คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Chapter XIX :: แฟน
Chapter XIX :: แฟน
#Jung Kook Part#
ผมคิดถูกแล้ว...ใช่ไหม? ผมคบกับคนตรงหน้าแล้ว ..ผมจะแน่ใจแล้วจริงๆ เหรอว่าผมจะลืมเขาได้...ขนาดผมยังไม่รู้หัวใจของตัวเองเลยด้วยซ้ำ!..
"กินข้าวต้มหน่อยนะจองกุก ร่างกายของมึงยังไม่ค่อยแข็งแรง หมอบอกว่าพรุ่งนี้มึงก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วแหละ กินหน่อยๆ นะครับ ^^"
"แต่.. กูไม่หิว"
"ไม่เอาน่า~ อย่าคิดถึงเรื่องนั้นดิ แฟนผม ผมก็ห่วงเป็นนะ"
"กู ..กูทำไม่ได้ว่ะ กูยังคิดถึงวีอยู่...อุ๊บส์~!" หลังจากที่ผมพูดจบ ช้อนข้าวต้มก็ถูกส่งเข้ามาอยู่ในปากของผมด้วยฝีมือของคนข้างๆ
"กินเข้าไปเลย เคี้ยวด้วยสิจองกุก~!" จินมองผมอย่างดุๆ ผมเลยจำใจเคี้ยวข้าวต้มที่เขาป้อนให้จนละเอียดและลืนลงคอไป.. ทำไม? เรื่องของผมกับวีกลับวนไปวนมาในหัวของผมแบบนี้ ภาพเมื่อกี้ มันคือภาพความทรงจำในอดีต ภาพที่วีกำลังป้อนโจ๊กให้ผม ซ้อนขึ้นมาทับภาพในปัจจุบันจนหมดสิ้น...
"..ฮึก~!"
"จองกุก! กูขอโทษ มันร้อนเกินไปเหรอ? หรือมึงโกธรที่กูเอาช้อนยัดปาก?? โดนฟันหรือเปล่า? กูขอโทษ~! U.U" จินเลื่อนมือมาจับที่ริมฝีปากของผม ผมรีบหันหน้าหนี.. ผมไม่อยากให้จินทำเหมือนเขา
"มึงงอนกูเรื่องไรอ่ะ?? TOT"
"..ไม่ใช่อะไรทั้งนั้นแหละ! เดี๋ยวกูกินเอง"
"เออ...กะ.. ก็ได้ ^^" รอยยิ้มจางๆ ของคนข้างๆ ทำให้ผมรู้สึกผิดยังไงไม่รู้แหะ ผมทำเกินไปหรือเปล่านะ?
"..ขอโทษนะ"
"หือ~.."
"กูแค่ไม่อยากให้มึงทำเหมือนที่วีทำ กูขอโทษ"
"กูคงไม่สามารถแทนที่ไอ่วีได้เลยสินะ.."
"..."
"คงเป็นแบบนั้นสินะ.. ช่างเหอะ~ วันหนึ่งกูจะทำให้มึงลืมไอ่วีให้ได้ จองกุก"
"มึงไปทำอย่างอื่นก่อนเหอะ.. กูอยู่คนเดียวได้"
"..งั้นกินข้าวด้วยล่ะ ..ถึงแม้ว่ามันจะไม่อยู่ข้างๆ มึงในตอนนี้ แต่รู้ไว้เลยว่ากูจะไม่ปล่อยให้มึงเสียใจอีก กูเป็นห่วงมึงนะ ...เดี๋ยวกูไปเอาของที่หอก่อน กลับมารับรองมีหนมให้กิน ^^"
"อื้ม~ เอาเลย์ ป๊อกกี้ มาม่า ไวๆ บลาๆๆๆ~ ฿/=@(!';:?~>_&]"
"มึงจะพลานตังกูใช่ป่ะเนี่ย =__=;"
"แค่สองสามอย่างเองนะ~"
"สองสามอย่าง - -*"
"รีบไปเลย เร็วๆ หิววว~! >^<"
"เออๆ ครับใช้จริงเลย"
จินยื่นมือมาขยี่หัวของผม ผมยิ้มให้จิน หัวเราะ พูดกวนประสาท ทั้งๆ ที่ในใจของผมยังคงมีเขาอยู่ ..จินเดินออกไปแล้ว ในนี้เหลือแค่ผมเพียงคนเดียว ทุกอย่างเงียบ.. ราวกับจองกุกคนเมื่อกี้ได้หายตัวไป... ผมล้มตัวนอนอย่างเหนื่อยล้า ..พอทีกับการคิดถึงเขา ผมพยายามหลับตาลง และข่มตานอน แต่มันก็ไม่ทำให้ผมนอนหลับได้อยู่ดี..
.
.
.
สองวันต่อมา..
จินมาส่งผมที่ร้านขายอุปกรณ์การเรียน พอดีผมต้องทำรายงานส่งครูวันพรุ้งนี้.. แต่ระหว่างที่ผมกำลังเลือกปกรายงาน ผมฉงัก สายตาไปสดุดกับสมุดเล่มหนึ่งที่อยู่ห่างจากตัวของผมไปไม่กี่ก้าว ผมเดินเข้าไปใกล้และเอื่อมมือไปหยิบมันขึ้นมาดู แต่...
"ขอทางหน่อยครับๆ ผมรีบ" ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นมา ก่อนจะหยิบเอาหนังสือเรียนเล่มหนึ่งขึ้นมา ผมเลยจำต้องถอยไปด้านหลังหนึ่งก้าว แต่กลับไปชนกับร่างสูงของใครคนหนึ่ง...
"อ๊ะ~! ขอโทษฮ่ะ ผมไม่ทัน.. วะ...วี!" ผมรีบหันไปขอโทษคน คนนั้น ก่อนที่สายตาจะไปหยุดอยู่ตรงใบหน้าของเขา
"ทำไมเหรอ ทำไมเจอกูแล้วต้องทำหน้าตกใจแบบนั้น ^^" วียิ้มให้ผม ย้ำ! ยิ้มให้ผม!
"กะ...ก็กู"
"ตอนนี้มึงว่างหรือเปล่า?"
"เออกู.."
"กูแค่อยากรู้เรื่องของเราสองคน ก็แค่นั้น"
เรื่องของเรา.. สองคน
"ดะ...เดี๋ยวกูต้องไปทำรายงานอยู่ด้วย กูไม่ว่างอ่ะ ขอโทษนะ"
"เดี๋ยวกูช่วยทำ เอามั๊ย?" ผมรีบส่ายหัวทันที ถ้าผมให้เขาไปช่วยผมทำรายงานด้วย มีหวังไอ่จินกับไอ่วีคงได้ฟัดกันแน่ ซึ่งผมจะไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สาม..
"มะ.. ไม่ดีกะ...!"
"กูจะทำรายงานเป็นเพื่อนจองกุกเอง! แฟนกู กูดูแลเองได้ ไม่ต้องให้คนอื่นมาช่วย!"
เฮือก~!
เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่???
"แฟน??" วีทำหน้าเหมือนเหลือเชื่อสุดๆ กับสิ่งที่ตัวเองได้ยิน "ไหนมึงบอกว่ามึงเป็นแฟนกูไงจองกุก??"
"อะ...เออ...!"
"แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว อย่ามายุ่งกับจองกุกอีก ..จองกุก มึงได้ปกรายงานหรือยัง?"
"ยะ.. ยัง ยังเลย"
"เดี๋ยวกูไปเอาให้" จินเดินไปหยิบเอาปกรายงานแผ่นหนึ่งออกมา และคว้าของอื่นๆ ในมือของผมไปด้วย ก่อนจะฉุดแขนของผมให้เดินตามเขาไป
"สี่พันห้าร้อยวอนค่ะ" จินยื่นธนบัตรหนึ่งพันวอนห้าใบไปให้เจ้าของร้าน ก่อนจะดึงผมให้ออกมาจากร้านนั้น
"เฮ้ย~! ทำไมมึงไม่เอาตังทอนอ่ะ ตั้งห้าร้อยวอน ซื้อปากกาได้อีกหนึ่งแท่งเลยนะเว๊ย~! มึงก็รู้ว่ากูงกแค่ไหน =.="
"แล้วไง ก็แค่ห้าร้อยวอน ดีกว่าปล่อยให้มึงอยู่ในร้านนานกว่านี้ มีหวังกูคงได้ชกหน้าไอ่วีก่อนที่จะได้ออกจากร้านแน่ เหอะ!"
.
.
.
"จิน..." ตลอดเวลาที่อยู่บนรถ เราไม่ได้คุยกันเลยซักประโยค จนผมรู้สึกอึดอัดและชวนคนข้างๆ คุย
"หือ~"
"มึงชอบกูตั้งแต่เมื่อไหร่"
"คงตั้งแต่แรกเจอ มึงเป็นรักแรกของกูเลยนะเว๊ย!"
เหมือนกับใครบางคน
"..."
"จองกุก.. มึงอย่าเงียบดิ เดี๋ยวกูพาไปเที่ยว มึงอยากไปที่ไหนอ่ะ??"
"..แล้วแต่มึงเหอะ"
"กูมีที่ที่หนึ่ง อยากไปไหม"
"..."
"อ่า~ โอเค สรุปไปใช่มั๊ย?"
"อืม ก็ได้"
.
.
.
"กูชอบมึงจองกุกก~!!!!!" จินพาผมมาที่ ที่หนึ่งก่อนที่เขาจะตะโกนบอกว่าชอบผมออกมาเสียงดัง ที่นี่เป็นเหมือนทุ่งหญ้ากว้างๆ ผืนหญ้าสีเขียวสดทอดยาวไปไกลเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด ดอกหญ้าหลากสีแทรกแซมไปตามทุ่งหญ้ากว้าง สายน้ำใสทอดตัวยาวไปจนสุดสายตา ..ผมยืนมองคนตรงหน้าที่กำลังตะโกนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่พลางเอ่ยถามเขา
"มึงพากูมาที่นี่ทำไม?"
"เวลากูเครียดๆ หรือมีเรื่องทุกข์ใจ กูก็จะมาตะโกนแบบนี้แหละ ..มึงลองทำดูดิ เผื่อจะรู้สึกดีขึ้น"
"กู.."
"ไม่มีคนได้ยินหรอกน่า อะไรก็ได้ที่มึงอยากระบาย พูดมันออกมาเหอะ เก็บไว้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ^^"
ใช่.. สิ่งที่ผมเก็บไว้ในใจมานาน แต่ผมกลัวความจริง ความจริงที่ว่าวี...ไม่ได้รักผมอีกต่อไปแล้ว.. และผมควรจะลืม 'เขา' ได้แล้ว
"..กู... กูอยากลืมมึงวี!!!.. ฮึก~!"
##ชอบเม้นค่า##
ความคิดเห็น