คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -Chapter 1- ต้นเหตุ [100%]
-Chapter 1-
ต้นเหตุ
-ย้อนไปเมื่อสองวันที่แล้ว-
“กริ๊ดดด~!! บังทันนนน~!! สามีฉันนน~!” ฉันพยายามเบียดคนเป็นฝูงตรงหน้าเพื่อให้ตัวเองได้เข้าไปอยู่ด้านหน้า และใกล้เวทีที่สุด (ชนิดที่ว่าติดขอบเวทีถึงจะได้) กริ๊ด~! เห็นถึงรูขุมขนเลยอ่ะ! อาร์มี่จิ๊เป็นลมค๊า~! >O< ..ระหว่างที่ทุกคนกำลังสนใจการแสดงตรงหน้า ฉันแอบล้วงกระเป๋าของตัวเอง แล้วหยิบเอาขวดโหลขวดเล็กๆ ที่บรรจุไปด้วยน้ำทิพย์ที่ฉันได้มาจากแม่หมอโคงคา ก่อนจะกระดกลงคอและเปาลมเบาๆ ไปทางคนที่กำลังเต้นอยู่บนเวที
‘หันมาทางฉัน’ ฉันพูดในใจพลางส่งสายตาสะกดจิตไปให้เหล่าโอปป้า
และแล้วสิ่งที่ฉันหวังก็เกิดขึ้น!! วีหันมาทางฉันและส่งยิ้มหวานมาให้ ฉันยิ้มตอบอย่างเคลิ้มๆ เหมือนคนโรคจิต =.,= ก่อนจะพูดในใจอีกครั้ง
‘เดินมาทางฉัน’ หลังจากจบเพลง I NEED U วีเดินมาทางฉัน พร้อมกับยื่นมือมา ฉันยื่นมือไปทางโอปป้า แต่กลับ...
“กริ๊ดดดดดดด~~!!!!” เสียงกริ๊ดเป็นพันเดซิเบลถูกโถลมเข้ามาในหูทั้งสองข้างของฉันพร้อมๆ กับมือปลาหมึกนับร้อยที่ถูกยื่นมาโดนหน้าและข้ามหัวของฉันไป เพื่อที่จะได้จับมือของวี U.U
.
.
.
“โว๊ยยยย~!! จบกันวันนี้!! โฮ~~! T^T” ฉันสบถพลางเดินเข้าไปในตำหนักแม่หมอโคงคา น้ำทงน้ำทิพย์อะไรเล่าตั่งพันกว่าบาท~! ไม่ช่วยอะไรฉันเลย โฮ~! TOT
“แม่หมอ! อะไรเนี่ย?? น้ำทิพย์บ้านี่ไม่ได้ช่วยอะไรฉันเลยอ่ะ~! >^<”
“อุ๊ว่ะฮะฮ่ะฮ่า~~!! ข้ารู้ข้าเห็นราหูกำลังอมจันทร์...!”
“เมื่อไหร่มันจะคายอ่ะแม่หมอ!?”
“อ่ะแหม่มมม~!”
“ซอรี่ค่ะ _*_”
“ก้มหัวลงมาซิ”
“ค่ะ?? ก้มหัว? คะๆๆ” ฉันก้มหัวลงตามที่แม่หมอบอก แม่หมอล้วงบางสิ่งบางอย่างออกมาจากถุงเป้ มันคือขวดน้ำขวดขนาดพอดีมือ แต่ถ้าให้ฉันเดา มันคือขวดน้ำดื่มตราสิงห์ =*= ฉันมองการกระทำของแม่หมออย่างงงๆ ก่อนจะเข้าใจอย่างลึกซึ้งเลยเมื่อแม่หมอกระดกน้ำนั้นลงคอและ...
พลวดดด~~~!!!
“กริ๊ดดดด~! >O<” เต็มหัวเลย TOT “แม่หมอ เมื่อวานหนูเพิ่งไปทำผมมาน้า~!”
“ข้าได้เป่าราหูอมจันทร์ออกไปแล้ว อ่ะนี่” ราหูอมจันทร์ออกไปแล้ว แต่แม่หมออ่ะ แม่หมอกำลังจะอมหัวของฉันอยู่แล้วเห็นมั๊ยยย...ค่ะ~! โฮ~ ไม่เหลือแล้วหัวของฉันนน~! T__T
“อะไรค่ะ? T.T” ฉันถามขึ้นมาก่อนจะรับของที่แม่หมอยื่นมาให้
“มันคือสร้อยนำทาง”
ดะ...เดี๋ยวนะ! สร้อยที่มีแหวนคล้องอยู่วงเดียวเนี่ยนะ!? ตลกไปป่ะ อีกอย่าง..
“หนูไม่ได้จะไปเดินทางที่ไหนนะ =3=;;”
“พันเจ็ด”
“เฮ้ย~! หนูไม่เอา” หาซื้อตามตลาดแถวๆ บ้านก็มีแล้ว เส้นหนึ่งยังไม่ถึงร้อยเลย ฉันคิดก่อนจะวางสร้อยนั้นลงบนพานใส่ของ >O<
“ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่! เงียบและเอาไปซะ มันจะเป็นผลดีต่อเจ้า”
อุ้บส์~!
“ค่า พันเจ็ดก็พันเจ็ด T3T” ฉันล้วงหาตังกระเป๋า ก่อนจะยื่นมันให้แม่หมอไป โฮ~! ไปแล้วพันเจ็ด หายไปแล้วต่อหน้าต่อตา U.U
“งั้นหนูไปแล้วนะค่ะ”
“อุ้วะ~ ฮะฮาฮ๊าๆๆ~~!!”
ฟู๊~~~!!!
ควันจางๆ ลอยขึ้นมาบดบังตัวของแม่หมอจนมิด ก่อนจะจางหายพร้อมๆ กับแม่หมอ อุ๊บส์~! แม่หมอมีคาถาหายตัวด้วย! ฉันล่ะนับถือๆๆ >^<
สาธุ~~!! ฉันยกมือขึ้นไว้กลางหัว ขอให้เรื่องดีๆ จงเกิดขึ้นกับฉันนนน~~! เพี๊ยง~!
ฉันกลับมาถึงบ้าน ใช่ระยะเวลาไปประมาณครึ่งชั่วโมงถึงจะได้
“(ชื่อคุณ) ~~ ไปไหนมาลูก ออมม่าข่าวมาบอกๆ อร๊ายยย~! >O<”
“มีอะไรเหรอค่ะ? ถ้าไม่เด็ดจริงไม่ต้องบอกหนูนะ”
“เด็จแน่ๆ เพราะบังทันจะอยู่ที่ไทยต่อ กริ๊ด~!”
“จริงเหรอค่ะ? กริ๊ดดด~!!” ไม่ต้องงงว่าทำไมออมม่าของฉันถึงต้องกริ๊ดขนาดนี้ เพราะออมม่าแกก็เป็นติ่งเกาหลีเหมือนกัน เพราะใครน่ะเหรอ? …Me เองค่ะ ฮิฮิ และไม่ต้องงงอีกว่าทำไมฉันถึงได้เรียกออมม่าว่าออมม่า เพระออมม่าเป็นลูกครึ่งไทยเกาหลี (แต่ฉันกลับไม่รู้ภาษาเกาหลีซักตัว U.U) ส่วนพ่อเป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นแอนจีน (ย่าเป็นลูกครึ่งจีนญี่ปุ่น) ส่วนฉันน่ะเหรอ.. เป็นตัวอะไร??
“จริงสิ! เห็นว่าของสำคัญของวีหายไป ตายล่ะๆ ใครมันมาขโมยไปนะ ออมม่าจะเอาพัดฟาดหัวมันเลย!”
“ของสำคัญ?? คือไรอ่า สำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ? =[]=;;”
“เค้าว่าเป็นแหวนกันนะออมม่าว่า”
.
.
.
.
“แหวนเหรอ? ..ช่างมันเหอะ โอปป้าอยู่ต่อก็ดีแล้วนี่” ฉันว่าพลางเดินไปยกโน้ตบุ๊กขึ้นมาวางไว้บนเตียงก่อนจะเริ่มเปิดทวิตเตอร์และเข้าไปสูบรูปโอปป้า ..อ๊ะ~! จริงสิเปิดเว็บดูดวงด้วย หุๆๆ ดวงวันนี้ฉันจะเป็นยังไงน๊า~~ >3<
‘คนเกิดวัน XXX’
“ดวงของคุณวันนี้จะเจอหนทางแห่งแสงสว่าง ได้พบเจอกับทางออกที่ดี มีความโชคดีแต่แฝงไปด้วยความโชคร้ายอย่างมหันต์...!! อ๊ะ~! เฮ้ยย~! ยังอ่านไม่จบเลย -*-” ฉันโวยวายออกมาทันทีที่มือไม่รักดีมันดันเผลอคลิกเมาส์ไปที่ไหนไม่รู้และทำให้หน้าจอของเว็บทำนายดวงกลายเป็น...
“หือ~! O__O”
‘ความปรารถนาสูงสุดของคุณคืออะไร? เราสามารถทำในสิ่งที่คุณต้องการได้ทุกเรื่องเพียงแค่จรดปลายนิ้วลงบนแป้นพิมพ์ แล้วพิมพ์สิ่งที่คุณต้องการ...’
“อะ ..อะไรนะ?? คิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ? =[]=;;”
.
.
เชื่อ.. -*-
“สิ่งที่ปรารถนาเหรอ? สูงสุดด้วย~”
อืมมม~ เห็นติ่งหลายๆ คนชอบมโนกันใช่ป่ะ? และหนึ่งในนั้นก็คือฉันใช่ป่ะ? ดังนั้น.. สิ่งที่ติ่งหลายๆ คนต้องการคือ... ขอโอปป้าแต่งงาน - -+ โอปป้าคือสามีของฉัน โฮ่ๆๆ ^O^
‘ขอให้โอปป้ามาหาฉันที่บ้าน จากนั้นก็พาไปเดท ไปเที่ยวรอบโลก พาไปดินเนอร์ที่บ้าน และพาไปไหว้อัปป้ากะออมม่า จากนั้นขึ้นบนห้องนอนและ... =.,=’ อย่าคิดลึกสิ ฉันแค่จะบอกว่าพาไปนอนเฉยๆ >.,< (ไรท์ป่าวหื่น) ฉันพิมพ์ข้อความก่อนจะกด Enter
‘ขอโทษค่ะ ตัวอักษรที่คุณพิมพ์เกินที่ตั้งไว้’
“อะไรนะ!? >O<”
พอกันที!
ฉันคิดก่อนจะกดปิดแถบหน้าจอ แต่กลับ..
‘ระบบกำลังทำงาน กรุณารอสักครู่ค่ะ’
‘การทำการเสร็จสิ้น สิ่งที่คุณปรารถนาจะเกิดขึ้นกับตัวคุณอีกประมาณสองวันข้างหน้า ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ’
จ้ะ~ เอาที่สบายใจ =__=;;
จากนั้นหน้าจอก็ดับลงไปเฉยเลย คอมก็ดับด้วย แถมไฟยังดับด้วย ให้ตายสิตอนนี้ก็มืดแล้วด้วยอ่า >__< ..ฉันลุกขึ้นพร้อมกับค่อยเดินไปหาโทรศัพท์ของตัวเอง
“เอ๋~!” เมื่อกี้.. ฉะ...ฉันรู้สึกเหมือนเดินชนกับอะไรซักอย่างที่ไม่ใช่สิ่งของ แต่มันเหมือนจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่สัตว์ แต่เป็นคน!! หรอว่าไม่ใช่คน!? TOT
“คะ...ใครน่ะ? อะ...ออมม่าเหรอ?”
“หึ~” เสียงทุ้มต่ำของใครบางคนที่กำลังก้มลงมาหัวเราะข้างๆ หูของฉัน พร้อมกับฉุดมือไป ก่อนจะวางสิ่งหนึ่งลงบนมือของฉัน
“กริ๊ดด...! อุ๊บส์~!” มืออุ่นๆ ของใครตรงหน้ายื่นมาปิดปากของฉันไว้... และจู่ๆ ตาทั้งสองข้างของฉันค่อยๆ ปิดลง..
.
.
.
.
.
-เช้าวันต่อมา-
ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาภายในห้องของตัวเอง.. ฉันจำได้ว่าเมื่อคืนฉันสลบลงไปกับพื้น แต่ไหนตอนนี้ฉันกลับมาอยู่บนเตียงได้ล่ะ!?
แล้วอีกอย่าง.. ของที่อยู่ในมือของฉัน...!! มันคือสร้อยคอที่แม่หมอเอามาให้ แต่มันมีบางอย่างเปลี่ยนไป เพราะแหวนที่ครองอยู่กับสร้อยนั้นเปลี่ยนเป็นสีเงิน! ฉันรีบหยีบมันขึ้นมาดูใกล้ๆ และพบว่ามันมีตัวอักษรติดไว้
‘TAE HYUNG’
“อะ...อะไรนะ!!!”
ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~~~~!!!!!!!!!!!!
##รออะไรเม้นสิเม้นๆ##
ความคิดเห็น