีนวลขึ้น
“อะ อ๋อ แม่พี่เทาเขาส่งของกินมาจากจีนเยอะมากเลยพี่ ไปห้องพี่เทาทีไรก็กินไม่หยุดเลยแถมพี่เทาก็ชอบชวนกินข้าวนอกบ้านด้วย วันนี้ก็เพิ่งจะไปกินหม้อไฟกันมาเอง”
จุนมยอนหัวเราะเบาๆก่อนจะลูบหัวเซฮุนและลุกขึ้นยืนเดินเอาถุงน้ำผลไม้ไปจัดใส่ตู้เย็นพร้อมพูดว่า “ก็ดีแล้วดูมีเนื้อขึ้นไม่ผอมแบบแต่ก่อน แต่อย่าอ้วนไปกว่านี้นะ ไม่งั้นเป็นหมูตอนแน่ๆ อ๋อพ่อกับแม่จะกลับมาวันจันทร์ที่จะถึงนะ”
เซฮุนหลุดถอนหายใจออกมาเบาๆและเป่าปากดังฟู่ ก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องของตัวเองและหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดโปรแกรมสนทนาและทำการพิมพ์ข้อความส่งหาจื่อเทา
SEHUNNIE : พี่เทา...พี่จุนมยอนทักเค้าว่าเค้าดูอวบขึ้น
SEHUNNIE : พ่อกับแม่จะกลับมาวันจันทร์
SEHUNNIE : พี่ถึงห้องหรือยัง?
จื่อเทาที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาหยิบโทรศัพท์และเปิดดูข้อความที่เซฮุนส่งมาและพิมพ์ตอบกลับไปว่า
TAO : หายงอนแล้วเหรอไว้หลังคลอดลูกพี่จะให้กินโคล่านะโอเคไหม?
TAO : พ่อกับแม่จะกลับมาถึงวันจันทร์เหรอ งั้นพี่จะไปบ้านเซฮุนด้วยนะ
TAO : ตัวเองห้ามเครียดนะ อย่าลืมกินน้ำผลไม้ที่พี่ซื้อให้นะครับ
TAO : แล้วก็นอนได้แล้วด้วย เดี๋ยวลูกจะไม่แข็งแรงนะ ฝันดีนะครับ ♡
เซฮุนที่กำลังกลิ้งไปมาบนเตียงบนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูข้อความแล้วก็ยิ้มออกมา ก่อนจะพิมพ์กลับไปว่า ‘ฝันดีเหมือนกันครับ’
♡
ความคิดเห็น