คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF l hello my pumpkin ♡
Story : hello my pumpkin ♡
TAO and SEHUN
Note : **Mpregนะคะ** (แรงบันดาลใจมาจากเรื่องเจนี่&จูโน่นะคะ^^เปลี่ยนแปลงบ้างเล็กน้อยนะคะ)
เพิ่งเคยแต่งเรื่องแรกอาจผิดพลาดบ้างนะคะ ^^
Part1 : BEGIN ♡
โครมม! เสียงเก้าอี้ล้มลงกับพื้นอย่างระเนระนาดด้วยฝีมือของ จื่อเทา แฟนหนุ่มเจ้าอารมณ์ของ เซฮุน เหตุการณ์ทั้งหมดเป็นเพราะเซฮุนกำลังสงสัยว่าตัวเองกำลังท้องจึงมาบอกให้จื่อเทาได้รู้แต่กลับกลายเป็นเสียว่าจื่อเทาโมโหไปเสียนี่......
“ฮึก พี่เทา ก็เค้ารู้สึกจริงๆนะแบบว่ากระอั่กกระอ่วนในท้องอะ ฮึก ฮึก ละ แล้วเมื่อเช้า เค้าก็อ้วกด้วย มัน มัน มันเหมือนอาการแบบนั้นเลย ฮะ ฮึก แล้วตอนนี้น้ำหนักเค้าก็ขึ้นมาด้วย ฮึก ฮึก”
“ตัวเองอย่าเพ้อเจ้อให้มากเลย อย่าเพิ่งมั่วซั่วเดาอาการเองจะได้ไหม ไปตรวจมานะแล้วผลออกมาแบบไหนเราค่อยมาคุยกัน พี่ไม่หนีตัวเองไปไหนหรอก เข้าใจใช่ไหม!? แล้วก็หยุดร้องได้แล้ว ไม่สวยแล้วยังจะขี้แงอีก”
จื่อเทาทำเพียงแค่มองหน้าคนที่สะอึกสะอื้นอยู่ตอนนี้และถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋าของเซฮุนและของเขาเองมาสะพายก่อนจะยื่นมือออกมาให้จับแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ พี่จะไปส่งตัวเองที่บ้านเองนะ”
เซฮุนนั่งกอดเอวและซบหลังจื่อเทามาตลอดทางโดยไม่พูดอะไรทั้งนั้น จื่อเทาเข้าใจได้ว่าเซฮุนอาจจะกำลังคิดมากหรือว่างอนอะไรทำนองนั้นเพราะเขาตะคอกใส่เซฮุน ไม่ใช่ไม่รู้สึกผิดนะแต่บางครั้งเซฮุนก็คิดจุกจิกมากเกินไปจนต้องดุเอาเสียบ้างไม่งั้นก็จะเก็บมาคิดทุกรื่อง
“เดี๋ยวสิคุยกันก่อน”
“ฮะ ฮึก ฮึก”
จื่อเทาถอนหายใจออกมายาวๆ ใช่มืออุ่นๆประคองใบหน้าสวย
“พี่ขอโทษ แต่ตัวเองขี้คิดมากจุกจิกหัวใจ รู้ไหมพี่ไม่ทิ้งเราไปไหนอยู่แล้ว?”
เซฮุนเงยหน้ามองจื่อเทาที่ส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ แล้วค่อยๆเอื้อมของตัวเองขึ้นไปจับมือของจื่อเทาที่ประคองหน้าตัวเองอยู่ ก่อนที่จะเข้าไปสวมกอดจื่อเทาที่ยังคร่อมจักรยานคันใหญ่ไว้อยู่และร้องไห้แบบเงียบๆเพียงแค่มีเสียงสะอื้นเล็กน้อย จื่อเทาเหลือบตามองฟ้าและถอนหายใจ ‘ให้ตายเถอะ ที่เขาปลอบๆไปทั้งหมดเซฮุนไม่ได้ฟังเลย’ จื่อเทาค่อยๆยกมือขึ้นมาลูบหลังคนที่ขี้คิดมากและจูบขมับอย่างรักใคร่
“วันนี้ตัวเองไปนอนกับพี่นะ”
“ฮะ ฮึก ฮึก เค้าต้องบอกพี่จุนมยอนก่อน”
จื่อเทากำลังนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงของเซฮุน ตอนนี้เขารอเซฮุนเก็บเสื้อผ้าสำหรับกลางคืนวันนี้และตอนเช้าวันพรุ่งนี้อยู่ ที่จื่อเทาชวนเซฮุนไปนอนที่ห้องไม่ใช่เหตุผลอะไรเลยนอกเสียจากว่าทำเพียงเพื่อให้เซฮุนสบายใจจริงๆว่าเขาจะอยู่ข้างเซฮุนตลอดจะไม่ทิ้งให้เซฮุนต้องเจอปัญหาเพียงผู้เดียว
“เค้าเสร็จแล้วจะไปกันหรือยัง”
จื่อเทาเดินเข้ามาหยิบกระเป๋านักเรียนของเซฮุนมาสะพายและหยิบกระเป๋าเคียงที่ใส่เสื้อผ้าสำหรับวันนี้และพรุ่งนี้และเดินจูงมือกันออกไปจากห้องนอน
“พี่จุนมยอนกลับพรุ่งนี้ตอนเย็นนะ”
เซฮุนพูดกับพี่ชายตัวขาวที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ตรงหน้าทีวี
“อ่าห๊ะ จื่อเทาดูแลน้องด้วยนะ พี่ฝากด้วย”
จุนมยอนทำเพียงแค่หันไปมองแล้วตอบกลับเพียงเท่านั้น แต่เอาจริงๆก็หวงน้องอยู่พอตัว เพราะเซฮุนนะมีแค่เขาเพียงคนเดียว พ่อกับแม่ก็ไม่ค่อยจะอยู่บ้านเสียเท่าไหร่แถมตัวเองก็ยังไม่ค่อยมีเวลาให้น้อง นึกโทษตัวเองอยู่เหมือนกันแต่ก็คิดได้ว่าบางครั้งเซฮุนอาจจะเหงาทำให้ดูติดจื่อเทาบ้าง แต่เขาก็เข้าใจดี จุนมยอนเคยเจอพ่อกับแม่ของจื่อเทาเพียงแค่ครั้งเดียวจำได้ว่าตอนนั้นไปรับเซฮุนมาจากห้องจื่อเทาแล้วพ่อกับแม่ของจื่อเทาบินมาเยี่ยมพอดีก็ทักทายบ้างตามมารยาท
ระหว่างทางที่จื่อเทาปั่นจักรยานกลับคอนโดของจื่อเทาเซฮุนทำแค่ซบหน้าลงกับแผ่นหลังและโอบกอดเอวของจื่อเทาไว้และหลับตาลง เซฮุนอุ่นใจที่สุดเวลามีจื่อเทาอยู่ใกล้ๆ เขารักเวลานี้เสียจริงๆ......
“เช่าหนังไปดูกันไหม?”
เป็นคำถามที่จื่อเทาถามขึ้นระหว่างที่ปั่นจักรยานกำลังจะเลี้ยวเข้าสวนสาธารณะแถวๆคอนโดของเขา เซฮุนโผล่หน้ามาจากแผ่นหลังกว้างแล้วบอกว่า “เค้าจะดูหนังการ์ตูน” จื่อเทายิ้มให้กับคำตอบที่แสนจะน่ารัก
จื่อเทาจอดจักรยานไว้ที่หน้าร้านเช่าหนังแล้วเดินจูงมือเซฮุนเข้าไปในหนัง ภายในเปิดเพลงคลอเบาๆทำให้รู้สึกสบาย หนังถูกแยกไว้เป็นประเภท จื่อเทาและเซฮุนเดินตรงไปที่ หนังมาใหม่ เซฮุนหยิบหนังรักเรื่องนึงขึ้นมา “พี่เทาอยากดูเรื่องนี้ไหม?” จื่อเทาส่ายหน้าหน่อยๆ เซฮุนจึงวางหนังเข้าชั้นที่เดิม “ถ้าพี่เทาไม่อยากดูเค้าก็จะไม่ดูนะ” แล้วก็ยิ้มตาหยีให้คนรักไปอีกรอบนึง จื่อเทาเพียงแค่กระชับมือเซฮุนให้แน่นแล้วเดินไปยังหนังประเภทการ์ตูน
“นั่น! โพโรโระ พี่เทาดูไหม?”
การ์ตูนโปรดของเจ้าเด็กคนข้างๆ จื่อเทายิ้มแล้วเปลี่ยนจากมือที่กุมอยู่เป็นโอบเอว กระชับฝ่ามือให้แน่นขึ้นเพียงนิดหน่อยแล้วเดินเข้าไปชั้นที่การ์ตูนเรื่องโปรดของเซฮุนวางอยู่
“ถ้าตัวเองอยากดูก็หยิบเลยครับ” จื่อเทาตอบแล้วยิ้มให้ ทั้งสองคนพากันเดินไปที่เคาน์เตอร์เช่าหนัง จื่อเทายื่นบัตรสมาชิกให้พนักงานแล้วยื่นเงินสำหรับค่าเช่าหนังให้ก่อนที่จะรับบัตรสมาชิกคืนและรับถุงใส่หนังที่เช่ามาด้วย
เซฮุนรบเร้าให้จื่อเทาเดินเข้าร้านต๊อกโบกิข้างๆกับร้านเช่าหนังเพื่อที่จะซื้ออาหารขึ้นไปทานด้วยกันระหว่างที่พวกเขาสองคนดูการ์ตูน
“ตัวเองอยากกินอะไร?” จื่อเทาถามเด็กตัวขาวที่ยืนอยู่ข้างเขา สายตาของเซฮุนที่อยากจะกินทุกอย่าง
“ซุปกิมจิ คิมบับ จาจังมยอน แบบแพคนะครับ อ๋อ.....เกือบลืม ต็อกโบกิด้วยครับ”
เซฮุนหันมายิ้มให้จื่อเทาแบบตาหยีระดับสิบ สบายใจที่ได้สั่งอาหารแบบสุดขีด “พี่เทาจะเอาอะไรเพิ่มไหมเค้าจะสั่งให้” แถมยังมีน้ำใจหันมาถามคนตัวสูงข้างๆด้วย จื่อเทาทำเพียงยิ้มเจื่อนๆแล้วส่ายหน้า
จื่อเทาอาบน้ำเสร็จแล้วกำลังแกะห่ออาหารที่เซฮุนเป็นคนสั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าทีวี จื่อเทากำลังเสิร์ชข้อมูลในไอแพด อาการของคนท้องช่วงเดือนแรก
1.มีปัสสาวะสีเข้มขึ้น
2.คลื่นไส้อาเจียน มีอาการเวียนหัวร่วมด้วย
3.ปวดเมื่อยตัว
4.ไวต่อกลิ่น
“ตัวเองก็ยังไม่เห็นจะมีอาการอะไรนี่หน่า เอ๊ะ แต่เมื่อเช้าตัวเองบอกว่าตัวเองอ้วก แต่ก็ยังไม่น่าจะเป็นไปได้ละมั้ง....” จื่อเทากำลังนั่งพึมพำกับตัวเองเกี่ยวกับอาการของเซฮุน
“พี่เทาเค้าหิวแล้ว ฮื้ออออออ เหม็นอะ พี่เทากินอะไรเนี่ยยยยยย แหวะ เหม็นอะ” เซฮุนทำหน้ามู่ตู้แล้วใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้บีบจมูกตัวเองกันกลิ่นเหม็นรบกวนโสตประสาท
“ยังไม่ได้แกะเลยมีแค่ซุปกิมจินั่นละพี่แกะแล้ว นอกนั้นยังไม่แกะเลยตัวเองอย่ามามั่ว” จื่อเทาเงยหน้ามองเซฮุนที่กำลังยืนปิดจมูกแล้วทำหน้ามู่ตู้ จื่อเทาเพียงแค่เอื้อมไปจับมือของเซฮุนและกระตุกให้นั่งลงข้างๆกันก่อนที่จื่อเทาจะลุกไปเปิดการ์ตูนโพโรโระที่เช่ามา จนกระทั่งมีความคิดเสี้ยวนึงแว๊บเข้ามาในหัวของจื่อเทา
‘4.ไวต่อกลิ่น’
“คงไม่ใช่หรอก”
จื่อเทาพูดพึมพำให้กำลังใจตัวเองแล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะที่มาเซฮุนรออยู่ เซฮุนแกะฟอยล์ที่ใช้ห่อคิมบับแล้วหยิบคิมบับเข้าปากตัวเองก่อนที่จะหยิบไปจ่อที่ปากของจื่อเทา จื่อเทาอ้าปากงับคิมบับชิ้นโตเข้าไปในปากแล้วหันมายิ้มให้เซฮุน
เซฮุนดูมีความสุขกับการกินและการดูการ์ตูนไปพร้อมๆกัน จื่อเทาซบไหล่เซฮุนและเคี้ยวคิมบับคำโตตาก็มองดูการ์ตูนในจอทีวีไปด้วย
โป๊ก!
“โอ้ย ตัวเอง! จะลุกทำไมไม่บอกก่อนเนี่ยหัวพี่โขกพื้นมันเจ็บนะ!” จื่อเทาเดินตามเซฮุนเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับบ่นพึมพำว่า “บอกแล้วว่าอย่าอั้นฉี่ นี่ห่วงเรื่องกินจนต้องอั้นฉี่เลยเหรอพอปวดจนทนไม่ไหวก็จะราดขึ้นมาเสียก่อนดีนะที่วิ่งมาเข้าห้องน้ำทันไม่งั้นละ........ตัวเอง!”
“พะ พี่เทา ลูบหลังเค้าที อะ แหวะ แหวะ” เซฮุนที่นั่งหมดสภาพมือท้าวพื้นห้องน้ำและกำลังอาเจียนลงชักโครกอย่างหนัก จื่อเทารีบเดินเข้าไปนั่งยองๆข้างๆและลูบหลังช่วยเซฮุน เซฮุนเอื้อมมือไปกดชักโครกแล้วปิดฝาขึ้นไปนั่งพักบนนั้น จื่อเทาเข้ามาพร้อมแก้วน้ำเปล่ายื่นให้เซฮุน “บ้วนปากก่อนนะ”
“กินเร็วไปใช่ไหมละ เลยย่อยไม่ทัน” จื่อเทาปัดผมหน้าม้าของเซฮุนแล้วลูบผมเบาๆก่อนจะจูงมือเซฮุนเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่เดินได้ครึ่งทางเซฮุนก็วิ่งกลับไปที่ห้องน้ำใหม่อีก เป็นแบบนี้อยู่หลายรอบจื่อเทาจึงต้องช่วยพยุงเซฮุนออกมาจากห้องน้ำและยื่นยาดมให้
2.คลื่นไส้อาเจียน มีอาการเวียนหัวร่วมด้วย
เมื่อคิดได้ดั่งนั้นจื่อเทาจึงเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์และวิ่งออกไปเปิดประตูกดลิฟท์ลงไปชั้นล่างของคอนโด เดินตรงไปที่ร้านขายยา
“ที่ตรวจครรภ์ เอายี่ห้อที่ไม่เหมือนกันนะครับสามอัน”
พูดกับเภสัชกรและภาวนาในใจว่าอย่าให้เกิดขึ้นเลย เมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้วจื่อเทาจึงรีบวิ่งไปกดลิฟท์ขึ้นไปบนห้องของตนเองทันที
เห็นเซฮุนกำลังนั่งกินอาหารอย่างเป็นปกติราวกับว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จื่อเทาจับข้อมือเซฮุนและเดินตรงมาที่ห้องน้ำก่อนจะยื่นของในถุงให้เซฮุนที่กำลังนั่งกินอาหารอยู่
“ที่ตรวจครรภ์นี่พี่ซื้อมาทำไม ?”
จื่อเทาร้อนใจจนอยากจะจับเซฮุนแก้ผ้าเสียเอง แต่ก็ทำได้เพียงถอนหายใจยาวๆและพูดขึ้นว่า
“ตรวจซะสามอันเลย ตอนนี้ด้วยไม่ต้องปิดประตูพี่จะรออยู่หน้าห้องน้ำ” พูดจบแล้วเดินออกไปยืนรอตรงประตูใจเต้นตึกตักๆในใจก็ภาวนาว่าถ้าเป็นเรื่องจริงเขาจะทำอย่างไร แต่สิ่งที่เป็นไปไม่ได้เลยคือ ทิ้งเซฮุน
“พี่เทา” เซฮุนเดินเข้ามาและยืนก้มหน้ายื่นที่ตรวจครรภ์ให้จื่อเทา เซฮุนเงียบไปเล็กน้อยก็ที่น้ำตาจะค่อยๆไหลออกมา จื่อเทารับที่ตรวจครรภ์มาดูและพบว่า.....
พระเจ้า...........สองขีด
“เค้าบอกพี่เทาแล้ว ฮึก เค้าบอกพี่แล้ว ฮึก ฮึก พี่เทาทำยังไงดี ฮึก เราจะทำยังไงกันดี ฮึก” เซฮุนเดินเข้ามากอดจื่อเทาที่กำลังอึ้ง กลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มถูไถไปมากับหน้าอก พึมพำคำๆเดิมว่า ‘เราจะทำยังไงกันดี’
จื่อเทาแกะมือของเซฮุนออกก่อนที่จะเดินไปเก็บกล่องอุปกรณ์ที่ใช้ตรวจครรภ์ไปทิ้งถังขยะ เปิดน้ำหน้าล้างมือและล้างหน้าก่อนที่จะเดินมาหาเซฮุนและจูบขมับเบาๆ และพูดขึ้นว่า “ใจเย็นๆนะ เราจะผ่านปัญหานี้ไปด้วยกัน”
ความเงียบเข้าปกคลุมระหว่างจื่อเทาและเซฮุนไปโดยปริยาย เซฮุนนั่งจิกมือลงกับหน้าขาของตัวเองรอจื่อเทาที่กำลังคุยโทรศัพท์กับทางโรงพยาบาลที่พรุ่งนี้ทั้งสองตกลงกันว่าจะเข้าไปฝากครรภ์ ก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทีเซฮุนกับจื่อเทาทะเลาะกันอย่างหนักจื่อเทาเลือกที่จะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเซฮุน แต่เซฮุนบอกว่าไม่ต้องการจื่อเทาก็ไม่ยอมท่าเดียว เซฮุนบอกกับจื่อเทาว่า ’หากเก็บเด็กไว้จะทำลายอนาคตของเราทั้งสองคน’ จื่อเทาถอนหายใจและพูดกับเซฮุนว่า ‘ถ้าตัวเองไม่เก็บเด็กไว้ ผลที่ตามมาคือเราจะยังมองหน้ากันได้ไหม....ทุกๆครั้งที่อยู่ด้วยกันแน่ใจหรือว่าความรู้สึกของเราสองคนจะยังไม่เปลี่ยนไปจากเดิม....พี่ยังอยากอยู่กับตัวเองแบบนี้ไปตลอดนะ อย่าให้ผลจากการกระทำนั้นมาเปลี่ยนความรู้สึกเราสองคนเลย’
“พี่เทา....”
เซฮุนเรียกจื่อเทาเสียงเบาหลังจากที่นั่งรอจื่อเทาคุยโทรศัพท์อยู่ประมาณห้านาที จื่อเทาเดินเข้ามาและนั่งลงข้างกันกับเซฮุนเอื้อมมือมากุมมือนุ่มนิ่มไว้และบีบเบาๆและพูดขึ้น “พรุ่งนี้เราจะไปฝากครรภ์กันนะ”
“พี่เทา”
เซฮุนลืมตามองคนข้างๆที่นอนกอดตัวเองอยู่ เอื้อมมือไปแตะแก้มเบาๆใช้นิ้วโป้งลูบเบาๆและเขี่ยผมที่ตกลงมาปิดใบหน้ายามนอนหลับ
“อื้อ....ว่าไงเหรอ?” จื่อเทาครางออกมาเบาๆ และลืมตาขึ้นมามองเซฮุน ก่อนจะยิ้มให้บางๆแล้วขยับตัวเข้าไปใกล้ๆ สองแขนขวาเข้าใต้ศรีษะของเซฮุนและกระชับวงแขนข้างซ้ายให้แน่นขึ้นมานิดหน่อย
เซฮุนเงยหน้าขึ้นมองจื่อเทาเล็กน้อยก่อนจะซุกหน้าเข้ากับหน้าอกของจื่อเทาสูดกลิ่นกายที่เซฮุนชอบ ถูหัวไปมากับหน้าอก
“พี่เทา จะบอกแม่พี่เรื่องนี้ไหม?”
“อื้อ บอกสิตัวเองทำไมเหรอ”
เซฮุนกำลังกลัวที่สุด เซฮุนไม่พร้อมที่จะบอกใครตอนนี้ทั้งนั้น
“พี่อย่าพึ่งบอกใครตอนนี้ได้ไหม มีแค่เราสองคนที่รู้ก็พอแล้ว”
จื่อเทาลืมตามองหน้าเซฮุนยืดตัวขึ้นจูบหน้าผากเบาๆ เซฮุนหลับตารับสัมผัสนั้นจากจื่อเทา ริมฝีปากค่อยถอนออกจากหน้าผากสวยและก้มลงมองหน้าสวยที่ดวงตาสั่นไหวระริก
“ตัวเองว่าสี่เดือนท้องจะใหญ่มากไหม?”
จื่อเทาถามเซฮุนพร้อมลูบหน้าท้องเบาๆ หากดูแบบผิวเผินแล้วโอเซฮุนแทบจะไม่เหมือนคนท้องเอาเสียเลยอาจจะเป็นเพราะว่าเซฮุนผอมมากและอย่างที่สองคนส่วนมากชอบพูดว่าท้องแรกมักจะไม่ใหญ่เสียเท่าไหร่
เซฮุนส่ายหน้าช้าๆกับคำถามนั้น มองจ้องเข้าไปในตาของจื่อเทา เบะปากเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมาแบบเสียงเบาๆ
“ไม่รู้สิแต่เค้าไม่อยากให้ใหญ่เลย”
จื่อเทาถอนหายใจยาวๆอีกรอบ คิดในใจว่าวันนี้เขาถอนหายใจเพราะเซฮุนไปแล้วกี่ครั้งนะ อายุจะสั้นลงอีกกี่ปี........
“กลัวเหรอ ไม่ต้องกลัวนะพี่จะให้เวลาเซฮุนแค่สองเดือนพร้อมเมื่อไหร่เราจะจับมือกันไปบอกพ่อแม่ของเรา โอเคไหม?”
♡
ความคิดเห็น