คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter XIV :: เป็นห่วง [I]
Chapter XIV :: เป็นห่วง [I]
#V Part#
"วี! กูกำลังง้อมึงอยู่นะรู้ยัง มึง...!"
"อะ...อึก~! ฮึก ..อ๊าก~!! โอ๊ย!" จู่ๆ ความรู้สึกเจ็บแปล๊บที่ศรีษะก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ผมควบคุมตัวเองไม่อยู่จนเผลอผลักจองกุกจนล้มลงบนพื้น แถมอีกอย่าง จองกุกข้อเท้าพลิก!! ผมพยายามจะลุกเข้าไปหาคนตรงหน้า แต่ก็รู้สึกเหมือนมันยิ่งไกล และยิ่งเห็นน้ำตาของร่างเล็กตรงหน้าแล้วหัวใจผมแทบจะหายวูบ เกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่!!
"กะ...กู! อะ...โอ๊ย!!!" ผมจับศีรษะของตัวเองไว้แน่น รู้สึกเวียนหัว ก่อนที่ขาทั้งสองข้างจะหมดแรง และทรุดตัวลงไปกับพื้น รู้สึกเหมือนมีของแข็งมากระทบอย่างแรงที่ศีรษะ ก่อนจะสัมผัสได้ถึงของเหลวที่ไหลออกมาพร้อมกับกลิ่นคาวของเลือด...
"วี!!!" เสียงนี้เป็นเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน ภาพของจองกุกที่พยายามลุกขึ้นมาหาผม.. และนั้นก็เป็นภาพสุดท้ายที่ผมเห็น...
#Jung Kook Part#
"วี!!!" น้ำตาของผมไหลออกมาไม่หยุดเมื่อเห็นคนตรงหน้าหมดสติก่อนจะล้มลงไปบนพื้น
ครืดดด~ ครืดดด~
จู่ๆ โทรศัพท์ของวีที่อยู่ในมือของผมก็ดังขึ้น.. จริงสิ! ผมควรจะขอความช่วยเหลือจากใครซักคนหนึ่ง
'Teyung'
"เทยอง?" ผมอ่านชื่อของคนที่โทรมาก่อนจะรับสายอย่างงงๆ
"อึก~! ...ฮัลโหลฮ่ะ" ผมพยายามเก็บเสียงสะอื้นของตัวเองเพื่อไม่ให้มันดังออกมามากกว่านี้
(เห๊~!? แล้วคุณชายล่ะ?)
"คุณชาย??"
(ผมหมายถึงคุณชายแทฮยองอ่ะครับ คุณปะ...!)
"ช่วยเขาด้วย! ตอนนี้วีนอนหมดสติอยู่ในห้องของฉัน เออ.. ฉันหมายถึงห้องข้างๆ นี้"
(คุณชายเป็นอะไรครับ!?) น้ำเสียงของปลายสายดูเป็นห่วงเขามากจริงๆ
"อย่าพูดอะไรมากไปกว่านี้เหอะ! ตอนนี้เขากำลังแย่ นายรีบมาที่นี่ด่วนเลย!"
เพียงไม่กี่นาที ร่างสูงในชุดพ่อบ้านของใครคนหนึ่งก็รีบมาที่ห้องของผม เขาดูตกใจมากที่เห็นสภาพของเราสองคน ..วีนอนหมดสติ แถมยังหัวแตกมีเลือดไหลออกมาอีกต่างหาก ส่วนผมที่ยังนั่งอยู่ที่พื้นเพราะรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้าและกำลังร้องไห้จะเป็นจะตาย ..เขามองผมสลับกับวีอย่างงงๆ ก่อนจะพูดออกมาคนเดียวเบามากจนผมไม่ได้ยิน และโทรเรียกรถพยาบาล
.
.
.
"วี! มึง ..อึก~! มึงอย่าเป็นอะไรนะ ..ฮึก~!" ตอนนี้ผมกับวี และพ่อบ้านที่ชื่อเทยองอยู่ในรถพยาบาล ผมจับมือคนที่นอนหมดสติข้างๆ แน่น พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสาย ..หน้าของวีซีดเผือก พยาบาลต่างพากันวุ่นวายกับการปฐมพยาบาลให้เขา
ไม่กี่นาทีต่อมารถพยาบาลได้ขับมาถึงโรงพยาบาล ผมกับเขาถูกแยกออกจากกัน ผมพยายามขัดขืนแต่ก็ถูกเจ้าหน้าทีห้ามเอาไว้ วีอยู่ในห้องไอซียู ส่วนผมต้องไปทำแผลกับพยาบาลเพราะข้อเท้าพลิกยังไม่พอผมยังมีแผลจากการสดุดเก้าอี้ตอนที่ล้มอีกต่างหาก! ..และอีกอย่าง...ผมต้องใส่เฝือก!! เพิ่งรู้ว่ากระดูกตัวเองอ่อนขนาดนี้นะเนี่ย =__=;;
"ผมขอไปดู.. เออ เพื่อนของผมได้ไหม?" ผมถามขึ้นขณะที่พยาบาลกำลังเข็นรถเข็นของผมไปที่ไหนซักแห่ง รู้สึกยังไงไม่รู้สิตอนที่เรียกเขาว่า 'เพื่อน'
"อ๋อ! ค่ะ" เธอฉงักก่อนจะพาผมไปหาวีแต่โดยดี ..เธอพาผมมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้อง ห้องหนึ่งก่อนจะเปิดประตูและเข็นรถเข็นที่ผมกำลังนั่งอยู่ใหเข้าไปในห้องนั้น
"อ๊ะ~!?" ผมฉงักเล็กน้อยเมื่อพบว่าในห้องนี้ไม่ได้มีแค่ผมกับวี แต่ยังมีผู้ใหญ่อีกสองคนกับพ่อบ้านที่ชื่อเทยอง และหมออีกคน.. แต่เท่าที่ผมดูแล้ว...ผู้หญิงกับผู้ชายสองคนนี้ก็คงจะเป็น.. พ่อกับแม่ของเขาสินะ
"สวัสดีครับ"
"จ๊ะ แล้ว.." เธอหันมาทางผมเป็นเชิงคำถาม
"ผมจองกุกเป็น.. เพื่อนของวีฮ่ะ ^^"
"อ๋อ~ ^^"
"อย่างที่ผมบอกครับ เซลในสมองข้างขวาของคุณหนูเกิดใช้การไม่ได้ไปชั่วคราวทำให้ควบคุมตัวเองไม่อยู่.. แต่ตอนนี้ถือได้ว่าคุณหนูพ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ คุณหมอตรวจเช็กสมองกับประสาทในส่วนที่ถูกกระทบกระเทือนแล้ว ไม่มีปัญหาอะไรแล้วนะครับ ส่วนคุณหนูอีกคน.."
"ผมโอเคครับ" ผมตอบคุณหมอไป
"งั้นขอตัวครับ ^^" คุณหมอยิ้มให้พวกผมอย่างเป็นมิตรก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับพยาบาลที่พาผมมา
ติ๊ดตี๊ติ๊ดๆๆ~!
"ฮัลโหล...อ๋อ.. ผมกำลังจะไป ...ครับ" ผู้ชายตรงหน้าผมหันไปรับโทรศัพท์ ก่อนจะหันกลับมาหาผม
"พ่อฝากเจ้าวีก่อนล่ะกัน ตอนนี้มีประชุดด่วน รบกวนหรือเปล่า?"
"ไม่.. ไม่เลยฮ่ะ"
"ขอบใจมากจริงๆ และพ่อต้องขอโทษแทนเจ้าวีมันด้วยที่ทำให้เธอบาทเจ็บแบบนี้"
"ไม่เป็นไรฮ่ะ มันเป็นแค่อุบัติเหตุ วีไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย รีบไปเถอะฮ่ะเดี๋ยวจะไปประชุมไม่ทัน ^^"
"งั้นพ่อไปล่ะ ฝากวีด้วยล่ะ"
"ครับ ^^" ทั้งสองคนเดินออกไป
"งั้นผมออกไปเฝ้าหน้าห้อง มีอะไรให้เรียกบอกผมได้ครับ" เทยองหันมาพูดกับผม ก่อนจะเดินตามออกไป ..ตอนนี้เหลือแค่ผมกับวีเท่านั้นที่อยู่ในห้อง..
ผมเลื่อนรถเข็นให้เข้าไปอยู่ใกล้เตียงผู้ป่วย และเห็นหน้าเขาใกล้กว่านี้.. วันนี้มันเป็นวันซวยของผมหรือไงถึงได้เจอแต่เรื่องแบบนี้! =__=;
"เมื่อไหร่มึงจะฟื้นว่ะไอ่วี? มึงรู้มั๊ยว่ากูเป็นห่วงมึง.. อยากอยู่ใกล้ๆ อยากพูดกับมึง อยากเห็นมึงอยู่ข้างๆ กันทุกวัน..." ผมเอื่อมมือไปจับมือของคนที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ..วีอยู่ในชุดผู้ป่วยสีฟ้าอ่อน ใบหน้าที่มีเลือดฝาดนิ่งเฉย.. ผมเลื่อนมือขึ้นมาจับที่ข้างแก้มของเขาเบาๆ ...ที่หัวของเขามีผ้าพันไว้รอบๆ แถมที่มือของเขายังมีสายน้ำเกลืออีก
"...กูรักมึงวี"
##ชอบเม้นน๊า##
ความคิดเห็น