คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : Chapter XXIX :: จบตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม
Chapter XXIX :: จบตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม
#Jung Kook Part#
ปิ๊มมๆๆ!!~
ผมกับวีผละออกจากกันหลังจากได้ยินเสียงบีบแตรรถของรถคันหลัง เมื่อเห็นว่าไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้ว
"เชี่ยเอ๊ย!~ ..เออๆๆ! แม่งบีบอยู่ได้! หนวกหูเว๊ย!!" วีเปิดกระจกรถพร้อมกับตะโกนด่ารถคันข้างหลังก่อนจะออกตัวรถไปข้างหน้าด้วยความเร็ว 20 เมตรต่อวินาที แทบไม่กลัวว่าจะชนเข้ากับรถคันหน้าเลยแม้แต่น้อย =__=;;
"ขับช้าๆ ก็ได้ แค่นี้ก็แทบจะบินแล้วนะ! >^<"
"ก็คนมันหงุดหงิดอ่ะ"
"บอกให้ช้าๆ ไง >[]<"
"เพราะมึงนั้นแหละ"
"กูทำไมเล่า"
"มึง"
"..."
"ทำให้กู...เกิดอารมณ์" วีชะลอความเร็วลง ก่อนจะจอดรถตรงข้างทาง
"มะ.. มึงจอดรถ? ทำไม??"
"ไม่เอาคืนนี้แล้วได้ป่ะ? เอาตอนนี้เลย.."
"บะ.. บ้าเหอะ! กูไม่เอาเว๊ย!"
"แต่กูจะเอาอ่ะ"
"จะเอาอะไรก็เอาสิ!"
"เอามึงอะ"
"เพื่อนเล่นเอ๋อ =///="
"สามีครับคุณเมีย~"
"อะ ..อะไรของมึงไปต่อเลย! ไอ่นัมจุนนำไปไกลแล้วนะ =///="
"แวะโรงแรมแถวนี้ได้ไหมอ่า~"
"นี่!! >///<"
"ก็ได้อ่ะ ถือว่าเมียขอ" เขาพูดพร้อมกับออกรถตามรถของจินไป.. พวกเราไปกันแปดคน เพราะมีคิโด้ที่เป็นฝาแฝดของจินมาด้วย
.
.
.
.
"ถึงแล้ววว~! ทะเล~~ วู้วว~! >^<" คำพูดนี้ออกมาพร้อมกับก้าวแรกหลังจากลงจากรถ ..นานแค่ไหนแล้วนะที่ผมไม่ได้ไปเที่ยวทะเล.. เกื่อบสิบกว่าปีแหนะ!
"นี่~~~! ไม่เคยมาหรือไงทะเลน่ะ? ^^" วีที่เดินตามผมออกมาจากรถเอื่อมมือมายีหัวผมเล่น.. อ่า~ ทุกทีเลย แต่ผมก็ยอมให้เขาทำแบบนี้ ไม่รู้สิ.. สัมผัสที่เขามอบให้ผมทุกอย่างทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น และปล่อบโยน.. วีจะไม่ทิ้งผมไปเหมือนกับพวกเขา..ใช่ไหม?? "ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ กูขอโทดด~! >^<"
"ปะ.. เปล่า กูไม่ได้โกธรมึง กูแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปลื่อยน่ะ"
"เหรอ? ..อื้ม~ ตามพวกนั้นไปที่ห้องพักเหอะ"
.
.
.
"มีห้องอยู่สี่ห้องอ่ะ"
"กูจะนอนกับมึง จีมิน"
"ทำไมต้องเป็นกูว่ะ ทำไมมึงไม่นอนกับไอ่จินเล่า!" สิ้นสุดของคิโด้ทำให้จีมินรีบหันไปดุเขาทันที
"จินเดี๋ยวมึงอยู่ห้องกับกู ส่วนวีกับจองกุกอยู่ห้องเดียวกัน จบ!"
"เฮ้ย!!~ ได้ไง!? (จีมิน)//ไม่ได้!!~ (จิน)"
"ตามนั้น" วีพูดออกมาหลังจากสองคนนั้นพูดเสร็จ
"วี" ผมหันหน้าไปทางวี ที่ทำหน้านิ่งแบบคิดหนัก
"เหอะน่า"
"แต่...!"
"หรือมึงจะนอนกับมัน?? ก็ได้นะ กูนอนกับจีมินก็ได้.. จีมินกูฝากเอาของไปไว้ในห้องด้วย" คนตรงหน้าผมพูดก่อนจะเดินผ่านหน้าผมออกไปจากห้องโถง
"อะ...อื้ม"
"..."
"วะ...วี! ..เดี๋ยวสิ!" ผมที่ยืนนิ่งอยู่นานเป็นนาทีเพิ่งคิดได้ ก่อนจะวิ่งตามเขาออกไป ผมได้ยินเสียงเรียกชื่อของผมดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงฝีเท้าของใครบางคนวิ่งตามผมออกมา
.
.
"วี!!"
...หายไปแล้ว..
"วี! มึงอยู่ไหน??"
ผมตะโกนสุดเสียงเพื่อเรียกชื่อของเขา ..เขาโกธรผมเหรอ?? โกธรที่ผมปฏิเสธที่จะอยู่ห้องเดียวกับเขา ..ผมเปล่านะ! ผมแค่ไม่แน่ใจก็เท่านั้น..
"กูขอโทษ! ..แฮกๆ~!"
..ผมวิ่ง วิ่งและวิ่งไปเรื่อยๆ จนไปถึงโขดหินของชายหาด... ผมหยุดพักก่อนจะหันไปมองรอบๆ "มึงอยู่ไหนน่ะวี!! ไอ่บ้า! ไอ่งี่เง่า! ไอ่ดำเอ๊ย!! ..วี!! กูขอโทษ! มึงอยู่ไหน!? ..ขอโทษ...ฮึก~!"
"อีกแล้ว.."
"ฮื้ออ~!.. ฮึก!~"
"ร้องไห้อีกแล้ว.. ^^"
"วี"
"ไม่ร้องนะๆ ^3^"
"ไอ่คนนิสัยไม่ดี! เลว! ไอ่เชี้ยวี! ทำไมมึงถึงได้ออกมาแบบนี้คนเดียว!? มึงรู้ทางหรือไง?? ..ฮึก!~ ..ไม่กลัวหลงเหรอไง!? ทำไมถึงทำให้กูเป็นห่วง!? ..โกธรนักหรือไงห๊ะ!? ฮือ~.. คนเค้าอุส่าห์เป็นห่วงนะไอ้บ้า! จะไปตายที่ไหนก็ปะ...! อ๊ะ! ..อื้ออ!~" ผมทุบหน้าอกของคนตรงหน้าพลางร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม ก่อนจะผลักเขา แต่วีกลับดึงข้อมือผมไว้แน่น ก่อนจะฉุดต้นคอให้เข้าไปใกล้ ก่อนจะกดริมฝีปากลงบนริมฝีปากของผมเพื่อหยุดคำพูดนั้นไว้..
.
.
.
"ก็แค่งอน"
"คิดว่าทำแบบนี้แล้วกูจะหายโกธรมึงเหรอ!?"
"ทำให้มึงหยุดได้ก็แล้วกัน"
"มึง! ไอ่@!&#*_^~!! ..อื้ออ~! >///<"
..โดนอีกแล้ว!~ >^<
.
.
#Jin Part#
ผมวิ่งตามคนตัวเล็กที่เพิ่งวิ่งออกไปเมื่อกี้ แต่กลับมีมือหนาของใครคนหนึ่งฉุดข้อมือของผมเอาไว้
"เชี้ยนัมจุน! มึง! ปล่อย! กู!" ผมสบัดข้อมือของตัวเองออก พร้อมกับวิ่งตามอีกคนไป
"จิน!" ผมได้ยินเสียงวิ่งตามมา แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก.. ผมวิ่งตามจองกุกไปจนถึงชายหาด พยายามที่จะวิ่งให้ทัน แต่จองกุกออกวิ่งออกมาก่อนผมนานพอควร.. คนตัวเล็กหยุดวิ่งอยู่ตรงโขดหิน ก่อนจะตะโกนเรียกชื่อของวี.. ผมวิ่งไปทางจองกุก แต่ยังไม่ถึงแม้แต่ระยะห้าสิบเมตรเลยด้วยซ้ำ! ไอ่วีกลับเข้าไปถึงตัวของจองกุกก่อนผม.. คนตัวเล็กร้องไห้พร้อมกับตะโกนว่าพลางทุบอกของคนตรงหน้า.. วีรวบมือของจองกุกไว้ก่อนจะฉุดต้นคอคนตัวเล็กให้เข้าไปใกล้..
"หึ!~" ..ผมหลับตาลงพร้อมกับหันหลัง รู้สึกเหมือนผมกำลังดูละครสดที่มีคนที่ผมรักกับมันเป็นตัวเอก ..ส่วนผมคงเป็นได้แค่ 'ตัวโกง' สินะ "ฮึก!~"
เวรละ! ทำไมน้ำตามันไหลออกมาแบบนี้นะ!? ..ผมวิ่งไปข้างหน้าพลางเช็ดน้ำตาของตัวเองไปพลางๆ แต่ไม่ทันระวังเลยไปชนเข้ากับใครสักคน
"ระ.. แร็พม่อน!?"
"มึงร้องไห้??"
"ถอยไป!"
"ไม่! ทางอื่นก็มีให้ไปน่า"
"นี่! ..ฮะ.. เฮ้ย! จะพากูไปไหน!? ปล่อยกูนะ!"
"เดี๋ยวก็รู้หยุดพูดได้แล้ว" คนตรงหน้าผมพูดแต่ก็ยังไม่หยุดที่จะลากผมไปด้วย
"ปล่อย!"
"บอกให้หยุดไง!"
"...!"
"..ขอโทษ"
"ฮึก!~"
"แค่นี่ร้องไห้เลยเหรอ? TOT"
"ฮื้ออ~!"
"ไม่ร้องนะ~ กูขอโทษ"
"ฮึก! ..ฮื้ออ~!"
ฟุบบบ~!
"มันจบแล้วน่า~" คนตรงหน้าของผมพูดปลอบพร้อมกับดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่น
"..."
"อย่าร้องนะ ..กูรู้ว่ามึงเจ็บ ^^"
"ยังหรอก.. มันยังไม่จบ..."
"..??"
"เพราะมันยังไม่เคยเริ่มเลยด้วยซ้ำ มีแต่กูที่รักจองกุกข้างเดียวมาตลอด ฮึก~ ถ้ากูไม่รักจองกุกตั้งแต่แรก..!"
"พอเหอะ!"
"อึก!"
"ไม่ต้องพูดแล้ว.."
"..."
"ยิ่งพูดยิ่งทำให้เจ็บมากขึ้นนะ"
"..ฮึก~"
"..."
"..ขอบคุณนะ" ผมค่อยๆ เลื่อนมือขึ้นกอดตอบคนตรงหน้า พร้อมกับซุกหน้าลงกับอกกว้าง ก่อนจะร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม
"..อื้ม"
##ชอบเม้นน้า ...รักนะค่ะคนดีของไรท์ ฝรรดีด้วย คืนนี้ขอให้เมนไปร้องเพลงให้ฟันนะเพี้ยงงง!!##
ความคิดเห็น