คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : Chapter XXV :: ฟื้น [100%]
Chapter XXV :: ฟื้น
#Jung Kook Part#
ตอนนี้ก็สามวันแล้ววียังไม่ฟื้นเลย ผมได้แต่นั่งตรงเก้าอี้ข้างๆ เตียงคนไข้ และข้างๆ เขา พลางมองคนที่นอนหมดสติอยู่บนเตียง..
"เมื่อไหร่มึงจะฟื้นว่ะวี?? อย่าปล่อยให้กูต้องพูดคนเดียวเหมือนคนบ้าแบบนี้สิ ฟื้นขึ้นมาคุยกับกูสิ เราอยู่ด้วยกันแบบนี้มาเต็มๆ สามวัน แต่ทำไมกูกลับรู้สึกเหงาอย่างนี้ล่ะ?"
"..."
"ฮ่าๆ กูพูดคนเดียวกี่รอบแล้วเนี่ย ..ฮึก~!" ผมฝืนรอยยิ้มบางๆ ให้กับคำพูดของตัวเอง
เผลอร้องไห้ออกมาอีกแล้วสิ..
"อึก~ ทำไมกูต้องอ่อนไหวเพราะคนอย่างมึงด้วย? พยายามห้ามไม่ให้รัก แต่ก็ทำไมได้ อยากจะลืม แต่ก็ลืมไม่ได้.. อยากจะเลี่ยง แต่มึงกลับหันกลับมาหากู เพื่ออะไร?? มึงเข้ามายุ่งกับกูเพื่ออะไร!? ...พอมึงฟื้นขึ้นมามึงก็จำกูไม่ได้อยู่ดี ฮึก!~ ..แต่ทำไม?? ทำไมกูถึงไม่จำซักทีว่าตัวเองเคยเจ็บปวดมากแค่ไหนเพราะคนอย่างมึงนะวี.."
"กูเกลียดมึงวี! ..แล้วกูก็รักมึงด้วย! ฮึก!~ (อารมณ์ประมาณเพลง I Need U อะค่ะ ทั้งรักทั้งเกลียด 555 (มาขัดเพื่อ?? ข้ามวงเล็บนี้ไป)" ผมเอื่อมมือไปจับมือของคนที่นอนอยู่บนเตียง ก่อนจะยกมือนั้นมาแตะข้างแก้มของตัวเองเบาๆ ..ผมพูดคนเดียวไปเรื่อยๆ พลางร้องไห้ ยิ้ม และหัวเราะคนเดียวเหมือนคนบ้าไปพลางๆ ก่อนจะฟุบหน้าลงกับเตียงคนไข้พร้อมกับเข้าสู่ภวังค์ไป..
.
.
.
.
"เฮือก!!~ จะ.. จองกุก!!!" เสียงหนึ่งซึ่งมันปลุกผมได้ดีเลยทีเดียว ..ใช่!
"วี!"
ฟุบบบ~~!
อ้อมกอดอุ่นๆ จากคนตรงหน้าทำให้น้ำตาแห่งความสุขของผมไหลออกมา..
"จองกุก.. มึงจริงๆ ด้วย.. ฮึก!~"
"..มึงร้องไห้ทำไม?"
"ไม่รู้สิ ..กูคิดถึงมึงจัง รู้สึกห่วงหา และเจ็บตรงนี้ ตรงหัวใจ.." วีผละออกจากผม ก่อนจะจับมือของผมเข้าไปทาบกับหน้าอกด้านซ้ายของเขา "ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้??"
"วี.. อึก~"
"ว่าแต่คนอื่น มึงก็ร้องไห้เหมือนกันนั้นแหละ ^^" คนตรงหน้าผมพูดพลางเอื่อมมือมายีหัวของผมเล่น.. อ่า~ ผมคิดถึงความรู้สึกนี่จัง.. อ้อมกอดนั้น ความอบอุ่นนั้น วีคนเดิมกลับมาแล้วใช่ไหม??
"..เราเป็นอะไรกัน?"
"หือ? ก็แฟนไง ถามอะไรของมึงอ่ะ"
"เราคบกันได้ไง?"
"กูแอบชอบมึงไง"
"แล้วเรางอนกันเมื่อไหร่?"
"เมื่อวาน"
"ห๊ะ!? ..มึงจำเรื่องก่อนหน้านี้ไม่ได้เลยเหรอ??"
"???"
"ก่อนหน้านี้มึงความจำเสื่อม แล้ว...!"
"กูจำมึงไม่ได้ ..ใช่ไหมล่ะ ^^"
"มึงก็จำได้หนิ"
"ขอโทษนะสำหรับทุกๆ เรื่อง.. เรามาเริ่มต้นใหม่กันนะ...ได้ไหม?"
"..อื้ม..." วีค่อยๆ เอื่อมมือมาเช็ดคราบน้ำตาที่อยู่บนแก้มของผมอย่างเบามือ ก่อนจะก้มลงมาจูบหน้าผากของผมเบาๆ
"ขอบคุณนะครับ ^^"
"ขอบคุณเหมือนกัน ^^" เรายิ้มให้กัน ก่อนที่แรงดึงดูดจะทำให้เราค่อยๆ เลื่อนใบหน้าเข้าหากันพร้อมกับประกบริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากของอีกคน
"ในตอนนี้กูมีความสุขที่สุดเลยรู้ไหม"
"ครับ ..กูรักมึกนะจองกุก มึงบอกรักกูบ้างสิ"
"กูก็เคยบอกรักมึงแล้วหนิ =///="
"ก็ตอนนั้นกูความจำเสื่อมอ่า~ นะๆ บอกหน่อย >3<"
"กูรักมึงจบไหม?!? >///<" ผมพูดออกมาเร็วปานฟ้าผ่า ก็คนมันเขินนี่ ตอนนั้นปากมันพูดออกไปเอง ความรู้สึกล้วนๆ เลยนะ! จะให้ผมพูดต่อหน้าเขาตอนนี้ และตรงนี้ตอนที่สายตาของวีมองเข้ามาในดวงตาของผมแบบลึกซึ้งขนาดนี้อะนะ ผมก็เขินเป็นนะ!
"อะไรนะ?? ฟังไม่ทันอ่ะพูดเร็วปานนั้นใครมันจะไปฟังออกเล่า~" คนตรงหน้าผมทำท่าเงี่ยหูรอฟังคำบอกว่ารักที่กำลังจะออกมาจากปากของผมอีกครั้งอย่างตั้งใจ
"กูรักมึง" ผมโน้มตัวไปพูดข้างหูของอีกคน
"ง่า~ เข้ามาใกล้อีกนิดได้มั๊ย กูได้ยินไม่ถนัดเลยอ่า พูดชื่อกูด้วยซี~ กูจะรู้ได้ไงว่ามึงบอกรักกูน่ะ >^<"
"ย๊าาา!!~ >[]<"
"^^"
"วี.." ผมค่อยๆ ขยับริมฝีปากให้เข้าไปใกล้กับใบหูของอีกคน พร้อมกับเอ่ยปากบอกคำนั้นไป "...กูรักมึง.." ก่อนจะก้มลงกัดตรงใบหูของคนตรงหน้าเบาๆ
"..."
"..." ผมค่อยๆ ผละออกจากร่างสูงตรงหน้า
"อ๊ากก~! กูจับมึงกดตอนนี้เลยได้ไหมอ่ะ!?" วีดึงร่างของผมให้ไปนอนทับลงบนตัวของเขาก่อนจะกอดผมแน่น
"อื้อออ~ ไม่เอาปล่อยย มึงจะทำไรเนี่ย??"
"ก็มึงยั่วกูอ่ะ"
"กะ ..ก็กู.. ไม่รู้แหละ ปล่อยยย!~" ผมดิ้นไปมาอยู่บนอ้อมกอดของคนตรงหน้า แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าผมจะหลุดออกจากเขาได้เลย
"ขออยู่แบบนี้นานๆ ได้ไหม?"
"..."
"ไม่ตอบคืนนี้มีทำโทษ!~"
"อ๊ะๆ ..ได้ๆๆ"
"ดีมาก~ เดี๋ยวคืนนี้มีรางวัลให้"
"ไม่...! อ๊ะ...อืมม~" คำพูดของผมถูกหยุดไว้ด้วยริมฝีปากของวีที่กำลังครอบครองริมฝีปากของผมไว้ไม่ยอมผละออก ..ผมค่อยๆ พริ้มตาลงพร้อมกับจูบตอบคนตรงหน้า ..จูบนั้นค่อยๆ เพิ่มความรุนแรงมากขึ้น จนแทบกลืนกินกันและกันถ้าทำได้ ..นานเป็นนาทีที่เราแทบจะหลอมรวมเป็นร่างเดียวกัน และเหมือนจะทดแทนเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน..
##ชอบเม้นน้า อย่าลืมไปเพิ่มยอดวิวให้บังทันน้า วันเสาร์อาทิตย์ไรท์ไม่ว่างอ่ะ ใครเปิดเทอมแล้วบ้าง ไรท์วันที่สิบเอ็ดอ่า ใครพอจะรู้บ้างว่าชีวิตม.3 จะเจอไรบ้างอ่าาา ที่รู้คือโอเน็ทใช่ป่ะ? โอ๊ยตายๆๆ TOT##
ความคิดเห็น